موضوع: خواهش میکنم کمکم کنید.من نمیخام طلاق بگیرم.

خانم m_alone، نگران نباشید. هر چند دلایلت برای دوست داشتن ایشون به نظر من زیاد منطقی نیست و حتی اگر ایشون هم بخواد تفاوتهاتون زیاده و شاید

بعدن باز هم دچار مشکل بشین و باز به نظرم الان بیشتر ترس از طلاق باعث میشه که تمایل داری رابطه ات رو دوباره خوب کنی ولی با این وجود به نظر میرسه

که اگه بخوای میتونی از این به بعد هم رفتار مناسبتری با خودش و خانواده اش داشته باشی، و شاید رفتار مناسبت باعث شد همونطور که دوست دارین دوباره

باهاش وارد زندگی بشین. ولی بهرحال شما هنوز خیلی جوان هستی و به نظرم نیازی نیست که به خاطر ترس از طلاق شرایطی رو برای یک عمرت بپذیری که

تحملش برات سخته. بنابراین خیلی نگران نباش تا هم خودت بتونی منطقی تصمیم بگیری و هم اینکه خانواده ات با دیدن نگرانی تو اذیت نشن.

ببین عزیزم اول اینکه شما نباید سر هر موضوعی قهر میکردی ومیرفتی خونه بابات این مسئله دیگه برای شوهرت تکراری شده بخاطر همین دوهفته یا یکماه میشه که خبری ازت نمیگیره. شما حریم بین شوهروخانوادتو با این قهرها شکستی ولی با وضع پیش آمده اینقدر حرمت ها شکسته شده که کار به شکایت کشیده به نظر من ادامه این زندگی به صلاحتون نیست مگر اینکه شوهرت در پی اصلاح رفتارهای اشتباهش(شکایت،بی احترامی به خانوادت) بربیاد واز اینکه تصمیم به جدایی گرفته،قفل دروعوض کرده(یعنی جایی تواین خونه نداری) احساس ندامت کنه وقول بده واز خانوادت عذر خواهی کنه همچنین شما هم اگه برگشتی سر خونه زندگیت رویه ات رو تغییر بده که خیلی اشتباهارو(شکستن حریم زندگیتون،قهرهای پی درپی،جروبحث) مرتکب شدی . فکر کن الان بچه ندارید اگه داشتید چی میشد به اینم فکر کن بعد تصمیم بگیر.

دوستای عزیزم متشکرم که راهنماییم میکنید.راستش منظورم از تلاش شوهرم تو مسایل عاطفی بود.اون میومد دنبالم.از باباش خیلی حرف شنوی داشت باباش ی ارتشی مستبده بگه ی کارو انجام بده باید انجامش میداد.هربار که باهاش رفتم بهم گفت از زور بابام اومدم بخدا ازغصه میمردم دم نمیزدم.قبول دارم اوضام اینقد توبهار بد بود که اصلأ دوست نداشتم شب بیاد خونه دوس نداشتم باهاش تنها بمونم و دوباره رویای بودن باهاش بیاد توذهنم احساس ی آدم گناهکارو داشتم تجربه های بدی بود ومنم با ذهنیت غلطم بدترش کردم.تابستون که برگشتم به خودم قول دادم نیازامو نادیده بگیرم.بهتر شده بودم.ازقدیم بیشتر دوسشداشتم اما من از چشاش افتاده بودم.چون بهم. گفت از روز اول خودمو درمقابلت ناتوان میدیدم و این واسش خیلی سخت بود.متأسفانه شوهرم خیلی کله شقه تا ابدم نمیاد عذرخواهی.با وجودی که بار بهم گفته من قدیما عاشقت بودم واست هرکاری میکردم اما خر بودم.دیگه عاقل شدم.و همینطور میگفت اگه یکی برام تموم بشه تا ابد تموم شدست الان به طلاق دادنم مطمینم.اما روزشب از خدا میخاد یکم هنوز از عشقم تودلش باشه:(:(

عزیزدلم حتمابایه مشاور خبره صحبت کن که تصمیم عاقلانه بگیری که بعدا خدای نکرده پشیمون نشی

هرروزصبح انگار یکی واقعیت های تلخ زندگیمو با پتک میکوبه توسرم.شبا تا صبح توخواب با گریه زاری به شوهرم میگم نزار ازهم جداشیم.وقتی به دخترای اطرافم به روابط بی قیدوبندشون نگاه میکنم غصه ام میگیره.آخه من که فقط سرم توکتاب ودرس بود تو مدرسه ودانشگاه شاگرد اول بودم.پامو کج نذاشتم شوهرم اولین پسری که بهش علاقه مند شدم چرااین همه غصه نصیبم شده.بخاطرش از همه چی گذشتم.دوری ازشهر،خانواده،دوستام از من که پرانرژی وشاد بودم ی زن افسرده ساخت.صبح تا شب خونه تنها بودم.ازشوهرم توجه نوازش میخاستم اما اون فقط کارتون میدید.ای خدا از آویزونش بودن خسته شده بودم.آخه این چه دردیه.کنارش داغونم دور ازش مریضم.همش دستم میره بهش زنگ بزنم یا اس بدم اما میدونم اون اصلأ توجهی نداره بهم.خودشو خانوادش فقط میگن طلاق.انگار من کفشش بودم که پاشو زدمو الان میخاد بندازنم دور. :(:(

دوستم الان اگه همسرتون بیاد بگه باشه قبول زندگی کنیم شما از زندگی خودت راضی خواهی بود......من احساس میکنم دلیل بی قراری شما ترس از طلاق....شما بیشتر وابسته ایشون هستید...الان شوهر شما تقاضای طلاق کردن؟ مهریتون چه قدر؟...
- - - Updated - - -

پدر ومادر تون در مورد همسرتون چه نظری دارن؟
رابطه نزدیکی با اعضای خونواده شوهرتون دارید که مثلا از طریق اون اقدام کنید؟

- - - Updated - - -

شما میگید وقتی باهاش زندگی میکنم راضی نیستم...طلاقم نمیخوام ....الان دقیقا میخوای چه اتفاقی بیوفته ؟ایشون عوض بشن؟

اجرا گذاشتن مهریه تو این شرایطی که شما دارید یعنی شما طلاق میخواهید! (که البته شاید انتخاب درستی باشه!)

بازگشت شما به این زندگی مشترک به نظر من فقط با معذرت خواهی شما و حتی التماس شما به ایشان ممکنه یعنی باید قول بدهی که ایشان را همین طور میپذیری حتی اگر تمایل جنسی و جسمی به شما نداشته باشه! (اگر به هر قیمتی میخواهید مطلقه نشوید و میخواهید آن کار محالی که گفتید را انجام دهید (سرکوب دائمی خودتان!))

البته من نمیدانم این چه زندگی میشه که زن و مرد حتی بدون رابطه نتوانند همدیگر را در رختخواب تحمل کنند؟!

خودت برو با چند تا مشاوره ازدواج باتجربه مشورت کن که بعداً پشیمان نشی ولی اگر این آقا بخواهد مثل قبل باشه آیا حاضری سالها با او به همین صورت زندگی کنی؟

با عرض معذرت : چطور میخواهی از این آقا بچه دار بشی وقتی اینقدر از رابطه جنسی متنفره؟

اگر هم از نظر رابطه عاطفی سرده و هم از نظر رابطه جنسی، شما تو این زندگی مشترک دلت به چی خوشه؟