موضوع: بدبینی های من نسبت به خدا !!!!

سلام. روز به خیر.
چقدر حرفای نگارگر شبیه احساسات منه !!!!!!!!!!!! ولی هیچوقت جرأت نکردم چنین تاپیکی بزنم چون میترسیدم روی دیگران تأثیر منفی بذاره. منم گاهی فکر میکنم گناهی کردم و قابل بخشش نیست که زندگیم از هم کیشام خیلی عقب افتاده انقد به کارهای خوبی که انجام دادم شک کردم که حالا دارم کم کم از راه راست خارج میشم و گناه داره رسوخ میکنه به زندگیم و این زجر کشم کرده
پوی عزیزم ببخش که چیزی نداشتم واسه اینکه کمکت کنم ، مطمئنم تو با همین افکار و احساسات چند قدم از من جلوتری.

نوشته اصلی توسط ammin

پو احتمالا این پستم یه کم طولانی بشه ولی تجربه شخصی واطلاعات خودمو میگم تشخیص نهایی وتجزیه وتحلیلش باخودت.چون بعضی جاهاش دخالت درکار دیگران هست ادعایی ندارم.

اگه دوباره نگاه کنی گفتم تعریفت ازامتحان سطحیست نه اینکه خود امتحان روانکارکنم هرلحظه امتحان میشیم ولی آخرپستم گفتم که دلیل مخفی ومحرمانه بودن امتحان اینه که رشد ما مصنوعی نباشه ذهن ونفس انسان استاد کپی وشبیه سازی هست ولی درامتحانات الهی همه چیزباید طبیعی ومستند اتفاق بیفته پس هر حدسی بزنی نمیتونی دست خداروبخونی خودتو خسته نکن.

تودخترباهوش و نکته سنجی هستی ولی ازیک جهت مثالت شبیه دانش آموزی که ازمعلمش سوالی میپرسه وتا معلمش یه کلمه میخاد توضیح بده سریع میدود توحرفاش میگه آهان منظورت اینه که میخاستی بگی...دوباره تایه کلمه میخادبگه باز میپری وسط حرفش.در رابطت باخدا هزاربارپریدی وسط آهان میخاست اینو بگه ...وقتی هم به نتیجه نرسیدی گفتی میخاست سربه سرت بذاره وفریبت دادوازون حرفا.

پوازسر راه خدابروکناربذارکارشو انجام بده.من وتو امتحان میشیم ولی اندازه علممون مسئولیت داریم چقدرازرساله میدونی فعلاهمون اندازه مسئولیت داری وعقلت تشخیص میده کجاکدوم نکته روانجام بدی.(این مسأله ی امتحان بود)

اما ایمان قلبی بدون پیش شرط چیه؟پو ملاک الان،هست همین زمان حال یا"اکنون ابدی".تو میتونی واسه خودت وخداشرط بذاری که بعدازکلی نمازو نمازشب بهش نزدیک بشی یابعدازکلی توبه وریاضت یعنی با این بهانه ها تأخیربندازی ولی ازکجامعلوم ما فردازنده باشیم؟الان صادقانه درهمون سطحی که هستیم باخداباشیم ولی به مرورهم کیفیت وکمیت عبادات رو بهترکنیم.

حضرت عیسی(ع)به بعضی یهودیان گفت شماهمش دنبال معامله هستیدمیگیدعبادت میکنیم و خداهم در قبالش وظیفه داره به مانزدیکتر بشه(این عبارت رو من خودمونی گفتم دقیقش توی انجیل هاهست)بودا(البته روایات تاریخ مختلفه)کلی روزه گرفت امایه روزکه خسته شده بودوبه نتیجه نرسیده بود زیرسایه درختی نشست وبه رستگاری رسید،

منظورمن ازاین حرفا بی اهمیت بودن یاکم اهمیتی عبادات و نمازنیست امادیدوسیعتری لازم داریم باقلبی صاف وبدون کدورت وبدبینی،خالصانه وصادقانه با خداارتباط برقرارکنیم عقل اینجاهماهنگ بادل عمل میکنه مانع زدایی ومعرفت زایی میکنه.

بارهادرقرآن به عقل دل اشاره شده که مبادااجازه بدهید کوربشه تو قبلاباذهنت بیشترباخداکارکردی .خدایی که انعکاس ذهن توبوده. به زعم خودت ازاخمش ترسیدی بالبخندش شادشدی ولی این سیستم ازهم پاشیده وتو آشفته شدی چون به انعکاس ذهنت وابسته شده بودی هیچ سر زنشی متوجه ت نیست این مرحله ای هست که اکثرماگذروندیم.

من میگم با این عقل دل برو پیشوازخدا سندش این آیه(افلم یسیروفی الارض فتکون لهم قلوب یعقلون بها او ءاذان یسمعون بها فانها لاتعمی الابصار ولکن تعمی القلوب التی فی الصدور_آیادرروی زمین به سیروتماشانرفتندتادلهاشان بینش وهوشی یابدوگوششان به حقیقت شنواگردد؟ که چشمهای سرگرچه کور نیست لیکن چشم باطن ودیده دلهاکوراست.)این آشفتگی زایش بینش عمیقتری درتورامیطلبد.

من اشتباهت رو درمورد تعریف وملاکت ازتوبه گفتم تو یک یاچند حدیث روخوندی ولی بدون تجزیه وتحلیل منطقی چشم بسته به این نتیجه رسیدی که"قطعا"اثر خودارضایی سلب ازدواجه و هرچی شرایط وحالات توبه که تعریفش روبارها از زبان حضرت علی(ع)شنیدی اتفاق افتاده رو قبول نکردی چون هنوزازدواجی اتفاق نیفتاده!پو باخودت چکارکردی؟ا

احساس گناه خوبه نشانه سلامت نفس انسان هست ولی نه احساس گناه کاذب ذهنی.احساس گناه قلبی که حضرت امیربهش اشاره میکنه بارها درتو اتفاق افتاده ولی قبل ازطی مراحلش تو منتقلش کردی به احساس گناه ذهنی و چرخه معیوب عدم ازدواج_پس عدم قبولی توبه_احساس گناه کاذب_تکرارگناه(البته احتمالا).

درموردتقرب به خدا دربالاتوضیح دادم اینم اضافه میکنم که تقرب صرفاباتوبه وعبادت نیست یک تصادف یک مصیبت یک اتفاق ناگهانی هم میتواند انقلاب وتحول به سمتش باشه.امامساله مهم صداقت قلبی حال حاضرما درهرسطحی که هستیم تاکم کم خلوص قلبی بازم درسطح خودمون اتفاق بیفته.

حالابریم سراغ جزئیاتی که گفتی۱_درموردنمازت وقتی حس کردی بهت نظری نمیشه چراسعی نکردی بری جماعت بخونی ۲_درموردازدواجت چرا منتظرمعجزه درقلب خانواده هستی اگه آمادگیش روداری چرامسالمت آمیزباخانوادت صحبت نمیکنی ومتوجه شون کنی که میتونی تصمیم بگیری .

فقط اینودرپایان اضافه کنم دنبال مسائل فوق عادی برای درک منظورخدانباش بامشورت وتوصیه های عالمان ومتخصصین میتونی راهت رو درهر زمینه پیداکنی.

درموردالقائات مطمئنه قلبی من منکر رؤیای صادقه نیستم ولی منظورم صرفا خواب نبود.میتونی به صحبتهای بزرگان وآیت الله بهجت مراجعه کنی تاشبهاتت برطرف بشه.

مثال بزنم پست طولانی میشه.به نظرم زیادبه خودت سخت گرفتی فراموش نکن بزرگان دین یه وجود عینی دارند که ما الان نمیتونیم ببینیم ویه وجود کتبی دارند که بسیار رسمی هست ولی دقیقا خودشون نیست.این ممکنه باعث بشه الگوبرداری ما خشک وانتزاعی وآزاردهنده بشه.

درمقدس بودن اوناشکی نیست ولی بایدبه سایرجنبه های زندگی هم پرداخت درغیراین صورت روح وجسممون رنجوروبیمارمیشه.الان خانوادت نبایدبدون مشورت باتو خواستگارات روجواب کنن نه با احادیث سازگاره نه باعرف.به نظرم خودت باهاشون صحبت کن براشون جابنداز.درمورد حدیث امام صادق(ع)کاملادرست هست امابقیه احادیث هم توجه کن؛التائب من الذنب کمن لادنب له(توبه کننده ازگناه مانند کسی است که گناه نکرده)

خوش به حالت که خدارو...دنیارو انقدر قشنگ میبینی...این خودش خیلیه...
من هیچ کدوم حرفات رو نفهمیدم.دیگه هم سعی ندارم که بفهمم...اما حس میکنم همش قشنگ بود...

فکر کنم با زدن این تاپیک احساسات منفی همه رو زنده کرده ام از همگی عذر میخوام.

مدتها بودم میخواستم این فکرهامو بنویسم تا شاید بتونم ازش خلاص شم ولی میترسیدم تاثیر بد روی دیگران بذاره.

اگه کسی رو با این تاپیکم اذیت کردم ببخشید.

من اصلا قصدم این نیست که دیگران رو قانع کنم خدا با من خوب نبوده.

بیشتر دنبال اینم که این |آشفتگی هام حل بشه.

به ادامه دادن یا منصرف شدن از این تاپیک شک کرده ام. میترسم تاثیرات منفی داشته باشه.

نمیدونم!!! شاید همه ی این چیزایی که دارم میگم هیچ ربطی هم به خدا نداشته باشه و من دیوار کوتاه تر از خدا گیر نیاورده ام!!

شاید فقط باید میگفتم دلم خیلی خیلی خیلی شکست.

من در رابطه با علی اوج عشقی رو که قلبم ازم طلب میکرد و تمام معناهایی که برای زندگی در نظر داشتم ، صرف کردم.

تمام عروج هایی که برای روحم آرزو داشتم اون موقع تجربه کردم. شاید هم همه چی برام بی معنا شده چون مجبور شدم

برای فراموش کردن علی ، همه ی خاطره ی زیباترین معناها و بالاترین تجربیات قلبم رو دور بریزم. انگار برای فراموش

کردنشون راهی جز دلسنگی نداشتم. راهی جز اینکه به خودم بگم همه اش مسخره و مزخرف و بچگانه بود نداشتم.

راهی جز اینکه به خودم بگم اون عشق ها مزخرفه و زندگی واقعی چیزای دیگه ایه نداشتم.

وقتی میدونم دیگه قلبم اونجوری عاشق نمیشه، وقتی حس میکنم حالا دیگه باید در بهترین حالت با یه حس معمولی با کسی زندگی کنم، وقتی حس میکنم همسری میشم که ههههههررررررکاری میکنه، اما از روی وظیفه نه از روی دل، نمیدونم دیگه زندگی چه معنایی داره؟ نمیدونم زندگی چیه جز یه باری که دیگه نمیدونم برای چی روی دوشمه؟ و میدونم این بارو مجبورم لنگون لنگون تا آخر ببرم؟


کاش زندگی مثل یه عرصه ورزشی بود. کاش میشد آدم موقعی که توی اوجه از عرصه ی زندگی خداحافظی کنه. مثل ورزشکارا که وقتی توی اوجن از عرصه ی اون ورزش خداحافظی میکنن.

نه آقای ammin. اختیار دارید. پستتون خیلی هم خوب بود.

بسیار ممنون از مدیر همدردی.

باور کنید خدای من این نبود که الان هست. کاش میشد براتون همه نوشته ها و دفترهامو بفرستم.

خدایی بود که قابل پرستش و عشق بود. خدای مهربان و شنوا و دانا و دلسوز و ....

خدای من هروقت سختی بهم میرسید احساس میکردم بهم میگه میفهمم سخته ولی صبور باش. من صبر و تلاشت رو میفهمم.

برام تکیه گاه بود. برام سنگ صبور بود. دلم که میگرفت با خودش درددل میکردم.

ولی مساله اینه که من احساس کردم این خدای مهربونه که ساخته ی ذهن خودمه.

مساله اینه که یهو حس کردم خدای واقعی اینا نیست.

همین جا بود که خرد شدم و فرو ریختم. همین جا بود که همه ی اضطرابهام شروع شد. کابوس دیدن هام شروع شد. وحشتم از زندگی و زنده بودن شروع شد. همین جا بود که دیگه نتونستم نماز بخونم. بهش گفتم که فکر میکردم مهربونی. فکر میکردی میبینی و میشنوی. فکر میکردم کمکم میکنی. اما نمیکنی. تو هم مقابلمی. تو هم مثل خانوادم میخوای اذیتم کنی. تو هم پشت من نیستی. دیگه دوستت ندارم. خیلی بدی که منو اینجوری از خودت ناامید کردی. خیلی بدجنسی که اینجوری دلمو از خودت شکوندی. من بهت اعتماد داشتم. فکر میکردم دردامو میفهمی. اما خیلی بدی. هی میبینی من تحمل میکنم و بیشتر بارم میکنی؟ دیگه نمیخوام. مگه من چقدر صبر دارم؟ دیگه نمیخوام خوب و صبور باشم. حتی اگه تو چیزی باشی که بخاطرش بخوام بازم خوب باشم نمیخوام. خسته شدم .و ...(این حرفا رو واقعا وقتی ازش دلم شکست زدم)

میخوام برگردم به همون خدای قبلیم. خیلی دلم میخواد. خیلی وقتا دلم براش خیلی تنگ میشه. همین الان هم با خوندن پستتون انگار داغ دلمو تازه کردین. الان که دارم مینویسم دارم گریه میکنم.

ولی هی به خودم میگم نه اون موقع ها تو همه چیزو اشتباه میفهمیدی. نباید به چیزی فراتر از چیزی که چشم سرت میبینه باوری پیدا کنی. به دلت اعتماد نکن. دلت بهت دروغ میگفت. حرفای دلت راست نیست. مگه ندیدی دلت در مورد اینکه علی هم دوستت داره اشتباه کرده بود؟ تو همه چیزو اشتباه میفهمیدی.

یه همچین فکرایی نمیذاره دوباره به دلم رجوع کنم و به اون عشق برگردم.

نوشته اصلی توسط Pooh

نمیدونم!!! شاید همه ی این چیزایی که دارم میگم هیچ ربطی هم به خدا نداشته باشه و من دیوار کوتاه تر از خدا گیر نیاورده ام!!

شاید فقط باید میگفتم دلم خیلی خیلی خیلی شکست.

من در رابطه با علی اوج عشقی رو که قلبم ازم طلب میکرد و تمام معناهایی که برای زندگی در نظر داشتم ، صرف کردم.

تمام عروج هایی که برای روحم آرزو داشتم اون موقع تجربه کردم. شاید هم همه چی برام بی معنا شده چون مجبور شدم

برای فراموش کردن علی ، همه ی خاطره ی زیباترین معناها و بالاترین تجربیات قلبم رو دور بریزم. انگار برای فراموش

کردنشون راهی جز دلسنگی نداشتم. راهی جز اینکه به خودم بگم همه اش مسخره و مزخرف و بچگانه بود نداشتم.

راهی جز اینکه به خودم بگم اون عشق ها مزخرفه و زندگی واقعی چیزای دیگه ایه نداشتم.

وقتی میدونم دیگه قلبم اونجوری عاشق نمیشه، وقتی حس میکنم حالا دیگه باید در بهترین حالت با یه حس معمولی با کسی زندگی کنم، وقتی حس میکنم همسری میشم که ههههههررررررکاری میکنه، اما از روی وظیفه نه از روی دل، نمیدونم دیگه زندگی چه معنایی داره؟ نمیدونم زندگی چیه جز یه باری که دیگه نمیدونم برای چی روی دوشمه؟ و میدونم این بارو مجبورم لنگون لنگون تا آخر ببرم؟


کاش زندگی مثل یه عرصه ورزشی بود. کاش میشد آدم موقعی که توی اوجه از عرصه ی زندگی خداحافظی کنه. مثل ورزشکارا که وقتی توی اوجن از عرصه ی اون ورزش خداحافظی میکنن.

ایکاش بشه تک تک این جملات رو اب طلا گرفت زد به دیوار...تمام جملات جنابعالی دقیقا همین احساس هایی هست که کمابیش با یک قوت و ضعف هایی در من هم وجود داره و من رو واقعا داره شکنجه میده...
من میدونم که دوستانی که لطف میکنند و اینجا با نظرات خوب و سازندشون دوستانشون رو راهنمایی میکنند کمابیش دارای تجربیاتی شبیه خانم پووه یا مثلا من یا برخی دیگر دوستان هستند...من خانم پووه رو نمیدونم...اما در خصوص خودم میبینم واقعا نمیتونم چیزایی رو فراموش کنم(نمیدونم اسمش رو یک زخم عمیق حاصل از دلشکستگی بگذارم یا مثلا یک جور تکامل یا یه حس عاشقانه خوب یا یه دلبستگی خالص و پاک یا ....).مهم این هست...جملاتی که دوستان میگن زیباست.ارزشمنده و بسیار در خور توجه و تامل...اما من به صورت عملی با دلم چه کنم.وقتی این حس از بین نمیره.وقتی تا اعماق وجودم ریشه دوانده و نمیتونم خاموشش کنم یا از بینش ببرم چه کار کنم.کسی میدونه دل ادم پر کشیدن یعنی چه؟تا حالا واقعا پر کشیدن دلتون رو متوجه شدین؟عملا؟کسی میتونه بگه ایثار برای عشق و در راه عشق و لذت وصفش چیه؟کسی میدونه کسی رو به خاطر خودش و صرفا خودش دوست داشتن بدون انتظاری یعنی چه؟کسی میدونه عاشق شدن و در پی اون تکامل پیدا کردن چیه؟من عاشق شدم و واقعا روحم،درونم،کنف یکون شد...اصلا یه ادم دیگری شدم.منه منطقیه،جدیه،همه چیز رو فرموله ریاضی ببین یه ادمی شدم که فرسنگ ها با دو سال پیشم فرق داره...انگار درون مغزم یه بسته ی آک بندی باز شد و یه چیزی پخش شد تو تمام هویت و وجودم به نام عشق.محبت.دوست داشتن.یک دوست داشتنی کاملا متفاوت و متفاوت و متفاوت با ان دوست داشتنی که مثلا با اون دوست داشتن پدر یا مادر یا خواهر یا برادر یا هر کس دیگری رو دوست داری....قسم میخورم متفاوته.من حسش کردم...هم در کیفیت و هم در کمییت...
حالا تو همه این اوصاف فکر کن طرفت رهات کنه و به هر دلیلی بره.از تو چی میمونه؟میخوای با این حس ها چه کار کنی؟وقتی خدا هم کمکت نمیکنه...وقتی با گذشت زمان بیشتر میشه که کمتر نه...وقتی فراموش شدنی نیست...وقتی کم رنگ و محو شدنی نیست...وقتی فقط حس میکنی انگار رویه لبه یه جایی به قائده یک موزاییک ایستادی و دور و برت کاملا پرتگاهه و هیچ راهی جز ایستادن نیست...
به خدا من حرفاتون رو میفهمم...کاملا درک میکنم.نصایح و توصیه ها همگی ارزنده و خوب هست.اما همه اش فقط روی کاغذ خوب هستند.در عمل کارساز نیست.
تا الان شده از دلتنگی نوک انگشتاتون زیر پوسس پر خون بشه و شما ضربان خون رو تو انگشتاتون حس کنید...
تا الان شده از فرط دلتنگی بسیار عین دیوانه ها هی راه برید و هی راه برید و بعدم از سر استیصال اشکتون در بیاد...
تا الان شده از سر ناکامی تو احساستون حس کنید انگار وسط سینتون یه سوراخ بزرگ افتاده.انگار یکی همه چیز رو کنده و ریخته بیرون.گرما و نبضش رو حس میکنید...اما نیست...
من جملات شمارو خیلی دوست دارم...دست همتون رو میبوسم به خاطر راهنمایی هاتون.اما محض رضای خدا یکی به من بگه من با این احساساتم چیکار کنم؟چجور خاموشش کنم؟کم رنگش کنم؟بکشمش؟وقتی با هیچ راه حلی نمیتونم درستش کنم.وقتی هر روز و هر ثانیه بخاطرش شکنجه میشم.وقتی پیش هر مشاوره ای میرم و هر روانپزشکی میگه چیزیت نیست و اگر هم توصیه ای میکنه هرچقدرم تلاش میکنم باز نمیشه...بازم نمیتونم ذره ای از اون چیزی که تمام وجودم رو گرفته کم کنم.
عذر میخوام از دوستان که طولانی شد و همین طور از خانم پو که بی اجازه تو تایپیکشون درباره خودم مطلب نوشتم.عذر تقصیر...