موضوع: نه که نه! به نظر شما پدر و مادر نباید منطقی تر باشند؟

نوشته اصلی توسط sara 65

سلام
به عنوان کسی که تجربه مخالفت خانواده ها رو داشته باید بگم که عمیییییییییییییییقا درکتون میکنم. خود من بالاخره بعد از اینکه در مقابل مخالفت خانواده ها تسلیم شدیمو رفتیم دنبال زندگیمون از خودم میپرسیدم الان تقصیر کیه؟؟؟ تقصیر ما که نتونستیم انقدر اعتماد خانودمونو جلب کنیم که بذارن مهم ترین تصمیم زندگیمونو خودمون بگیریم یا خانواده هامون که نمیخوان باور کنن ما هم عقل داریم! دیگه اون بچه کوچولوشون نیستیم که یه عمر براش تصمیم گرفتن!
حقیقت اینه که خیلیا توی ایران مشکل من و شما رو داشتن و دارن. به عنوان یه توصیه بهتون میگم که اصرار بیش از حد شما توی این شرایط اوضاعو بدتر میکنه. سعی کنین آرومو صبور باشینو بذارین یه مدت بگذره تا حساسیت خانوادتون کم بشه
موفق باشین

sara 65 از شما هم به خاطر همدردیتون سپاسگذارم. اما وقتی خوندم که به خاطر مخالفت خانواده ها تسلیم شدید و رفتید دنبال زندگیتون، خیلی ناراحت شدم. به نظر شما چرا باید انسان یک تصمیم رو که میگیره اگر واقعا میدونه که اساسش درست هست، به دیگران اجازه نده درش دخل و تصرف کنند. من نمیخوام بگم خودخواه باشید اما نگذارید دیگران با خودخواهی های خودشون زندگی شما رو سر و سامان بدن
از زندگی های دستمال کاغذی وار و اتو کشیده متنفرم که به راحتی میتونی پیشبینی همه چیز رو بکنی. ما فکر میکنیم که همه مهارت های زندگی و تجربه ها و تلاشهایی که در زندگی بکنیم منتهی به انتخاب پدر ومادر میشود. اگر شکست بخوری میگویند به حرف پدر ومادرت نکردی. کسی نیست بگوید که زندگی یک مسیر است نه یک نقطه و نه یک انتخاب.

- - - Updated - - -

نوشته اصلی توسط ammin.n

سلام دوستان عزیز:این طبیعیه که دوهمکاریاهمکلاس به خاطر ساختارتعاملی که دراون آشنا شدند،همدیگر را زیرنظر داشته باشند"صرفابرای ازدواج"وبه محض گفتگوی اولیه خانواده ها رو درجریان بگذارند."نقطه آغازین"آشنایی شما چالش برانگیزاست بخصوص درجامعه ما.حتی روانشناسان وجامعه شناسان برجسته کشور نظرواحدی ارئه نداده اندبعضی باشرط وشروطی آشنایی مجازی رو مجاز دانسته اند.ازجمله اینکه دو نفر زیرنظر خانواده ها آشناشوند وبه خاطر بعضی محدودیت ها بقیه آشنایی رو درپاره ای اوقات مجازی ادامه دهند برای کسب اطلاعات بیشتر.

مرسی از نظر لطفت
والا ما که خنجر روی گردن کسی نگذاشتیم بگیم باید باید باید بشه. من و ایشون فقط یک پیشنهاد داریم نسبت به این ازدواج که خانواده ها اصلا نمیخوان قبول کنن ما هم میتونیم انتخاب کنیم. مشکل اینه که خانواده های ما صفحه حوادث روزنامه ها رو زیاد میخونن.!!

نوشته اصلی توسط ammin.n

بیشترین نگرانی در آشنایی های جدی مجازی(مواردفریب که تکلیفش مشخصه)اینه که لایه های پنهان ذهن دراین تعاملات شروع به خودفریبی پنهان کند وخروجی نهایی تعاملات مجازی"خودآگاهی"کاذب باشد وبعدازازدواج خودش رو نشان بدهد.حالاببینیم کارشناسان سایت نظرشون چیه شما فرایندرو خوب توضیح دادید ولی به نظرم حساسیت خانواده های روی آغاز هست

- - - Updated - - -

بیشترین نگرانی در آشنایی های جدی مجازی(مواردفریب که تکلیفش مشخصه)اینه که لایه های پنهان ذهن دراین تعاملات شروع به خودفریبی پنهان کند وخروجی نهایی تعاملات مجازی"خودآگاهی"کاذب باشد وبعدازازدواج خودش رو نشان بدهد.حالاببینیم کارشناسان سایت نظرشون چیه شما فرایندرو خوب توضیح دادید ولی به نظرم حساسیت خانواده های روی آغاز هست

مرسی Ammin.n من به شما حق میدم که این حرف رو بزنید و کاملا هم درست هست من به شخصه این خطر رو در رابطه ای که وجود داشته تجربه کردم که ممکنه انسان ذهن خودش رو فریب بده و به یک خودآگاهی کاذب برسه. من همیشه سعی کردم این خطر رو از خودم دور کنم. و همیشه هم به این اذعان داشتم که انتخابی که ما میکنیم صرفا بهترین نیست. اما آیا باید این حق انتخاب رو از خودمون بگیریم. آیا به خاطر مشکلاتی که برای همنوعان خودمون بوجود میاد این ترس رو همیشه داشته باشیم و پا پیش نذاریم؟
مسائلی از این قبیل هست که همیشه ذهن رو مشغول میکنه.
با تشکر از پاسخ زیبا و نکته سنج شما.

آقای فراررو من قبول می کنم که شما و خانم لیمور همدیگر را خوب ارزیابی کرده اید. شما اول باید شرایط زیر را داشته باشید تا خانواده استقلال شما را قبول کنند :
1- شغلی داشته باشی که بتوانی حداقل یک زندگی دانشجویی را اداره کنی.
2- در امور مربوط به خودت کاملا مستقل باشی. یعنی برای خودت هر نوع پس انداز را که صلاح می دانی داشته باشی . بتوانی بعضی کارهای خانه را که به مرد مربوط است به تنهایی انجام دهی مثلا بعضی تعمیرات ساده یا اقدامات ایمنی خانه و ... چیزهایی از این قبیل که هر مردی باید داشته باشد.
3- بتوانی بعضی اختلاف های خانوادگی را حل و فصل کنی. مثلا بتوانی اختلاف پدر و مادرت را با درایت متعادل کنی. یا بتوانی ارتباطی مناسب با اعضای فامیل و آشنایان داشته باشی که بر اساس شرایط هر کس باشد. مثلا بدانی با چه کسی کمتر و با چه کسی از فامیل بیشتر رفت و آمد کنی. کدام فامیل مورد اعتماد است و ...
4- وقتی مشکلی پیش می آید احساساتی و هیجانی نشوی و خونسرد باشی. متاسفانه الان این مشکل پیش آمده است.
همه اینها که گفتم باید در خانه پدری ات داشته باشی تا بتوانی مستقل تصمیم بگیری. قطع وابستگی فقط رفتن از خانه پدر و مادر نیست. بلکه از وقتی در خانه پدری ات به بلوغ می رسی باید مستقل باشی.
در پست بعدم چیزهای بیشتری را توضیح می دهم.

نوشته اصلی توسط نوپو

آقای فراررو من قبول می کنم که شما و خانم لیمور همدیگر را خوب ارزیابی کرده اید. شما اول باید شرایط زیر را داشته باشید تا خانواده استقلال شما را قبول کنند :
1- شغلی داشته باشی که بتوانی حداقل یک زندگی دانشجویی را اداره کنی.
2- در امور مربوط به خودت کاملا مستقل باشی. یعنی برای خودت هر نوع پس انداز را که صلاح می دانی داشته باشی . بتوانی بعضی کارهای خانه را که به مرد مربوط است به تنهایی انجام دهی مثلا بعضی تعمیرات ساده یا اقدامات ایمنی خانه و ... چیزهایی از این قبیل که هر مردی باید داشته باشد.
3- بتوانی بعضی اختلاف های خانوادگی را حل و فصل کنی. مثلا بتوانی اختلاف پدر و مادرت را با درایت متعادل کنی. یا بتوانی ارتباطی مناسب با اعضای فامیل و آشنایان داشته باشی که بر اساس شرایط هر کس باشد. مثلا بدانی با چه کسی کمتر و با چه کسی از فامیل بیشتر رفت و آمد کنی. کدام فامیل مورد اعتماد است و ...
4- وقتی مشکلی پیش می آید احساساتی و هیجانی نشوی و خونسرد باشی. متاسفانه الان این مشکل پیش آمده است.
همه اینها که گفتم باید در خانه پدری ات داشته باشی تا بتوانی مستقل تصمیم بگیری. قطع وابستگی فقط رفتن از خانه پدر و مادر نیست. بلکه از وقتی در خانه پدری ات به بلوغ می رسی باید مستقل باشی.
در پست بعدم چیزهای بیشتری را توضیح می دهم.

میدونید نوپو جان شما موارد رو خوب اشاره کردید اما متاسفانه پدر ومادر من از این لحاظها هیچ مشکلی ندارند. خودشون بهتر از همه میدونن که من یک زندگی رو راحت میچرخونم. چون همیشه با توجه به شرایطی که توی خونمون هست ، توی خونه شده ماه ها تنها سپری میکنم و خودم کل زندگی رو میچرخونم و احتیاجی به کسی نیست. در مورد پس انداز هم همینطوره چرا که برای خودم مستقلا عمل میکنم و همیشه پس انداز داشتم و به برادر هامم قرض دادم!! تمام این کارهایی که شما گفتی خیلی بیشترش هم از دستم برمیاد و خانوادم همیشه این رو عنوان کردند.
اون مسئله استقلالی که من حرفشو زدم شاید من منظورمو بد رسوندم اینجوریه که ببینید پدر ومادر من با توجه به مسائلی که در من میبینن میگن تو حیفی!!! باید ازدواجت حتما موردی باشه که ما از همین نزدیک برات انتخاب میکنیم. دلمون نمیاد تورو به راه دورو به جایی بدیم که سخت شناختش.
در مورد کسب اعتماد پدر و مادر همین رو بس بدونید که پدرم تمام حساب های مالیش دست من هست و همیشه در خرج و مخارج خونه من رو به عنوان مشاور و فرد اول در نظر میگیره در حالیکه من بچه ی آخر خانواده هستم. نه اینکه لوسم کرده باشه اما از نظر اعتماد و اطمینانی که در مسائل کسب کردم این رو عنوان کردم.

در هر صورت اینها نگران این نیستند که من از پس تشکیل یک زندگی بر نیام بلکه اینها میگن تو هر زندگی رو میتونی جمع کنی اما بذار برات یک زندگی خوب جور کنیم که تماما تلاشت رو صرف پیشرفت و کارهای دیگت کنی. اینچونین نگرانی و وسواسی مایه عذاب من شده.
این که احساساتی و هیجانی نشددم کاملا مشهوده که بعد از دو سال طرح یک مسئله و منصرف نشدن. هنوز هم که وقتی شروع که صحبت میشه منطقی شروع میکنم و صحبت میکنم و دفاعیات خودم رو مطرح میکنم هیچوقت سعی نکردم با بلند کردن صدام منطقم رو جاری کنم. من نمیدونم شما روی چه حسابی میگید احساساتی و هیجانی شدم.
اما همین که وقت شریفتون رو صرف کردید باعث افتخار من هست.
با تشکر فراوان

شما به عنوان پست خودت نگاه کن. چه برداشتی می کنی. به نوشته های خودت و خانم لیمور نگاه کن. هر دو در مقابل خانواده به شدت موضع گرفته اید. اگر شما واقعا می توانید خانواده را اداره کنید پس گام اول را برداشته اید. اما احساس بدی که هر دو نسبت به خانواده پیدا کرده اید حتی اگر بر زبان نیاورید اثر خودش را می کند. آدم ها از حرکات بدن ، نگاه ها و خیلی چیزهای غیر کلامی دیگر پی به افکار هم می برند. شنیدی که کسی نمی تواند مدت زیادی چیزی را در دل مخفی کند؟ هم شما و هم خانواده ها وارد یک فاز احساسی شده اید. ببین سعی کن درک کنی نه مقابله. از این دید نگاه کن که بیست و چند سال با کسی زندگی می کنی و بعد یک دفعه باید قبول کنی که برود و خانه کاملا خالی شود. می دانی پدر و مادر ها بعد از رفتن آخرین فرزند به سندرمی به نام آشیانه خالی ممکن است مبتلا شوند؟ از طرفی شما می گویی منطقی هستی اما در نوشته هایت به کل با شیوه زندگی و ازدواج سنتی مخالفت می کنی. در حالی که این روش آن قدر هم که می گویی بد نیست و کاربرد خودش را دارد. پدر و مادر شما سنتی زندگی کرده اند و شما نمی خواهید مثل آنها باشید درست. اما این به معنی غلط بودن شیوه زندگی آنها نیست. به معنی غلط بودن روش خواستگاری برای ازدواج نیست. وقتی این موضع را میگیری با مقاومت روبه رو می شوی.
آنها هم همین اشتباه را راجع به شما می کنند و به کل تمام شیوه ی شما را غلط می دانند. مشکل خانواده شما این است که هر دو طرف در یک پیله فرو رفته و حالت دفاعی گرفته اند. آنها سنشان از شما بیشتر است و سخت تر از شما تغییر می کنند. اما شما که جوان هستید و انعطاف بیشتری دارید می توانید پیش قدم شوید و این پیله ها را پاره کنید. اولین قدم هم همان است که اول گفتم. باید تفکر خود را به خانواده تغییر دهید و سعی کنید احساس آنها را درک کنید و حتی با آنها همدردی کنید و از خودتان و خواسته هایتان عبور کنید تا بتوانید تاثیر گذار باشید. یادتان باشد نگرانی آنها چندان بی مورد نیست. مقتضای این سن همین نگرانی ها است. می توانید کمی راجع به خصوصیات آدم ها در این سن مطالعه کنید تا بهتر عمل کنید. عجله نداشته باشید. صبر اصل مهمی است. در این مدت به خانواده نزدیک شوید و به کنه وجود آنها پی ببرید. از گذشته ها ، آرزوها و حسرت های آنها چه قدر می دانید؟ شاید آنها هم تجربه های مشابه داشته اند. پس فعلا راجع به ازدواج بحث نکنید و این اقدامات را که گفتم انجام دهید تا آنها را آماده بحث کنید.

نوشته اصلی توسط نوپو

شما به عنوان پست خودت نگاه کن. چه برداشتی می کنی. به نوشته های خودت و خانم لیمور نگاه کن. هر دو در مقابل خانواده به شدت موضع گرفته اید. اگر شما واقعا می توانید خانواده را اداره کنید پس گام اول را برداشته اید. اما احساس بدی که هر دو نسبت به خانواده پیدا کرده اید حتی اگر بر زبان نیاورید اثر خودش را می کند. آدم ها از حرکات بدن ، نگاه ها و خیلی چیزهای غیر کلامی دیگر پی به افکار هم می برند. شنیدی که کسی نمی تواند مدت زیادی چیزی را در دل مخفی کند؟ هم شما و هم خانواده ها وارد یک فاز احساسی شده اید. ببین سعی کن درک کنی نه مقابله. از این دید نگاه کن که بیست و چند سال با کسی زندگی می کنی و بعد یک دفعه باید قبول کنی که برود و خانه کاملا خالی شود. می دانی پدر و مادر ها بعد از رفتن آخرین فرزند به سندرمی به نام آشیانه خالی ممکن است مبتلا شوند؟ از طرفی شما می گویی منطقی هستی اما در نوشته هایت به کل با شیوه زندگی و ازدواج سنتی مخالفت می کنی. در حالی که این روش آن قدر هم که می گویی بد نیست و کاربرد خودش را دارد. پدر و مادر شما سنتی زندگی کرده اند و شما نمی خواهید مثل آنها باشید درست. اما این به معنی غلط بودن شیوه زندگی آنها نیست. به معنی غلط بودن روش خواستگاری برای ازدواج نیست. وقتی این موضع را میگیری با مقاومت روبه رو می شوی.
آنها هم همین اشتباه را راجع به شما می کنند و به کل تمام شیوه ی شما را غلط می دانند. مشکل خانواده شما این است که هر دو طرف در یک پیله فرو رفته و حالت دفاعی گرفته اند. آنها سنشان از شما بیشتر است و سخت تر از شما تغییر می کنند. اما شما که جوان هستید و انعطاف بیشتری دارید می توانید پیش قدم شوید و این پیله ها را پاره کنید. اولین قدم هم همان است که اول گفتم. باید تفکر خود را به خانواده تغییر دهید و سعی کنید احساس آنها را درک کنید و حتی با آنها همدردی کنید و از خودتان و خواسته هایتان عبور کنید تا بتوانید تاثیر گذار باشید. یادتان باشد نگرانی آنها چندان بی مورد نیست. مقتضای این سن همین نگرانی ها است. می توانید کمی راجع به خصوصیات آدم ها در این سن مطالعه کنید تا بهتر عمل کنید. عجله نداشته باشید. صبر اصل مهمی است. در این مدت به خانواده نزدیک شوید و به کنه وجود آنها پی ببرید. از گذشته ها ، آرزوها و حسرت های آنها چه قدر می دانید؟ شاید آنها هم تجربه های مشابه داشته اند. پس فعلا راجع به ازدواج بحث نکنید و این اقدامات را که گفتم انجام دهید تا آنها را آماده بحث کنید.

حق با شماست اما منظورم از سرخط اصلی حرفم همون بود که نوشته بودم منتهی با لحنی طنز گونه!!
مرسی نوپو جان واقعا حرفهات منطقی بود. امیدوارم بتونم از این دانسته در جهت گام برداشتن به سمت راهکار درست اقدام کنم.
با تشکر

- - - Updated - - -

نوشته اصلی توسط بی دل

فاجعه سازی نکن!

بابا قاجعه سازی کجاست، من فقط گفتم با توجه به اینکه میگن از یک حصار مشخص زن بگیر دارم میگم این زندانی که برای من درست کردن کلیدش کجاست!!!

نوشته اصلی توسط بی دل

زندگی یک مسیر است که انتخابهای ما در هر نقطه ای میتونه اونو از مسیر صحیح اش خارجش کنه یا اینکه زندگیمون رو توی مسیرهای صحیح بعدی بندازه.

خداخیرت بده . اما منظور من اینه که تنها انتخاب همسر نیست که میتونه زندگی رو به مسیر درست هدایت کنه. بلکه اینقدر حساسیتی که ما در انتخاب همسر داریم کاش در یادگیری مسائل زندگی داشتیم و به جای اینکه اینقدر انتخاب همسر رو در جلوه افراد با اهمیت نشون بدیم. رفتارهای پس از ازدواج و مهارت های اون رو هم با همین وسواس به بچه ها یاد بدیم.
هدفم همین بود که بگم زندگی تنها یک نقطه نیست بلکه دقیقا حرف خودتون نقطه هایی هستند که باید به همشون توجه داشت. انتخاب های ما هم صفر و یکی نیستند که یا بد باشند یا خوب. بلکه یک بازه هستند که درصد خوب و بدی دارند که ما بهشون اختصاص میدیم.

نوشته اصلی توسط بی دل

چه حرفهای درستی میزنند خانواده ات! اینها نگران این هستند که این دوری نتواند فرصت صحیحی برای شناخت همه جانبه به شما بدهد. و اونوقت شما بقیه عمرت رو به جای اینکه در مسیر پیشرفت و تکامل باشی، درگیر حل و فصل تنشها و مشکلات ارتباطی با همسرت و خانواده ایشون باشی.

ببینید خانوم بی دل، من حرفم خیلی سادست. نمیدونم چرا تا حرف میزنم شما میگید احساساتی و بی منطق شدم. این که یک نفر یک شخص رو انتخاب کنه و از خانوادش درخواست کنه که در مورد این شخص تحقیق کنند و خانواده هیچ حرکت کوچکی نکنه، آیا به منزله این نیست که اصلا گفته شخص اهمیت نداشته؟ آیا به این منزله نیست که این من نیستم که انتخاب کننده هستم. آیا این اعتماد به نفس شخص رو پایین نمیاره؟. بعد یک مسئله ای دیگه هم که هست اینه که چجوری میتونی یکجا بشینی و درباره یکی دیگه قضاوت کنی. اونم بدون اینکه حتی یکبار چیزی بپرسی و شناخت کسب کنید. ایشان حتی حاضر به ابتدایی ترین شناخت ها هم نشدند. اینکه شما میفرمایید فرصت صحیح نتونم پیدا کنم، به نظرم یکجور بی انصافیه چرا که من بارها و ببارها این فرصت رو پیدا کردم و از پدر ومادرم خواستم که این فرصت رو به من بدن تا خودشون در جریان خیلی از مسائل قرار بگیرند، اما مسئله این هست که حرف ایشون در مورد نداشتن شناخت صرفا یک بهانه است. لااقل یک قدم بردارند و بگن فلانه یا بهمانه.

نوشته اصلی توسط بی دل

حقیقتا حرفهای خانواده ات و نگرانیشون به جاست و من وسواسی در اون نمی بینم.
بگرد ببین راه حل این ماجرا و رسیدن به شناخت بهتر ایشون چی هستش که بتونی هم آینده خودت رو و این ازدواج رو با شناخت بیشتر تضمین کنی و هم خیال خانواده ات رو راحت کنی.
هر چند که با این کنشهای هیجانی و احساسی که در برابر خانواده ات داری، مشخصه که وابستگی ات به اون خانوم قدری منطق ات رو غیر فعال کرده هر چند که در ظاهر و در کلام حرفهای منطقی بزنی!

ببینید خانوم بی دل من هنوز احساس میکنم نتونسم که اون وسواسی که خانوادم دارند و درست منتقل کنم. اینجا یک مثال براتون میزنم تا شاید بتونه بهتر کمک کنه.
فرض کنید من یک فرزند هستم که قصد دارم ورزش کنم. من نباید از ساعت 7 شب از خونه بیرون برم چرا؟ برای اینکه ممکنه با ماشین تصادف کنم. این امکان منو توی خونه محبوس میکنه اگر به حرف پدر و مادرم گوش کنم! . اما آیا حق رو ندارم که بتونم ورزش کنم؟ ورزش نکردن من به این خاطر هست که پدر ومادر من احتمال خطر رو برای من دارند. من هیچوقت نبود این خطر رو تایید نمیکنم. اما احتمال ریسک همیشه برای من هست. پس سعی میکنم راضیشون کنم. نمیگم اونها حقی ندارند برای من نگران باشند اما آیا این نگرانی باید منو از حقوقی که دارم باز داره؟
شاید با خودتون بگید در مورد زن گرفتن چه حقی دارم؟
بی شک این من هستم که میخوام با اون زن زندگی کنم. و فکر هم نمیکنم، اینقدر چشمهامو بسته باشم که نتونسته باشم موردی انتخاب کنم که پدر و مادرمو راضی کنه.

من هیچوقت پشت به خانوادم نمیکنم، چرا که اگر این کارو بکنم مطمئنن به خاطر هر کسی که باشه روزی هم به اون شخص پشت خواهم کرد. اما نمیخواهم بعد از 10 سال وقت به گفتن کاش و کاشکی هایی بپردازم که امروزه ذهن بسیاری را مشغول به خود کرده است.
از اینکه کلمات را با تامل مطالعه کردید بی نهایت سپاسگذارم.
همه خوبی ها تقدیم شما