موضوع: پسر می خواستم ولی بچم دختره .

سلام گل آرا جون . آره شوهرم خیلی زودتر از من کنار اومده و الان خیلی بهتر از منه ، این منم که خیلی حساس شدم . هنوزم گاهی یادم می افته ، نمی تونم فراموشش کنم . ( البته به شدت قبل نیست ، دعوام نکنین )

منم یه کارای تجربی برای پسردار شدن کرده بودم ، حدود 5 ماه درگیر بودم ، کلی تحقیق کردم ، خیلی از اطرافیام از این راه نتیجه گرفته بودن . برا همین مطمئن بودم بچم پسره ، فقط به خاطر دعاهام نبوده . خیلی ها تعجب می کنن می گن تو فلان کار رو کردی ولی بازم نشد ؟؟؟

به قول یک نفر : تو اون همه کار کردی ، اون همه دعا کردی ، تو مکه و مدینه دعا کردی ولی خدا نخواست بهت بده ، ببین این دختر چی هست که خدا نخواست با اون همه دعا هم جنسیتش رو عوض کنه !!!

یه روایت شنیدم که میگه مادر و پدری که 3 تا دختر داشته باشن جاشون تو بهشته

خوش به حالت من واقعا دوست دارم بچه ام مخصوصا اولی دختر باشه اما همیشه میترسم که نکنه خدا یه دفعه حکمتشو بیاره وسط و بچم پسر بشه:(;)

نوشته اصلی توسط ساحل75

یه روایت شنیدم که میگه مادر و پدری که 3 تا دختر داشته باشن جاشون تو بهشته

جدی!!! حتی اگه هزار تا گناه هم کرده باشن!!!
تو رو خدا دست از این خرافات بردارین :)

اینقد ملامتم نکنید دیگه ... خوب هر کسی چیزی دوس داره ، منم پسر دوس دارم ، حالا باید روانکاوی بشم که این علاقه از کجا سرچشمه می گیره .

ما که به دلایل نژادپرستانه ( ادامه نسل و ... ) دنبال پسر نبودیم ، من از اولش پسر دوس داشتم ، وقتی کفشهای پسرونه ، شلوارکهای پسرونه می بینم دلم غش می ره ، شوهرمم برا این پسر دوس داشت که چون خودش ورزشکار بوده ، بتونه با پسرش بره باشگاه ، استخر ، پسرش رو ورزشکار کنه .

خواستن این چیزا توقع زیادیه ؟؟؟ بده ؟؟؟؟

حالا هم نشد ، خدا نخواست به ما بده ، راضی هستیم به رضاش .

ما از اول حتی دوران نامزدی برا بچمون اسم پسرونه می ذاشتیم ، روزی که دکتر گفت بچتون دختره ( بچه اولم ) باور کنید سریع خدا رو شکر کردیم ، سریع رفتیم شیرینی خریدیم و رفتیم خونه مامانم ، اسم دخترم رو به همه کسایی که در جریان بودن (مثل خواهر و برادر و ... ) اس ام اس دادیم . شوهرم همون روز رفت خون داد ( برای شکرگذاری سلامتی دخترم ) ، سوره کوثر می خوندیم تو نمازامون .
باور کنید الانم ما اصلا با این دخترمون مشکل نداریم ، گفتم که چون پسرم تو ذهن ما وجود داشته الان حذفش سخته ، مطمئنم با حل این مشکل که یه کمی زمان لازم داره ، رابطمون با دخترم بهتر می شه . الان مشکل ما مقابله با این حسه .

به خدا خیلی وقتا خوب می شم ، شاد و سرحال ، شکرگزار ، مخصوصا با دیدن زندگی دیگران و مشکلاتشون .

ولی به هر دلیلی : ناراحت می شم ، خسته می شم ، با شوهرم حرفم می شه ، سریع اون حس لعنتی می اد سراغم . لعنت به شیطون که دست از سرم بر نمی داره .

- - - Updated - - -

گاهی همچین روشنفکر می شم . همین دیشب رفته بودیم مهمونی ، یکی بهم گفت حالت بهتر شد ، تونستی باهاش کنار بیای ؟

منم خیلی با اعتماد به نفس و فی البداهه گفتم آره بابا ، دخترمه ، عشقمه ، تیکه ای از وجودمه ، عاشقشم ، من از خدا چیزی خواستم بهم نداد ، اشکالی نداره در برابر چیزایی که تو زندگی بهم داده اصلا به چشم نمی اد .

ولی وای به روزی که این آقای شیطان نامحترم دوباره بیاد سراغم همه این سخنرانیها یادم می ره ، همه حرفای شما ، همه قصه های دردناک زندگی دیگران یادم می ره . ای لعنت به تو . اعوذ بالله من الشیطان رجیم .

عزیزم... اگه مشکلت اینه که از همون اول هم همین رو گفتی، باز هم میگم نگران نباش.

بخوای نخوای باید این روزها رو بگذرونی تازه بهش استرس بارداری رو هم اضافه کن. زمان که بگذره همه چی عوض میشه...