موضوع: هنوز با ظاهرش کنار نیومدم

ببین دوست عزیز در مورد ظاهر :
ظاهر باید طوری باشه که وقتی تو خیابون یا مهمونی باهاش هستی و به کسی معرفیش میکنی حس بدی نداشته باشی فقط همین پس نمیتونیم بگیم ظاهر اصلا مهم نیست و نمیتونیم هم بگیم خیلی مهمه و باید مثل یک آرتیست سینما و بی نقص باشه پس اگه کم و کاستیهایی داره مهم نیست فقط بشین فکر کن ببین اگه باهاش بری تو جامعه معذب نمیشی و اگه اینطور بود به حرف هیچکس توجه نکن

یه چیزی رو به عنوان خواهر بهت میگم اگه واقعا الان حرف مادرت روت تاثیر گذاشته و فکر میکنی ظاهر اون پسر بده خواهشا خیلی محترمانه ازش جدا شو. چون ممکنه فردا مادرت مورد دیگه ای تو اون پیدا کنه و ازش بدش بیاد که به تو هم انتقال بده.اون موقع هم باعث عذاب خودت میشی هم اون بنده خدا.اون که تقصیری نداره.یکم فکر کن که با این رفتارت چقدر اون رو اذیت میکنی.ضمن اینکه وقتی الان قبل از ازدواج میگی که حس میکنی دوست نداری باهاش دیده بشی فردا که ازدواج کردی و اون شد مرد زندگیت و باید با اون بری بیرون چه حسی بهت دست میده.بازم فکر کن شاید مادرت اشتباه میکنه و تو ناخوداگاه داری اشتباهش رو تکرار میکنی...

بین ظاهر و اخلاق موندم :( بعد 5 سال نمیودنم چیکار کنم


با این همه تفاوتی که داریم این ازدواج درسته؟


بعد 5 سال داره همی چیز تموم میشه.. خاطره هاش نمیره از ذهنم :(

خانم یعنی شما انقدر گوشی هستید ؟یا مادرتون خیلی ظاهر بین ؟ یا نامزدتون انقدر بد قیافه؟

کدومش حقیقت داره ؟؟؟ !!!! باید جواب این سوال رو قاطعانه از خودت بپرسی و بهش جواب بدی .


و یا شاید مادرت مورد دیگه ای میبینه ولی ظاهر رو بهانه کرده ....آخر ظاهر باید برای شما مقبول باشه ، شما میخوای یک عمر با این آقا زندگی کنی نه مادرتون.

فکر کنم مشکل منم. نباید تحت تاثیر قرار بگیرم. وگرنه من 8سال پیش چرا قبولش کردم. از شما دوستان ممنونم چون وقتی این حرفا رو میزنین خوشحال میشم که می بینم آدماییهنوز هستن که ظاهر بین نباشن.

- - - Updated - - -

فکر کنم مشکل منم. نباید تحت تاثیر قرار بگیرم. وگرنه من 8سال پیش چرا قبولش کردم. از شما دوستان ممنونم چون وقتی این حرفا رو میزنین خوشحال میشم که می بینم آدماییهنوز هستن که ظاهر بین نباشن.

من یه سوال برام پیش امده .شما چرا توی این 8 سال رابطه تون هنوز جدی نشده؟ در ضمن شما بعد 8 سال تازه به شک افتادی .در صورتی که باید برات چهرش عادی باشه .من حدس میزنم مسایل جدی تری تو رابطه تون هست که باعث شده شما به هم تعلق خاطری نداشته باشین .چون اون آقا هم در جوابت گفته اگه نمیخوای به سلامت !!

نه ما به دلیل همین مادرم که مخالف ایشونه هنوز ازدواج نکردیم. مادرم برای اینکه مارو منصرف کنه انواع شرایط سخت رو واسه اونو و خانوادش خواسته. و دوست پسر من برای اینکه بتونه خواسته ی مادرمو انجام بده داره تمام تلاششو میکنه. اون منتظره یه اشارست که بیاد خواستگاریم. اما من نمیزارم. میگم مادرم اینو گفته اونو گفته.
واقعا حالم داره از خودم بهم میخوره که نمیتونم جلوی مادرم بایستم.

اولا که مادر شما نیست که قراره باهاش زندگی کنه...
در ضمن...یه نصیحت برادرانه میکنم...اونم اینه که همچین پسرایی کم پیدا میشن...فکراتونو بکنید و توجه کنید که چی رو دارید بخاطر چی از دست میدید...یه عالمه حسنات و خوبی رو دارید فقط بخاطر یه ظاهر بد از دست میدید...بهرحال مختارید...
یا حق

نوشته اصلی توسط خانوم

من یه سوال برام پیش امده .شما چرا توی این 8 سال رابطه تون هنوز جدی نشده؟ در ضمن شما بعد 8 سال تازه به شک افتادی .در صورتی که باید برات چهرش عادی باشه .من حدس میزنم مسایل جدی تری تو رابطه تون هست که باعث شده شما به هم تعلق خاطری نداشته باشین .چون اون آقا هم در جوابت گفته اگه نمیخوای به سلامت !!

کاملا موافقم. 8 سال برای آشنایی خیلی خیلی زیاده! واقعا عاشق این پسری یا بهش عادت کردی؟ شاید دنبال بهانه ای برای پایان دادن به رابطه ای و برای همین عیب جویی بی دلیل مادرتو قبول داری.
پیشنهاد میکنم به دوستت بگو رسما بیاد خواستگاریت.هیچ ضرری که نداره! تازه اون موقع مادرت باید واضح و آشکار مشکلشو با این آقا بیان کنه. رابطه شما زیادی طولانی شده بدون اینکه به نتیجه ای برسین. در ضمن برای من جای سواله که اون آقای محترم چرا 8 سال منتظر اجازه فرمایی شما برای خواستگاری مونده؟