موضوع: چطور خانوادمو راضی کنم ؟ وعشقمو از دست ندم؟

نوشته اصلی توسط فرهنگ 27

خانم عزیز دیگرانو گمراه نکن.مسئله اصلی مراجع همین دیر گفتنه.ایشون تصمیمشو گرفته

حالا از خانوادش می خواد برن خاستگاری،ینی خانواده فقط نقشش در همین حده؟

درضمن اشتباهات برادرتو به عنوان راهکار قرار نده.

فرهنگ 27 عزیز شما خیلی بد صحبت می کنید. اینجا هر کسی از تجربیات زندگی خودش صحبت می کنه و فکر نمی کنم به شما یا هیچ کس دیگه ای ارتباط داشته باشه که من چی میگم. برادرم اون دختر رو پسندید و پای انتخابش هم موند. خانواده بدون دلیل منطقی (مثل خانواده این آقا) باهاش بحث می کردن. اما اون ایستاد و از کسی که می خواست همسفر زندگیش بشه دفاع کرد. هیچ اشتباهی این وسط نبود. و بعد از نامزدی همه متوجه وقار اون خانم شدن و به انتخاب برادرم احسنت گفتن. این قضیه هر روز داره بیش از گذشته آشکار میشه .
من نمیدونم شما کجا زندگی می کنید و فرهنگ شهر شما چطوره . من گفتم با احترام به خانواده و صبوری و مقاومت پای انتخابی که می دونی عالیه بایست. اینکه قبلش به خانواده ش گفته یا نه به اخلاقیات هرکسی بستگی داره و من اصلا نگفتم کار خوبی کرده این دوستمون که این موضوع رو گفته یا نگفته . گفتم الان دوستان به مشکل حال حاضر این آقا بپردازن . نه اینکه سرزنش کنن که با سرزنش کردن موضوعی حل نمیشه .
منم می تونم صد بار بگم : نه اقا سینا باید می گفتی قبلش. خب بابا نگفته . الان بگید چیکار کنه. این که دیگه گذشته .

آقا سینا سلام
منم با آقایی آشنا شده بودم که پدر نداشت و مسئولیت خانوادش با اون بود( نه از نظر مالی ) و خانوادش خیلی روش حساب میکردن . مادرشم گویا از تنها شدن خیلی میترسید واسه همین وقتی پیشنهاد آشنایی با خانوادمو بهش داد قبول نکرد. البته به اصرار اون حاضر شد بیاد تحقیق اما در نهایت بهانه ها و عیب و ایرادای عجیب غریبو گذاشت و حتی نیومد منو ببینه!! این در حالی بود که من حتی با اون پسر سر اینکه نزدیک خانوادش زندگی کنیم هم توافق کرده بودیم!اما خوب خانواده منم فهمیده بودنو مخالف بودن و آخرشم نشد! نمیتونم بهتون بگم چجوری مادرتونو راضی کنین چون اگه بلد بودیم خودمون اجراش میکردیم:d فقط خواستم بگم این دوران که شما درگیر راضی شدن یا نشدن خانواده ای مطمئنن دوست دخترت فشار عصبی زیادی رو باید تحمل کنه و برای یه دختر تحملش واقعا سنگینه که خانواده پسری که دوسش داره اونو نمیخوان. به نظر من اگه توی این مدت رابطتونو قطع کنین یا حداقلش کنین با آرامش بیشتری میتونین خانوادتونو راضی کنین. صبر داشته باشین و بیش از حد تعصب نشون ندین که ایجاد حساسیت بکنه

خانوم سارا یه کم دلمو شور انداختین
از نظر مالی که وابستگی بهم ندارن به قول شما همون بعد عاطفیه
ولی خانواده من یعنی خواهرم بعد تحقیق خودش اعتراف کرد که همه تعریف کردن
ایراد از کلاسو فلان گرفت که واقعا ازش توقع نداشتم ندیده بگه ...
راستش نمیتونم رابطه رو قطع کنم
چون نه اون طاقتشو داره نه خودم
سعیمو میکنم بهش استرس وارد نشه
ممنونم بابت راهنماییتون

دوست عزیز،

اگه مادر شما با ازدواج شما مخالفه به خاطر ترس از تنهایی، ایشون حتما باید به یه روانشناس مراجعه کنه. متاسفانه این قضیه در فرهنگ ما بین خانم هایی که جدا از شوهر و به تنهایی بچه هاشون رو بزرگ می کنند بوجود میاد حتی اگه بچشون اون سر دنیا زندگی کنه. اینکه مادرتون به شما میگه برای ازدواج زوده بیشتر به این دلیله که خودش آمادگی ازدواج شما رو نداره، نه اینکه فکر می کنه شما آمادگی ازدواج رو ندارید. مادر شما نیاز داره احساسات و انتظاراتش رو از شما منطقی و معقول کنه و اگه نمی تونه کار خاصی از دست شما بر نمیاد، باید مشکل بطور ریشه ای توسط روانشناس حل بشه. بعضی راهکارها مثل بازی با احساسات ایشون برای نوه و ... هم کار کاملا اشتباهی است چون این نوع رفتار مادر نشانه ای از طرز تفکر و احساس ایشون درباره شماست، و مشکل این صرفا مخالفت فعلی نیست و اگه مشکل بطور اساسی حل نشه و ایشون حتی راضی به ازدواج شما هم بشه بعدها قطعا به مشکلات اساسی بر خواهید خورد.

خواهر شما هم قرار نیست برای شما زن انتخاب کنند به همون اندازه که شما قرار نیست برای ایشون شوهر انتخاب کنید. شما نظر ایشون رو خواستید و ایشون نظرشون رو گفتند و همه موارد به جز یک مورد - پول دار نبودن خانواده - به نظر میاد مثبت بوده و این تصمیم شماست و اتفاقا ایشون اشتباه می کنند و ازدواج با خانواده همرده بسیار مناسب تره تا خانواده ای که تفاوت محسوس اقتصادی دارند چون اون خودش عامل مهمی در بروز مشکلات اساسی آینده است. علم و منطق هم در این بین طرف شماست و ایشون دارن کوته بینانه قضیه رو نگاه می کنند.

در کل به نظر نمیاد شما کار اشتباهی انجام داده باشید، کار اصلی شما یه صحبت جدی با مادرتونه برای پیدا کردن دلایل اصلی مخالفت ایشون، و راضی کردن مادرتون برای رفتن پیش روانپزشک و رفع مشکل است.

نوشته اصلی توسط Sinéad

دوست عزیز،

اگه مادر شما با ازدواج شما مخالفه به خاطر ترس از تنهایی، ایشون حتما باید به یه روانشناس مراجعه کنه. متاسفانه این قضیه در فرهنگ ما بین خانم هایی که جدا از شوهر و به تنهایی بچه هاشون رو بزرگ می کنند بوجود میاد حتی اگه بچشون اون سر دنیا زندگی کنه. اینکه مادرتون به شما میگه برای ازدواج زوده بیشتر به این دلیله که خودش آمادگی ازدواج شما رو نداره، نه اینکه فکر می کنه شما آمادگی ازدواج رو ندارید. مادر شما نیاز داره احساسات و انتظاراتش رو از شما منطقی و معقول کنه و اگه نمی تونه کار خاصی از دست شما بر نمیاد، باید مشکل بطور ریشه ای توسط روانشناس حل بشه. بعضی راهکارها مثل بازی با احساسات ایشون برای نوه و ... هم کار کاملا اشتباهی است چون این نوع رفتار مادر نشانه ای از طرز تفکر و احساس ایشون درباره شماست، و مشکل این صرفا مخالفت فعلی نیست و اگه مشکل بطور اساسی حل نشه و ایشون حتی راضی به ازدواج شما هم بشه بعدها قطعا به مشکلات اساسی بر خواهید خورد.

خواهر شما هم قرار نیست برای شما زن انتخاب کنند به همون اندازه که شما قرار نیست برای ایشون شوهر انتخاب کنید. شما نظر ایشون رو خواستید و ایشون نظرشون رو گفتند و همه موارد به جز یک مورد - پول دار نبودن خانواده - به نظر میاد مثبت بوده و این تصمیم شماست و اتفاقا ایشون اشتباه می کنند و ازدواج با خانواده همرده بسیار مناسب تره تا خانواده ای که تفاوت محسوس اقتصادی دارند چون اون خودش عامل مهمی در بروز مشکلات اساسی آینده است. علم و منطق هم در این بین طرف شماست و ایشون دارن کوته بینانه قضیه رو نگاه می کنند.

در کل به نظر نمیاد شما کار اشتباهی انجام داده باشید، کار اصلی شما یه صحبت جدی با مادرتونه برای پیدا کردن دلایل اصلی مخالفت ایشون، و راضی کردن مادرتون برای رفتن پیش روانپزشک و رفع مشکل است.

آقاسینا من هم با صحبت ایشون درباره ی مشکل شما کاملا موافقم.
راهنمایی بسیار جامع و کاملی هست برای شما
امیدوارم موفق بشید.

من بعید میدونم خانومای هم سن و سال مادرای ما راحت قبول کنن برن پیش مشاور. معمولا انقد حرف خودشونو قبول دارن که به مشاور و این چیزا اعتقادی ندارن اما اگه بتونین راضیشون کنی خوبه
جالبه که چقد حرفاتون برام آشناست! دقیقا خانواده ایشونم به وضع مالی ما گیر داده بودن، در حالی که به هیچ وجه از خودشون پایینتر نبودیم. امیدوارم موفق شین به هم برسین. واقعا حیفه بعضی از این رابطه ها بخاطر مسائل الکی به جایی نرسه

ممنونم سینا جان بابت جوابت بعضی جاهاشو قبول دارم اما راه حل مشکل من اونی که میگی نمیتونه باشه
به چند دلیل
اول اینکه مخالفت مادر من یه مشکل روحی نیست که بخواد درمان بشه
دوم اینکه نسل اونها طرز فکرشون مثل ما نیست که مشاورو فلانو قبول داشته باشن و اگه من این حرفو بهش بزنم
اولا نمیاد ثانیا قلبش میشکنه
بازم ممنونم بابت حرفات

سارا خانوم میشه بپرسم شما واون فرد آخر سر چطوری جدا شدین؟
شما خواستین یا ایشون عقب کشید؟

راستش نمیتونم دقیق جواب این سوالو بدم! من اواخر اونو خیلی تحت فشار گذاشتم که تکلیف منو معلوم کنه و به خاطر همین چندبار تموم کردیم. اما اون هربار برمیگشتو چون هر دو امیدوار بودیم بازم یه مدت سعی میکردیم.(البته همیشه میگفت اگه بخواد به زور این کارو بکنه میتونه ولی شرایط یجور بود که اگه با زور کارا پیش میرفت واقعا مشکل پیش میومد و اینو خود منم قبول داشتم) تا اینکه آخرین بار خودش گفت که هر کار کرده نتونسته مادرشو راضی کنه و جدا شدیم. بعد از اون دیگه جوابشو ندادم.(هنوزم یه وقتایی زنگ میزنه که من جواب نمیدم) چون حس میکردم خودشم میدونه نمیتونه راضیشون کنه فقط چون جدا شدن از منم براش سخت بود هی برمیگشت.شایدم هنوز امیدوار باشه! بهرحال اگه میخواست کاری بکنه من به اندازه کافی بهش وقت داده بودم. امیدوارم دوستت از من صبورتر باشه. من که واقعا نمیتونستم شرایطو تحمل کنم.

لابد حق داشتی
خب من زیاد نمیزارم ناراحت بشه
حرفشونو زیاد نمیزنم اما همیشه در تلاشم
با زبونو عملم بهش آرامش میدم اونم همینجور
حتی ازش راه حل میخوام گاهی
نمیدونم رابطه تون چطوری بوده پس نمیتونم قضاوت کنم

آقا سینا با مادرت همراه شو. کمی بهش محبت کن. براش هدیه بخر. یه جوری دلش رو بدست بیار.
.
ببین تو دل یه دختر رو بدست آوردی و عاشق خودت کردی. چطوری نمی تونی مادرت رو که حتمن دوستت داره با خودت همراه کنی؟
.
یه ذره محکم تر مردونه تر رفتار کن. به مادرت قول بده که هیچ وقت تنهاش نمی ذاری. عشقولانه باهاش حرف بزن. بگو که اگر اون از دختر مورد علاقه ات خوشش نیاد تو هیچ کاری بدون خواست مادرت نمی کنی ولی شکایت مادرت رو پیش خدا می کنی!
ولی اگه کمکت کنه که تو به کمکش احتیاج داری، سر و سامون میگیری و بیشتر مادرت رو دوست خواهی داشت!
..
ازین جور حرف ها دیگه! مادرت هم یه زنه و با زبون و محبت میشه نرمش کرد.