سلام عزیزم من خودم تو موقعیتی نیستم که بتونم به کسی مشاوره بدم چون مشکلات زیادی دارم اما حالتو کاملا درک میکنم.بهش وابسته شدی فقط همینه و این اسمش دوست داشتن نیست!!!!اوایل سخته که دل بکنی چون اولین رابطه ات با یه پسره و درکت میکنم که فکر میکنی اگر اون نباشه چی میشه و.........؟؟!!!!
ببین من فقط میخوام ماجرای یکی از دوستامو برات بگم که مثله ماجرای تو بود اون هم از طریق نت با یه پسر شمالی دوست شد یه بار همدیگرو دیدن و به هم قول دادن واسه هم بمونن برای ازدواج!روز و شب دوست من شده بود اس و تل به اون پسر دوسال همینجوری این روند ادامه داشت مدام حرفای عاشقونه و وابستگی ای که هر روز بیشتر و بیشتر می شد اما اون پسر بعد دوسال بدون هیچ فکر و خیال ووابستگی یه روز به دوست من اس ام اس داد وگفت ساعت 6 نامزدیشه!!!!!!به همین راحتی!!!!اصلا انگار نه انگار که دو ساله با همن!گفت بعده دوسال براش عادی شده رابطه
پسرا مثله ما نیستن که تا یه رابطه رو شروع می کنند یه پایان خوش براش تصور کنند و برن تو فکر ازدواج و همیشه با هم بودن و این چیزا در واقع بر عکس دخترا که احساسشون جلوتر از عقلشونه اونا عقلشون جلوتر از احساسشونه!این آقا که همون اول بهت گفته قیافه ات به دلم ننشسته پس چرا ادامه دادی؟؟؟
رابطه تون رو تمومش کن.میدونم بی نهایت سخته تا دو یا سه ماه بازم ممکنه بهش فکر کنی ولی بعدش دیگه راحت راحتی بی دردسر و فکر و خیال و عذاب و غصه
اینارو کسی داره بهت میگه که خودش هم تو همین سن وسال تو تجربه ی یه رابطه ی دوستی روداشته و با یه تصمیم اشتباه اوضاع رو بدتر کرده. یه جورایی بدترین وضعیت ممکن رو دارم!ولی کاش من هم به دو سال پیش بر میگشتم و همون موقع میومدم اینجا و با یه تصمیم عاقلانه زندگیمو خراب نمی کردم
موفق باشی عزیزم
علاقه مندی ها (Bookmarks)