موضوع: دختری که برای نامزدم مزاحمت ایجاد میکنه!

سلام
هرچی گشتم نامه ام رو پیدا نکردم... فکر کنم وقتی ویندوزم رو عوض کردم نامه ام هم پاک شد :D اینهمه زحمت کشیده بودم نامه نوشته بودم دیگه نمیتونستم دوباره بنویسم به خاطر همین دیشب این قضیه رو حضوری بهش گفتم.... اما احساس کردم اونقدر که باید ، جدی نگرفته و از عکس العملش نشون میداد که فکر میکنه باز هم صبر میکنم... همش میخواست یه جوری قضیه رو تموم کنه که من فعلا ً صبر کنم و بهش مدت محدودی وقت ندم!
بهم گفت که خودت که میبینی سرم شلوغه و وقت نکردم... بهش گفتم اگه الان سرت شلوغه چند وقت دیگه که سرت شلوغ تر میشه پس میخوای چیکار کنی؟ ( به خاطر خونه سازی ) در هر صورت این قضیه باید حل بشه...
اون نتیجه ای که میخواستم رو از صحبت های دیشب نگرفتم...
به این نتیجه رسیدم هیچ چیز به اندازه ی تأثیرگذاری نامه نیست... توی نامه آدم میتونی حرف هات رو بدون مکث و توپوق بزنی... در نهایت امروز یه نامه نوشتم و براش ایمیل کردم... البته تا وقتی خودم بهش نگم که واسش ایمیل فرستادم فکر نکنم بفهمه
دوستان اگر صلاح میدونین متن نامه ام رو واستون بذارم تا نظر بدین... فکر نکنم حالا حالا ها به ایمیلش سر بزنه مگر اینکه خودم بهش بگم...

من بانامه موافقم والان هم اگه نتونم منظورم رو همسرم القا کنم ونتونم درست باهاش حرف بزنم از نامه استفاده میکنم .
چون خیلی به میمیک صورت همسری حساسم وتحت تاثیر قرار میگیرم وحرفام نیمه کاره میمونه.
سعی کن متن نامت با تموم قاطعیتی که داره ناراحتش نکنه پس کلمات تندونیش دار ممنوع .
یه جوری بنویس که بفهمه چقدر دوسش داری واحتیاج داری به اینکه اونم بهت ثابت کنه دوست داره.
موفق باشی.
درمورد متن نامه هم هر جور صلاح میدونی خواستی اینجا بگذار نظر بقیه رو ببین.

این ایمیلمه.... از ایمیل هاش پاکش کردم تا اول نظرات شما رو بشنوم بعدش دوباره بفرستم...


عشق من سلام

امیدوارم همیشه شاد و سلامت باشی...

گل نازنینم همیشه دوستت دارم

از خدا میخوام که دل های ما رو نزدیک تر از همیشه به هم کنه.... و عشقمون روز به روز بیشتر بشه ...

گل مهربونم.... شدیدا ً نگران زندگیمون هستم.... امیدوارم هر چه زودتر آمار اون دختر رو دربیاری.... میدونم از بس بهت گفتم دیگه این مسئله خز شده!!! اما قول میدم این آخرین باری باشه که بهت یادآوری می کنم... دیگه همه چیزو به خودت می سپرم و ازت به عنوان مردِ زندگیم توقع دارم که این مشکل رو حل کنی.... من ، تو و زندگیمون رو دوست دارم... و تو رو برای یک عمر زندگی انتخاب کردم... روزی که بهت دل بستم ، تمام وجودم رو به نامت زدم.... روزی که بهت بله گفتم ، با همه ی وجود تو رو برای خودم خواستم ... هنوز هم همونقدر میخوامت...

همسر مهربونم ... من اصلا ً دلم نمیخواد خانواده ام چیزی در رابطه با مزاحم تلفنی بدونن... به خاطر همین ، این همه مدت صبر کردم و باز هم صبر می کنم تا خودت این قضیه رو روشن و حل کنی... اما گلم ، اگر یک هفته از آبان بگذره ولی در این زمینه کوتاهی کرده باشی مجبورم در موردت تجدید نظر کنم... چطور مردی رو پشتوانه ی زندگیم قرار بدم و برای همه ی عمرم بهش تکیه کنم که نمیتونه از پس یک مزاحم تلفنی بربیاد! اونوقت با درمیون گذاشتن قضیه با خانواده و بزرگترها از اونها میخوام که به این مسئله رسیدگی کنند...

ازت به عنوان یه همسر انتظار دارم قبل از 7 ام آبان به قولی که بهم دادی عمل کنی... این قضیه رو کاملا ً به تو سپردم...

به نظرتون لازمه توی نامه بنویسم که احساس کردم حرفام اونقدر روش تأثیر نداشته؟

حالا چرا اینقدر دیر ؟
بنظرم هرچه زودتر بهتر تا اون موقع روحیت داغونتر ازین نمیشه؟

من نظر شخصیمو میگم.بهتره نگی که احساس کردی حرفات براش مهم نبوده!به هر حال متن نامه ات خوبه خداکنه شر اون دختر مزاحم از زندگیت کنده شه و راحت شی

نوشته اصلی توسط هیام

حالا چرا اینقدر دیر ؟
بنظرم هرچه زودتر بهتر تا اون موقع روحیت داغونتر ازین نمیشه؟

به چند دلیل :

اول اینکه اگر کم بهش فرصت بدم ممکنه بازم بهونه بیاره که وقت کم داشته و نتونسته...
دلیل دیگه ام هم اینکه اگر وافعا ً اون دختر رو نشناسه ، وقتِ کافی برای در آوردن آمارش داشته باشه...
و دیگه اینکه اونوقت وجدان خودم راحته که به اندازه ی کافی صبر کردم و اگر هم به خانواده ام بگم ، از قبل اونو آماده کردم و ناگهانی این قضیه رو به خانواده ام نگفتم که حقی برای ناراحت شدن از من داشته باشه ، حتی اگر ازم ناراحت بشه...
و دلیل دیگه ام اینکه چون من یه اخلاقی دارم که اگر بگم کاری رو انجام میدم ، واقعا ً اون کار رو می کنم... اگر قراره به خانواده ام بگم ، ترجیح میدم یک مقدار بیشتر بهش فرصت بدم... امیدوارم خودش این زندگی رو نجات بده... چون وقتی پای خانواده ها وسط بیاد شاید حتی رابطه ی نامزدم باهام خراب بشه ... اما حداقل میدونم تقصیر خودش بود....

شما جای من بودین چقدر بهش فرصت میدادین که چه دختره رو بشناسه و چه نشناسه وقتِ زیاد و کمی در نظر نگرفته باشین...؟

به نظر من که درست دارید رفتار میکنید. وقتی که دادید به نظرم مناسبه.

اگر بره دنبالش که چه بسا زودتر از این وقت ماجرا تموم شه
اگر نره، وجدان و خیالتون پیش خودتون راحته که نه توی تنگنا بوده بابت وقت و اینکه پیش خودتون نمیگید حالا یه بار دیگه، یه کم دیگه، بهش وقت بدم....

ببین قضیه چیزی نیست که تازه بهش گفته باشین شما بهش فرصت کافی رو دادین.
من بودم حداکثر1ماه وبعد واقعا وارد عمل میشم .تو زندگی طرفین باید همدیگرو جدی بگیرن.

همین شل اومدنا باعث شده موضوع اینقدر کش بیاد.

واقعا ً من موندم بین دو راهی نمی دونم چیکار کنم

وقتی دیشب باهاش صحبت کردم ، هرچقدر بهش گفتم که خودت بگو من چقدر بهت فرصت بدم؟ منو پیچوند و زمان معینی رو نگفت... منم بهش گفتم : تا آبان خوبه؟ گفت که بزار برم دنبالش ببینم چی میشه؟ منم دیدم که داره مثل قبلا ً میپیچونه بهش گفتم اگر الان دارم زمان تعیین می کنم به خاطر این نیست که می تونم بیشتر صبر کنم... به خاطر اینه که الان صبرم تموم شده و دیگه جایی واسه صبر ندارم اما میخوام بازم بهت فرصت بدم که اگه ایندفعه نتونستی ، قضیه رو با خانواده ام درمیون بذارم... وقتی این حرف رو زدم چهره اش عوض شد... فکر میکنم انتظار نداشت که بهش بگم قضیه رو به خانواده ام میگم!!!
با این حال از صحبت های دیشب برداشت کردم که تا حدی روش اثر داشته اما نه اونقدر که به طور جدی پیگیری کنه ، فکر میکنم باز پشت گوش می اندازه و بعد از یه مدت واسش عادی میشه....
خیلی ناراحت میشم وقتی می بینم به اندازه ی کافی بهش وقت میدم اما بازم حاضر نیست یه وقتِ معینی رو قبول کنه

کسی نیست تو خونواده یا دوستان که باهاش راحت باشه وازش کمک بگیرید؟
اینی که من میبینم به یه شک نیاز داره تا بخودش بیاد.

این سکوت وگذشتت مثل موریانه داره پایه های زندگیتو سست میکنه.
این فقط یه نظره شاید درست نباشه.....