موضوع: (:) نکته های کاربردی عمومی >>>

توکل یعنی وکیل گرفتن .

و توکل به خدا یعنی خدا را وکیل در امور خودت قرار می دهی ، با یقین به اینکه احاطه بر همه جوانب

آنچه مد نظر داری دارد .

اگر نظری اجمالی به نقش یک وکیل در زندگی عادی خود داشته باشیم بهتر می توانیم مفهوم توکل به خدا را درک

کنیم .

وقتی ما در زندگی عادی خود می خواهیم وکیل انتخاب کنیم ، به کسی مراجعه می کنیم که می دانیم علم کافی

و تخصص لازم را در امری که ما او را وکیل می کنیم دارد و فقط لازمه ما به دستورات او توجه کنیم و آنچه لازمه در

اختیارش قرار دهیم قرار دهیم و ما هم خواسته و انتظار خود را به او بگوییم . و اگر اهل راستی و درستی باشیم

دنبال یک وکیل راست و درست خواهیم بود و به او اعتماد می کنیم و امور مربوطه را به او سپرده و با این اعتماد به

نوعی مقدرات مالی یا قضایی خود را به او سپرده و آن چه او با پیگیری و اقداماتش رقم می زند را می پذیریم ، چو

مطئنیم که کاردان کار است .

وقتی به خدا توکل می کنیم ، یعنی این که مطمئنیم او به خیر و شر ما احاطه داشته و آگاه است و می

داند چه کند و راست و درست هم به نفع ما عمل می کند و ضرر را از ما دور می دارد ، با علم و یقین به

این حقیقت ، به او اعتماد می کنیم ومقدر خود را به او می سپاریم و با یقین به این که به

نفع و خیر ما اقدام می کند به آنچه او حواله کند راضی خواهیم بود . و این یعنی اراده خود را تحت اراده

الهی در آوردن ، یعنی اختیار خود را در کمال اختیار به او سپردن ، و رضایت از آنچه پیش می آید .

نقش توکل در آرامش روان جای بحث بسیار عمیق و مفصل دارد

وقتی فردی کاری را به وکیلی سپرد یعنی خیالش راحت شده که کار درست پیش می رود .

از آنجا که بیشتر دغدغه های ما از نتیجه ی خواسته هایمان است ( که چه می شود ، چگونه می شود ،

آیا می شود یا نه ؟؟!!!) با توکل ، این دغدغه ها کم شده یا از بین می رود ، یعنی ما گوش به وکیل می

سپاریم که وظائفی که او تعیین می کند انجام دهیم و منتظر می شویم که او چه می کند و اعتماد

داریم که هر چه او رقم بزند عین خیر است و به نفع ماست . و با این حالت دیگر دغدغه ای نمی ماند و

فقط انجام وظیفه است که مد نظر ما است و نتیجه هرچه باشد را می پذیریم .



آنچه مخل توکل کردن انسان به خداست :

1 - عدم اعتماد به خدا .

2 - تعیین نتیجه مشخص و اصرار بر آن ، به جای رضایت به آنچه او مقدر می کند .

3 - ضعف ایمان و خدا باوری

4 - عجله و احساساتی بودن در خواسته ها


اگر حقیقت اثر شگرف توکل در تأمین آرامش درون و به تبع آن سنجیده شدن رفتار و ...... ( نتایج مثبت

جالب توجه آن در تعادل رفتار ) درک شود بی شک تلاش خواهیم کرد که از جمله متوکلین باشیم .

توکل را با رکود و انفعال میانه ای نیست


توکل عین فعال بودن است

متوکل می داند نقش او این است که باید وظیفه اش را انجام دهد و از همه مهمتر مراقب باشد که درست عمل

کند و در کمال فعال بودن و درست عمل کردن ، نتیجه را به خدا می سپارد و راضی به آن نتیجه است ، چون

مطمئن است در آن هم خیر نهفته است .

یک نکته اینجا لازم به گفتن می آید و آن این که به نظر می رسد ورودی توکل اخلاص است از پایین ترین

مرتبه اخلاص تا آنجا که آدمی حتی در خود توکل هم خالص می شود . و می دانیم که اخلاص هم یعنی

مبرا شدن از ناخالصی ها و به عبارتی از صافی گذشتن و این صافی رضای خداست . و البته خدایی که

باید باور و یقین داشته باشیم که بی نیاز است و رضایت او عین منفعت ماست ، یعنی آنچه او راضی

است همان است که نیاز و نفع ما در آن است و آنچه او ناراضی است آنچه است که ضرر ما در آن است .

مثال :

خدا از ضایع کردن حق دیگری ناراضی است ، و بنا به قانون علت و معلول و انعکاس ، در رابطه ی میان پدیده ها ، این

ضایع کردن حق دیگری در جایی به خود ما باز می گردد ، یعنی ضرری به دیگری وارد می کنیم و در چرخه طبیعی این

ضرر به خود ما باز می گردد . از طرفی نظم ، قرار گرفتن هر چیزی در جای خود است و جای هر چیزی حق

آن چیز است ، پس وقتی چیزی در جای خود قرار نگیرد بی نظمی ایجاد شده ، یعنی حق آن چیز از او گرفته شده

و بی نظمی حاصله اختلال در امور و به هم خوردن تعادل را پیش می آورد ، درست مثل این که پیچی را در ماشینی در

جای خود نبندیم ، اختلال در کار ماشین همانا و به هم خوردن تعادلش همانا و در پی آن متضرر شدن صاحب ماشین

و دیگران همانا .

و این رعایت و مراقبت از این که هرچیزی در جای خود باشد ( حق ) یعنی حفظ تعادل است .

و اخلاص یعنی همین حفظ تعادل ، یعنی به عدالت عمل کردن ، و به حق رفتار کردن ، و از هر آنچه بی

نظمی می آفریند و حقی را سلب می کندو در نتیجه ضرر می رساند دوری جستن و پیراسته شدن . و راه میان بر

و معیار مطمئن آن در رضایت خدا نهفته ، و این هم برای آن است که ما عالم به دقایق امور عالم نیستیم و تنها

خدا ( آفریننده ) آگاه و عالم مطلق است و لذا منظور از رضایت او یعنی آنچه با تأیید عالمانه و حکیمانه او

سازگار است نه آنچه او خود خواهانه و یا از روی نیاز دوست می دارد .

پس به رضایت او عمل کردن ، خالص شدن از بی نظمی ها و عدم تعادل ها را موجب می شود و این

خالص شدن هم توکل را غنی می سازد و یقینی می کند و توکل نیز آرامش و به نتیجه رضایت بخش

رسیدن را در پی دارد و در این سیر و سفر ، شوق و عشق به عالم و حکیم یکتا هم رخ می نماید .

پس توکل عین فعال بودن ( با معیارهای صحیح ) است در عین آرامش ناشی از سپردن نتیجه به یکتای

مقتدر ، و رضایت به هرچه که پیش آید .

آیا زن نیاز دارد در اجتماع مردانه عمل کند ؟

خانمها با دقت بخوانید :

ویژگیهای زن بودن از طرفی و انسان بودن از طرف دیگر مجموعی از خصوصیاتی به شما می دهد که در اجتماع هم به درد می خورد .


زن در منزل جایگاهش جایگاه عطوفت و تربیت و مدیریت و .... است ، در اجتماع بسته به موقعیتی که دارد نیز نقش خاص خود را دارد ، مثلاً اگر در موقعیتی هست که با مردان مواجه هست ، عفت ، پوشش مناسب ، حیاء ، وقار و ..... به او ابهت می بخشد و جاذبه های زنانه اش را در پوشش جذبه قرار می دهد و این نوع زنی در عین اینکه مقبول و جذاب هست اما مردان برای او حریم قائلند و احترامش را دارند و به خود اجازه تعدی و تعرض به او را نمی دهند و ...... در امنیت هست ، حال این ویژگیهای منحصر به زن بودن در کنار ویژگیهای انسانی مثل ، جرأتمندی ، اعتماد به نفس ، عزت نفس و ادب ، جایگاهش را در اجتماع و در میان مردان قوی تر کرده و زنانگی او در حریم قوت او حفظ می شود و کسی جرأت دستبرد و سوء استفاده از او را پیدا نمی کند و برعکس ، مردان قوی و توانمند و سالم را به تعظیم در برابر خود وا می دارند و دخترانی که چنین باشند پسرانی سالم و متعادل و ..... را خواهان خود می سازند بدون آنکه قصدش را داشته باشند .

زن را بشناسید ، جایگاهش را بشناسید ، نقشش در موقعیت ها و شرایط و مکان و زمانهای مختلف را بشناسید و با کسب مهارت آنگونه که باید در جایگاه و نقش خود باشید ، خواهید دید که چقدر از زن بودن خود احساس لذت و رضایت کرده و از خیلی از این خلاء های مبتلابه آسیب زا در امان می مانید .

اصولاً وقتی محور توجه ما در زندگی نسبت به جذابیتها ، میل به مالکیت باشد و این میل با کمالگرایی ممزوج شود ، هم هیچ وقت از داشته هایمان راضی نمی شویم و باز هم بیشتر طلب می کنیم هم هرچیزی به نظرمان ایده آل و جذاب هست می خواهیم مال ما باشد و لذا هوس داشتن آن با هیجان خود را نشان می دهد و سیستم ذهن و روح ما را درگیر می کند

اگر دید ما متمرکز بر داشته هایمان باشد و آنها را بزرگ و منحصر به فرد ببینیم و خود را با همه داشته های خود که بهتره ریز ریز پیش چشم خود هراز گاهی برشماریم و تصور کنیم اگر آنها را نداشتیم چطور می شد ، باعث اشباع میل به داشتن هرچه بیشتر می شود به عبارتی اقناع پیش می آید و لذا قناعت پیشگی خود به خود پیش می آید چون فرد انگار آنقدر به خودش با کمی خوردنی باورانده که چقدر سیر است واقعاً احساس سیری می کند . در این شرایط اگر مواجه با جذابیتهایی هم شود فقط جذاب است و میل به داشتن آن و هیجان در این رابطه در او به وجود نمی آید .

آدمهای موجه ، مثبت و همگرایی می بیند که واقعاً شخصیت و منش و رفتار زیبا و جذابی دارند . برای او خود اصل آن جذابیتها جالب می شود نه دارنده آنها ، شخصیت آنها مهم می شود نه شخص آنها، لذا متمایل می شود به سمت تحلیل آن جذابیتها که چگونه در فرد بروز کرده و میل به تخلق به آن را پیدا می کند نه میل به داشتن صاحب آن جذابیتها ، همانطور که اگر در فردی رفتار و عملکرد زشت و نامناسبی ببیند صحیح آن است که نسبت به آن زشتیها اکراه داشته باشد نه نسبت به صاحب آن تنفر ورزد و در این صورت یاد می گیرد که آنچه از او دیده زشت است و مواظب است که خود آنگونه رفتار نکند . فرد دارای آن زشتیها برایش یک فرد است و از کنارش عبور می کند اما درس می گیرد . فرد جذاب هم برایش یک فرد است و از کنارش عبور می کند اما جذابیتهایش می شود الگو که یاد بگیرد و اگر آن فرد در نظرش محترم هم آمد و ارادتی در او نسبت به وی پیدا شود ، فاز این ارادت با هوس داشتنش آلوده نمی شود و حتی اجازه نمی دهد که ذهنش درگیر چنین طلبی شود ، چون همین خود زشت هست و نازیبا و آسیب رسان هست نسبت به ارادتش بی تفاوتی و بی توجهی و عدم تمرکز را در پیش می گیرد که رفته رفته برایش همان صفات زیبا باقی می ماند که آنهم وِیژه و زندانی در آن فرد نیست بلکه می تواند در هر کسی باشد و هرکسی می تواند آنرا کسب کند ، پس تلاش خواهد کرد که میل به مالکیت را با حذف کمالگرایی به سوی نه مالکیت فرد بلکه مالکیت صفات آن فرد در خود هدایت می کند

این بحث گسترده هست و اینجا مجالش نیست