موضوع: چگونه بین مهریه و حق طلاق تعادل ایجاد کنم؟

نوشته اصلی توسط mr6262

با تشکر از دوستان

من اصلا بحثم راجع به میزان مهریه نیست. در واقع بحث بیشتر راجع به میزان کارایی و اجرایی بودن شروط ضمن عقد در مقایسه با مهریه است. مثلا می ارزه که آدم بگه حق طلاق به شرط بخشیدن مهریه؟

خب عزیزم این کاریه که خیلی ها که زندگی زناشویشون به آخر خط یرسه انجام می دن.دیگه شرط کردن

نمیخواد.همون مهرم حلال جونم آزاد میشه .

پاییزان عزیز حرف شما کاملا درست است

ببینید من نمی خوام فقط به خودم فکر کنم. می خوام ببینم منصفانه ترین وضعیت برای هر دو طرف به چه صورته؟

مثلا من اگر بخوام خودم طلاق بگیرم، پسر این اطمینان رو داره که من مهریه ام رو نمی خوام ولی اگر اون خواست طلاق بده، مهریه رو موظفه که بده. میخوام بدونم زمانی که خانواده ها شناختی از هم ندارن منصفانه ترین حالت چیه که اگه پسر بدی کرد، دختر ضربه بیشتری نخوره یا اگه دختر بدی کرد، پسر گرفتار مشکلات اضافی نشه؟

من خودم دوست دارم اصلا هیچ کدوم از اینها نباشه، نه مهریه ، نه حق طلاق به شرط ... چون خودم دختریم که از نظر مالی مستقلم و میتونم از پس خودم برآم. ولی چون خانوادم خیلی رو این موضوع ها حساسن، می خوام با منطق جوری قانعشون کنم که بدونن بیگدار به آب نمی زنم ولی از اون ور هم پسر رو تحت فشار بیخود قرار ندم.

راستش من مشکلی که با خانوادم دارن اینه که میگن مهریه 500 تا ، حق طلاق (به علاوه تهیه مسکن) ولی خیلی از آقایون زیر بار اینجور چیزها نمی رن، منم هرچقدر با خانوادم صحبت کردم (البته در اون زمان به صورت احساسی) زیر بار نرفتن. می خوام از اطلاعات تجربیه دوستان استفاده کنم تا به یه نتیجه درست عملی برسم و با منطق پیش خانواده خودم و حود پسر پیش برم

بالهای صداقت عزیز

متاسفانه هر کاری می کنم این استقلال به دست نمیاد. منم خودم خیلییییییییییییییییییی ناراحت این موضوع هستم، کلا سعی می کنم تا جایی که می تونم جراتمند رفتار کنم، حرفم رو در صورت لزوم بزنم و دیگه از ابراز عقیده ام نترسم. ولی من تو خانواده ای بزرگ شدم که اجازه استقلال نمیدن. من خودم از نظر مالی مستقلم، با توجه به مدرک و مهارتهای هنری که دارم می تونم همیشه از پس مخارج خودم بر بیام ولی خانواده من خیلی پر توقعن.

من خودم نه احتیاج به حق طلاق دارم نه مهریه (تو یکی از تاپیکهاهم گفتم)، چون میدونم ضمانت خوشبخت بودن نیست، اصلا جز معیار هام نیست ولی به هیچ وجه نتونستم حرفام رو به کرسی بشونم، یعنی وقتی میگم این چیزها برای مهم نیست، میگن تو ارزش خودت رو میاری پایین. میگم ارزش من به رفتاریه که باهام میشه، میگن تو بچه ای، خانواده ای که مهریه نمیدن می خوان دخترو برده خودشون کنن!!!!! نمی دونم تا کی باید بجنگم. هر چقدر که جنگیدم، جراتمند عمل کردم، هیچ تغییری ندیدم. بعضی وقتها حس می کنم بهتره ازدواج رو بذارم کنار. حس بدی بهم دست میده وقتی ایجوری ارزش گذاری می شم ولی نمی تونم کاری کنم انگار، نمی دونم از چه راهی به نتیجه می تونم برسم

این ها اصلا جز معیارهای من نیست، ولی پدر و مادر خیلی نگران و متاسفانه پر مشکلی دارم که هیچ جوره شعور و عقل جوون ها رو قبول ندارن

میخوام با این شرایط بهترین راه رو برم که اگه پدر و مادرم باز هم نظراتم رو قبول نکردن، یه راه جایگزین داشته باشم تا بتونم با منطق تا حدودی نظراتشون رو تامین کنم

واقعا خانواده پر از مشکلی دارم، بعضی وقتها ترجیح میدم برم و هیچ وقت دیگه پامو تو این خونه نذارم

منم دنبال استقلال فکریم هستم و خیلی تمایل دارم که از راهی که واقعا نتیجه میده، این حق رو داشته باشم ولی...

بالهای صداقت عزیز

خرفاتون واقعا خیلی روم تاثیر گذاشت، متوجه شدم واقعا این حرف شما کاملا درسته:
"اگرچه آینده نگری شرط عقل هست ، اما مطرح کردن حق طلاق و درصدد گرفتن این حق ،به عنوان یکی از شروط ازدواج ؛ به معنای دید منفی و عدم خوشبین بودن به ازدواج با شخص مورد نظر است " که ممکنه باعث بشه زندگیم به مراتب بدتر بشه

متاسفانه فهمیدم مشکلات من خیلی بزرگ تر از این هاست و این چیزها راهکار درستی برای مشکلات من نیست.

ممنونم ازتون که دیدم رو وسیعتر کردید که با فکر بیشتر به عواقب کارهام فکر کنم

اگر آدم ها آزادی شخصی خودشون رو داشتن چقدر زندگیا می تونست قشنگتر باشه. کاش بهم بگید چجوری آدما می تونن استقلالشون رو به دست بیارن که همه بدبختی هایی که میکشم از این حقیه که نمی تونم داشته باشم.

بازم ممنونم دوستان و بالهای صداقت عزیز از راهنمایی و حرفای مفیدتون