موضوع: ازدواج دوم،مخالفت با بچه دار شدن

چرا الان نمی بینیش؟.اینجور که خودت می گی وقتی همسرت می ره بچه شو ببینه تا برگرده دلشوره می گیری.خودت اونجا باشی که بهتره.شاید یه حرفای تلخی هم بشنوی ولی ثابت می کنی همراه همسرتی.البته به شرط اینکه بعد از برگشتن ازون جا خون به دل همسرت نکنی که چرا این حرفو زدن؟.این طور که معلومه خدا روشکر همسرت می دونه کار خانوادش اشتباهه درین جور مواقع باید سیاست داشته باشی اگه دربرابر توهین هاشون احترام بذاری همسرت روز به روز شیفتت می شه.قول میدم.اگه امکانش هست حتما حتما باهاش همراه شو

نه متاسفانه امکانش نیست چون تو اون ساعت من سرکارم و اگه بخوام بعد از ساعت کاریم برم چون مسیرمون از هم دوره و ساعت پیک ترافیکه پس من نمیرسم
اونها هم بسیار با سیاست هستند هرگز مستقیما چیزی نمیگن مثلا اینجوری عنوان میکنن وقتی همسرم میخواد برگرده خونه میگن اخی بچم داره غصه میخوره که باباش میخواد بره یه چیزایی اینجوری که همسرم احسلاساتش تحریک شه به گذشته برگرده که چرا الان نمیتونه کنار بچش باشه اینهارو از رفتاراش متوجه میشم از حرفهاش نه اینکه بخوام فکرخوانی کنم

تا حدودی به اونا حق بده.اونا نگران نوشونن.می دونید که می گن نوه شیرین تر از بچه می شه.اونا دوست دارن بیشتر نوشونو ببینن.با اقامت شما تو استرالیا هم فاصله دیدارها به حداقل می رسه یا حتی نمی تونن دیگه نوشونو ببینن.پس مشکل اونا شخص شما نیست هر کسی جای شما بود اونا همین رفتارو انجام می دادن.
تو به اندازه کافی مشغله داری.من فکر می کردم خانه داری که این چیزا میاد ذهنت.از همین الان تصمیم بگیر دیگه اصلا ازین فکرای منفی نکنی.نمی تونمم نداریم

عزیزم داستان منو با دقت نخوندی قرار نیست بچه با ما بیاد استرالیا بچه تا 9 سالگی حضانتش قانونی به مادر خودش داده شده من و همسرم میریم استرالیا ضمنا ما بریم اونها میتونن بچه رو ببینن این حقو قانونی دارن بعدشم من که نخواستم همسرم از خانم اولش جدا شه و بچش اواره شه من داشتم زندگیمو میکردم کارمو خونمو همه چی داشتم اصلا قصد ازدواج نداشتم همسرم از اول ازدواج اولش با خانم سابقش مشکل جدی داشته با خانواده خانمش مشکل داشته بعدشم جدا شدن بعد از 1 سال از جدایی اونها من و همسرم با هم اشنا شدیم و به من پیشنهاد ازدواج داد بعد از یه مدت من قبول کردم خونوادشم خیلی از من خوششون اوم و خیلی از این ازدواج استقبال کردن و خیلی زحمت کشیدن واسه ازدواجمون حالا که 2 سال گذشته یادشون افتاده که ایکاش اینها از هم جدا نمیشدن خوب من چه گناهی کردم این وسط

من می دونستم بچه نمی یاد استرالیا.فقط از حق قانونی شون خبر نداشتم.حالا از همه اینا بگذریم بالاخره می خوای از زندگیت لذت ببری یا می خوای همین طور ادامه بدی.بی خیال حرفاشون.تو همسرتو داری.مطمئن باش مردا مثل خانوما احساسی نیستن که با حرفای مادرش دلش رحم بیاد همسرشو برگردونه.اون وقتی به این نتیجه رسیده که نمی تونه با اون زندگی کنه نظرش بر نمی گرده.از حرفائی که راجع به اون گفته مشخصه
حالا دیدی تاپیکتو خوب خوندم

مرسی که خوندی ولی دلم گرفته رایحه عشق اصلا به این نتیجه رسیدم ازدواج دوم اشتباهه و پر از مشکلات همیشه اولویت اول شوهرم، خودشه بچشه و بعد من هستم

نوشته اصلی توسط taranee

با خودم تصمیم گرفتم دیگه چیزی نگم و زمانی که رسیدیم اونجا بلا فاصله ازش جدا شم که بدونه منم تو زندگیش اهمیت داشتمو بهم اهمیت نداد

نوشته اصلی توسط taranee

احساس میکنم بچه داشته باشم خیالم از زندگیم راحت میشه چون واقعا از تنهایی و طلاق واقعا میترسم

اگه از طلاق و تنهایی می ترسی چرا می خوای اونجا جدا بشی؟ اونجا که بدتره!

البته می دونم از روی ناراحتی داری این حرفها را می زنی و بخش مهمی از نگرانیت واسه بچه دار شدنت به قول قدیمی ها محکم کردن میخ زندگیته. فکر می کنی با بچه دیگه طلاقت نمی ده.

مگه همسر قبلیت با بچه ازت جدا نشد؟
مگه همین همسرت بابجه از همسر قبلیش جدا نشد؟
چرا فکر می کنی بچه جای پای تو را محکم می کنه؟

===========================

در مورد رفتار همسرتون، احساس می کنم ایشون از بچه دار شدن نگرانیهای توی ذهنش هست. زمانی که بچه شون دو ماهه بوده جدا شدن. پس یک احتمال این هست که با همسر قبلی اختلاف داشتند و همسرشون هم با همین سیاست غلط بچه دار شدن سعی در رفع مشکلات داشتند که نشده و با اومدن بچه بدتر هم شده. طبیعیه که همسرتون تصویر ذهنی خوبی از بچه دارشدن توی ذهنش نباشه و بترسه.
زمانی که یک نوزاد دوماهه است تمام توچه خانواده معطوف به این کوچولوی تازه از راه رسیده است و اصلا حتی وقت دعوا کردن هم ندارند. ببینید اوضاع چقد بین این دو نفر آشفته بوده که با یک نوزاد دوماهه طلاق گرفتند. احتمالا حتی زمان تولد بچه هم به جنگ و دعوا می گذشته وگرنه کسی که دوماهه کارش به طلاق نمی کشه ...

نتیجه: همسر شما از بارداری همسرش و تولد دخترش خاطرات خوبی در ذهنش نیست. می ترسه.

سلام عزیزم امیدوارم خوب باشی. من هم مشکل تورو دارم 3 ساله ازدواج دوم کردم خودم یک پسر دارم که پیش من نیست ولی شوهرم بچه نداره. توی این سه سال هم من زیاد بچه دوست نداشتم ولی اون گاهی یه چیزایی در مورد بچه میگفت و من هم دنبالشو نمیگرفتم ولی الان خیلی احساس تنهایی میکنم و بهش چند بار گفتم که بچه دار بشیم من خیلی تنها هستم ولی اون بهانه میاره البته ناگفته نماند که من آدم شکاکی هستم خیلی بهش گیر میدم فکر کنم از اخلاق من میترسه. میخوام این سئوال رو ازت بپرسم که شاید شما هم اخلاقی ازاین مورد داری که شوهرت میترسه بچه دار بشید. منم نمیدونم چیکار کنم اتفاقا منم سنم داره بالامیره میترسم دیگه زمانی اون بچه بخواد که من نتونم بچه دار بشم و به خاطر این منو طلاق بده چون خودش بچه نداره اگه بچه داشت بازم خیالم راحت تر بود. شما هم اگه تونستی من رو راهنمایی کنی ممنون میشم ازت.

سلام لیلی فر جان

عزیزم من شک و بد بینی ندارم با همسرم، من حس میکنم همسرم به این دلیل با بچه دار شدنم مخالفت میکرد که نگران این بود بعدها نتونه احساسشو کامل به بچه خودش بده و خونوادش هم زیار خوششون نمیاد ما با هم بچه دار شیم ولی از وقتی فهمیده که بچش دیگه هرگز برنمیگرده پیشش تمایلش بیشتر شده و خودشم خیلی دلش میخواد بچه دار شیم ولی گاهی مسئله رفتنمون به خارج از کشور رو بهونه میکنه و میگه اونجا بچه دار شیم اما چیزی که من فهمیدم اینه که خودشم قلبا دوست داره با هم بچه دار شیم و خدارو شکر مشکلم حل شده امیدوارم شما هم مشکلت حل شه سعی کن با مهربونی بهش بگی چون دوسش داری و زندگیتو دوست داری میخوای که پیوندتون ریشه دار شه

سلام ترانه جان ممنون که جواب دادی. خوشحالم که مشکلت حل شده، انشااله هرچی از خدا میخوائی بهت بده. برام دعا کن