موضوع: برخورد من در مورد اختلاف پدرم با دوستش

نوشته اصلی توسط hamed65

احساس می کنه که به خصوص موقعیت خودش در خطر هست. یعنی فکر می کنه که من می خواهم در دل خودم کسان دیگری رو جایگزین او بکنم. در صورتی که به هیچ وجه اینطور نیست!
مشکل بیشتر نوعی "حسودی" هست. من این رو می فهمم، چون این اخلاقیات رو گاهی در خودم هم می بینم. ولی من تا به حال، یا بهتر بگویم از وقتی که با همدردی آشنا شدم، این احساسات رو سعی کردم کنترل کنم.
می گوید که بهتر هست آدم تنها باشه تا اینکه از اطرافیان ضربه بخورد!

جمله ای که بنظر معقول میاد اما زندگی ادم رو نابود میکنه

شما با هم فاصله مکانی دارین پس به گفته خودت میتونی در مورد ارتباطاتت با دیگران با پدرت صحبت نکنی
فقط وقتی مشکل پیش میاد که تصادفا یه همچین اتفاقاتی میفته
ایا توانایی این رو داری که نظر پدرت رو جلب کنی و بعدا از طرف مقابلت عذرخواهی کنی و مسئله رو براش توضیح بدی ؟
ایا بنظرت این کار در بلند مدت اثر بدی روی پدرت نمیذاره ؟
یا حتی باعث کوچک شدن خودت در مقابل دیگران نمیشه ؟
ما اطرافیانمون رو تربیت میکنیم فرقی نمیکنه پدر باشی یا پسر رفتار درست یا غلط ما میتونه به تفکر غلط یا درست دیگران جهت بده
اگه گفتم کارت درست بود برای این بود که فکر نمیکردم قضیه اینقدر ریشه دار باشه
طرز فکر پدرت درست نیست و شاید شما باید حداقل با ابراز عقیده خودت این تفکر یا رفتار غلط رو بهش متذکر بشی
ضمن اینکه همونطور که قبلا گفتم پدر شما باید متوجه استقلال نظر شما باشه
نهایتا میتونه در مورد اعمال و رفتار شما مشورت بده

شما بیشتر نگران احساسات و طرز فکر مخرب پدرتی ، درسته ؟
نمی خوای برنجونیش در عین حال نمیخوای رفتار غلطش رو تایید کنی
درکت میکنم
میتونم بپرسم خواهر یا مادر در این باره چطوری فکر میکنن ؟

آقا حامد

شخصیت پدر شما شکل گرفته و فکر نمی کنم با صحبت یا هر چیز دیگری تغییر کند.

از صحبت هایتان هم متوجه شدم از اینکه از شما دور است و از مادرتان جدا شده بسیار ناراحت

است و اصلا نمی خواهد بپذیرد که به دلیل برخی تفکراتش مادر شما از ایشان جدا شده و دائم

این فکر را در ذهن دارد که دیگران (غریبه هایی که مورد تایید ایشان نیستند) در فکر توطئه علیه

ایشان و منافع زندگیشان هستند و البته که این فکر تنها در ذهن ایشان است و در خارج از ذهن

پدرتان واقعیت ندارد. خوب شما الان این مسئله را می دانید و باید این را هم بدانید که نمی توان

تفکر ایشان را تغییر داد پس با حفظ ادب و احترام مدار زندگیتان را بر اساس رفتار درست و

منطقی قرار دهید و با زیرکی مسائل را به گونه ای که پدر حساس نشود کنترل کنید!

برای مثال رفتار شما در خصوص ماجرایی که تعریف نموده اید بهر حال درست نبوده می دانی

چرا؟ چون بهرحال آن افراد دوستان صمیمی شما هستند و اگر شما بخواهید رضایت 100%

پدر را جلب کنید که باید بر مدار زندگی پدر حرکت کنید که قطعا این مطلوب شما نیست! پس

بر مدار زندگی خود حرکت کنید و اصلا تصور نکنید که با احوالپرسی صمیمانه از دوستان پدر از

شما ناراضی می شود...اگر هم اعتراض نمودند تنها با سکوت و لبخند جواب ایشان را بدهید

و یعی در توجیه کارتان نداشته باشید چون بحث کردن بی فایده است و در مقابله با این

خلقیات پدر می بایست صبورانه ، آرام و زیرکانه برخورد کنید!

برای مثال از دوستانتان عذر بخواهید که در مدتی که پدر پیش شماست نمیتوانید نزد ایشان

بروید اما اگر اتفاقی آنها را دیدید صمیمانه احوالاتشان را جویا شوید و اگر پدرتان صحبتی هم

بعد این کار کردند تنها با سکوت و لبخند جواب ایشان را ندهید و بگذارید حرفش را بزند ولی

اگر حرفهایش غلط بود درصدد توجیه برنیایید چون بی فایده است پس تنها صبور باشید و به

زندگیتان به شیوه درست ادامه دهید چون این زندگی ماست نه دیگران!

گاهی ما باید با جرات تمام خواسته هایمان را عملا نشان دهیم و کار درست را انجام دهیم

موفق باشید

خوب آقا حامد

فکر می کنم درست منظور من را متوجه نشده اید...منظور من این نبود که بروید بگویید آقای x یا

آقای y چون پدر من از شما خوشش نمی آید من پیش شما نمی آیم! بلکه منظورم این بود

که مهمان داشتن (یعنی آمدن پدر) را بهانه کنید و بگویید فرصت برای رفتن نزد دوستان را پیدا

نمی کنید چون مدتها از پدر دور بوده اید و نمی توانید مهمان عزیزتان را زیاد تنها بگذارید! من که

گفتم باید زیرک باشید و بعد هم گفتم اگر دوستانتان را اتفاقی با پدر دیدید رفتارتان را تغییر ندهید

و همچنان صمیمانه ولی کوتاه با آنها برخورد کنید.من شرایط شما را درک می کنم اما این

زندگی ماست! خودتان بهتر از من می دانید که ما تنها یک بار زندگی می کنیم! صحبت من

سر این مطلب است که شما با صمیمت با دوستانتان (البته با یک برخورد هوشمندانه و به دور

از ایجاد حساسیت) به پدرتان بی احترامی نکرده اید و ایشان را کوچک ننموده اید!

بهر حال شما دیگر بزرگ و مستقل شده اید و خودتان باید برای زندگیتان تصمیم بگیرید!

ببینید الان این رفتار پدر شما با دوستانتان و پیروی شما از رفتار پدر (یعنی قطع ارتباط با برخی

دوستانتان به خاطر سلایق پدر) ممکن است مسئله چندان مهمی برایتان پیش نیاورد اما در

آینده مطمئن باشید بسیار مشکل ساز خواهد شد و هنگام ازدواجتان ممکن است پدر

خوشش نیاید و یا کلا با انتخاب های شما مشکل داشته باشد! می دانید آن موقع چه

اتفاقی می افتد؟...خوب شما در گذشته به پدرتان اجازه داده اید در شیوه و سبک زندگی

شما دخالت نماید پس از این پس دائما مجبورید علی رغم میل خودتان به زندگی ادامه دهید

یا همسر انتخاب کنید!...الان توده برف مشکلات کوچک است اما وقتی بچرخد و بزرگ شود

قطعا شما زیر بهمن سنگین بوجود آمده آسیب خواهید دید و قدرت استقلاتان را از دست

خواهید داد!

حال انتخاب باشماست!...آیا می خواهید به زندگی با مدار پدر ادامه دهید؟ خوب اینگونه

فرصت استقلال زندگی را از دست خواهید داد و یا اینکه می خواهید با حفظ احترام و حرمت

پدر به شیوه خود زندگی کنید؟

بهرحال پاسخ شما به این سوال مهم در زندگیتان نیازمند تامل بسیاری است!

اما در خصوص جواب سوالتان :

آیا با تصمیم آن شب من، استقلال من به عنوان یک پسر 25 ساله زیر سوال رفته و به پدرم اجازه دخالت بیش از حد در زندگیم رو داده ام؟


متاسفانه بله!...شما به ایشان اجازه داده اید تا در خصوص مهمترین تصمیمات زندگیتان وارد

شده و مداخله کنند و این آغاز اولین قدم در راه مخالفت های بعدی ایشان با سایر تصمیمات

شماست!

احوالپرسی شما با این آقایان اصلا بی احترامی به پدر نبوده و در واقع نوعی ابراز استقلال

به پدر بوده نه بی حرمتی! در آینده اگر دختری را انتخاب کنید که همه عالم روی مناسب

بودن آن دختر صحه بگذارند ولی پدر به دلالیل واهی بگوید حامد تو حق نداری با این دختر

ازدواج کنی و گرنه من از تو ناراحت می شوم و باید با دختر مورد نظر من (که کاملا مخالف با

عقاید شماست و تنها مورد تایید پدر) ازدواج کنی ، آیا شما برای اینکه پدرتان ناراحت نشود با

آن دختر ازدواج می کنید؟؟؟

پس می بینید که منطق و عقل و دین هم می گوید با حفظ حریم و حرمت با استقلال و آزادانه و

خدا پسندانه زندگی کنید!

گفته اید :

به هر حال اونها فهمیده بودند که پدرم تمایلی به صحبت کردن ندارد و اگر من جلو می رفتم، معنیش این بود که نظر پدرم برای من مهم نیست... و مطمئنم پدرم ناراحت می شد.

خوب معنی این کار شما اصلا این نبوده که نظر پدر مهم نیست بلکه معنیش این است که

شما زندگی خودتان را دارید!...پدر شما ناراحت میشد اما باید بداند که حامد دیگر مستقل

شده و با محبت و حمایت های معنوی پدر می خواهد یک فردای مستقل را بسازد و قطعا

محبت های بعدی شما را که می دید عقب نشینی می کرد و دیگر به زندگی مستقل

شما کاری نداشت چرا که شما را پسری عاقل ، دانا ، مومن و زیرک می داند!

موافقید؟

اگر مایل باشید نمونه مثال عملی در مورد زندگیم را در مورد اختلاف نظر با پدرم برایتان می آورم.