موضوع: آیا حق با من است؟

سلام. با تشکر از دوستان. همان طور که قبلا گفتم من با شوهرم مشکلاتم زیاد حاد نیست ولی من همیشه فکرم خسته است و ناراحتم. بعضی وقتها ادم واقعا نمی داند مشکل اصلیش چیست. من هم وقتی به این تالار آمدم و مشکلاتم را نوشتم اساس می کنم مشکلاتم حلاجی و ریشه یابی میشود. حالا مشکلی که خیلی اذیتم می کنه اینه که مادر شوهر من خیلی خیلی آدم سردیه و تلخ البته. قبلا گفتم در خانواده شوهرم همه به شدت زاید الوصفی به حرف مادرشان گوش می دهند. من از وایل ازدواج وقتی فهمیدم اینطوریه و شوهرم هم از این قاعده مستثنی نیست جلوی شوهرم وایسادم و خیلی دعوا کردم که از من نخواد به خاطر مادرش کاری که دوست ندارم انجام بدم. تقریبا تمام مشکلات ما از اینجا شروع شد. البته پشیمان هم نیستم.اما واقعا نمیدانم با مادر شوهرم چکار کنم. مثلا تا میرم با هاش حرف بزنم میدانم الان یک متلکی بهم میگه. منم واقعا ناراحت میشم و چون احترامش رو نگه میدارم معمولا بهش جوابی نمیدم. من درس خوندم. کار خوب دارم. وضع مالیم خوبه. قیافه ام هم خیلی خوبه. مثلا تو فامیلشون همه از من تعریف می کنند میگن عروست خوشگله خوش تیپه هیچوقت تایید نمیکنه. هیچوقت نمیشه کوچکترین تعریفی ازم بکنه. اگه دختراش یک لباس داهاتی بپوشند هی میگه چقدر قشنگه ولی من هر چی بپوشم فقط نگاه میکنه تا جایی که بالاخره یکجا منو گیر بیاره بگه لباسم زشته. جلوی داماداش از دختراش تعریف میکنه ولی جلوی شوهر من مثلا میگه این بلوندی که کردی موهات بد شده............اینقدر از این چیزا ازش شنیدم اصلا میترسم باهاش حرف بزنم و کینه عجیبی ازش دارم. شوهرم معمولا خودش رو میزنه به کوچه علی چپ. با اینکه میدونه مادرش کار بدی میکنه ولی هیچوقت به زبان نمیاره. نمیدانم باید چکار کنم حتی اگه 2 ساعت می خوام برم اونجا عزا می گیرم. اینم بگم که منم وقتی رفتارهاشون رو دیدم هیچوقت باهاشون صمیمی نشدم چون احساس میکنم اگه صمیمی شم که دیگه از این بدتر میشه. یکبار بی مقدمه به من گفت ببین ما 4 نفریم ولی تو تنهایی.(منظورش این بود اگه بخواهیم طردت کنیم یا اذیت کنیم خوب ما 4 نفریم. که البته هفته گذشته دخترش برای همیشه از ایران رفت و یک هفته است که بنده خدا داره گریه می کنه.الان فقط یک دختر دیگه و شوهر من هستند.) خودم همیشه به همه میگم آدم بد ذاتی نیست ولی نمیدانم دلیل این رفتارش چیه؟ شما چی فکر می کنید.(من فقط شمه ای از رفتارش رو گفتم و ببخشد اگه پر چونگی کردم.)

سلام خانم ناتالی

خب این رفتار طبیعی است.به عبارتی وقتی کسی جلو اشتباهات کوچک مدام صبر کند بعد از گذشت مدتی این اشتباهات دایما در ذهنش تکرار می شود .شما مرتب مسایل کوچکی که بدون گفتن یک کلامی از آن گذشتید را در ذهن مرور می کنید.همین اشتباهات کوچک که به قول خودتان :

مشکلاتم زیاد حاد نیست

موجب می شود که بگویید:

ولی من همیشه فکرم خسته است

.

شما یک ظرف آب را در نظر بگیرید.اگر قطره قطره در آن آب بریزیم ممکن است طول بکشد ولی بالاخره سرریز می شود.این ظرف آب همان صبر و حوصله و مشکلات کوچک همان قطره ها هستند



راه حل :




شما نیاز دارید که این انرژی ها را تخلیه کنید تا ذهنتان نفسی بکشد.به خاطر اینکه مدت زیادی صبر کرده اید در حال حاضر به اصطلاح می خواهید سر به تن همسرتان نباشد ، سرش فریاد بکشید و ... . ولی راه آسانتر این است که مشکلات قبل را کنار بگذارید و از صفر شروع کنید.کافی است از این به بعد تمرین کنید که هر موقع همسرتان چیزی به شما گفت و یا موردی پیش اومد که شما را رنجاند ، (هرچند خیلی کوچک) از آن نگذرید و با رعایت احترام و ملایمت آن را به همسرتان گوشزد کنید.در باره اش بحث و گفتگو کنید."سکوت نکنید".ابتدا کمی سخت است.چون شما می خواهید روال عادت خود را به یکباره تغییر دهید.ممکن است بعضی مواقع نتوانید و حتی بعضی مواقع سکوت کنید و سپس خود را به خاطر این سکوت سرزنش نمایید.ولی بعد از مدتی همه چیز حل خواهد شد و زندگیتان روی روال می افتد.به هر حال پرداختن به لذت های زندگی و تفریحات مداوم هم در تسریع این فرایند تاثیرگذار خواهد بود


نکته : البته رعایت اعتدال همیشه ضروری است.منظور من این نیست که سر هر مساله ی کوچکی یک دعوای بزرگ ایجاد کنید.هدفم این بود که بگویم گفتگو های کوچک جلو دعوا ها و ناراحتی های بزرگ را می گیرند.هر چیزی به اندازه اش خوب است.حتی "مشاجره"



شاد باشید

اقلیما جون مرسی از پاسخت. من راستش اصلا باهاشون صمیمی نیستم. اونها فکر می کنند که من خیلی خودمو می گیرم و دوست ندارم رابطه برقرار کنم. اما دلیلش اینه که دوست ندارم چیزی یا حرفی اذیتم کنه بنابراین کلا باهاشون دوری و دوستی ام. شوهرم هم دیگه به این نتیجه رسیده که ما رو به حال خودمان بگذاره. به من میگه تو اهل تغییر کردن نیستی منم بهش نگفتم خانواده ات زبانشون .............گفتم خوب هر کسی یکجوره دیگه. هر چی کمتر می بینمشون هم زندگیم بهتره هم اعصابم راحت تره.

اقلیما جون تاپیکت رو خوندم و می دانم. وقتی میخوندم فکر کنم از عصبانیت سرخ شده بودم. بعضی وقتها باید بجنگی (در مورد من ) و بعضی وقتها باید کنار بیای (در مورد تو). منظورم اینکه روند زندگی تو با کنار امدن بهتر میشه ولی من هر وقت کنار امدم دیدم پر رو شدن. احساس کردم مادر شوهرم احساس پیروزی کرده. اقلیما جون آدما با هم فرق دارن من نمیتونم به کسی این حس رو بدم وقتی خودم ناراحتم حتی اگر این ادم عزیز ترین فرد زندگیم باشه.من خیلی با شوهرم دعوا کردم تا بفهمه هر کسی جایگاهی داره و من حاضر نیستم کوچکترین قسمت از جایگاهمو به کسی بدم. از اینکارم هم خوشحالم هر چند که تو این بگومگو ها خیلی اذیت شدم. البته هنوزم با مادرشوهرم کشمکش داریم ولی هیچکدام به شوهرم انتقال نمیدیم. فکر کن خواهرشوهرم از ایران رفت و مادر شوهرم میگه تو باید جای اونو بگیری چون تو هم عروس این خانواده ای اما منظورش فقط در مورد کارای خونه و غذا درست کردنه. چون ما هر پنج شنبه میریم اونجا. اما امکان نداره من برم کمک کنم چون اولا من همیشه به زور شوهرم رفتم چون یک آخر هفته که خانه هستم و دوست دارم برم گردش باید برم اونجا در ثانی دخترش رفته پی زندگیش من برم کمک؟ امکان نداره. البته فکر نکنی دختر بی عاطفه ای هستم اصلا ولی خودشان خواستند که من اینطوری بشم.

تو درست میگی تو میدان جنگ آرامشی وجود نداره اما خانواده شوهر من اگه بهشون بگی باشه دیگه مجبوری تا آخر عمر بگی باشه. شوهرم هم اگه جلوش مقاومت نکنم فکر میکنه راضیم. مثلا میگن شب عید باید سال تحویل پیش ما باشید به نظرت چرا بگم باشه؟ یا چرا هر پنج شنبه برم اونجا ؟ مثلا دخترشان از ایران رفت هیچی نگفتند اما مادر شوهرم به شوهرم میگه اون اگه رفت اجازه اش دست شوهرش بود اما تو را نمیذارم بری. فکر کن ...............
منظورم از جنگ اینهاست یعنی نمیگذارم حرف حرف اونها بشه. اقلیما جون من با این روش به اونها فهماندم که به خاطر هیچ کس خواسته هامو زیر پا نمیذارم. از همان ابتدا با خیلی چیزها مخالفت کردم و حرف خودمو به کرسی نشاندم هر چند که اذیت هم شدم. میگی چه جایگاهی رو ازم گرفتن؟ مثلا فکر کن ما را می خواهند دعوت کنند جایی مستقیم به شوهرم زنگ میزنند طوریکه شوهرم نمیتونه بگه مثلا ما بعدا خبر میدیم که می آییم یا نه چون به مادرش بر میخوره یعنی من به عنوان زن خانه حق ندارم در این موارد تصمیمی بگیرم (این یک مورد کوچکه )خوب منم در این موارد میگم مثلا حالم بده نمی آم. می دانم بعضی از روشها غلطه ولی لازمه بعضی وقتها خودی نشان داد. اما در مورد آدمهای مختلف فرق میکنه.

یادم رفت بگم آدم باید کاری را بکنه که باهاش بیشتر راضیه اگه تو بیشتر راضی هستی که مثلا بری ییلاق و رابطه ات را بهبود بخشی پس این بهترین کاره. اما من بخاطر طرز فکر خانواده شوهرم ترجیح میدم کاری که دوست دارم بکنم. مادر شوهر من مثلا همش میخواد درس اخلاق بده و یکی باید بگه که داره درس اشتباه میده .چون شاید اون درسی که داره میده در مورد من نتیجه بر عکس میده. مثلا وقتی میریم خانه شان به من میگه پاشو برای شوهرت چایی بیار می خواد آیین شوهرداری به من یاد بده که منم میگم نمیخوره یا اصلا به روی خودم نمیارم که چی گفتی. مطمئنم میفهمی که چی میگم.

مرسی عزیزم از راهنمائیت. من کاملا حرفت رو قبول دارم . من در مقابل همه اینقدر بی خیال بودم که همیشه متعجب میشدم. اما در مقابل مادرشوهرم کاملا برعکسم. هر وقت به رفتاراشون فکر میکنم کاملا عصبی میشم. خودم با سازش خیلی موافقم اما به شرط اینکه به تسلط منجر نشه. مثلا میگی بگم از روال ها خسته شدم خوب شوهرم میگه وقتی بقیه هستند ما هم باید باشیم خوب منم همیشه رفتم اما با هیچ کس صحبت نمیکنم.در مورد مهمانیها الان خیلی قضیه بهتر شده. مثلا مادر شوهرم در روزهای عادی اصلا آشپزی نمیکنه پنج شنبه ها دختراش می رفتند آشپزی میکردند الانم که یکیشون کلا رفت. برای همین ما اصلا روزهای دیگه نمیریم اونجا. اما در کل الان مدتیه که هر چی میشنوم سعی میکنم کار خودمو بکنم و زیاد خودمو اذیت نکنم.