موضوع: مسایل مالی در سرنوشت یک ازدواج چقدر دخیلند؟

ببين عزيزم منم بيشتر دغدغه ذهنيم ماليه.اصلا بذار خيالت رو راحت كنم از اول بچگيم كه يادم مياد تا الان همين مشكل روداشتم.ولي يادم نمياد از گشنگي مرده باشم.من الان سركار ميام ليسانس كامپيوتر هم دارم شايد خندت بگيره كه تمام حقوق من 250 هزار تومنه و270 هزار تومن هم قسط ميدم خيلي دنبال كار گشتم اصلا كاري وجود نداشت انگاري.حتي حاضر بودم توي كارخونه با ساعتكاريه طولاني كار كنم ولي نبود.اين شد كه به اين كار با حقوق كم راضي شدم ولي اميدم به خدا رو هيچوقت هيچوقت از دست ندادم وخداييش اعتراف ميكنم ونميدونم از كجا وچجوري تا الان قسطامو دادم كه دوتا هم جلو افتادم.عزيزم من در پايين ترين قسمت شهري كه توش هستم زندگي ميكنم وبعضي وقتا هم از دست خدا ناراحت شدم ولي باز خداروشكر كردم.شايد بگي خانوادت تامينت ميكنن نه بخدا اونا بيچاره ها فقط غصه منو ميخورندوهميشه ميگن شرمنده بچه هامونيم ومن هميشه دست پدر مادرم بوسيدم.توكلت بخدا باشه وخدا روشكر كن ناراحتيت بخاطر پول دنياست خودت رو بذار جاي اونايي كه غصشون بخاطر مريضيشونه.خدا هر كسي رو يجوري امتحان ميكنه ومن مطئنم يكم از زندگيتون كه بگذره وضعتون بهتر ميشه.چه اشكالي داره همسرتون رو همراهي كنيد؟زندگي براي خودتونه .الان شماازدواج كرديد وديگه شما وهمسرتون نداريد.چه اشكالي داره شما هم دنبال كار بگرديد مگه كار عيبه؟من حاضر بودم كار تايپ هم انجام بدم توي خونه تا اينكه اين كار برام پيدا شد.حقوقم خيلي كمه خيلي كمه.يعني من حتي نميتونم پس انداز كنم بعضي وقتا هم شايد باورت نشه پول برگشتن به خونه حتي بااتوبوسم نداشتم وپياده ميرفتم خونه وبه بقيه ميگفتم دوست دارم پياده روي كنم در حالي كه اصلا اينجوري نيود.شايد بخندي ولي من اين وضعيتودوست دارم چون دارم تلاش ميكنم حالا هرجور كه شده من كاري كه تو دنيا وضيفمه دارم انجام ميدم وبقيشوسپردم دست خدا كه خداروشكر اونم كمككم كرده.

سلام یه تشکر ویژه از بالهای صداقت عزیز به خاطز جواب مخصوص به من در تاپیک خستگی شوهر از مسیولیت زندگی

باور کنین نمیدونم اگه شما این جا نبودین من چه جوری و با کی مشورت میکردم و زوایای مختلف زندگیمو بررسی میکردم
و چیزی که خیلی برام جلب توجه میکنه اینه که همگیتون معتقدین اساس یک زندگی مشرک مسایل مالی نیست (البته منم از اول این جوری فکر نمیکردم) واین منو خیلی امیدوار میکنه.من به اشتباهات رفتاری که کردم تقریبا واقفم یک چیزهاییم هست که مثلا تو خانواده ی ما نهادینه شده که شاید فقط برای پدر و مادر من جواب میداده و اکثریت حتی ازش نتیجه معکوس میگیرن(مثل همین کمک مالی بی دریغ خانم به همسرش که برای خانواده ی ما کاملا عادیه و حتی باعث رشد و پیشرفت زندگیشونم شده اما برای زندگی من خطر ساز شده)
نتیجه ای که من بهش رسیدم اینه که:
1- باید خودمو خوب بشناسم و کاسه ی چه کنم چه کنم دستم نگیرم چون فقط این منم که میتونم مشکلاتمو حل کنم

2-به همسرم فرصت کافی و وافی بدم تا تمام تلاششو بکنه و در این مدت هیچ سرکوفت یا فشاری بهش وارد نکنم(متاسفانه به علت بی حوصلگی من و این که در زندگی با خانواده ی خودم از بیشترین امکانات رفاهی برخوردار بودم با هر مشکلی سریع دست به جیب میشدم و همین شد که الان این قدر احساس شکست میکنم)

3-زندگی در بالا شهر یا پایین شهر برام اهمیتی نداره چه بسیار آدمهای موفقی که از همین پایین شهرها امروز در بالاترین نقطه های موفقیت ایستادن(البته نا گفته نماند حتی تربیت خانوادگیمم از قبل همینو تو ذهن من نهادینه کردن به نحوی که علی رغم وضع مالی خوب خانواده ی ما پدر و مادر هیچ خواسته ی آن چنانی از همسرم برای عروسی و خونه غیره نداشت نا گفته نماند ایشونم در حد توانش هیچ چیزی رو از من دریغ نکرد اما از بد روزگار امروز به این پیسی خورده )البته امیدوارم با درایت ایشون و صبر من کار به اون جاها نرسه

4-خود شناسی گره گشای بسیلری از مشکلات منه

امروز همسرم وقت مشاوره داره یه کم استرس دارم شاید به خاطر همین ذهنم مشغوله.قراره بعد از مشاوره اش با هم یه صحبت اساسی بکنیم و تصمیمات جدی بگیریم
برام دعا کنین

بعدا نوشت:بالهای صداقت گفتن:شما چرا هر از گاهی ساز مخالف میزنی؟

کاش توی همون تاپیک قبلی ات ادامه میدادی

که بهت گفتم بشین فکر کن ببین ایا واقعا شوهرت رو می خواهی یا نه
ایا واقعا دلت می خواد باهاش بمونی یا نه
نمیشه که تو بیایی دو تا جمله توی تالار بخونی بعدش بگی یوهو من زندگیم رو می سازم
من امیدوارم
من می خوام تلاش کنم
بعد بری دو روز دیگه بیای که نه سخته ، چه لزومی داره ، واسه چی به خودم سختی بدم؟

مگه دوسش نداری؟

اگر واقعا زندگیت رو نمی خواهی ، خودت رو خسته نکن و این همه هم بین خواستن و نخواستن عذاب نکش

من نگفتم که نمیخام یا دوستش ندارم یا ....
فقط میخام این بار منطقی تر تصمیم بگیرم چون نتیجه ی همه ی خواستنهای افراطی من شد این!
علت این که تاپیک جداگانه زدم هم این بود که تاپیک قبلیم در بخش درگیری و اختلاف زن و شوهر بود و به نظرم منی که دیگه از فکر جدایی بیرون اومدم نباید اونجا ادامه میدادم.
راستش یه کمی هم استرس دارم
به منم حق بدین.
مرسی که این قدر به فکر منی


مریم صوفی هم گفتن:چرا خودت دنبال کار نمیگردی؟ حق با شماست خیلی هم گشتم.اما قبلش سرم خیلی شلوغ بود خیلی از کارهای مغازه رو من انجام میدادم.دفعه ی اولی که همسرم بیکار شد حدود یک سال پیش من با هزار بدبختی یه مغازه راه انداختم نزدیک به سه ماه مدام پشتش بودم تا وقتی که وضعمون بهتر شد و همسرمم یه کار پیدا کرد براش فروشنده گرفتم و هر از جند گاهی سری بهش میزدم میخاستم به علایقم و اگرم بشه به تحصیلاتم دوباره برسم اما متاسفانه بازم همسرم از کار بیکار شد و در نتیجه اش مغازه هم رفته رفته جنساش کمتر و کمتر شد منم روز به روز نا امید تر. و لاجرم بی حوصله تر تا به امروز.
البته الان حالم خیلی بهتره

بچه ها برام دعا کنین.طاقتم طاق شده.دو روز گذشته نتونسته بره مشاوره چون مشاور نبودش....دیروز برخوردم خوب بود اما امشب اولش برخوردم خوب بود ولی وقتی دیدم هیچ حرفی از برگشتن نمیزنه و تمام مکالمه ی تلفنیش با من 30 ثانیه هم طول نمیکشه اعصابم بهم ریخت...
میدونم الان میاید میگید بازم که تو ناامید شدی.... نا امید نیستم.دلشکسته ام.احساس طرد شدن میکنم...
انرژیم زود تحلیل میره
راهیم واسه شارژ دوباره اش به جز این جا ندارم
(امشب بازم جر و بحثمون شد میدونم تقصیر منه )
تو رو خدا برام دعا کنین...
چه جوری خودمو شارژ کنم؟چه جوری این قدر صبر و تحمل داشتین؟چه جوری؟

یعنی باید تا مدتها از این که به من محبت کنه صرف نظر کنم؟
اصلا نکنه مشکل از منه که یه دفعه این قدر امیدوار میشم که میخام برم نقشی نو در دنیای آفرینش بیاندازم یه دفعه ام قاطی میکنم؟

این خودمو به بیخیالی زدن تو خونه هم اذیتم میکنه پدر و مادرمم که بنده خداها هی میشینن واسه خودشون راه حل میسازن که مشکل ما حل شه هر چی ام بهشون میگم شما کار با نداشته باشین بیخیال نمیشن دوباره فردا روز از نو روزی از نو

وای خدایا من چقدر احمقممممممممممممممممممم
بعد از گذشت چندساعت تازه میفهمم چه واکنش هیجانی بدی از خودم نشون دادم
نباید باهاش جر و بحث میکردیم
هر چه در این ده روز رشته بودم یک شبه پنبه کردم

سلام.باید در مورد حرفاتون فکر کنم.چندان موافق ناز کشیدنش نیستم.میخام زندگی مشترکم درست شه اما به این ضرب المثلم اعتقاد دارم که:از تو به یک اشاره از ما به سر دویدن!!!
البته مسلما اگه بره پیشه مشاور اونم اشتباهات رفتاریشو تا حدودی متوجه میشه(چون آدم یک دنده ای نیست و حرف حساب رو به راحتی قبول میکنه)
فکر میکنم بهتره فعلا موضوع فعلا راکد بمونه تا بره پیشه مشاور.(البته خدا میدونه این انتظار کشیدنهای در اوج بیکاری چقدر برام سخته!!) بعد ببینم چه عکس العملی نشون میده و منم در قبالش تصمیم بگیرم
منم تو فکر یک بیزینس شخصی برای خودم هستم.(حالا نتیجه ی رابطه ی من و همسرم هر چی میخاد بشه بشه) تا بتونم برم سر یک کار و از این همه فکر و خیال نجات پیدا کنم.البته خیلی دلمم میخاد دوباره فوقمو بخونم(البته نه رشته ی خودمو بلکه یک رشته ی دیگه با بازار کار بهتر) اما فعلا با این شرایط روحی توان درس خوندن ندارم!
فکر میکنم فعلا هرچی رابطه ام باهاش کمتر باشه تنش و استرس کمتری برای هر دومون داره تا بره پیشه مشاور(چون خیلی بهش اصرار داره و یه جورایی روش کلید کرده)
هنوز دارم فکر میکنم...
نظرتون راجع به حرفایی که زدم چیه؟

بسیار بسیار ممنونم.راجع به حرفاتون فکر میکنم.این شما بودین که منو از تصمیم 100% طلاق منصرف کردین و این خودش برام یک دنیا ارزش داره.
بازم متشکرم

حق با بالهای صداقته.الان که تو تصمیم داری زندگیتو درست کنی پس چرا فکر می کنی حتما باید بری زیر یه سقف تا شروع کنی زندگیتو بسازی .چرا زندگی رو محدود می کنی به خونه خودت.تو تصمیمتو گرفتی پس همین الان شروع کن نذار کدورت بینتون تلنبار بشه و به قبلی ها اضافه شه.گوشی رو بردار زنگ بزن.