موضوع: آموخته ام که ...

آموخته ام
وقتی مشکلی برایم پیش می آید این جریان شدید احساسات هست که موتور محرک من می شود برای نشان دادن عکس العمل و اگر این اسب سرکش احساسات را لجام نزنم ، عنقریب با شدت هرچه تمام تر من را به زمین می زند ، جوری که بدتر از قبل بشوم و به عقب تر از جایی که بودم پرتاب شوم، پس آموختم که قبل از غلیان احساسات ،ابتدا احساساتم را بشناسم .. چه خوب و چه بد ، دونه دونه احساسات را واکاوی کنم و بفهمم وقتی این دست احساسات در وجودم زبانه می کشد ، فقط احساس هست در آن لحظه و با دادن زمان و دور شدن از اون احساسات ، میشه برگشت و درست عکس العمل نشون داد ، جوری که هم به سمت جلو حرکت کرده باشم و هم احساسم بی پاسخ نمانده باشه

ذات و روحم پیوسته تمایل داره به سقوط و افتادن .. چون انرژی کمتری می خواهد یه گوشه دراز کشیدن و غر زدن ... نق زدن و دیگران رو مقصر دونستن ... راحت تر است سلب مسئولیت کردن از خود و حسرت گذشته رو خوردن ... آموختم اگر می خواهم از این شرایط بیرون بیایم باید به خودم زحمت بدهم و تلاش کنم .. باید انرژی بگذارم و سعی کنم ... حتی سختی ها بکشم ... آموختم که آگاهانه رنج را انتخاب کنم و بدانم دلیل رنجم چیست تا آنچه پس از آن بدست می آورم را قدر بدانم

آموختم که پی حرف رو نگیرم ... در تلاش برای پاسخ دادن به همه نباشم .... اگر دیگری نظرش با من متفاوت هست ، بپذیرم بدون اینکه برنجم و یا دلخور بشم ... آموختم که با مهربانی و عمل کردن به گفته هایم هست که شخصیتم پایدار می شود نه فقط صرف داشتن افکار و نوشتن عقایدم در یک دفتر

آموختم که دیگران بدهکار من نیستند ... پدرم ، مادرم ، برادرم،خواهرم ، همسایه ام ، همکارم ، معلمم ، دوستم ، رفیقم ، فرزندم ، همسرم بدهی به من ندارند .. ... آنها هم منی هستند چون من که عاری از خطا و اشتباه نیستند .. پس آموختم ، با آنان وهچنین خودم مهربان باشم و سعی کنم حالم رو خودم خوب کنم


آموختم که کمند مهر چنان پاره کن که گر روزی شدی ز کرده پشیمان به هم توانی بست

سلام

گاهی اوقات برام یه سوالی بی جواب مونده کسی که پیر و فرتوت میشه. کاری از دستش ساخته نیست نه میتونه کسی رو راهنمایی آنچنانی کنه نه قدرت جسمی داره. نه زیاد حوصله داره توی جمع بمونه چرا اون دوران زجر آور پیری(حداقل به نظر من زجر آور) رو باید پشت سر بذاره؟ دیگه موندنش توی این دنیا چه فایده داره

اینقد این موضوع دغدغه م شده بود و بهش فکر میکردم و براش مطالعه کردم.... تا آخرش به این نتیجه رسیدم همون پیری هم یه نعمته حتی اگه با بیماری و رنج همراه باشه! اگه بپذیرم فلسفه و معنای حیات آدم شدن و آدم موندنه. چه بهتر دردها و رنجهای آدم شدن و کامل شدن توی این دنیای زود گذرباشه به تکامل برزخی موکول نشه.

الان میفهمم اگه پیرمردی یا پیرزنی فرتوت و بی صدا ساکت دم در یا توی حیاط نشسته تا روزش شب بشه. پشت این سکوت و رکود ظاهری حرکت و تکاملی هست که شاید خودش هم خبر نداشته باشه

سلام خانم بی نهایت

صحبت شما کاملا درسته. این سوالی که برای من پیش اومده بود با دیدن پیرمردها و پیرزنهای غریبه ای که نمیشناختمشون ولی از دور میدیدمشون یه ذهنم اومده بود. گاهی اونها رو که سن بسیار بالایی داشتند توی بیمارستانها میدیدم. علاوه بر اینکه حضورشون برای اطرافیانشون به سبب عواطفی که دارند لازمه، پیامبر(ص) میگه پیران برکتهای زندگی شما هستند.

یادمه مادر بزرگم سر نماز برای همه مومنین دنیا دعا میکرد بعد میومد سراغ فامیل یکی یکی اسمشون سر نماز میاورد با اشک و گریه براشون دعا میکرد

فکر میکنم بالاترین موهبتی که خداوند به بشر داده قدرت تفکره. تفکر سرنوشت انسان رو تا ابد تعیین میکنه.

اگه هزاران کتاب با موضوعات مختلف مطالعه کنیم . ولی در مورد اونها فکر نکنیم هیچ فایده ای نداره. ممکنه مدتی بدون فکر به اونها عمل کنیم اما دوامی نخواهد داشت. ریشه تحجر و برعکسش فساد ، عمل بدون فکره. اینجاست که میگن خلق را تقلیدشان بر باد داد.

هر عادت بدی رو بخواهیم کنار بذاریم اول باید در موردش فکر کنیم هر عادت خوبی رو بخواهیم یاد بگیریم بازم باید در موردش فکر کنیم. تفکر باعث ماندگاری صفات خوب میشه