موضوع: روز معلم ، مبارک

با سلام و احترام
من هم رو ز معلم را به همه معلمان تالارهمدردی تبربک عرض می کنم براتون ارزوی موفقیت سلامتی می کنم

نوشته اصلی توسط مدیرهمدردی

با سلام
من هم به بهانه این روز به همه معلمان تالار تبریک عرض می کنم . همچنین تبریک ویژه خودم را به همیشه معلم خودم ، همسر مهربانم تقدیم می کنم.
معلمی که پیشرفتش از من شاگرد بیشتر هست.
خوشا به حال معلمانی که روز به روز در حال پیشرفت هستند.
ا

سلام
ضمن تبریک سالروز گرامیداشت یاد استاد شهید مرتضی مطهری و همچنین روز معلم به این قشر که شغلشان هم شان شغل انبیاست... (این تاخیر تبریک مربوط به محدودیت پست گذاشتن هست که دیروز که این تاپیک رو دیدم ظرفیت سه پستم تکمیل شده بود)

بعد از خوندن اون جمله قرمز رنگ ، این شاید اولین بار باشه بعد از عضویتم در این انجمن که واقعا از ته دل غبطه خوردم... میگن رنگ رخساره خبر دهد از سر درون ...میشه تا حدودی وقتی کسی از همسرش اینطور توصیف میکنه و اینطور تجلیل و یاد میکنه ، به کیفیت روابط و زندگیشون پی برد....

ان شاالله خدا چنین همسرانی __ که پر پرواز هستند و در عین اینکه مایه ارامش همسرانشان هستند میشه باهشون هیجان یک پرواز موفق رو هم تجربه کرد __ رو نصیب بچه های مجرد اینجا من جمله خودم بکنه و برخی متاهلانی هم که در اینجا هنوز در کش و قوس مشکلاتی گاها پیش پاافتاده هستند خودشون رو از این سطحهای پایین رها کنند تا بتونند لذتهای بالاتر و معناگراتری رو در زندگی مشترک تجربه کنند.. والبته نه تنها چنین همسرانی نصیب ما بشه بلکه طوری باشه که ما هم چنین همسرانی برای شریک زندگیمون باشیم که اگه جایی خواستن از ما یاد کنن ، عمیقا از ته دل به همین زیبایی بالا یاد کنن..

زندگی هایی که حال و هواش و خوبی و خوشیش وابسته و متغیر به جمال و مال و مقام گذرای این دنیا نیست و افق و نگرشی به وسعت ابدیت پشت اون خوابیده..


----


ما که جزء کاربران بی رنگ و روی سایت هستیم و مثل اون کاربرهای از ما بهترون پررنگ و رو نه میتونیم همه جا مطلب بنویسیم و نه میتونیم هر چقدر خواستیم بنویسیم پس یک مطلب بی ربط به این تاپیک هم تو این پست بگم ، گرچه مطلب بالا هم زیاد با ربط نبود

دیشب قبل خواب فکر کنم حدودای ساعت دوازده شب بود داشتم یک برنامه تلویزیونی میدیدم ، یک اقا پسر فکر کنم 23-24 ساله با پدرش دعوت کرده بودند ، اقا پسر ، از این افرادی بود که مادرزادی معلول بود و عقب مونده جسمی بود، از اونایی که دست و پاشون مشکل حرکتی دارن و حتی عضلات صورت و نحوه صحبت کردنشون هم تحت کنترل خودشون نیست... اخر برنامه بود ، بین مجری و این اقا پسر این دیالوگ شکل گرفت...
خوب، فلانی ، الان مادرت داره تو رو از تلویزیون تماشا میکنه ، حرفی صحبتی چیزی اگه داری به مادرت از همینجا بگو... اون پسر با اون وضعیت جسمیش ، جوابی داد که بقول شطرنج بازها هر بیننده ای رو آچمز کرد.. که این همه برنامه های تلویزیونی این همه مهمانهای سالم هنرمند و ورزشکار و موفق در هر قشری دعوت میکنن چنین پیامی برای عزیزترین شخص زندگیشون یعنی والدینشون من تا حالا ندیده بودم که بدن...

اون پسر اینطور جواب مجری رو داد... گفت ببخشید اقای (مجری) ، الان از زمان اذان مغرب خیلی گذشته ، من وضو ندارم ، بدون وضو اسم مادرم رو نمیبرم...


دو تا مطلب داشت این موضوع..

یکی اینکه یک تلنگر بود ...که حرمت و تقدس مادر اون فرد کجا و اینکه ماها چقدر از این حق والدین رو در این حد اعلا به جا میاریم...

مطلب بعد اینکه ، معرفتی که این پسر توی وجودش داشت ، توی تفکرش داشت با این سن نه چندان زیاد و با این معلولیتی که در جسمش بود و خدا به جاش دهها برابر در ذهن و روح و قلبش ، جبران کرده بود ، چنان هر کسی رو جذب میکرد که دوست داشتی ساعتها بشینی با این فرد حرف بزنی و اصلا گذر زمان رو حس نمیکردی و از اونطرف این رو قیاس میکردم با زیبا رویان بی عیبی که لحظه ای نمیشه تحملشون کرد و از این تعجب میکردم که چرا بعضی انسانها برای انتخاب شریک زندگیشون ملاکهای اصلی رو میزارن روی زیبایی ظاهر و ثروت و مدرک و چیزهایی که هیچ وقت نمیتونند برای طرف ارامش به ارمغان بیاره ، اگر درون تهی باشه از اون چیزی که باید باشه...

سلام ودرود بر معلمان همدردی ،آقا کیوان،خانم فرشته اردیبهشت،وخودم

بقیه دوستان نمیدونم معلم هستن یا نه.

نوشته جناب محمد93 باعث شد این جمله پایان نامه ام برام تداعی بشه:

سپاس از اولین معلمم(مادر)که هنر چگونه زیستن را به من آموخت.