موضوع: فراموش کردن او

Hamed65 عزیز

چند وقتیه روی مقوله عشق و این وابستگیهای به نام عشق فکر و تأمل دارم و ..... در بررسیهای تا اینجا به این نتیجه رسیده ام که .... اونچه باعث میشه که ما گرفتار وابستگی به دیگری (خصوصاً وابستگی احساسی و عاطفی ) شده و بنام عشق درگیر آن شویم . خلاء وجودی ما هست . غافل از داشته های خود و امکان داشتنیها ، آنچه که تصور می کنیم نداریم که این تصور اغلب در ناخودآگاه وجود ما ( ضمیر ناخوداگاه ) پنهان است (علت عمده آن هم القائاتی است که در گذشته ها در ما شکل گرفته و پنداره ما را رقم زده و ایضاً عدم توجه و تلاش ما برای خودشناسی و یافت خود حقیقی و با او مانوس شدن و همراه شدن و .... ) را در غیر جستجو می کنیم . و به هرجا و هر کس که آنچه ما در پنهان وجود خود فکر می کنیم نداریم و یا داریم ( مشترکات ) و ذوق زده می شویم که در یکی دیگر هم هست ..... را در آن می بینیم ، کشش پیدا کرده مرتبط می شویم و ایضاً وابسته و ..... ( در این باب سخن مفصل است و به همین مختصر اینجا بسنده می کنم )

لذا چاره را در وقت گرفتار این وابستگی های عاطفی و غیر عاطفی شدن را من در خودیابی و با خود مانوس و رفیق شدن می بینم .

بیخود نیست که سقراط حکیم اینهمه بر خود شناسی تأکید داشت و آن را سرمنشاء رستگاری از خیلی از بندها دانسته و امام علی علیه السلام می فرماید هرکس خود را بشناسد خدای خود را شناخته ، و چون خدا مافوق همه است پس با خود شناسی وقتی خدا را بتوانی بشناسی یعنی شناخت عالمین و دیگر مخلوقات مثل آب خوردنها .

وقتی با شناخت خودت به ظرفیتها و توانائیها و ملکات انسانی در وجودت چه بالفعل شده چه بالقوه آن پی بردی آنقدر دیدت و نگاهت وسیع و اقیانوسی می شود که از نظر عاطفی و عشق زمزمه ات می شود :

عاشقم برهمه عالم که همه عالم از اوست

و چنان این عاطفه پخته و عمیق و مجذوب معشوق حقیقی می شود که به هر نسیمی به تلاطم نمی آید و امواج ناآرام بر ساحل آرامش وجودت نمی کوبد ، بلکه سنجیده و معقول برآن نظر می کنی . و ... می روی تا آنجا که همه در عین آنکه تو را خیلی مهربان و دوست داشتنی می یابند در میان جذبه و قاطعیتت در برابر خودت و هر باد ناملایمی که بخواهد راهت را کج کند ، ترا چنان می ببینند که گویی سنگ دل تر از آنی که عاشق شوی اما نمی دانند که تو چه عشقی در سینه داری

پس حامد عزیز .

با خودت روبرو شو ، ( می دانم اوائل کمی سرگردان می شوی ) اما با خودت روبرو و رفیق و مانوس شو ، و عشق را که تجربه بیرونی آنرا پیدا کرده ای در درون خودت جستجو کن . این تجربه عشق هم تنها تلنگری است تا به درونت راه یابی و بدانی که عشق خیلی وسیعتر بالاتر و درونی تر از آنست که اسیر مصداق شود .

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود
ز هرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است


.

فرشته مهربان گرامی،

از حضور شما در این تاپیک و مطلبی که در رابطه با عشق نوشتید سپاسگزارم.

با خواندن صحبت های شما یاد این شعر افتادم:

سالها دل طلب جام جم از ما می کرد
وآن چه خود داشت ز بیگانه تمنا می کرد

حرفهای شما کاملاً متین است و با شما موافق هستم.

اینکه وابستگی به هر چیز در این دنیا اشتباه است، چیزیست که بزرگان ما و همینطور دین ما روی آن تاکید داشتند.

روی صحبت های شما خیلی فکر خواهم کرد.

آن کس که دلی دارد آراسته‌ی معنی
گر هر دو جهان باشد، در پای یکی ریزد

باز هم ممنونم!