موضوع: بهترین درسی که از همدردی گرفتم

اینکه به پیشرفتت ادامه بده.

حقیقتا تا قبل از ورود به همدردی سر و کار با افراد نداشتم ، گاهی نظرمو میگذاشتم و میرفتم و خیلی کم از محیط تبادل نظر و عقاید استفاده میکردم.

اما از زمان ورود به همدردی و توجه من تاپیک ها و بازخوردها متوجه معنی دیگری از تعریف موفقیت شدم. خوشحالم و خداروشکر میکنم اولا تونستم به خیلی از دوستان هر چند کم و کوچک کمک کنم و ثانیا توانایی هایی خودم رو بیش از پیش شناسایی کنم و ثالثا از نحوه ی برخورد بفهمم تا چه حد موفق بودم.

مهم ترین چیزی که یاد گرفتم این بود که به " نیت " ام فکر کنم بعد سعی کنم درستش کنم .


بعضی وقتا نمیدونستم از اون چیزی که میخوام بگم هدفم و نیتم چیه ؟
نیتم کمک کردنه یا اظهار فضل یا دوست داشتن یه کاربری ( مثلا مثل شمیم الزهرا درمورد خودم )
یا حساسیت شخصیِ خودم روی موضوع خاصی ؟!
اصلاح نیت به نظرم سخت ترین قسمت هر کاریه از یه سلام کردن گرفته تا یه لبخند زدن و حتی کمک کردن .
برای من یکی خیلی سخت بوده تا جایی که خیلی وقتا از انجام دادنش منصرف میشم
خیلی وقتا پشیمون
خیلی وقتا آخرشم نمیفهمم دقیقا چرا فلان کارو کردم .


دومین درس :

پست آخرم میخواست بگه خیلی ها مثل من کوهی از خوشبختی رو دارن
انقد محبت و عاطفه و رفاه میبینن که گاهی اصلا حس میکنن دیگه خیلی مدیونن .
اما وسط همه ی خوشبختی ها سختی های تلخی هست
و وسط همه ی بدبختی ها شیرینی هایی مثل عسل هست .

مصیبت برامون اشتباه تعریف شده ، مصیبت یعنی تمام اتفاقاتی که از صبح تا شب برامون رخ میده
میخواد شادی باشه میخواد غم باشه .

و نهایتا بگم
هیچ کنجی بی دد و بی دام نیست (چه شادی چه غم )
.....




فکر نمیکردم پست آخرم نیاز به توضیح بیشتری داشته باشه تا دوباره یکی دیگه دانسته یا ندانسته نیاد مفهوم رو منحرف کنه .
اتفاقا برای همین مصداقی نوشتم که جلوی بحث انحرافی رو بگیرم مثلا خیر سرم .



تاپیک حال و احوال همدردی گاهی منو یاد بعضی رسانه ها میندازه
رسانه هایی که یا کورس شادی و لبخند بزن راه میندازن و غم رو میکوبن
و خلاصه تبلیغات شادی راه میندازن
یا میشن زرد زرد زرد .

( شادی و غم هیچ کدوم بد نیستن بلکه ازون ور بوم افتادن و تبلیغاتی شدن جالب نیست )

ما آدما خیلی وقتا دانسته یا نادانسته به جای اینکه همدیگرو کمک کنیم تا هدف از کلام و مفهوم رو بهتر برسونیم بیشتر در تنور انحراف مفهوم اصلی و ابعاد منفی کلام همدیگه میدمیم .



درس سوم :

خیلی وقتا کارشناسای همدردی تشخیص درستی میدن اما بازم خیلی از اعضا دانسته یا ندانسته یه پست با ارزش کارشناسی رو قربانی میکنن . قربانی تشخیص اشتباه خودمون .




درس چهارم :

خدا گو با خدا جو فرق دارد
حقیقت ، با هیاهو فرق دارد




تحت هر شرایط این آخرین پستم در همدردی بود .
آخرین پست و آخرین مطالعه
نه به این معنی که از دست کسی ناراحتم
بلکه چون نه دیگه من چندان به درد اینجا میخورم
نه اینجا به درد من .

نوشته اصلی توسط گیسو کمند

تحت هر شرایط این آخرین پستم در همدردی بود .
آخرین پست و آخرین مطالعه
نه به این معنی که از دست کسی ناراحتم
بلکه چون نه دیگه من چندان به درد اینجا میخورم
نه اینجا به درد من .

..............

سلام خانم گیسوکمند
ان شالله که خوب باشید


داشتیم تجربه هاتون را می خوندیم ...
چه قدر قشنگ و آموزنده
ممنون که به اشتراک گذاشتید .


اما در حین خوندن :
رسیدیم به متن نقل قول بالا ...
واقعا دارید می رید ؟
یا من بد برداشت کردم ....
به نظر یه خورده ناراحت هستید ...
نکنه شما هم مثل من همیشه در حال سفرید ، مثل مارکوپولو :-)



من به شخصه همیشه از پست های شما استفاده می کنم ، چون همیشه چیزی برای یاد گرفتن توش هست ...
نمی دونم چطوری ازتون تشکر کنم خانم معلم .
انشا الله باز نام کاربری شما را ببینیم و از تجربیات شما استفاده کنیم .


..................


می دونی خانم گیسوکمند ،،،
من در طول زندگیم تا این لحظه ، و تجربیاتی که از تالار همدردی یاد گرفتم فهمیدم :

آدم ها یه روزی می آیند و یه روزی میروند،،،
در این دنیا همه رهگذریم ،،،
ممکن است کسی به اندازه یک سلام،
کسی به اندازه ی گفتگویی ساده،
کسی به اندازه ی یه درد ودلی زیبا ،
کسی به مانند همکلاسی های زمان مدرسه ،

کسی در مقام پدر و مادر ،،،
کسی در مقام برادر و خواهر ،،
کسی در مقام همسر ...
کسی در مقام فرزند
و...

ممکنه ، اندک و یا زمانی در کنار ما باشند
اما،،،
آدم‌ها عبور می کنند،،،
و تنها مقصد است که می ماند!،،،

خانم گیسوکمند،، ان شالله شاهد فعالیت های همیشه خوب ِ شما باشیم .
اگه خسته اید ، یه مدت استراحت کنید و باز برگردید ...
همیشه دعاتون می کنم


راستی ، عجب شبی شد امشب ،
اون از فوتبال و این از شما !

بابا جان ها به داور چه کار دارید ، توپ را ول کردید ، :)
خب طرف ژاپنیه ، بلده چطوری گل بزنه...
ای بابا ...


خانم گیسوکمند گرامی ،، کرای رهگذر را ، دعا بفرمایید .

ممنون بابت همه چی

..............

یه بنده خدایی ازم خواست که براش در این تاپیک ، این مطلب را بنویسم :





از همدردی ها یاد گرفتم :

وَ أُفَوِّضُ‌ أَمْرِي‌ إِلَى‌ اللَّهِ‌ إِنَ‌ اللَّهَ‌ بَصِيرٌ بِالْعِبَادِ

کار خود را به خدا واگذارم که خداوند نسبت به بندگانش بیناست!»





....................

چه درس زیبایی ،،،

التماس دعا

سلام
گیسوکمند عزیز،دوست خوبم،نوشتی آخرین مطالعه ات!امیدوارم پست من رو مطالعه کنی

با حرف آخرت موافق نیستم چرا که اگر همدردی به درد تو نمیخورد این همه درس ازش نمیگرفتی!پس به درد بخوره!به قول یکی از دوستان اینجا همدردی خودش نعمتیه!
وهمینطور تو به درد اینجا میخوری!چون حتی اگه پستی هم واسه کسی ارسال نکنی توی پستهای راجع به خودت اینقدر انرژی خوب،اینقدر تجربه های ناب نهفته ست که بدون شک من وبقیه ازش استفاده میکنیم.بارها از انرژی خوبت توی پستهات لذت بردم وانگیزه گرفتم
نمیتونی بگی اینجا به دردت نمیخوره چون اگه نبود توی این مورد آخر پی به اشتباه خودت نمیبردی!
نمیدونم چطور به این نتیجه رسیدی اما لطفا بیشتر فکرکن.اینجا هیچی که نباشه یک محیطیه برای به اشتراک گذاشتن تجربه ها وچی ازاین عالی تر،محیطیه برای فرستادن هرچند اندک انرژی های خوب به بقیه!من مدام دنبال این فرصتم که توی دنیای واقعی این کارو انجام بدم اما زیاد موفق نیستم اما اینجا خیلی راحت بایک پست میشه اینکارو کرد واثرش رو توی زندگی دید!

من درس مهمی که از همدردی گرفتم این بود که دیگه قضاوت درست یا غلط راجع به هیچ کاربری نکنم وسعی کنم تا جایی که میتونم همه رو درک کنم.عذاب وجدان عجیبی راجع به آقای باغبان دارم،که حتی اگه رفتارم وحرفهام هم درست بود نباید اونجور انتقاد میکردم،دلم میخواد آقای باغبان برگرده یا حداقل این پست رو بخونه وبدونه که من به خاطر حرفهام سخت پشیمونم ویه معذرت خواهی بهشون بدهکارم.

گیسوجان تو این حس عذاب وجدان رو به کسی نده دوست عزیز

سلامی به بلندای پرواز در اوج آسمان



- پرواز در سَبُکیه ،،،
بعضی موقع ها اینقدر سنگین میشیم که نمی تونیم پرواز کنیم ،،،
سنگینی هایی که در فکر و قلبمون انباشته می کنیم و اونها نمیذاره اوج بگیریم ،،،
سنگینی از منیت ها و کدورت هامون ،،، سنگینی از فکرهای آینده ، گذشته و غصه های زمان حالمون و خیلی چیزهای دیگه ،،،
سَبُکی ما را به اوج می بره ،،، در اوج می تونیم مسائل و مشکلاتمون را بهتر ببینیم و بهتر حل و یا بهبود بدیم و از اونجا هست که می تونیم پرواز کنیم به تمام قله ها ،،،قله سعادت ، آرامش ، عشق و ...




اگه هدفی داشتیم ، براش تلاش کردیم - صبر کردیم - دعا کردیم - مشورت کردیم و بنابر هر دلیلی نشد ،،، خودمون و دیگران را قضاوت و سرزنش نکنیم .
به مرحله پذیرش برسیم ، بگیم ان شالله خیره ،،،
در این صورت هست که راه های جدیدی برامون باز میشه و بهتر می تونیم در مسیر زندگی حرکت کنیم .
یه حدیث از امام علی (ع ) به ذهنم میرسه که می فرمایند :
"" هرگاه آنچه را خواستی نشد، آنچه را شد، بخواه.
هرگاه آنچه را خواستی نشد، آنچه را هست، سخت مگیر.
اگر آنچه را خواستی نشد، اهمیت نده که چگونه هستی ""




- بعضی موقع ها دنیا را با چشم دیگران نگاه کنیم تا بهتر درکشون کنیم .




- شاید خیلی از ماها دنبال یه زندگی خیلی ایده آل و یا خیلی خوب باشیم،،،
چیزی که از تالار یاد گرفتم این بود که فهمیدم دنبال یه زندگی کافی باشیم نه ایده آل .
معمولی بودن را تمرین کنیم .
اینجوری می تونیم کمال گرایی خودمون را مدیریت کنیم .
زندگی را باید بسازیمش و آماده نیست .
شاید بعضی موقع ها زندگی اینقدر سخت بشه که هیچ راهی نبینیم ،،،
بعضی موقع ها راه باریکه و مسیر خطرناک و تاریک ،،،
شاید در نقطه ای از زندگیمون در چنین شرایطی قرار بگیریم ،،،
در تالار زندگی هایی را دیدم که درونش پُر بود از سختی ها و مشکلات ،،، ولی شاهد این بودم که میشه با مشورت ، تلاش ، صبر و توکل به خدا ،،، این مسائل و مشکلات را بهبود بدیم و حلشون کنیم .





- باعث ناراحتی کسی نشیم ،،،
بعضی موقع ها زمان ، شرایط و توانت این اجازه را به تو نمیده که جبران کنی ،،، پس مراقب دونه دونه لحظه های زندگیمون باشیم .





- شاید ما انسانها به خاطر اشتباهاتی که انجام دادیم و یا کارهایی که باید می کردیم و انجام ندادیم ، همیشه در حال سرزنش و محاکمه خودمون باشیم ،،، این کمکی به ما نمی کنه .
اگه فقط در افسوس زمان گذشته باشیم ، دیگه نمی تونیم برای اکنون و آینده مون تلاش کنیم ،،،طبیعتا حال و آینده را هم از دست می دهیم .
اشتباهات خودمون را بپذیریم ،،،از گذشته درس بگیریم و با توکل به خدا، برای زمان حال و آینده تلاش کنیم .





- فکر و احساس دو ابزار بزرگ برای انسان هست .
طرز کارشو یاد بگیریم .
اینجوری در تصمیمات و اتفاقات زندگی بهتر عمل می کنیم .




- وقتی جهان دارمون پیدا بشه عالم بهشته .
غم واقعی موقعی میشه که اون را گم کنیم .
حرام گشت از این پس ، فغانُ غمخواری
بهشت گشت جهان ، زانک تو جهان داری




- قدر همدیگر را بدونیم ،،،
در یک برهه ای کاربران محترمی بوده اند اما الان نیستن ،،،
در زندگی خودمون و عزیزانمون هم همین طور ،،،
این طبیعت دنیا و زندگی هست که شاید اجازه نده همیشه در کنار هم باشیم .





- خدا بهترین و مهربان ترین دوست انسان ِ ،،،
خدا دنبال دست گرفتنه
به لطف و رحمتش امیدوار باشیم