موضوع: رفتار همسرم بعد از خیانت من....

با خوندن این تاپیک یاد این افتادم که امام حسین حرفی داره که به درد دیندار و بی دین میخوره: اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید
خوب خانوم تلاقی در جایگاه متهم نشست و سوالها ازش انجام شد و ایشون با مهارت یک وکیل خبره به همه جواب دادند. من فکر می کنم صد سال هم این تاپیک به نتیجه نمی رسه و اصولا باید خانوم تلاقی به ما بگند که از همدردی چی می خوان؟ آیا از ما میخوان بر اعمالشون صحه بذاریم و تایید کنیم ؟که مسلما کسی این کارو نخواهد کرد، آیا میخوان بدونن چطوری می تونن از شوهرشون جدا شن که در این صورت باید به مراجع حقوقی مراجعه کنند، آیا میخوان ابراز پشیمانی کنند ؟ که خیر ، صراحتا میگن که پشیمون نیستند، آیا میخوان به زندگی مشترکشون سر و سامون بدن؟ که خیر میفرمایند علاقه ای به این زندگی ندارند
خوب خانوم تلاقی صراحتا بفرمایید از سایت همدردی چی میخوایین و ما چطور می تونیم کمکتون کنیم؟ در چه راستایی از ما کمک میخواید؟

خیانت من یک برنامه پیش بینی شده و برنامه ریزی شده نبوده!!! شما طوری صحبت می کنید انگار من صبر کرده ام تا همه چیز به روال خودش بیفته و بعد خیانت کنم!!!!!!!!!!!! خودت فکر کن ببین منطقی هست یه نه!! این جریان پاسخ به یه نیاز بود ..مثل تشنگی گرسنگی تنهایی و تا اون زمان تا جایی که در کنترل من بود سرکوب شد ...شاید از اون بیشتر مقاومت نداشتم...منم یه آدم معمولیم عزیزم نه فرشته ام و نه پیغمبر معصوم ....

من نگفتم خیانت شما برنامه ریزی شده بود و اصلا هم معتقد نیستم که شما فرشته اید ولی خانمم شما خودت هرچی که بچه ات طلب می کنه سریع بهش می دی؟؟ بچه شما که فرشته نیست؟ !!!!

نه عزیزم من هیچ چیزم عوض نشده جز اینکه دیگه نمی خوام برای جایی که ارزش نداره فداکاری کنم..والا منم یه زن ایرانیم مثل همه زنهای ایرانی...منم امثال اینایی رو که می گین اینجا زیاد دیدیم .آدمایی که دست غربی ها رو توی بی بند و باری از پشت بستن ...ولی عزیزم من هیچ شباهتی به اونا ندارم ..نه ظاهرم و نه کردارم!!!من هنوز نمی دونم توی نایت کلاب های اینجا چه خبره و چند نوع مشروب داریم!!!!!!! همیشه قضاوت عجولانست که ما رو سوق می ده همه چی رو با دو کلمه حرف خراب کنیم..

من اصلا نگفتم شما نایت کلاب می ری یا مشروب می خوری، بدون اینها هم می شه تغییر کرد، همه تغییر در کردار و ظاهر آدمها نیست عزیزم، طرز فکرت عوض شده، عقایدت تغییر کرده و هنوز هم داره تغییر می کنه!!! یه روز توی نوشته هات می نویسی که متاسفی از رابطه ات، یه روز دیگه می نویسی که رابطه حق تو از زندگی بوده!!!
هنوز هم به درستی نمی دونی کاری که کردی رو با نگرش قدیمیت در ایران بهش نگاه کنی یا با نگرش جدیدی که در جامعه جدیدت کسب کردی؟؟؟ طرز فکرت عوض شده و نمی تونی منکر این قضیه باشی. یکم با خودت روراست باش لطفا.

نوشته اصلی توسط تلاقی

دوست عزیز
شما پاسخ مرا ندادید وقتی پرسیدم اگر همسر شما به شما به این شکل خیانت می کرد ، آیا باید از شما طلب بخشش می کرد یا نه ؟
این سوالو روانشناسم ازم پرسید حتی بابتش ازم تستم گرفت ..جواب شما نه است .راستش برای من اصلا مهم نیست که شوهرم با کی بوده و چکارا کرده....من بارها هم قبلا از شوهرم اس ام اس و چیزای بی ربط دیدم ..خیلی نمونه ها ...اما اصلا برام مهم نیست ..
سخنان شما از یک موضع درست و مستحکم منطقی برخوردار است و من از خواندن آن لذت بردم . متاسفانه دوست گرامی ما اعتقاد چندانی به مبانی دین و مذهب ندارند ، ظاهرا !
این دینی که شما ازش دم می زنید همان چیزی است که اصلا دین نیست!!!!!!! شما چی فکر می کنید؟؟؟ چهار تا کلمه عربی رای طلاق و یا ازدواج مبنای اصلاح همه چیزه!!! نه من اینو نمی پذیرم .طبق همون دینی که شما می گین الان شوهر من که سالی میلیون ها تومن به فقیرا کمک می کنه جاش توی بهشته!! شما هیچی از دین و اعتقاد نمی دانید..همین برداشت های غلط امثال شماست که اسلام رو اینقدر توی ادیان دنیا خوار و خفیف کرده...........یه کم منطقی فکر کنید.لطفا
ممنون از همه دوستان

سرکار خانم تلاقی

ظاهرا در این فوروم هر کسی با فونت درشت تر یا رنگی تری بنویسد ، متن اش بیشتر خوانده می شود ! چون شما به پست صفحه ی 5 بنده هیچ پاسخی ندادید . بگذریم ...

فرموده اید که اصلا برایتان مهم نیست که همسرتان با که بوده و چه کرده . این نهایت بی تفاوتی شما نسبت به زندگی زناشویی را می رساند ، با هر توجیهی که پشت اش بگذارید . به هر حال هر کسی برای اشتباه های خود توجیهاتی دارد ، مگر نه ؟ اما چیزی هست که شما را برای مدتی طولانی و حتی شاید تا آخر عمر به این مرد خواهد چسباند ( فرزندتان را می گویم ) زیرا حتی اگر از او جدا شوید ، جدای از لطمه های ناشی از طلاق بر فرزندتان ، به هر حال همسر شما قانونا این حق را خواهد داشت که فرزندش را ببیند و با قدرت مالی ای هم که از ایشان مطرح کرده اید ، حتی شاید سرپرستی کودک را از هم از شما بگیرد .

در باره ی دین و مبانی آن ، وارد بحث نمی شوم چون این جا تالار بحث دینی و مذهبی نیست . من فقط کوشیدم به دوستان تذکر بدهم که این پارامترها را در هنگام پاسخ دادن به شما وارد موضوع نکنند ، چون از فحوای نوشته های پیشین شما به خوبی مشخص بود که علاقه و اعتقادی به این جنبه ی مساله ندارید . پیشداوری اخیرتان هم به خوبی قضیه را روشن کرد که باورمندی ما را به دین در حد همان چهار تا جمله ی عربی و .... می دانید و خلاص ! خواهش می کنم بگذارید همین جا موضوع دین را درز بگیریم و بگذریم .

--------------------------------------------------------------------

در باره ی مشارکت تان در مسائل مالی همسرتان ، چون در ابتدای ترد چیزی ننوشته بودید ، من هم فارغ از آن نظرم را نوشتم . اما مطالبی که در پاسخ خانم فرشته مهربان آورده اید ، بیانگر چیزی فراتر از یک ازدواج معمولی است . شما در حقیقت شریک مالی و مباشر همسر خود بوده اید ( تمام گرفتاری ها و وثیقه و قرار بازداشت و .... برای کسانی که اطلاعات حقوقی دارند ، مبین این است که مشارکت شما در فعالیت های مالی همسرتان چیزی بیش از حد معمول بوده است ). همان طور که خودتان هم اشاره کرده اید ، دلیل تنفرتان هم همین است که به جای یک زندگی زناشویی سالم و عادی ، بخش مهمی از جوانی تان را در دادگاه ها گذرانده اید و برای من که به واسطه ی شغلم به این جور جاها و زندان و ... رفت و آمد دارم ، زجر آور بودن محیط خصوصا برای یک زن کاملا قابل درک است . اگر من هم همین کار را با همسر خودم بکنم ، شاید او هرگز مرا نبخشد .

اما برای چندمین بار یادآوری می کنم که جبران اشتباه دیگران با اشتباه های وخیم تر ، کار یک انسان عاقل نیست . من درک می کنم که شوهرتان شما را تا آن اندازه رنجانده که حتی دیگر به خیانت او اهمیت نمی دهید ؛ اما باور کنید این بی تفاوتی فعلی شما هم مانند همان قضاوت سطحی پیشین تان است که در باره ی ارتباط خود با شخص ثالث داشتید و تصور می کردید اگر همسرتان موضوع را بفهمد ، خیلی راحت و حتی با خوشحالی از او جدا خواهید شد ! به خاطر خدا ، یا هر چیز دیگری که به آن باور دارید ، درک کنید که قضاوت های این چنینی شما را بیشتر به قهقرا خواهد برد.

شما نیاز به بخشیدن و بخشیده شدن دارید ، حتی اگر این نیاز را اصلا حس نکنید . من به وضوح نوعی لجبازی با خود و دنیا را در نوشته های شما احساس می کنم . لطفا نوشته ی صفحه ی قبل مرا بخوانید و به خودتان کمک کنید که بیش از این بین عقل و احساس خود دوپاره نشوید .

سابینای عزیزم
خوب خانوم تلاقی صراحتا بفرمایید از سایت همدردی چی میخوایین و ما چطور می تونیم کمکتون کنیم؟ در چه راستایی از ما کمک میخواید؟
الان دیگه با بحث هایی که پیش اومد مشکل به خوبی باز شد ..مدیر راست گفتن بحث به پراکندگی کشیده شده .اما مشکل واضح شده .عزیزم چیزی که من نیاز دارم بدونم اینه:
1- من به این نتیجه رسیدم که ادامه این زندگی با اینهمه پرده دری و فراز و نشیب به صلاح ما نیست..آیا من توی نگرشم اشتباه می کنم؟؟؟
من الان توی دوران خیلی حساسی از تصمیم گیری هستم و دانستن این مطلب خیلی حیاتیه..
2- رها کردن شوهرم در این حال و روز صلاحه یا نه؟؟؟اصلا زمان مناسب این مساله کیه؟؟ اگه بخوام جدا شم آیا این ادامه باعث وابستگی بیشتر نمی شه؟؟؟؟و یا بهتره صبر کنم تا ایشان از لحاظ روحی وضعیت بهتری پیدا کنه..
می دونی که عملا دو ماه و نیمه که این مساله پیش اومده.
3- چطوری شوهرم رو برای پذیرش جدایی آماده کنم که حس انتقام رو درش پایین بیارم و فرزندم این وسط آسیب کمتری ببینه؟؟
4- من جدایی رو متاسفانه بازم به طلاق رسمی ترجیح می دم..احساس می کنم همینکه اسم شوهرم روی من و فرزندم باشه ما رو از خیلی شرایطی که زندگی رو برامون سخت می کنه(منظورم اصلا مالی نیست))ایمن می کنه..آیا این طرز فکر صحیحه یا نه؟؟؟؟
ممنون که با نوشته هات منو کمک می کنی
مدیر عزیز خیلی وقت بود منتظر نظر شما بودم ..من اینجا مشاوره زیاد رفتم و هیچ نتیجه خاصی نگرفتم شاید به این دلیل که انتظار من از یه مشاور انتظار درستی نیست.من نیاز دارم کسی برام نسخه بپیچه و این در توان هیچ کس نیست .اگر لطف کنین و اجازه بدین نظریات افراد مختلف رو بدونم به جمع بندی هام خیلی کمک می کنه...من تا آخر امتحان های ترم سوم پسرم زمان دارم که مساله رو روشن کنم .این خواست شوهرمه چون اون ما رو باز رها کرد و رفت .و خواست که تصمیم خودمو تا اون زمان بهش اعلام کنم ..شوهر من اقامت نداره و ویزاش تموم شد و برگشت ایران..این برای منم خیلی بهتره چون به دور از احساسات و استرس و فشار های اون تصمیم می گیرم...کلا نیاز به تنهایی داشتم شدیدا...من واقعا به همیاری شما نیاز دارم .خواهشا اینو از من دریغ نکنین.
دوست عزیز تی دی سی کی
[color=#FF4500]به هر حال همسر شما قانونا این حق را خواهد داشت که فرزندش را ببیند و با قدرت مالی ای هم که از ایشان مطرح کرده اید ، حتی شاید سرپرستی کودک را از هم از شما بگیرد .
ایشان در این مورد اصلا توانا نیست خوشبختانه!! هم پسرم بهش اصلا وابستگی نداره و حتی یه روزم نمی تونه ادارش کنه (پدری که 11 ساله بچشو بزرگ نکرده طبیعیه که الان هم نمی تونه) و هم اینکه خوشبختانه ایشون اینقدر محکومیت های دادگاهی قطعی داره و الان از حکمای طولانی مدت زنداناش فراریه که اثبات عدم صلاحیتش توی دادگاه کار خیلی آسونیه و خودشم اینو خوب می دونه..تنها راه نفوذش کار کردن روی فکر و روان بچست اونم نه الان توی دراز مدت و زمانی که بچه بزرگ تر شه.....اونم نگرانم نمی کنه .بچه به پدرشم نیاز داره..به این کاملا عقیده دارم مخصوصا که پسر هم هست.
دوست عزیز من نسبت به شوهرم بی تفاوت بودم چون قلبا شوهرم رو همون زمان ها از قلبم و روحم حذف کردم...این طبیعیه که وقتی کسی توی قلبت بمیره نسبت به وجودش و همه چیش بی تفاوت می شی.اما نه نسبت به زندگیم .من زندگیم رو خیلی دوست دارم اما توی این زندگی جایی برای شوهرم هیچوقت نذاشتم.من و پسرم شاد بودیم و پذیرفته بودیم که کسی اون دورها هست که بعنوان پدر و حامی ما وجود داره ولی تا همین حد نه بیشتر!!
اینو درست می گی که من باید بخشم ولی چجوری!!!!!!!!!!!!!!! این تجت کنترل من نیست...بالفرض هم که ببخشم ..این بخشش با اینهمه پرده دری چه کمکی به این مساله می کنه؟؟؟؟؟ شوهر من چیزهایی می دونه که تن هر مردی از شنیدنش می لرزه..اینها رو چجوری می خواد از ذهنش بیرون کنه..بخدا محاله محال...همه اینا رو جمع می کنه توی ذهنش و از این به بعد زندگی ما دایما میدان جنگ و اعصاب خردی خواهد بود.اونم توی شرایطی که من هم هنوز نتونستم اونو ببخشم!!!!!!تصور کن که چی خواهد شد...اون فقط می گه من ((فراموش می کنم)) ولی خوب می دونم که این فقط یه حرفه.......تا عمل یه دنیا فاصلست..
دوست خوبم من نمی دونم کدوم قسمت سوال شما رو پاسخگو نبودم..ممنون می شم یاد اوری کنین..
در ضمن دوستای عزیزم خواهشا وارد مسایل عقیدتی و دینی نشین...من نیهیلیست نیستم!!اما این بحث ما رو به بیراهه می بره..من طالب منطقم ..پاسخ دین به این مورد که کاملا صریح و روشنه.جای بحثی هم نیست...

تلاقي عزيز
شما خودت توي حرفاتون گفتين كه جدايي رو به طلاق رسمي ترجيح مي دين . با اينكه همش شك دارين كه شوهرتون فقط حرف مي زنه و بعدا نمي تونه شما رو ببخشه خب چرا خودتون امتحانش نمي كنين . مگه نمي گين ترجيح مي دين طلاق نگيرين . پس چرا دوباره اين فرصت رو بهش نمي دين ؟

نوشته اصلی توسط تلاقی

سابینای عزیزم
خوب خانوم تلاقی صراحتا بفرمایید از سایت همدردی چی میخوایین و ما چطور می تونیم کمکتون کنیم؟ در چه راستایی از ما کمک میخواید؟
الان دیگه با بحث هایی که پیش اومد مشکل به خوبی باز شد ..مدیر راست گفتن بحث به پراکندگی کشیده شده .اما مشکل واضح شده .عزیزم چیزی که من نیاز دارم بدونم اینه:
1- من به این نتیجه رسیدم که ادامه این زندگی با اینهمه پرده دری و فراز و نشیب به صلاح ما نیست..آیا من توی نگرشم اشتباه می کنم؟؟؟
من الان توی دوران خیلی حساسی از تصمیم گیری هستم و دانستن این مطلب خیلی حیاتیه..
نه عزیزم اشتباه نمی کنید، در واقع شما عملا زندگی مشترک نداشتید و زندگیتون پر از عدم صداقت، عدم روراستی، و تضادهای بیشمار بوده، اگر میخواد به همین منوال ادامه پیدا کنه من می ترسم که در آینده مشکل بزرگتری براتون پیش بیاد، مشکلی که به این آسونی ها شاید حل نشه، شاید کل زندگیتون تباه بشه ... راهی که زندگی شما و همسرت میره مسلما بیراهه است و شما یا باید این زندگی رو به راه صحیحش برگردونیدو مثل زندگی های عادی دیگه شوهرتون یه کارآبرومند داشته باشه و در کنار شما وبچه ش وظایف همسریشو ادا کنه و بالعکس، و یا باید همینجا تا کار به جاهای باریکتر و انتقام جویی و دادگاه و درد سرهای دیگه برسه تموم بشه . یک هشدار خیلی جدی هست این ( با توجه به این که روحیه ریسک پذیری شما و همسرتون بسیار بالاست و ممکنه شرایط طوری باشه که فرزندتون هم از نعمت پدر بی بهره بمونه و هم مادر )
2- رها کردن شوهرم در این حال و روز صلاحه یا نه؟؟؟اصلا زمان مناسب این مساله کیه؟؟ اگه بخوام جدا شم آیا این ادامه باعث وابستگی بیشتر نمی شه؟؟؟؟و یا بهتره صبر کنم تا ایشان از لحاظ روحی وضعیت بهتری پیدا کنه..
می دونی که عملا دو ماه و نیمه که این مساله پیش اومده.
شما باید یک مدت در کنار مشاور حضوری و با دقت بشینی و زندگیتو حلاجی کنی، سنگهاتو هم با خودت هم با شوهرت وا بکنی و بعد از اتمام این مدت چه آمادگی داشته باشید و چه نه باید یک تصمیم خیلی جدی برای زندگیت بگیری
3- چطوری شوهرم رو برای پذیرش جدایی آماده کنم که حس انتقام رو درش پایین بیارم و فرزندم این وسط آسیب کمتری ببینه؟؟
خوب شاید راهش ابراز پشیمانی باشه، باید توضیح بدی به مرور که از این وضعیت غیرعادی زندگی خسته شدی و دنبال یک زندگی بی دردسر و آروم و نرمال برای خودت و فرزندت هستی، باید از در منطق وارد بشی و تاکید کنی که کاری که کردی درست نبوده، بازهم تاکید می کنم ضرورتا باید از مشاور حضوری بهره بگیری تا راه هاشو به شما نشون بده
4- من جدایی رو متاسفانه بازم به طلاق رسمی ترجیح می دم..احساس می کنم همینکه اسم شوهرم روی من و فرزندم باشه ما رو از خیلی شرایطی که زندگی رو برامون سخت می کنه(منظورم اصلا مالی نیست))ایمن می کنه..آیا این طرز فکر صحیحه یا نه؟؟؟؟
خیر این طرز فکر صحیح نیست، پدری که وظایف پدریشو انجام نمیده و به جز حساب بانکیش حضوری در خانواده نداره، با این سوابق خطرناک می تونه الگوی بسیار بدی برای فرزندش باشه، از طرفی شما هم به سوی ایجاد رابطه های نامشروع قدم برمیداری و این هم یک الگوی نامناسب دیگه برای فرزند ایجاد می کنه. باید فرزند شما وقتی بزرگ شد متوجه بشه که اشتباهات و کارهای غیر قانونی پدرش کار درستی نبوده و مادرش به این دلیل ایشونو ترک کرده، یک مسئله دیگه هم اینه که صدماتی که طلاق عاطفی برای خانواده ای داره شاید طلاق واقعی نداشته باشه، یکیش هم همین خیانت طرفین هست، در این مورد مقالات زیادی در اینترنت وجود داره، اگر مطالعه کنید روشنگر هست
من تا آخر امتحان های ترم سوم پسرم زمان دارم که مساله رو روشن کنم .این خواست شوهرمه چون اون ما رو باز رها کرد و رفت .و خواست که تصمیم خودمو تا اون زمان بهش اعلام کنم
بهترین فرصته برای درست فکر کردن، فقط سعی کنید این فکرکردن به دور از فکر در باره منافع مادی باشه و صلاح فرزند رو در نظر بگیرید و عواقب خطرناک این زندگی رو برای خودتون روشن کنید، شعارتون این باشه یا یک زندگی نرمال در کنار حضور دائمی شوهر و فرزند، و یا یک طلاق و زندگی تک والدی لیکن اصولی

راستی دوست دارم اینم اضافه کنم که نیازهای بشر سیری ناپذیره و لذت و ثروت هم همینطور، این نیازها و رفعشون برای اینه که زندگی ما زیباتر و پرمعناتر بشه، یعنی این نیازها برای ما وسیله ای برای خوش بودنه و نه هدف، متاسفانه گاها انسان اشتباه می کنه و هدف زندگیشو فقط این مباجث قرار میده که بدبختی ابدی رو برای خودش به ارمغان میاره، چون هر چی دنبال این نیازها بری و سیر کنی نیازهای جدیدتری به وجود میان که بازهم تو رو اسیر و بنده خودشون می کنن، بنابراین ما باید یک جایی برای این نیازهامون مرز قائل بشیم و خوشبختی و آرامشمون رو در گرو زیاده خواهی قرار ندیم... امیدوارم درست تصمیم بگیرید و موفق باشید

فکر می کنم 1 ساعتی شد که دارم همه پست ها رو می خونم.
بعضی جواب ها به نظرم افراطی و بعضی ها نیز منطقی و عاقلانه بود .

خانم تلاقی عزیز به نظر من خیانت توی زندگی اون هم از سمت زن بخشش ناپذیره. ( چون همسر شما هم ایرانیه و ما ایرانی ها 2 نسلمون هم خارج از ایران زندگی کنه باز هم این فرهنگ توی گوشت و خون و رگ و ریشمونه / بماند که اگه می خواستم در مورد این که چرا فرهنگ ما ایرانی ها این طور شد و ما که نوادگان کوروش و اهورا مزدا هستیم و شعارمون برادری و برابری و آزادگی و .... بود و تحت تاثیر 300 سال حکومت اعراب بر ایران باورهامون کنفیکون شد و .... چی بودیم و چی شدیم و چرا شد حرف بزنم 10 صفحه ای باید می نوشتم )

و14 سال رنجی هم که شوهر شما بهتون دادن زخم های عمیقی ایجاد کرده ، ( که هم شما و همسرتون نیاز به مشاوره جدی دارین ) این زندگی باید سال ها روش کار بشه تا به یک زندگی نرمال برگرده حالا عاشقانه بماند . احتمال خیلی زیاد من اگه جای شما بودم به این زندگی خاتمه می دادم و فرصتی دوباره برای شروع زندگی جدید هم به خودم و به همسرم می دادم و سعی می کردم انرژی ام رو روی فرزندم متمرکز کنم تا او از آسیب های جدی تر دور باشه.

باید واقعیت رو پذیرفت که برای زنی که 3 سال تمام یک رابطه رو تجربه کرده، بسیار مشکله که یک شبه اون رابطه رو فراموش کنه و کنار بذاره.....