موضوع: کسب شناخت از معشوق و تردیددر تصمیم گیری برای ازدواج

نوشته اصلی توسط larg.62

از حدود 4 سال قبل (1386) به یکی از دخترهای همسایه مان که واقعا هم دختر خوبی بود و هست ، علاقمند شدم و جریان رو ابتدا با خانواده خودم مطرح کردم، خونوادم هم نظرشون مثبت بود ولی بنا به وجود پاره ای مشکلات روزمره خونوادگی قرار بر این شد تا یکی دو سال صبر کنم تا بعد اون اقدام کنن .
متین و منطقی کفتم که بهش علاقه دارم و عاشقشم و پیشنهاد ازدواج و .... ( البته تو این مدت 2 سال به خاطر عشق به ایشون سوز و گداز ها و درد فراغ های بسیار زیادی کشیدم و چه شبهایی که واسش گریه نکردم و ..... )ایشون هم بطور منطقی شنونده حرفام بودن و ابتدا گفتن اصلا اصلا قصد ازدواج ندارن و برام زوده و ....و هر پیشنهادی دارم با خونوادش مطرح کنم و ... ولی با اصرارهای من و مراجعات متعدد من ( حدود 6 بار در بازه زمانی 2ساله بهش ابراز علاقه کردم و هربار هم ایشون پاسخ دادن که قصد ازدواج ندارن و واسشون زوده و اصلا به این مسایل نمیفکرن و... )

تو اون 3 سال اول ایشون میگفتن اصلا قصد ازدواج ندارن ، ولی با اصرارهای بنده و بعد از دو سال راضی شدن تا بهمون اجازه خواستگاری بدن

، بعد از طی دوره شناخت 3 ماهه بعد از خواستگاری وقتی که من می خوام نتیجه گیری کلی کنم نهایتا به این نتیجه می رسم که :
دوستان وقتی احساسی میفکرم نتیجه اینه که کاملا ازایشون خوشم می آد و عشقم بهشون پایداره و بخاطر برخی ظواهر و زرق و برق و اینا نیستش و عشقم به ایشون از سر شناخت و پاکی و صداقت ویک رنگی و سادگی ایشون هستش .وقتی هم منطقی و فارغ از احساس و با این تفکر که در آینده مشکلی برای زندگی مشترکمون پیش
دوستان نظر شما چیه به راهنمایی تون نیازمندم.

دوست عزیز شما بنا به گفته خودتون مدت 4سال عاشق و دل باخته این خانم بودید و به اصرا ، این خانم را راضی کردید که به خواستگاری ایشون بروید حالا هم که این خانم رو وارد فاز احساسی کردید حتماشما از خواستن واقعی خودتون این خانم را مطمئن کردی که بهتون دل بسته ولی شما با این وجود دارید دنبال موردهای دیگری برای ازدواج میگرید آیا این وافعا درسته ؟
اگر هم این خانم خصوصیات و یا موردهایی دارند که با خواسته شما جور در نمیاد به اتفاق این خانم چند جلسه مشاوره بروید تا نسبت به حل مشکل ها اقدام شود نه اینکه ازشون فرار کنی
درثانی هیچ انسانی کامل نیست و اون70درصدی که خانم با شما هم خوانی دارد برای شروع اولیه کفایت میکند ایشاله با کمک مشاوره اون 30درصده هم حل شود

اگر همه ی انسانها کامل بودن که دیگه همه چی حل بود

سلام.با پریسا موافقم.شما یه دختر رو بدون اینکه خودتون از خودتون مطمین باشید،به خودتون وابسته کردین.امیدوارم با این روحیه ی کمال گراییه بالایی که شما دارین،دخترعمتونو به شرایط مشابهی دچار نکنین.میدونم این کارتون ناخواسته بوده اما به هر حال شما مسوول رفتارتونین.و مشکل از کمالگراییه زیاد شماست که فکر نکنم که با شناخت بیشتر از دختر عمتون یا هرکس دیگه ای بازم فرد باب میلتونو پیدا کنین.باید خودتونو اصلاح کنین.

می خوای شرکت تحقیقاتی بزنی که دنبال یه نفر می گردی که دنبال علم و هدفنمدی باشه یا می خوای یه زندگی

شروع کنی؟

دوستای عزیزم سلام
من می دونم که مشکل عمده از طرف خودمه (کمال طلب ام ) ، با مشاور هم در میون گذاشتم و ایشون هم تایید کردن ، ولی این نظر تخصصی خود مشاور بود که بهم گفتش که بعد از اینکه زیر یه سقف رفتیم با دختر مورد علاقم و عشق و علاقه دو طرفه مون تعدیل شد و حالت معقول و منطقی به خودش گرفت ، من نا خودآگاه نخواهم تونس از بعضی کاستی ها و کمبودهایی که تو ایشون می بینم بگذرم و مستقیم و یا به احتمال زیاد بطور غیر مستقیم ایشون رو بابت تلافی ، عذاب خواهم داد (بدون اینکه خودم متوجه باشم ) و اینطوری زندگی به کام هر دومون تلخ خواهد شد.
درسته که من با عشق و علاقه بی نهایت ام و افسار گسیخته ام وارد این مراحل شدم و بعدا ترمز احساسم رو کشیدم و معقولانه تر کردم رفتارم رو همینطور دختر مورد علاقم رو هم وارد فاز احساسات کردم ، ولی فکر می کنم اگه الان فعلا این رابطه رو کات کنم و بتونم بیشتر فکر کنم و ایشون هم همینطور ( بتونن بیشتر فکر کنن ) در بلند مدت به نفع هر دومون خواهد بود.( هرچند شاید در کوتاه مدت از لحاظ احساسی بسیار متاثر و ناراحت بشیم هر دومون)
البته این رو هم عنوان کنم که مسلما من هم خیلی کمبودها دارم و ایده آل نیستم و نقایصی تو اخلاق و رفتار و سایر ابعاد دارم. واسه همینم میخوام طرفم فرصت واسه فکریدن بیشتر داشته باشه.
الان حدود 8 روزه که هیچ تماس و ارتباطی باهم نداریم ( نه اینکه قهر کرده باشیم ).
به نظرات تخصصی اعضا و خبره های تالار شدیدا نیازمندم. با تشکر.

سلام بچه ها
دیشب یکی از بدترین شبای عمرم بود.
دیگه از خودم بدم می آد.
احساس می کنم نجسم،پستم،لات و بی سروپام،بی وجدانم،بی همه چیزم،مغرور و غد و نفهمم،،روحم و جسمم و همه وجودم آلوده به این دنیای مادی پوچ و بی نتیجه شده.احساس پوچی و بی وزنی می کنم.
احساسم رو زیر پا گذاشتم،احساسش رو زیر پا گذاشتم. او که همه زندگی ام،همه کس ام،همه معنویت ام،همه روحم بود. مظهر عشق و علاقه ام ، مظهر پاکی و صمیمیت و یکرنگی و سالم و سلامت بودن و بی غل وغشی و مظهر همه احساس و هیجان و روحیه و امید به زندگی ام بود.
خیلی پستم،خیلی.
در اوج احساس و حس دوست داشتنم کنارش گذاشتم.
خیلی دوستش داشتم،خیلی دوستم داشت.
احساسم بهم می گفت که با عمق وجدانم دوستش دارم.
ولی این عقل مزخرف و بی احساس و خشکم ،قسمتی از ایده آل ها و امید و آرزوهایم رو درش نمی دید و دائم در گوشم زمزمه میکرد که مبادا اسیر احساسات شوی ، مبادا زندگی ات را بر پایه احساسات زودگذر و ناپایدار بنا کنی، که بعد از کم رنگ شدن و تعدیل و یکنواختی احساسات و با مرور زندگی ، مشکلات و ناهمواری های زندگی ،زندگی رو به کامتان تلخ خواهد کرد و هردو تان را از همدیگر سرد و دل زده.
وقتی تاپیکهای قبلم رو مطالعه می کنم، می بینم چقدر دوستش داشتم و چه شبهایی رو بخاطرش تا صبح اشک ریختم و به خاطر رسیدن بهش ،از هیچ تلاشی فروگذار نکردم.ولی منی که این همه راه رو با همه سختی هاش طی کردم ، در آخر جاده لنگ زدم و هم خودم رو و هم معشوقم رو داغون کردم،داغون.
خیلی پستم ،خیلی.
http://www.hamdardi.net/thread-14003.html

چه عجب!شما احساساتتو موقه ای که نباید فعال کردی.تو جدال عقل و احساس جانب عقلو گرفتی الآن عذاب وجدان

داری.درصورتیکه این احساست بی جاست.این دوره رو گذاشتن برای همچین تصمیماتی اگر قرار باشه بعد از این دوره حتمن

ازدواج صورت بگیره از همون اول برن عقد کنن.

هر وقت وضعیتت بحرانی می شه یاد اینجا می افتی؟زودتر بیا مشورت بگیر.

عقل می گفت که دل منزل و معوای من است
عشق خندید که یا جای نو یا جای من است
گرچه مجنونم و صحرای جنون جای من است
لیک دیوانه تر از من دل شیدای من است