موضوع: همسرم خیلی خوبه اما ...

ببخشید بعید میدونم با شناختی که از حرفاتون از شما پیدا کردم.اما میپرسم:
مطمئنید شخص سومی در کار نیست؟
چه در واقعیت (و در زمان حال) و چه در زمان گذشته (که الان در خیالتون دارید با همسرتون مقایسش میکنید)؟

نوشته اصلی توسط r1r1r1

شاید واقعا بشه بدون عشق و با یه حداقل دوستی زندگی کرد،شاید باید تا اخر ،تاوان ندونم کاری خودم رو بدم و هیچ حق اعتراضی هم نداشته باشم (معنی هم نداره که به خودم اعتراض کنم)

نه اشتباه نکن ! تاوان ندونم کاری تا آخر عمر ! نه!
چرا اسمشو می ذاری ندونم کاری؟

جدیداً بعضی ها این مدلی عاشق می شن: طرف صبح از خواب پا می شه، حس می کنه چقدر عاشقه...!
تا ظهر عاشقیت می کنه، ظهر که می شه می گه بی خیال ! بی غمی رو عشق است!بعد از ظهر که می شه : وای خدا امروز حس عجیبی دارم! دوباره حس می کنم عاشق شدم! چه حس دل انگیزی!!!
پس همون بهتر شما قبل ازدواج عاشق همسرت نشدی...
ولی... زندگی با عشق عمیق لذت بخشه و حق هر کس...کسی نمی خواد حق شما رو ازتون بگیره فقط خودتون دارید یه سری چیزا رو کتمان می کنید..
شما دوستش داری نگو نه...همسر شما در کنار نقاط ضعفی که اشاره کردید نقاط قوت زیادی داره به خاطر همین دوستش دارید...من نمی گم خودتون گفتی... یه بار دیگه بخونش:

نوشته اصلی توسط r1r1r1

راستش خیلی خوب و مهربونه، قانع و فداکار و من هیچ گله ای از اخلاقش ندارم

شاید یه چیزایی مثل تفاوت فرهنگی ،طرز لباس پوشیدن ،نوع آرایش و یا چیزای دیگه ای مثل اینا به این احساس کمک کرده اما "وقتی چیزی تو دلت نیست ،نیست، به زور نمیشه"

باید همسر فهمیده ای داشته باشید... با همسرتون حرف بزنید، احساساتش رو نابود نکنید اونم غرور داره، نگید از مدل لباس پوشیدنت یا ... خوشم نمی یاد...با ترفند هایی به ایشون نشون بدید که چی می خواید...
و...

نوشته اصلی توسط yasa

دوم اينكه سعي كنيد از ابراز محبت الكي و ساختگي دست برداريد با اين كار همسرتون براي جلب محبت و رضايت شما تلاش ميكنه و تغييراتي مطابق با خواست و سليقه ي شما (هر چند كوچك) در خودش ايجاد ميكنه مثلا تنوع در لباس پوشيدن و آرايش و خلاصه همون چيزهايي كه شما هم ممكنه علاقمند باشيد و بدين نحو محبت ايشون رفته رفته در دل شما مي شينه.

دخترا باهوش تر از اونی هستن که شما فکرش رو بکنی...
اگه بهشون بگید که دوستت دارم ولی باطناً به این جمله معتقد نباشید این رو حس می کنه... شاید به روش نیاره ولی دروناً آزارش میده...
وقتی بهش می گید دوستش دارید حسش کنید...نه حداقلٍ دوست داشتن رو...این که دوستش داری بیشتر از همه...
حداقلٍ دوست داشتن... صرفاً احساس مسئولیت... ترس از پدر شدن...
همه این افکار آزار دهنده رو بریزید دور...

با ایشون صحبت کنید نه طوری که غرورش بشکنه و مطمئنم کم کم بهش علاقه مند خواهید شد و اون وقت روی خوش زندگی هم خودشو نشون می ده...

نوشته اصلی توسط r1r1r1

ممنون از دوستان

فعلا که دارم زندگی میکنم و فقط اون احساس مسئولیت و اینکه اونو خوشحال میبینم نگهم داشته
خصوصیاتی که باعث دل زدگی من شده چیزهایی نیست که یه ادمی که 30 سال باهاش زندگی کرده بتونه تغییرش بده ،چیزایی مثل سلیقه ،رفتارهای خانوادگی حتی شکل ظاهری

اون ایه از قران خیلی ارومم کرد، شاید واقعا بشه بدون عشق و با یه حداقل دوستی زندگی کرد،شاید باید تا اخر ،تاوان ندونم کاری خودم رو بدم و هیچ حق اعتراضی هم نداشته باشم (معنی هم نداره که به خودم اعتراض کنم)

شاید به قول دوستمون دارم زیاد سخت میگیرم و باید راضی باشم اما از اینده میترسم...

آقای عزیز اتفاقا شما همسرتو دوست داری
اگه دوسش نداشتی چرا از خوشحال بودنش خوشحال میشی؟!چرا ازینکه ازت راضیه خوشحالی؟!
چرا بهش محبت میکنی؟!چرا براش هر کاری کردی که الان هیچ کدورتی بینتون نیست؟!
چون دوسش داری چون واقعا دوسش داری
فقط یکم مهارتش کمه واسه اینکه تمام دل شمارو اشغال کنه همین!
چرا ما فکر میکنیم دوست داشتن یه حسی هست که حتما باید لمس بشه؟
دوست داشتن یعنی همین ها
من کارشناس نیستم ولی من از نامزدم کادوهای گرونقیمت نگرفتم یا سفرهای آنچنانی منو نبرده . ولی مطمئنم دوسم داره
چون وقتی هوس یه خوردنی در حد 500 تومان میکنم و فقط یه بار همینطوری از دهنم در میاد میگم...شب که منو میبینه برام خریده دوسم داره که به حرفم اهمیت داده وگرنه نرفته از آسمون که بیاره...
یا وقتی که میره سر کوچه برای چند لحظه مسگه باهام بیا دوسم داره که میخاد کنارش باشم .بخدا از صدتا سفر بیشتر بهمون خوش میگذره همون یک ساعت
دوست داشتن توی همین مسائل به ظاهر جزیی نمود پیدا میکنه بگرد پیداش میکنی
موفق باشی:

نوشته اصلی توسط r1r1r1

ممنون از دوستان

فعلا که دارم زندگی میکنم و فقط اون احساس مسئولیت و اینکه اونو خوشحال میبینم نگهم داشته
خصوصیاتی که باعث دل زدگی من شده چیزهایی نیست که یه ادمی که 30 سال باهاش زندگی کرده بتونه تغییرش بده ،چیزایی مثل سلیقه ،رفتارهای خانوادگی حتی شکل ظاهری

اون ایه از قران خیلی ارومم کرد، شاید واقعا بشه بدون عشق و با یه حداقل دوستی زندگی کرد،شاید باید تا اخر ،تاوان ندونم کاری خودم رو بدم و هیچ حق اعتراضی هم نداشته باشم (معنی هم نداره که به خودم اعتراض کنم)

شاید به قول دوستمون دارم زیاد سخت میگیرم و باید راضی باشم اما از اینده میترسم...

آقای عزیز اتفاقا شما همسرتو دوست داری
اگه دوسش نداشتی چرا از خوشحال بودنش خوشحال میشی؟!چرا ازینکه ازت راضیه خوشحالی؟!
چرا بهش محبت میکنی؟!چرا براش هر کاری کردی که الان هیچ کدورتی بینتون نیست؟!
چون دوسش داری چون واقعا دوسش داری
فقط یکم مهارتش کمه واسه اینکه تمام دل شمارو اشغال کنه همین!
چرا ما فکر میکنیم دوست داشتن یه حسی هست که حتما باید لمس بشه؟
دوست داشتن یعنی همین ها
من کارشناس نیستم ولی من از نامزدم کادوهای گرونقیمت نگرفتم یا سفرهای آنچنانی منو نبرده . ولی مطمئنم دوسم داره
چون وقتی هوس یه خوردنی در حد 500 تومان میکنم و فقط یه بار همینطوری از دهنم در میاد میگم...شب که منو میبینه برام خریده دوسم داره که به حرفم اهمیت داده وگرنه نرفته از آسمون که بیاره...
یا وقتی که میره سر کوچه برای چند لحظه میگه باهام بیا دوسم داره که میخاد کنارش باشم .بخدا از صدتا سفر بیشتر بهمون خوش میگذره همون یک ساعت
دوست داشتن توی همین مسائل به ظاهر جزیی نمود پیدا میکنه بگرد پیداش میکنی
موفق باشی: