موضوع: * از خانمم راضی نیستم (خیلی شلخته و سرد هست)

حامد عزیز
شما لطف دارید...
به نظرم دوستان هم نظرات قشنگی دادند. ببین اینجا نه فرزندت و نه خانمت این پستها را نزده ، شما زدید، مگر نه؟
حالا هر کدام از دوستان از زاویه دید خود ، نظراتشون را می گویند. و می خواهند کمک کنند.

اما در مورد مسائلی که عنوان کردید، من ابتدا جواب می دهم بعد نظر عملیاتی خودم هم می گویم.
ببینید این گفته شما هم از نظر تجربی، هم از نظر علمی ناقص و ناصحیح است که :

نوشته اصلی توسط hamed

اگه ما از اول عاشق هم بودیم حالا به مشکلی برخورده بودیم خوب منطقی بود که کوتاه بیاییم ایثار کنیم.... اما وقتی طرف را دوست نداری کدوم یک از این کارها .....

....
سوال اساسی من اینه: کسانی که بدون عشق بدون دوست داشتن ازدواج کردن و در طی سالها هم این عشق به وجود نیومده واقعا چیکار کنند ؟؟؟؟

عشق هرگز برای درست کردن یک زندگی کافی نیست. ( البته بحثش مفصل است اما شما می توانید کتاب عشق هرگز کافی نیست اثر بک را مطالعه کنید، اتفاقا به کار شما زیاد می آید.)
در واقع چه شما زندگی را با عشق شروع کرده باشید، یا شروع نکرده باشید، نیاز به بینش و مهارت برای ادامه آن دارید. هیچ زندگی به خاطر دوست نداشتن یکدیگر از هم نمی پاشد، بلکه به خاطر عدم مهارتها ودانشهای کافی و آشنا نبودن به مسائل ارتباطی و ....، زندگی به باد می رود. البته این مسائل ریشه آن چیزی است که زوجین می گویند همدیگر را دوست ندارند یا به هم عشق نمی ورزند.
شما فرموده اید پس از این سالها عشق به وجود نیومده....،
من یک سئوالی دارم ، مگر عشق در خلا ایجاد می شود. مگر نه اینست که عشق وابسته به دو نفر است. و هر دو نفر باید بذر عشق را آبیاری کنند، به موقع کود بدهند، غذا بدهند ،علفهای هرز آن را وجین کنند، آفت زدایی کنند و .....، تا از نتیجه این عشق بهره مند شوند.

اگر به گفته خود شما ، خانمت بدون توجه به خواست شما روش خود را پیش گرفته و می تازد، توقع دارید عشق رشد کند یا حتی به وجود آید؟!!!
حالا من یک سئوالی از شما دارم:
اگر خانم تصمیات زیر را می گرفت و به شما هم می گفت کمک کنید تا کم کم آنها را انجام دهم...، و شما هم متوجه می شدید او علیرغم ضعفهایش ، داره تمام سعی خود را می کند که محبتش را به شما نشان بدهد، آیا عاشقش نمی شدی.... مثل بعضی تغییرات زیر .....

- شب هنگامی که به بستر می رفتید، بر گونه اتان بوسه می زد، و در گوشتان زمزمه می کرد. که حامد جون میدونم خیلی کارهای منو دوست نداری، ولی من دوست دارم.... کمک کن تا بتونم تغییر کنم.
- برات غیر منتظره یک گل می خرید و روی اون می نوشت، به خاطر هم سهل انگاری هایم شرمنده ام....
- یک روز که می رفتی سر کار می دیدی توی جیبات پر معز بادام ، معز پسته هست و وقتی تعجب می کردی که درون یک جیبت کلی معز تخمه هست و یک یادداشت که : عزیزم همیشه دوست دارم کامت شیرین و وجودت سرشار از عشق باشه....
- یادداشتی جلوی آینه می دیدی که چنین نوشته:
« حامد عزیز، من نسبت به مسائل مذهبی ام کوتاه نمی آیم و این را تو خوب می دانی، اما باید بهت بگویم که در برابر تو خیلی کوتاهی کردم، می خواهم برای تو که بهترین ، بهترین باشم. آیا کمکم می کنی؟!»


شاید با خواندن اینها با خود بگویی:
««« مدیر همدردی دلش خوشه.... اگر اینطور بود که اصلا مشکلی نداشتیم... این خودش یعنی عشق که ما نداریم»»»

اما من منظورم این بود که اینها همه مهارت است. به علاوه موارد دیگر که اینجا وقت توضیح نیست.
شما کافیست که جهل همسرتون را به نداشتن این مهارتها به صورت قاطع مطرح کنی. تا برای همیشه از این دو راهی خارج شوی.... ( اینجا من فرض گرفتم که شما در تمام مدت زندگی هیچ خطا ، یا بی مهارتی یا مشکلی نداشته ای و صرفا فقط و فقط همسرت کوتاهی داشته است. که این فرض زیاد منطقی نیست... ولی به هر حال روش همین هست که می گویم)
البته تصور می کنم یکبار دیگر این قسمت عملیاتی را به شما گفتم ، اما برا تاکید
بهتر است این کار را بکنید:
به او بگوئید که تصمیم گرفته اید، که این زندگی را کاملا باز سازی کنید.
به او بگوئید اگر او در این بازسازی همراه شما می ماند و همه انرژی خود را چون شما به کار می گیرد، پس خوشحال می شوی که او و شما و فرزندتان در کنار هم این زحمت را متقبل می شوید.
اما اگر او نیازی به تغییر در خود نمی بیند، یا انگیزه به تغییر ندارد، یا با بی تفاوتی می گوید، که هر کار می خواهی بکنی ، بکن. من حوصله این حرفها را ندارم... در این صورت همسر شما از نظر روانی احتیاج به یک شوک شدید دارد تا قلب زندگی در او دوباره تپیدن کند و اگر شوک هم جواب نداد، یعنی اینکه شما دراین مرحله است که شما نیاز است آخرین راه حل یعنی جدایی را در دستور کار خود قرار دهید.
معنای این بخش اینست که مسائلی مثل همین پست که من در اینجا آورده ام را به همین دقت ( حتی اگر می تونی چاپ بگیر و نشانش بده)، با او باز گو کنی و به او بگویی که این زندگی نیاز به جراحی و تغییر داره و دوست داری به اتفاق هم پیش مشاور خانواده بروی و مهارتها و روشهایی را که او تاکید می کند ، در زندگی هر دو شما به کار گیرید. تو به او بگو من تمام مهارتهایی که مشاور می گوید عملی می کنم و شما هم وظیفه داری در تغییر روشهای اشتباه خود فعالیت کنی. و اگر او قبول نکرد نزد مشاور بیاید، یا قبول کرد، اما نخواست که مهارتها را به کار گیرد. آن وقت نوبت به آخرین راه حل می رسه که به نظر من آن شوک همینه.. نه اینکه حرفش را بزنی، بلکه باید او ببیند که شما در حال اقدام هستید....
اگر زمینه تغییر را در او دیدید که می توانید.... شروع کنید.... اما اگر بی تفاوت هست... باید زندگی جدیدی را بدون او تجدید کنی.....