موضوع: چطور می توان کسی را که دوست داری فراموش کرد؟

نوشته اصلی توسط دنیای بزرگ

Mahta جان! من این را می دانم اما نمی توانم فراموشش کنم، راهی برای فراموش کردن به من یاد بدهید. چون کم کم دارم از بین می روم. جای قلبم چنان تنگ است که حتی نفس نمی توانم بکشم.
تا یکشنبه نمی توانم جواب بدهم و یا چک کنم.

سلام.

خدا خیرت بده به خاطر ایجاد این تاپیک !
هیچ وقت فکر نمیکردم بیام و توی همچین انجمنی عضو بشم.
ولی حالم خیلی خیلی بده ! زندگیم کاملا" متوقف شده، گره خورده، ... اصلا" همینی که "دنیای بزرگ" فرمودن : نفسم بالا نمیاد، کاملا" درمانده شدم.

صبح ها رو با یک آه "جان سوز" شروع میکنم، به نظر مضحک میاد ! ولی متاسفانه حقیقت داره.

عذر میخوام که پابرهنه وسط تاپیک شما وارد شدم ! فقط خواستم 4 خط بنویسم که یکم؛ فقط یکم آروم بشم چون حتی برای نزدیکترین افراد خانواده ام نمی خوام درد و دل کنم.


با تشکر.

سلام.
خیلی واضح نگفتی مشکل چی بود که ردش کردی،ولی از نوشته هات معلوم بود که مشکل اساسی بوده!ببین دوست عزیزم،تو باید تکلیف رو با خودت روشن کنی.واقعا اونو برای زندگیت میخوای یا نه.اگه فکر مکنی هنوز جا داره که بخوای بهش فکر کنی،راهایی هست که بتونی دوباره باهاش ارتباط برقرار کنی.ولی اگه نمیخوایش،دلیلی داره که مدام توی ذهنت بیاریش؟وقتی نمیتونه خوشبختت کنه دیگه دلت با چه چیز اون آدم خوشه؟ببینم،نکنه فقط از سر احساس تنهاییه؟ قدر لحظه لحظه زندگیتو بدون و این نکته رو هیچوقت فراموش نکن که قیمتی ترین دارایی تو لحظه های ناب جوونیته.به کارهایی که دوست داری مشغول باش.زمانت رو با تفریحات و کارهای مورد علاقت پر کن.با دوستات بیرون برو...نمیدونم،هر کاری که خوشحال ترت میکنه.

از خدا کمک بگیر. ...هیچوقت تنهات نمیذاره...بهت اطمینان میدم.
منتظر خبرای خوبت هستم.

با سلام به همه دوستان خوبم

تنها راه فراموشي گذشت زمان است

و در اين مدت به چيزاي ديگه فكر كن

واقعيت اينه كه عشق به كسي زماني بوجود مياد كه ما تصور ميكنيم تنها با وجود اون ميتونيم به خوشبختي برسيم پس بعد از اين بياد داشته باش كسي رو دوست داشته باشي كه بدوني مال خودت ميشه نه اينكه تصور كني مال تو خواهد شد

دوست عزیز سلام
اول از همه ببخشید اگه صحبتم تکراریه چون نوشته های دوستان رو نخوندم
به نظر من این بستگی به خودتون داره که چه طور با این مسئله برخورد کنی
اول اینکه باید به این باور رسیده باشی که این رابطه تحت هیچ شرایطی نباید ادامه پیدا کنه
دوم اینکه هرچیزی که شمارو به یاد و خاطراتی که با اون شخص داشتین میندازه رو حذف یا غیر قابل دسترس کنید
سوم اینکه سعی کنید خاطرات رو توی ذهنتون مرور نکنید به خصوص خاطراتی که خوبیها وصفات مثبت اون شخص رو به شما یاد اوری میکند البته این کار به زمان احتیاج داره و باید صبور باشی...به نظر من اگه ذهنتو درگیر کاری که هم دوست داری و هم نیاز به تمرکز داره بکنی این کار خیلی راحت تر میشه
دراخر سعی کن مدام یاد اور بشی که بنا به دلایلی که خودت میدونی این رابطه باید تموم میشده و شما تصمیم درستی گرفتی و حاضری تمام دلتنگیها و سختیهای این تصمیم رو هم بپذیری
درکل باید به خودت فرصت بدی تا وابستگیهایی که درطول مدتی ایجاد شدن درطول مدت هم رنگ ببازن واز بین برن....انتظار نداشته باش ظرف یه مدت کوتاه همه چی تموم بشه و به آرامش از دست رفتت برسی ....ولی اینکه چه قدر طول بکشه همون طور که بهت گفتم دیگه بستگی به خودت داره
موفق باشی دوست من

برای سریعتر فراموش کردن و نجات از این شرایط مرگبار (من هم شدیدا این مشکلو دارم. از نامزدم بعد از 6 سال جدا شدم و اون همه زندگیم بود) حتما باید اهداف و چیزهایی که (بجز اون) خوشحالت میکنه جدی پی بگیری و حتما جایگزینی پیدا کنی که به زندگیت معنا بده. دوست من میدونم اینکار خیلی سخته و اصلا دست و دلت نمیره. باید باور کنی که اون مرده و تو باید از اینجا به بعد رو باید تنها پیش بری. تلاش کنیم و بهم کمک کنیم. بای

Mahta[/quote][/code] جان نوشته:
ببینم،نکنه فقط از سر احساس تنهاییه؟

سلام. در جوابت باید بگویم که من کسی نیستم که به خاطر تنهایی کسی را دوست داشته باشم. من واقعا اون را دوست دارم ولی نمی توانیم با هم باشیم به خاطر شرایط متفاوت زندگیمان و با اینکه من پشیمان شدم اما حالا اون نمی خواهد که با هم باشیم. من می دانم که باید فراموشش کنم ولی نمی دانم چطور؟! اون خواه نا خواه تغییراتی را در زندگی ام آورده است که نمی گویم که نمی توانم اما نمی خواهم فراموشش کنم. من نمی خواهم کسی را فراموش کنم که من را به خدا نزدیک تر کرده است. همه زندگی ام فلج شده است.

سلام.
اگر واقعا انسان خوبیه و شما را به قول خودتون به خدا نزدیکتر کرده چرا می خواهی فراموشش کنی!

هر فرد ممکنه انسانهای زیادی را تو زندگیش دوست داشته باشه.نسبت به انها احساس خاصی داشته باشه و ....
اما این به این معنی نیست که باید با همه انها ازدواج کرد.

نظر من اینه که خصوصا چون فامیله نیازی نیست فراموشش کنید.واقعیت اینه که نباید به چشم همسری به اش نگاه کنید.برای موفقیت خود و او دعا کنید.به خدا توکل کنید برای اینده ای بهتر.
و نهایتا به هیچ عنوان همسر ایندتان را با او مقایسه نکنید.چون هر فرد خوبیها و بدیهایی دارد.و قطعا بدیهای این فرد چون وارد زندگی مشترک نشده اید از دید شما پنهان است.
موفق باشید

تشکر از همه شما دوستان که تلاش می کنید به من کمک کنید.
367 خوشحال می شوم اگر از حالات خودت برایم بنویسی. شاید بتوانیم با خواندن حالات مشابه خودم و تجربه های دیگران کمی احساس راحتی کنم.

آقا جلال یک سوال: جلوی گذشت زمان را نمی توان گرفت اما چطور زمان به من می تواند کمک کند وقتی که خودم را در دیروز جا گذاشتم؟
من تصور نکردم که با اون به خوشبختی می رسم، عقلم می داند که زندگی با اون مشکلات زیادی به همراه دارد ولی دلم می گوید نه! با جنگ این دو تا چکار کنم؟

Meral جان! فعلا تنها راه ارتباطی ما اینترنت است که اون on نمی شود. مشکل اینجاست من نمی توانم دلم را راضی کنم تا فراموشش کنم.

Kashmar جان! این ها را همیشه با خودم تکرار می کنم اما در عمل نمی توانم پیاده کنم.

من باید چکار کنم؟؟؟!!!

تا هفته بعد نمی توانم چک کنم یا جواب بدهم. راهنمایی هاتان را سعی می کنم به کار بگیرم.

نوشته اصلی توسط دنیای بزرگ

Mahta

[/code] جان نوشته:
ببینم،نکنه فقط از سر احساس تنهاییه؟

سلام. در جوابت باید بگویم که من کسی نیستم که به خاطر تنهایی کسی را دوست داشته باشم. من واقعا اون را دوست دارم ولی نمی توانیم با هم باشیم به خاطر شرایط متفاوت زندگیمان و با اینکه من پشیمان شدم اما حالا اون نمی خواهد که با هم باشیم. من می دانم که باید فراموشش کنم ولی نمی دانم چطور؟! اون خواه نا خواه تغییراتی را در زندگی ام آورده است که نمی گویم که نمی توانم اما نمی خواهم فراموشش کنم. من نمی خواهم کسی را فراموش کنم که من را به خدا نزدیک تر کرده است. همه زندگی ام فلج شده است.
[/quote]

شما عاقل و بالغ و مختار هستید . اگر شما نخواهید کاری را انجام دهید هیچ کس نمیتواند شما را کمک کند .

من تصور نکردم که با اون به خوشبختی می رسم، عقلم می داند که زندگی با اون مشکلات زیادی به همراه دارد ولی دلم می گوید نه! با جنگ این دو تا چکار کنم؟

باز هم انخاب با شماست ، انتخاب حرف عقل یکسری پیامدهایی دارد و انتخاب حرف دل یکسری پیامد دیگر که هر دو هم کاملا مشخص هستند . این شمائید که میتونید انتخاب کنید و عواقب هر انتخابی هم کاملا بر گردن خودتان است .

تشکر digitalman!

مسئله اینجاست که چطور به دلم بگویم: ولش کن. من هیچوقت کاری را بر اساس دل انجام ندادم و این اولین باری هست که دلم اینقدر پافشاری می کند. نمی دانم چکار کنم تا آرام شود و به زندگی عادی برگردد. این مسئله شرایطی را ایجاد کرده است که به نظر خودم شدم دو نفر، نفر عقل می گوید این کار را بکن و نفر دل می گوید اون کار را بکن!
می دانم در زندگی باید به عقل ارزش بدهم اما در این مورد نمی دانم چطور باید این کار را بکنم. اوایل نمی خواستم فراموشش کنم اما وقتی دیدم خیلی آزاردهنده است تصمیم گرفتم این کار را بکنم ولی اصلا دست خودم نیست، نمی توانم دلم را آرام کنم. دیشب بی اختیار گریه می کردم هر چی به خودم می گفتم آرام باش، با اون زندگی کردن نتیجه بدی دارد و چیزهایی شبیه به این. اما...
با کسی هم نمی توانم درددل کنم چون بلد نیستم احساسم را بگویم. باز خدا را شکر این تالار را پیدا کردم تا بنویسم. فقط اگر با جزئیات نمی نویسم به این خاطر هست که هنوز سخته که احساساتم را به دیگران بگویم. من کسی ام که هنوز نتوانسته ام حتی یک دوست صمیمی برای خود انتخاب کنم.