موضوع: آیا هر کاری از دستم بر اومده کردم؟

ممنون از همدردی شما
اتفاقا بعد از خوندن تاپیک شما به فکر افتادم که رابطه رو همینجا تموم کنم و نذارم قضیه به جایی برسه که نفر دومی وارد بشه و اوضاع برامون سخت شه... شاید قضیه شما هم یه نشونه ای برای من بوده برای اینکه بفهمم چیکار باید انجام بدم...
از مدیر محترم همدردی عذر می خوام که جوابهای من در اینجا حالت درددل پیدا کرده...گاهی اوقات تحمل بار غم ها خیلی سخت می شه و آدم سعی می کنه یه جوری خودشو با گفتن این حرفها سبک کنه
برای همه آرزوی خوشبختی می کنم

با سپاس

به جای سرافراز نوشتم امیدوار
خوب جواباتون حالت درددل داشته باشه مگه اشکالی داره؟ اینجا تالار همدردیه دیگه! شما که هنوز هر دو طرفتون هستید و کلی احتمالات خوب وجود داره براتون، اگه شما از غم حرف بزنید من دیگه چی باید بگم! من با وجودی که همه می گن طرف دیگه پریده هنوز ته دلم خوش بینم، می ذارمش کنار ولی خوش بینی ذاتیم به این قضیه هم سر جاشه، شما هم یه مدت رابطه رو قطع کن ولی راه بازگشت ررو باز بذار، به شرط این که اون طرف اگه برگشت جدی و با دل قرص برگرده، اصلا شما منو دعا کن من شما رو دعا می کنم...

راستی اینم بگم که سعی کنید حتما حتما با یه مشاور با تجربه مشورت کنید. یکی از بزرگترین اشتباهات من این بود که تلاش می کردم خودم به تنهایی مسائلم رو بررسی و حل کنم که خوب باعث می شد خیلی ابعاد مسئله رو ندیده بگیرم و رفتار مناسب نداشته باشم.

اینکه گفتید پسر نگرانی های مختلفی برای تشکیل زندگی داره درسته...تمام پارامترهایی که گفتید مثل کار، خونه، راضی کردن خانواده رو ایشون غیرمستقیم عنوان کردن و همیشه هم می گن که دوستاشون که ازدواج کردن چه مشکلاتی داشتن. اما خوب شرایط منم طوری هست که خودم فکر می کنم بهشون در این زمینه کمک خواهم کرد. مثلا توی خرید خونه یا مسایل کاری و ... قبلا هم باهاشون مطرح کردم.
خنده داره چه فایده ای داره که من اینا رو اینجا بنویسم وقتی خودش متوجه اینا نیست یا شایدم نمی خواد خودشو متوجه کنه!!! اینو بگم از زمان جواب دادن به تاپیکهای شما تا الان من باهاشون هیچ نوع تماسی برقرار نکردم و نمی دونم قصه ما به کجا خواهد کشید. من هم نا امید نیستم...کلا زندگی روالش اینجوریه...هیچ وضعی برای همیشه یه جور نمی مونه...اما واقعا اگه ایشون بخواد به بی خیالیشون ادامه بده من این رابطه رو ادامه نخواهم داد...
خیلی خوبه که هنوز روحیه مثبت نگری در شما باقیه...من که خیلی دلسرد شدم و دیروز هم در اوجش بودم
خییییییییییلییی دوست دارم بیام اینجا و ببینم به آرزوتون رسیدیدواقعا از ته دل می گم...خوش به حال اون دختر خانم...

سلام.خوبین؟ عجب دنیای عجیبی.تایپیک منو خوندی؟ با عنوان: باید چیکارکنم؟ از وقتی برای اولین بار دیدمش...کمکم کنید...
یکی مثل من یکی مثل شما؟؟؟؟؟؟ من منتظرم بیادو اقدام کنه و شما.........؟من به عنوان یه دختر نمیتونم از پسری که به روحیاتم خیلی نزدیکه بگذرم و حتی به کس دیگه ای فکر کنم (به عنوان خاستگار)‌و شما.................... خدا داندو بس

راستش این روحیه مثبت نگری خود من رو هم متعجب کرده، یعنی با دید منطقی به قضیه نگاه کنیم من هیچ شانسی نباید داشته باشم، نمی دونم چه طوری حتی تو اون موقع هایی که کاملا آرامش دارم و فکر می کنم از فکرش اومدم بیرون، وقتی عمیق ته دلم رو نگاه می بینم می بینم علت واقعی آرامش اینه که هنوز یه چراغ اون ته روشنه...
روزی که با هم حرف های آخر رو زدیم و به من گفت نمی تونه کاری بکنه، میون حرفام چندین بار بهش گفتم خوش به حال اون پسر، اون به من گفت خوش به حال تو، و شما می گین خوش به حال اون دختر! این وسط واقعا کی خوش به حالشه؟ :)
رسیدن به اون خانم آرزوم نیست، برگردوندن آب رفته به جوبه، آرزوی اصلیم اینه که کارم درست باشه و انتخابم هم و اگه شد یا نشد در هر حال پشیمونی به دنبالش نباشه...
شما خیلی بزرگوارید، ان شاء الله که خبرای خوشی هم از طرف شما بشنویم

اگه از رابطه شما با اون خانم چندسال میگذره از آشنایی من با اون آقا فقط 15 روز میگذره...جالبه تو این مدت دونفر دیگه از آقایونی که قبلا میشناختمشون به من ابراز علاقه کردن.اما اصلا مهم نیست واسم.حتی یکی از همکلاسیهای دوران دانشجوییم که 3ساله میشناسمش و تو دانشگاه باهم روی یه پروژه کارمیکردیم دیشب بهم اس ام اس زد که ازدواج کردی یا نه؟‌گفتم نه..گفت ای کاش میتونستی صبرکنی تا من سربازی برمو برگردم...خیلی شکه شدم...ولی بازم برام مهم نیست..اصلا...خدایا چجوری داری بنده هاتو امتحان میکنی؟ من نگرانم ..همه چی رو به خودت میسپارم.............

پریماه: سلام، ممنونم. بله همین الان تاپیکتونو خوندم، خوب راستش من کاملا با جوابایی که بهتون دادن بقیه دوستان موافقم و من هم معتقدم خیلی سریع مسئله رو احساسی کردین. جواب rrrog خیلی خوبه، یعنی رهایی. ببینید من این شخص رو حدود 5 ساله دورادور و یک ساله از نزدیک می شناسم، شناختی که من از طرفم دارم با شناختی که شما از طرفتون دارید احتمالا زمین تا آسمون فرق می کنه.
حالا یه سول برام برام پیش اومده: فرض کن ایشون فردا اومد خواستگاریت، همه چیز از نظر شما حله؟ کاملا به شناختی رسیدی که بله رو بهش بدی؟ اگه جواب مثبته چه طور به این سرعت شناخت لازم رو پیدا کردی؟ ببین این حس که ای وای دارم فلان چیز یا فلان کس رو از دست می دم، خیلی حس قوی ایه، یعنی اصلا دیگه چشمت به روی همه چیز بسته می شه، فقط می خوای هر جوری هست طرف رو از دستش ندی و کاری هم نداری که حالا واقعا اینو می خوام یا نه. من حس می کنم الان شدیدا درگیر احساساتت هستی و دید روشن و واقع بینانه به مسئله نداری.
من اصرار دارم رو این شخص، نه به خاطر این که مثلا پنجه آفتابه یا مثلا عاشق و شیداش هستم، نه. اصرار دارم چون وقتی می ذارمش رو ترازو می بینم ارزشش رو داره، و دیگه این که هزینه روحی سنگینی برای رسیدن به این شناخت پرداختم، نمی تونم ارزون از دستش بدم.

نه ..اصلا قرار نیست اگه اومد زود بگم بله و تموم.....به هیچ عنوان...فقط میخام بیشتروبیشتر بشناسمش .....میخام بهش ثابت کنم همه چیز به ظاهر نیست ...زندگی فراتر از این حرفاست........

خوب برداشت من از این جواب دومتون اینه که الان حداقل 4 تا خواستگار بالقوه دارین، این خیلی خوبه. ولی در عین حال گیر دادی که حتما همون شخص رو می خوای، با 15 روز آشنایی که تازه مداوم هم نبوده و گویا در حد یک بار دیدن بیشتر نبوده، این خیلی بده! کاملا احساسی داری با قضیه برخورد می کنی، یعنی چی اصلا مهم نیست؟ من فقط در یه صورت باهات همراهی میکنم اونم این که مشخصا بگی این ویژگی به وضوح در این آدم نسبت به بقیه بالاتره و من هم این ویژگی خیلی برام مهمه. اما این که نمی دونم چرا به دلم نشست و ازش خوشم اومد، حرفی نیست که به کار یه عمر زندگی بیاد. به کار چند ماه وقت گذرونی میاد ولی یه عمر زندگی...
توصیه من اولا رفتن سراغ یه مشاوره، مشورت، مشورت و مشورت، اونم با بلد این کار. دیگه این که بی گدار به آب نزن و تصمیم احساسی نگیر، اگه بخوای با خدای نکرده اصرار و رفتارای این جوری جلوش ضعف نشون بدی تمام شانسی که ممکنه داشته باشی رو از دست می دی، و جدا به این فکر کن که آخه برای چی به این سرعت به این آدم دل بسته شدی، حالا چه طورش رو نمی دونم ولی بهش فکر کن!
ازدواج وقتی خیلی جدی بهش فکر کنی یه کار کاملا عقلانیه نه احساسی، شما وقتی می تونی بگی یه نفر برای ازدواج باهات مناسبه که یه لیست بلند بالا بتونی از عیبا و حسنای عمده طرفت رو بنویسی و بذاری جلوی چشمت و ببینی آیا واقعا از این عیبا می شه گذشت و به این حسنا می شه دل بست...
شما که تازه 22 سالته، در مقایسه با ما خیییییییییلییی بچه ای (شوخی کردم، ولی خداییش هنوز کلی فرصت داری، عجله نکن، خدا هم که داره هی مدل های مختلف رو بهت معرفی می کنه، یه خورده آتیشتو مهار کن و سرعتت رو هم کم کن تا بتونی درست دور و برت رو ببینی، با این همه دود و گرد و خاکی که راه انداختی که چیزی پیدا نیست :))

آخه تو که 4 تا خواستگار داری که حتما ظاهرت هم باید خوب باشه دیگه! حالا اون یه چیزی گفته تو رو بپیچونه، اگه واقعا مشکلش با ظاهره و نخواد کوتاه بیاد که نمی تونی زورکی بهش چیزی رو بقبولونی...