موضوع: دست بر میوه ی حوا بزنم یا نزنم ؟

نوشته اصلی توسط lvlahtab

بنابر تجربه شخصی خودم و بیشتر دوستان،به یه دلیل مهم بهتون پیشنهاد میکنم فعلا" رسمیش نکنین.
>>اگه از الان عقد کنین حداقل دو سه سالی باید عقدکرده هم باشین و چاره دیگه ای هم ظاهرا" نخواهید داشت.
علاوه بر مشکلاتی که قبلا" بهشون اشاره کردم،همین مدت طولانی دوره عقد کردگی خیلی مشکل سازه.
پیشنهاد ارجح اینه که دختر و پسر 5-6 ماه بعد از عقد برن سر خونه زندگی خودشون.این مدت میتونه حداکثر 1 سال بشه ولی همین هم زیاده.درمورد شما که سخت تره.این دوران بدلیل ویژگیهای خاص خودش،مشکلات عدیده ای برای فرد پیش میاره.که بهتره جلوگیری کنین از این مشکلات.وارد جزئیات نمیشم.طولانی مشه،فکر کنم خودتون تا حدی اطلاع داشته باشین.[/b]

ممنونم از راهنماییاتون,حرفاتونو با تمام وجود درک میکنم.میدونم که چه مشکلاتی ممکنه پیش بیاد.
نمیدونم جواب این دل شرحه شرحه از فراق رو چی بدم.یعنی نباید به خاطر کسی که دوسش دارم دل و به دریا بزنم و مشکلات رو به جون بخرم؟ هیچ چیز ارزشمندی بدون سختی به دست نمیاد.نه؟
کسی نیست که همچین تجربه ای رو داشته باشه و شرایطش مثل شرایط من بوده باشه؟
(نمیدونم شما چیزی درباره نشون کردن دختر(که یه نامزدیه نیمه رسمیه) شنیدین؟تو شهرستانا یه رسمه.)


[size=medium]همه می خواهند روی قله كوه زندگی كنند، اما تمام شادی ها وقتی رخ می دهند كه در حال بالا رفتن از كوه هستند.

[/size]

مطمئنا" تحمل درد دوری سخته
اما با مشکلاتی که ممکنه در دوران عقد کردگی براتون پیش بیاد،ممکنه عشقتون کمرنگتر بشه.

من هی به خودم میگم کاش همون 5-6 ماه بعد عقد میرفتیم خونه خودمون،اما با خاطره خوش میرفتیم،نه با تلخی
نه با خاطرات ناخوشایند
میگم کاش وقتی یاد دوران نامزدی(عقد کردگی)میفتم خاطرات خوب از ذهن هردومون میگذشت.
من و همسرم با اینکه یک سال نامزد بودیم،هنوز اثرات بدی که مشکلات اون دوران در هردومون داشته از بین نرفته.سو تفاهمات،اختلاف سلیقه ها...
مخصوصا" مشکل با خانواده ها و...
پیشنهاد میکنم درد الانتون رو که در عین سختی،بسیار لذت بخشه رو تحمل کنین.ولی نامزدی کوتاه اما شیرینی داشته باشین.و با دلخوشی برین سر خونه زندگی خودتون.
بهتره به احساسات خودتون دامن نزنین تا راحت تر تحمل کنین.
در ضمن

درمورد نشون کردن گفتین،اونطور که متوجه شدم هردو از خانواده های مذهبی هستین و مخصوصا" دختر خانم مقید به حریم محرم و نامحرم هستن.فکر نمیکنم بعد از نشون کردن خیلی بتونین باهم راحت باشین.تحملش(دوری) براتون سخت تر نمیشه؟

(داخل پرانتز بگم،سریال جراحت رو میبینین؟با اینکه روغن داغشو زیاد کردن،اما خوب تونستن عواقب طول دادن دوره نامزدی رو نشون بدن.سریال آموزنده ایه برای جامعه ما.
مخصوصا" که شما هم فامیل هستین،که اینمورد ان شاا... مشکلی پیش نیاره براتون.)

در آخر بگم
اینا فقط نظر شخصی منه،و پیشنهادی بیش نیست.
شما خودتون تصمیم گیرنده اید.بهتره از خانواده و افراد مجرب دیگه هم که میتونین مشورت بگیرین.

از این که تجارب شخصیتون رو در اختیار من گذاشتین خیلی ممنونم.
باید بیشتر رو خودم کار کنم تا از نگرانیام کم کنم.تا حالا که هر چی از خدا خواستم,نه نیاورده!!! جدی میگم,تا حالا هر چی رو از ته دل خواستم بهش رسیدم.
میدونین اگه من از طرفم مطمعا بشم که اونم منو میخوادو....حاضرم چند سال صبر کنم.بیشتر فکر من درس وکنکورشه,چون خیلی درس خونه و تا حالا معدلش از 19/80 پایین تر نیومده!!!
شنیدم که نامزدی(یا عاشقی) فکر پسر رو بازتر میکنه و اونو اکتیو تر میکنه(که من خودم دارم تجربش میکنم) ولی برای دخترا کاملا برعکسه و اونارو گوشه گیرتر و پسیو تر(غیر فعال) میکنه(حالا دخترها باید این گفته رو تایید کنند).اگه این گفته درست باشه,اصلا دوست ندارم اونو درگیر احساسات کنم,حالا هرچقدرهم دوریش برام سخت باشه.چون خودم هم آدم احساسی و زود رنجی هستم,میدونم که درگیری احساسی زیادی خواهم داشت.

نظرات دوستان تموم شد؟؟؟؟؟
کجان این فرشته مهربان و نقاب و .....
مارو قابل نمیدونند که نظر نمیدند؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

دوست عزیز

بهتون پیشنهاد میکنم این تاپیکو مطالعه کنین و اگه خواستین نظر بدین توش و مسئله تونو بیان کنین

نشون کردن

در ضمن تا حدی گفتنی ها گفته شد،منتظر این نباشین که یک نفر بصورت قاطع بهتون بگه چکار بکین،هیچکس به اندازه خودتون و خانواده تون شرایط شما رو نمیدونه
تصمیمی نهایی رو باید خودتون بگیرین

بازم برای گرفتن راهنماییهای بیشتر بهتره به اون تاپیک مراجعه کنین و مشکلتونو بیان کنین

موفق باشین

عمو جون دست بر میوه حوا نـــــــــــزن!

نوشته اصلی توسط parse

معشوقه ماهم 17 سالشه و سال دوم دبیرستان.دختری با حجاب و متین,در برخورد با نا محرم سنگین و با حیا(همه جوره قبولش دارمو عاشق این رفتارشم)

دوست من اگر تنها دلیل شما برای انتخاب ایشان، همین خصیصه اش است، به جرأت می گویم که صبر کن.
معشوقه شما هنوز یک دختر دبیرستانی است و وارد جامعه نشده است. به کرات دیده ام دختران اینچنینی که به محض فراهم شدن شرایط، موضع اولیه شان را کنار گذاشته اند.

البته جسارت نباشد، ممکن است معشوقه شما اینچنین نباشد و با علم و اعتقاد این رویه را انتخاب کرده باشد که در اینصورت هرگز از موضع خود کنار نمی رود.

اما فرض محال، که محال نیست.
به او اجازه دهید که وارد اجتماع (حتی دانشگاه) شود و آنگاه آنرا بسنجید.
عجله نکنید. هم به خودتان و هم به او فرصت دهید.

دست به میوه حوا زدم!!!!!!!!!!!
تو سفری که به شهرستان داشتم,رفتیم دیدن حوا خانم و..........
حرف دلمو بهش گفتم(البته خودش یه جورایی میدونست)مجبور شدم بگم.رفتارش عوض شده بود,تحویلم نمیگرفت.
گفتم چرا اینطور شدی؟ کاری کردم؟؟ گفت:از دستت دلخورم,نمیخوام قاطی زندگیت بشم,بدون من زندگیت بهتره و.....
کلی حرف زدم,نمیدونم چطور شد که رفتیم سر اصل مطلب!!!!!! گفتم که من زندگی رو بدون تو نمیخوام...
صحبت هامون ادامه داشت تا جایی که گفت:من درسم مونده,ادامه تحصیل چی میشه؟؟؟ براش توضیح دادم که منم دوست دارم درسشو ادامه بده و...گفتم به هم چند سال فرصت بدیم تا همدیگرو بهتر بشناسیم و....
گفتم حرف دلت رو بگو.همش بهونه میاورد,بنده خدا خیلی هم خجالت میکشید(البته روابط خانوادگیمون خیلی نزدیکه و اون منو مثل برادر به خودش نزدیک میدونه)
گفت:نظر من فقط شرط نیست,من نمیتونم قولی بدم,آیندم کامل دست خودم نیست...خانوادم....
گفتم فقط حرف دلتو بگو,فعلا نظر تو برام مهمتره.بازم بهونه میاوردو حرفای قبلی رو تکرار میکرد.
بهش گفتم:فعلا همه مشکلات رو در نظر نگیر,فکر کن فقط نظر تو مهمه و ....کافیه بسم الله رو بگی,بقیه کارا درست میشه. بسم الله؟ بسم الله.
تا بسم الله رو گفت,یه احساس عجیبی رو تجربه کردم که تا حالا تجربه نکرده بودم,تمام غم و غصه هامو فراموش کردم.یه احساس سبکی خاصی بود.
این احساس بیشتر از چند ساعت دوام نداشت!!! چند ساعت بعدگفت:من بابت حرفات تضمین میخوام.اینو گفت و تا چند ساعت نتونستیم صحبت کنیم.تا اینکه آخر شب گفت:چیزایی که گفتم فقط حرف خودمه,بهت گفتم که من نمیتونم تنها تصمیم بگیرم فردا طوری شد از دست من دلگیر نشی؟؟.. خانوادم........
گفتم به نظر من خانواده مشکلی نداشته باشه....
گفت که اشتباه میکنی,خانوادم موافق نیستن.پرسیدم چرا؟مگه چیزی شده؟ با من مشکلی دارن؟
گفت:نه مشکل تو نیستی,ولی میدونم خانوادم مخالفن.از حرفاشون فهمیدم که مخالفن.دلیلش رو هم نمیدونم.(من یه لحظه جا خوردم)هر چی اصرار کردم,گفت که دلیل مخالفت خانوادشو نمیدونه.
یه جورایی شدم,گفت روم نشد همون اول بگم.بهتره بیخیال بشیم,دوست ندارم باعث اختلاف بشم,حیف بین خانواده هامون اختلافی پیش بیاد(راستش یکم گیج شدم,یه جای کار میلنگید)
بهش گفتم نظر خانوادتو فراموش کن.خودت چی؟؟هستی؟؟ گفت هستم,ولی خانوادم....
گفتم برای من مهم تویی و اینکه هستی فعلا کافیه.
تا اینکه فرداش ما برگشتیم خونه.بهش پیام دادم و گفتم نمیخوای دلیل مخالفت خانوادتو بگی؟؟؟ گفت:نمیدونم اگه میدونستم میگفتم,بیا منصرف بشیم,میترسم خانواده هامون......
بازم گفتم برای من مهم تویی,با خانوادتم حرف میزنیم.تا اینکه آخر حرفشو گفت,گفت:آخه با یه حرف خشک و خالی که نمیشه.از من چه انتظاری داری؟ از کجا بدونم تو تا چند سال دیگه عوض نشی؟
بعد براش توضیح دادم که با خانوادم صحبت میکنم و بقه کارارو به بزرگترا میسپاریم.
خوب دوستان ما دل و زدیم به دریا و تا اینجا پیش رفتیم.یکم گیج شدم.به نظر شما خانوادش واقعا مخالفن؟ یا مشکل جای دیگست؟؟ به نظرتون چیکار کنم؟
من با خانوادم صحبت میکنم.ببینم نظر اونا چیه؟؟ البته این کاری رو که کردم بدون اطلاع خانوادم بوده.نمیدونم چی پیش میاد.
نظراتون مهمه برام

کاش قبل از این کار مشورت می کردی.

نوشته اصلی توسط فرهنگ 27

کاش قبل از این کار مشورت می کردی.

من که مشورت کردم!!!!!!
شرایط طوری شد که نتونستم نگم.یعنی اشتباه کردم؟
خوب عوضش الان خیالم راحته که اونم منو میخواد و میدونه که من میخوامش.یه سری از دلمشغولیام کم شد ولی خوب یه سری مشکلات دیگه پیش اومده.احساس میکنم اون ازم انتظار داره که مسئله رو جدی تر دنبال کنم.خودش گفت که: هستم,ولی با یه حرف خشک و خالی چیکار میتونم بکنم.
درسته که من و اون شرایط کامل ازدواج رو نداریم,ولی خوب میخوام با کله برم داخل مشکلات
باید برای رسیدن به چیز با ارزشی از یه سری از چیزا گذشت و یه سری مشکلات رو به جون خرید.
نمیخوام تو خواستنم تردید کنه.