موضوع: * رهائي از يك زندگي مشقت بار

بالهاي صداقت عزيز سلام
از اينكه دوستان خوبي پيدا كرده ام بسيار خوشحالم
خيلي دلم مي خواست شما تاپيك من را بخونايد و جواب بدهيد چون من اولين بار كه وارد اين تالار شدم بر حسب اتفاق تاپيك شما را خواندم زندگي شما شباهت زيادي به زندگي من داشت هر دو غريب و تنها در شهري ديگر زندگي مي كرديم
زندگي من سراسر درد و رنج بود من از درون خرد شدم اما به ظاهر ايستادم سكوت من پر از فرياد بود عشق من خالصانه بود اما طرفم لايق اين عشق خالصانه نبود او همه چيز را در تحقير و توهين مي ديد خودش فرزند طلاق بود كه با پدري خشن و غيرقابل انعطاف زندگي كرده بود حتي زمانيكه با من ازدواج كرد با پدر و مادرش قهر بود و در سال 8 ازدواجمان مادرش 10 ميليون به حسابش واريز كرد و اين پول او را به سمت مادرش كشاند در حاليكه اگر اين پول را مادرش به او نمي داد همچنان به قهر ادامه مي داد او با همه عالم و آدم قهر است ناكاميهاي دوران كودكيش او را افسارگسيخته نموده بود و عشق بالاي من به او باعث شد سوءاستفاده نمايد و از اينكه شخصي اينچنين و درهر شرايطي خواهانش است را عذاب دهد و لذت ببرد من خوشحالم كه توانستم اين جرات را پيداكنم و از اين شخصيت خودشيفته جدا شوم .
خودم را و توانائيهايم را بشناسم و عزت نفسم را برگردانم خوشحالم كه زني هستم قوي و با اراده كه در شهري غريب بدون كمك خانواده و فقط با كمك خداي مهربان توانستم بر روي پاي خود بايستم ميدانم بعدها دخترم به وجود من افتخار مي كند امام هنوز هم نگراني دارم . برايم دعا كنيد

آني عزيز سلام
من با نظرات شما موافقم و ميدانم كه نبايد به دخترم دروغ بگويم اما حس ميكنم او خيلي كوچك است و درك درستي نمي تواند از طلاق و جدائي داشته باشد . وقتي به او مي گويم كه از اين به بعد من و تو با هم زندگي مي كنيم و بابا با ما زندگي نمي كند باز هم مي گويد خوب به بابا بگو بيايد پيش ما يا ما برويم پيش بابا . ضمناً پدرش يك مغازه نزديك منزل كنوني ما دارد باوجوديكه پدرش بارها او را ديده كه از خيابان رد مي شود اما سعي مي كند بي تفاوت باشد يا اينكه از محيط فرار كند اين مسائل مرا خيلي آزار مي دهد . درست است كه من و او نتوانستيم با هم زندگي كنيم اما او كه نبايد دخترم را كنار بزند . او خودش فرزند طلاق است مي داند كه يك كودك چقدر به وجود و محبت پدرش نياز دارد خصوصاً يك دختر . من فكر مي كنم پدرش مي خواهد مرا به ستوه آورد تا خودم براي درخواست ديدارش با دخترمان به نزدش بروم و التماس كنم اما من نمي خواهم چنين كنم با خودم فكر مي كنم اگر يك كودك پدر نداشته باشد بهتر از اين است كه يك پدر بي مسئوليت داشته باشد . يك بار دخترم در خانه در حال دويدن بود كه افتاد و سرش شكست با وجوديكه يكي از همكارانم از دوستان همسرم است و مرتب همه چيز را به گوش او مي رساند و اين خبر را هم به او رساند ولي او حتي نيامد ببيند چه اتفاقي افتاده است ؟ همسرم همه جا عنوان مي كند ميخواهد مرا تنبيه كند من نمي دانم به كدامين گناه نكرده بايد تنبيه شوم . فقط من دو ماه مانده به جدائي حقوقم را به همسرم ندادم البته پس انداز هم نكردم براي مخارج خانه ودخترم خرج كردم همسرم انتظار داشت من براي ساده ترين مايحتاج از جمله خريد يك جفت جوراب از او پول بگيرم و در نظر او زني كه حقوقش را خودش (( خودش )) براي مخارج خانه خرج كند مستحق عذاب است و زن خوبي نيست و بعني من بايد حقوقم را به او مي دادم مثل گذشته و براي گرفتن هزار تومان از او كلي منت مي كشيدم . من نمي خواهم به سمت همسرم بروم چون او همه جا گفته است كه من بالاخره به نزد او با پشيماني بر مي گردم . حتي وقتي كه يكماه بعد از جدائي پيغام دادم كه دخترمان را ببيند گفته بود حاضر نيست اين كار را بكند چون ممكن است با من روبرو شود و من ملتمسانه و با خواهش و تمنا دوباره با او ازدواج كنم . او در دنياي خيالي و مجازي خودش زندگي مي كند . واقعيت را نمي بيند . او خودش را به خواب زده و كسي كه خودش را به خواب زده باشد محال است بشود بيدار كرد. من اگر باز هم پيغام بدهم كه دخترمان را ببيند و يا خودم بخواهم حضوري او را ببينم اين تفكرات پوشالي در او تقويت مي شود و طاقچه بالا مي گذارد و جواب رد مي دهد .
من ميخواهم به او ثابت كنم كه من و دخترم حتي بدون حضور او هم مي توانيم زندگي آرامي داشته باشيم چه بسا كه با حضور او هميشه در استرس و اضطراب بوديم.

آني جان سلام
همه مواردي كه گفتي درست است من ميدانم اين زندگي 13 ساله احساس ارزشمند بودن و اعتماد به نفس و آرامش و حس مثبت را از من گرفت. من دختر شادي بودم كه هميشه موفقيت و مهرباني و احساس مسئوليتم در برابر خانواده و پدر و مادرم زبانزد بود طوريكه در طول 5 سال بيماري مادرم من اكثر كارهايش را انجام ميدادم البته با لذت تمام چون من عاشق مادرم بودم . دوست دارم رابطه اي كه خودم با مادرم داشتم دخترم هم با من داشته باشد . راستش خودم حسم مي كنم بر اثر تحقيرهاي همسرم قدرت تشخيص تصميم درست و غلط را از دست داده ام نياز به ياد گرفتن درست زندگي كردن دارم دوست دارم درست تصميم بگيرم اما هميشه در تصميمهايم شك حرف اول را مي زند . من دوست دارم حتي يكبار هم كه شده همسرم به دنبال دخترم بيايد . ميخواهم دخترم حتماً حتماً پدرش را ملاقات كند چون از اينكه جذب غريبه ها شود شديداً مي ترسم اما در اين راه نمي خواهم بازهم دچار اشتباهات قبلي شوم و كار به منت كشي و التماس و ... بكشد . ميخواهم راه درست را انتخاب كنم . اما نمي دانم چه كنم ؟ شما كمكم كنيد. به نظر شما من چه كنم كه هم دخترم آسيب كمتري ببيند وهم خودم به التماس نيفتم و به حس خودشيفتگي همسرم دامن نزنم .
دوست داشتم از طريق يكي از دوستانم دخترم را به مغازه پدرش بفرستم اما ترديد دارم او را بپذيرد و اگر هم بپذيرد ممكن است دخترم دوباره آرامشش را از دست بدهد . نمي دانم كاملاً گيج هستم كمكم كنيد . باور كنيد حاضرم به خاطر دخترم تمام مسائل و مشكلات را با جان و دل بپذيرم فقط دخترم آسيب نبيند . او راحت باشد حس خوبي داشته باشد من زمانيكه دخترم يكساله بود براي پدرش كتابهائي مي خريدم در رابطه با رابطه پدر و دختر . هميشه دوست داشتم دخترم با پدرش رابطه نزديكي داشته باشد و از حمايت او بهره مند باشد تا راه را به بيراهه نرود و احساسي كه نياز دارد كاملاً ارضا شود ولي اينچنين نشد. شما بگوئيد من چه كنم ؟ باور كنيد من نمي خواهم دخترم بازيچه ما باشد به همين دليل هم بارها به نزد دكتر روانشناس كودكان رفتم تا جداي از مسائل بين من و همسرم بهترين تصميم را براي دخترم بگيرم چون خودم را شديداً مسئول شادي - زندگي خوب و زيبانگري دخترم به دنيا مي دانم اما همسرم به هيچ عنوان همكاري نمي كند او خيلي مغرور است در اين شهر همسرم به زيبائي و خوش تيپي معروف است مرتب سوار بر دوچرخه با يك دوربين عكاسي به دنبال شكار لحظه هاست وقتي مي شنوم كه از بچه هاي ديگر عكس مي گيرد اما حاضر نيست حتي دخترمان را ببيند خيلي ناراحت مي شوم . دكتر روانشناس به من چنين گفت كه اگر انسان دوست نداشته باشد بهتر از اين است كه يك دوست ناباب داشته باشد . او گفت دخترم اگر پدرش را كه خواهان ديدار او نيست ببيند ضربه محكمتري مي بيند چون حس مي كند كه پدرش او را دوست ندارد و او حس بدي پيدا مي كند.

رابطه دخترم با همسرم خوب بود من ساعت 30/7 صبح به اداره مي رفتم و همسرم به دخترم صبحانه مي داد تا ساعت 8 پرستارش بيايد ظهر هم من ديرتر از او به خانه مي رسيدم و او شربتهاي تقويتي دخترم را به او مي داد و او را بغل مي كرد و آهنگ هاي ملايم برايش مي گذاشت تا هر دو به آرامش برسند اما شبها وقتي همسرم به خانه مي آمد دخترم خوابيده بود و او را نمي ديد روزهاي جمعه هم همسرم با دوچرخه او را به گردش ( بدون من ) مي برد . دخترم تمامي اين خاطرات را درذهن خود دارد و وقتي دوچرخه مي بيند مي گويد بابا مرا سوار دوچرخه مي كرد . وقتي به او شربت مي دهم مي گويد بابا به من شربت مي داد . مامان آيا بابا بازهم مرا سوار دوچرخه مي كند ؟ من دوچرخه بابا را به دوستانم نشان خواهم داد و اجازه مي دهم آنها هم سوار دوچرخه پدرم شوند .