موضوع: خاطرخواهی..!!

سلام
خواهش می کنم ابوالفضل جان.. دیگه حرف دوست دختر پسری رو به من نزن! ببین من واقعا به دینم معتقدم.. وقتی خدا گفته دختر و پسر نامحرم نباید باهم دوستی کنن خوب نباید دوست باشن دیگه! اگه به قول شما من با اون همکلاسیم رفیق بشم از اون بعد هر نگاهی که بهش بندازم می شه حرام! این نگاه آتیشم می زنه.. می فهمی!؟ زندگی مو می سوزونه.. من آدمی نیستم که اینقدر راحت بخوام معنویت زندگی مو با این پستی به نفسم ببخشم!
می خوام یه کلمه بهم بگید.. رو حساب تجربه و اطلاعاتی که خوب شما روانشناسا دارید من می تونم امیدی به این احساس و ازدواج داشته باشم یا نه؟ می تونم به خاطرش برم یه خورده باهاش حرف بزنم یا نه؟ یا اینکه باید بیخیالش شم!؟ چون من می گم یا ازدواج می کنم یا فراموشش..!!
هر چند دیروز خیلی با خودم حرف زدم و به همین حرف تو رسیدم. که صبر کنم. یه ماه.. یه سال.. دو سال. هر چی.. اونقدر صبر کنم که دیگه به اینجام برسه! دیگه نتونم تحمل کنم. و اگه اونوقت هنوز همون احساسا رو داشتم باهاش ازدواج کنم.. چون اینجوری حقیقت عشقم ثابت می شه!

باز هم سلام.. انگار هر چی این دو سه روز ریسیدم پنبه شد!! باز شبی نمی دونم چرا به فکرش افتادم و ناراحت شدم و اشک تو چشام جمع شد و .. احساس کردم یه چیزی بهم گفت "چرا می خوای انکار کنی!؟ تو عاشقشی..!!" نمی دونم چرا.. اما دوباره اون حالات و احساسات برام تداعی شد. آقا من یه مشکلی دارم. اونم اینکه خیلی فرافکنی دارم در مورد این همکلاسیم! منظورم اینه که خیلی از حد شروع رابطه اونور تر رفتم. مثلا چند روز پیش بچه خواهرم رو دیدم و یه خورده بهش زل زدم. ناگاه اشک تو چشام حلقه زد و به یاد بچه ای افتادم که من پدرش بودم و اون مادرش!! یا امروز داشتم به مادرم تو کار خونه کمک می کردم که باز تو ذهنم پیچید روزی که من تو کار خونه به اون (همسر آینده ام!!) کمک می کنم.. یا وقتی باهم رفتیم شام بیرون.. هرچی می خواد براش بخرم..!! ببرمش بیرون یه بستنی مهمونش کنم.. وقتی باهم بریم خونه مامانش اینا و من به مادر زنم سلام کنم و دست بدم!! یا اینکه وقتی از سر کار بر می گردم براش گل ببرم یا هدیه و .. باهم ناهار بخوریم.. خلاصه بدجوری صحنه سازی می کنم براش.. دوباره امشب یه جوری شدم بدون اون نمی تونم چیزی بخورم (حالا شام استثنا بود..!!) تا درب یخچالو باز کردم.. به فکرش افتادم و بدون اینکه چیزی بردارم دوباره بستمش. اصلا نمی تونم بدون او چیزی بخورم.. به دلم نمی شینه. نمی دونم دقیقا همه ماجرا رو براتون تعریف کردم یا نه. اما برای اینکه همه چی رو گفته باشم و شاید آقای دکتر و بقیه دوستان بتونن یه چیزای جدیدی بهم بگن یه متنی رو که به یکی از دوستانم تو یه پیغام خصوصی دادم عینشو می یارم:

"".... من الان ترم 2 هستم. یه ماه که از ترم 1 گذشته بود.. خیلی ناگهانی به یکی از همکلاسیهام علاقمند شدم. اما یه جور خاصی بود واقعا.. همش از سر نگرانی بود! نمی تونستم ببینم تنها بیاد و بره. چجوری بگم به غیرتم بر می خورد! همکلاسیم بود. ناراحت می شدم از اینکه یه دختر پاک و نجیبی چون او باید اینطور تنها بعضی روزا اونوقت شب کنار بلوار تنها منتظر خط واحد بایسته..! و از اینکه نمی تونستم که پیشش باشم. همراهش باشم. مواظبش باشم.. غصه می خوردم. بالاخره این جوریا شده بودم و بعد از چند روز جستجو اینجا رو پیدا کردم. اومدم قضیه رو مطرح کردم و بعد از چند روز بحث و مشورت با دوستان تصمیم گرفتم فراموشش کنم و بهش اهمیت ندم. چند باری سعی کردم. یه خورده می شد نمی شد.. کار ندارم بالاخره تا پایان ترم یه جوری از سرم پرید و تو امتحانا هم می دیدم زیاد اهمیتی برام نداشت. تا اینکه ترم 2ی شروع شد و باز من بودم و این دخترخانم تو یه کلاس. چند روزی که گذشت دوباره رفتارا، نگاها و حرف زدنای مظلومانه و نجیبانه اش حالمو خراب کرد و دوباره دیوونه و .. شدم. نمی دونم.. این بار بدتر از قبل. این قدر براش دعا می کنم. همش تو فکرم اینه که چرا این دختر پاک و نجیب باید تنها باشه..!؟ چرا باید مظلوم باشه!؟ این قدر نگرانم از این که غصه بخوره.. ناراحت باشه.. سختی بکشه.. هیچی نمی خورم. چون نگرانم از این که او الان در آرامش و آسایش نباشه. اصلا یه جوری شدم دلم نمی شینه بدون او چیزی بخورم! اینم رو می دونم و باور دارم که ذره ای به فکر خودم نیستم. همش از خدا می خوام که مواظبش باشه.. کمکش کنه. سختی نکشه.. ناراحت نباشه. غصه نخوره.. و اینکه ببخشتش.. ایمان قوی بهش بده. آخه قضیه اش اینه که من تقریبا مذهبی ام و اون همچین نه.. اما از اون وقت سنگین تر و موقر تر شده الحمدلله. و از همه بدتر اینکه می گم خدایا هر گناهی داره رو ببخش و عذابشو بکش رو عذاب من و تو رو به زهرا قسمت می دمت عذابش نکن.. نذار سختی بکشه.. همش نگرانشم که الان کجاست. خونشون باشه.. راحت باشه. تا فکر اینکه الان تنها بیرون باشه می یاد تو سرم اشک تو چشام جمع می شه.. اصلا به خودم می گم گناه داره به خدا.. نباید سختی بکشه. این دختر پاک و نجیب حیفه که غصه بخوره. این دختر معصوم باید از زندگیش راحت باشه..
چی بگم.. اصلا بدجوری خاطرشو می خوام..!! اما نمی دونم که باید چیکار کنم.. راه درستی رو انتخاب کردم..!؟ آیا خدا همین طور که مهر اونو تو دلم انداخته با ازدواج با اون هم موافقه!؟ آیا من اشتباه می کنم یا نه.. اصلا اون قراره چه عکس العملی بهم نشون بده اگه بهش بگم؟ اصلا باید بهش بگم یا نه؟ چجوری بگم؟
فکرشو می کنم اگه روزی بیاد که من برا همیشه ازش جدا بشم در حالیکه باهاش ازدواج نکرده باشم.. دق می کنم و از غصه می میرم..!! تو رو خدا یه کمکی بهم بکن. یه راهنمایی بکن. از ابهام داره مغزم می ترکه و سوت می کشه.. نمی دونم قضیه چیه و چیکار کنم.. اما آیا به نظرت اسم این دلسوزی ها رو می شه هوس و شهوت رانی گذاشت؟ به نظرت انصافه که بگن من دارم دختر مردمو تو آتیش هوا هوس خودمم می سوزونم. آیا این حقه.. چرا کسی باور نمی کنه که من اونو به خاطر خودش دوست دارم..!؟ و چرا نباید با کسی که اینطور دلسوزانه دوسش دارم زندگی کنم...."" این پیغام رو فکر می کنم 5 روز پیش نوشتم..

اما این یکی رو سه روز بعدش نوشتم:
""بذار یه خورده از اتفاقاتی که این دو سه روز واسم افتاد بگم تا بعد. تو این مدت یعنی تقریبا دو سه هفته ای که دوباره رفتم و سر کلاس و باز اون احساسات برام پیش اومده.. خوب یه خورده تو خودم بودم و هر چند سعی می کردم تو خونه نشون ندم.. اما مادرم می فهمید و منم می دونستم که می فهمه. اما خودمو به اون راه می زدم. هر چند و قت یه بار یه گوشه کنایه هایی برام می اومد. اما من با خنده جواب می دادم و می گفتم سوء تفاهمه مادر. تا این که دیشب اومد پیشم و شروع کرد باهام به حرف زدن. خیلی حرفای خوبی زد. یه خورده متاثر شدم. خلاصش این بود که گفت این احساسات زوده که تو رو این طور به خودش مشغول کنه و تو از همه ببری و انگار که اصلا تو خونه نیستی و جز به خودت و مشکلات خودت فکر نمی کنی. حقیقت داشت و انگار با شنیدن اون حرفا بیدار شدم. خیلی ناراحت شدم. اما می دونستم که من هنوز کاری نکردم. خطایی مرتکب نشدم و به قول مادرم کاری که پشیمونم کرده باشه نکردم. فقط مدتی بوده که فکرم مشغوله. همین. اما همین حرفا زمینه ای شد تا فرداش یعنی امروز با خودم یه خورده حرف بزنم و یه جوری با قضیه کنار بیام. بذار بهت بگم به خودم چیا گفتم که ببینی من دیدم درسته اما احساساتمه که خیلی بهم فشار می یاره. علیرضاجان قبول دارم. این از خصوصیات اول دانشگاه رفتنه که ما پسرا خودمونو از دست می دیم و می ریم تو دل و دلدادگی و از این عشقای به قول شما هوسکی و فلان .. اما نمی دونی که من چی می کشم! انگار دلم برای همه دخترا می سوزه. همین فکر باعث شد که امروز جلوی این احساسم یه خورده بایستم و ازش پیش خودم انتقاد کنم. به خودم گفتم تو که از همه این جوری خوشت می یاد. پس بفهم که این اساس انتخابت برا ازدواج رو نمی تونه تشکیل بده. این هوسه که با دیدن هر دختری برات تداعی می شه. اما چرا تو فکر می کنی (اینا رو به خودم می گفتم.. تو نیم ساعتی که از دانشگاه برمی گشتم خونه..) چرا فکر می کنی ازدواج به همین راحتیه.. کی گفته که تو می تونی با اون زندگی کنی. مگه تو نبودی که می گفتی من باید با یه دختر باشرم و حیای خوددار محجبه ازدواج کنم؟ پس چرا حالا این قدر راضی هستی که به این دختر خانم فکر کنی. مگه تو ارزش هاتو زیر پا می ذاری؟ مگه تو می تونی و می خوای که با همچین دختری که حتی از زندگی توی خونه، مهمونی و اجتماعش هم خبر نداری ازدواج کنی؟ اگه رفتی طرفش و هر چی دیدی خیلی از تصورت به دور بوده چی؟ اگه اون طور که تو فکر می کنی نبود چی؟ اگه خونواده اش خیلی با خونواده تو فرق داشتن چی؟ نکنه بشه برسی به جایی که نه راه پس داشته باشی نه راه پیش! نرسه روزی که بگی وای این چه ازدواجی بود؟ نکنه بیاد روزی که ... خلاصه همین طور خودمو نصیحت کردم و برا خودم دلیل آوردم واسه اینکه این ازدواج و این دختر خانم چیزی نیست که تو بخوای بهش فکر کنی و امیدوار باشی.
نتیجه اش هم این شد که به خودم گفتم نه.. چیزی نیست که تو ببینی و بقیه نبینن. تو احساساتی شدی و این طور می بینی! تنهاست؟ مظلومه؟ پس چرا بقیه اینطور فکر نمی کنن؟ تو راست می گی و همه دروغ؟ نه قطعا اینطور نیست. و یاد یکی از حرفای دیشب مادرم هم افتادم که گفت کسی که خدا برات تقدیر کرده جایی نمی ره و آخر سر بهش می رسی. پس نگران نباش.. عجله نکن.. الان وقت ازدواج تو نیست اصلا.. هنوز چه و چه و چه....
بالاخره به خودم گفتم این عشق نیست و هوسه.. هر چند می خوام توجیه کنم اما دیگه با خودم روراستم. به خودم گفتم که مومن باید صبر داشته باشه. صبر کن.. اونقدر صبر کن تا به اینجات برسه..! اگه دیدی هنوز همین طور هستی بدون که به عشق رسیدی! چرا که عشقه که با گذشت زمان و دوری زایل نمی شه . و غیر از اون هوسه. همون طور که تو هم اینطور بودی..
خلاصه سرتو درد نیارم. فعلا با خودم عهد کردم.. با خودم که نه با خودم و خدای خودم. که صبر کنم. اونقدر صبر کنم تا دیگه از بابت عجله کردن جایی برا سرزنش کردن خودم نداشته باشم.

اما همه اون چیزی که ناراحتم می کنه اینه که هنوز تردید دارم. شک دارم از این که واقعا من دارم اشتباه می کنم یا نه؟ آیا واقعا احساسی که نسبت بهش دارم (نمی دونم بهت گفتم یا نه که از تنهاییش ناراحت می شم و غیرتم فلان و این حرفا.. و همین طور اینکه من خیلی اون دختر خانم رو پاک و نجیب می بینم و همش به این فکر می کنم که اون به آرزوهاش برسه.. خوشحال باشه. راضی باشهو غم و غصه نداشته باشه.. یعنی دیگه فقط او.. او.. او.. نه من!) آیا این احساس یه احساس پاک هستش یا نه؟ یا دارم اشتباه می کنم و این طور نیست؟ آیا ارزش این رو داره که بهش بگم و باهاش حرف بزنم؟ آیا درسته که من بخوام بیشتر بشناسمش و در مورد ازدواج در موردش تحقیق کنم؟ من نمی گم الان ازدواج؟ خوب دوران نامزدی هست.. عقد هست.. کم کم می رسه به ازدواج.. اما درسته که من فکر می کنم حرف رو می تونم باهاش بزنم. و اینکه خوب یه خورده باهم آشنا شیم. شاید اونقدر که فکر می کنم احتلاف نظر نداشته باشیم. شاید اون حاضر شد یه سری چیزا رو بپذیره. شاید خونوادش اونطور که تصورمه نبودن.. و چند تا شاید دیگه. می فهمی علیرضا. الان هم که تقریبا تصمیم گرفتم حالا حالا ها دیگه صبر کنم و بهش فکر نکنم تا ببینم می تونم فراموشش کنم و برام طبیعی بشه یا نه.. هنوز این حاله تردید و ابهام توی سرمه.. ""

و این رو فرداش:
""تکلیفم معلومه.. من صبر می کنم (انشاءالله). اما خوب می ترسم. می ترسم نتونم فراموشش کنم. می ترسم از اینکه اون احساس غیرتی که نسبت بهش داشتم بمونه تو وجودمو و بعد از یه مدت فوران کنه و دوباره اذیتم کنه. آخه می دونی بار قبل یعنی همون ترم 1 بعد از چند روزی که بالاخره خواستم فراموشش کنم یه شب به یه دلیلی نیمه شب از خواب پریدم و بی اختیار گریه ام گرفت. اصلا دست خودم نبود. همین طور به یادش افتادم و گریه کردم. فهمیدم این حسه مونده توم و حالا داره خودشو نشون می ده. الان هم می ترسم یه جوری بشه تا یه مدتی همین طور کابوسشو ببینم و نتونم نسبت بهش یه احساس معمولی و برخورد منطقی باهاش داشته باشم. می ترسم آخرش بفهمم چاره ای ندارم که باهاش ازدواج کنم. یه بار یه نگاهی بهم انداخت.. نمی دونی چی کشیدم..!! باعث شد این حسم داغ کنه و تقویت شه.. حالا کار ندارم. اما قرار بود اون چیزایی رو که تو سرم می گذره و قابل بیان نبود رو برات بگم که ظاهرا آخرش هم نگفتم..
ببین یه چیزی تو فکرمه. اونم اینکه احساس می کنم وقتی که بخوام بهش فکر نکنم یه جور بی توجهیه بهش. این آزارم می ده. احساس می کنم نسبت بهش وظیفه دارم. انگار ذهنم می گه نکنه ازش غافل بشی.. آخه هنوز هم باورت نمی شه اونو از خودم می دونم! انگار خواهرمه که رهاش کردم! همش تو ذهنمه که کجاست الان؟ حالش خوبه؟ می خوام به خودم سخت بگیرم. اما خوب.. یه چیزایی هست دیگه. می دونم این فکرا زایده همون احساساته. ولی غیرت و همنوع دوستی رو چیکارش کنم؟ هر چی باشه اون با یه دختر غریبه که تو خیابون کنارم رد بشه و برا اولین بار دیده باشمش که فرق داره.. همکلاسیمه! همکلاسی.. چند روزیه که اتفاق نیافتاده.. اما اگه دوباره یه روزی ببینمش که تنها می یاد دانشگاه و می ره.. تنها توی ایستگاه می ایسته.. می دونم ناراحت می شم. غصه می خورم. نمی دونم چرا علیرضا.. اما به خدا



ببخش.. بغضم گرفت! نمی دونی چه احساسیه که دارم! نمی دونم چرا اینطور می بینمش و حاضرم جونمو فداش کنم که یه لحظه خاطرش ناراحت نشه!! البته حالا کمتره.. اما تا دو سه روز پیش انگار همه وجود و زندگی من با این فکر بود که او راحت باشه.. او راضی باشه. چیکار کنم که او زنده باشه.. زندگی کنه. شاد باشه. به آرزوهاش برسه. بهش سخت نگذره و .... به خودم می گفتم چرا باید همچین وجود نجیب و پاکی اصلا تنها باشه؟ به خدا علیرضا وقتی بهش فکر می کنم عذاب می کشم که چرا تنهاش گذاشتم؟ چرا نموندم پیشش که مواظبش باشم؟
اما خوب دیگه قبول کردم که صبر کنم. هر چی خواستم گریه بکنم.. گرسنگی بکشم. خودمو سختی بدم. اما صبر کنم. نرم طرفش. نرم سراغش که .. تا به اون جاهایی که تو می گی نرسم..!!""

حالا دوستان من واقعا به نظرتون اشکال داره اگه بخوام برم و حرفامو بهش بزنم؟ خوب همه درد من اینه که نمی دونم این ازدواج به صلاحمه یا نه؟ راه حلش هم فقط یه کلمه است:"شناخت"
خوب می خوام باهاش حرف بزنم تا این شناخت رو به دست بیارم.. قبلا هم گفتم خودمو می کشم اگه خواسته باشم دختر مردمو تو آتیش هوا هوس خودم بسوزونم. اما هرچی فکر می کنم می بینم هوس نیست. (به نظر شما هست!؟) من واقعا دوسش دارم. راحتی و رفاهشو می خوام. رضایتشو می خوام.. خوشبختیشو می خوام.. (هر چند من براش مهم نباشم..!!) در حد دنیا هم نه؟ می خوام آخرت خوبی هم داشته باشه.. در آخرت هم راحت باشه. چرا که یکی از انگیزه هام برای ازدواج با او اینه که جلوی گناهانشو بگیرم و نذارم خودشو جهنمی کنه..!!

حالا خواهش می کنم بازم راهنماییم کنید. ممنون.

سلام
یه چیزای دیگه ای هم بگم.. خیلی ها شاید از این باب به قضیه نگاه کنن و بگن بیخیال شو که چون نمی تونی ازدواج کنی این عشق و احساس بهت ضربه می زنه. اما باور کنید این طور نیست.. من یه استثناهایی دارم که البته خدا بهم لطف کرده و اینطور خواسته. یکیش اینه که از سربازی معافم (به یه دلیلی)!! خوب پس قرار نیست که دختر مردم رو بخوام دو سال معطل خودم بکنم.. بعد هم خونه (هر چند کوچیک اما به درد زندگی می خوره..) هم پدرم بهم لطف کردن و دارم! اما یه قلم کار نیستش که ان شالله به زودی جور می شه. اونقدر هم که فکر می کنید بچه نیستم!! می دونم زندگی چه خرجا و چه دنگ و فنگهایی داره! اما این رو هم می دونم اگه اون حاضر باشه با من ازدواج کنه دیگه کم نمی ذارم براش (به یاری خدا!!) چون واقعا دوسش ....
نمی دونم چی بگم..!؟
(باز نگید آخرش می خوای چیکار کنی؟ تکلیف خودتو معلوم کن.. قبلا هم گفتم. فعلا صبر می کنم. اما خوب باز هم گفتم هر چی بیشتر راجع به جزئیات بگم بد نباشه و شاید یه چیزای جدیدی به ذهنتون برسه.. خصوصا آقای دکتر که بی صبرانه منتظر راهنمایی هاشون هستم..)

سلام فرزاد ؛
دوست خوبم
از خوشحالیت خوشحالم ...
همونطوری که آقای سنگ تراشان گفتن احساسات عاشقانه احساساتی ست که باعث رشد انسان می شود . چرا ؟
چون وقتی تو تجربه ی فکر کردن به کسی غیر از خودت رو به دست میاری،به گونه ای که نیازمند درک و توجه او هستی و آنقدر پیش می روی که نیازها و احتیاجات او از آن تو می شود یاد می گیری که فقط تو نیستی بلکه دنیایی که در آنی بسیار بزرگتر و عمیق تر از وجود کوچک توست . وقتی از سر دل محتاج عشق و نوازش دیگری هستی و در آرزوی درک شدن ، خواهی فهمید که تا دیروز گرفتار خودخواهی و خودبینی بودی و امروز ...

"آن روز که مرا دیدی غم نانی داشتم و امروز غصه ی جهانی"

خیال می کنم با تجربه ی عاشقی ، وجود آدم دست خوش تغییر و تحول بزرگی می شود شاید شبیه یک کرم ابریشم که نهایتا از پیله ی تنهایی بیرون می آید و بالهایی برای پرواز پیدا می کند . وقتی یک کرم کوچک هستی فقط خودت و یک شاخه ی درخت و چند برگ درخت را می فهمی که برای زنده بودن به آنها نیاز داری اما وقتی پرهای زیبای تو ، تو را آغشته ی یک آسمان بی انتهای آبی می کند دیگر از خودت وارسته ای و به اندیشه ی جهانی پیوسته ای ...

اگر به تو توصیه می شود که این سوز و گداز را حفظ کنی و صبور باشی نه به این معنی ست که بر این عشق صبور باشی یا نباشی بلکه به این معناست که جایگاهی را که این عشق برایت فراهم آورده به رایگان و راحت و با دلمشغولی های کودکانه از دست ندهی ... این عشق را دریچه ای بدانی برای یک فردای متفاوت .. برای عشق ورزیدن به دیگران و برای تجربه ی عشق ورزیدن به هستی ...

شاید اگر باهوش باشی و فهیم و ظریف بین ، با کمک فرصتهایی که بیش از این در اختیارت قرار خواهد گرفت (مثل همین همکاری در یک پروژه ی مشترک ) بتوانی به خوبی به این درک برسی که فردی که در ذهن داری آیا با معیارهای ذهنی تو برابر است یا نه ؟
از آن گذشته همانطور که عرفان می گویند هر یک از ما خدایی دارد که پشتیبان و همراه ماست ... ما می توانیم عاشق باشیم ، دوست بداریم ، دلسوزی بکنیم ، کمک بکنیم ، مهربانی بکنیم و ... فقط فراموش نکنیم که افراط و تفریط سکان زندگی ما را از دستمان خواهد ربود ...

دعا می کنم این احساس مقدس و سوز و گداز شیرین در تمام عمر و به نفع همه ی انسانها و برای تمام هستی در تو زنده و شعله ور باشد و هادی و راهنمای تو به سمت سرمنزل یکپارچگی ...

موفق باشی .

باز هم ستاره سحر از آسمان سر زد و طلوع عشق را برایم تداعی کرد.. باز پرتو محبت و ایثار وجود بی نورم را لرزاند.. باز نقش خاطره احساس مهر صفحه دلم را آراست و بار دیگر نفس روشن عشق دلم را به تلاطم کشید..

امشب هم گذشت.. باز هم مثل شبای پیش بعد نمازم تو تاریکی نشستم و گریه کردم.. هیچ کی نبود.. من بودم و خدای مهربونم.. خدای با محبتم.. خدای عزیزتر از جانم.. خدای..
باز هم باهاش درددل کردم و گفتم ببین خدا.. من هیچ چی ندارم! نه کاری بوده که به خاطرت کرده باشم و نه گناهی که به خاطرت گذشته باشم..!! اما اگه تو بهم نگاه نکنی.. کورسوی امیدی هم که برام مونده خاموش می شه.. خدای من.. هر شب به امید رحمت تو اشک می ریزم.. خدایا اقرار می کنم.. جز تو هیچ کی رو ندارم.. اون هم کسی جز تو نداره.. کسی که بتونه کاری براش بکنه.. خدایا تو می دونی که از زندگی آینده مون چی تو ذهنم می گذره.. تو می دونی که چقدر دوسش دارم.. خدایا می بینی که دارم رضایت تو رو شرط می کنم.. می بینی که به خاطر خوب شدنش.. به خاطر متدین شدنش.. به خاطر مومن شدنش.. دارم گریه می کنم.. خدایا می دونم حج چیز کمی نیست. و حتما لیاقتش از من بیشتر بوده که نصیب اون کردی و من نه. پس بهم حق بده اگه ازت انتظار داشته باشم اونقدری که باید، عوضش کنی. خدای من اگه یه دنیا عذاب برام خرجش باشه.. قبول. فقط اونو نجات بده.. از اینکه آدم بدی باشه.. خدایا می دونی که من اونو برا چی دوست دارم.. می خوام اونم یه دختری بشه که ازش راضی باشی.. دوسش داشته باشی.. همونطوری که داری.. اما خدایا.. نمی دونم دیگه بیشتر از این می تونم براش خیرخواهی کنم که بخوام محجوب باشه.. به یادت باشه.. خوشبخت باشه.. باهاش ازدواج کنم تا بهش محبت کنم.. نذارم سختی بکشه.. بهش خوبی کنم.. هر چی می خواد براش فراهم کنم.. اون قدر که از افسردگی دخترا دیدم به خاطر بی وفایی پسرا .. می خوام برای او جبران کنم.. خدایا نمی خوام خاطرش ناراحت بشه.. می خوام زندگی خوبی داشته باشه.. از زندگیش راضی باشه.. خوشبخت بشه.. عاقبت به خیر بشه..
وقتی فکر می کنم می بینم که الان چهار روزه ندیدمش.. انگار که چهار ماه گذشته..!! خدایا بهم حق بده که گریه کنم برا کسی که این طور دلسوزشم.. و بهم حق بده که غیرتی بشم.. خدایا آتیش می گیرم وقتی می بینم .. باید در کنارش باشم.. اما نمی تونم.. باید کمکش کنم.. اما نمی تونم .. باید باهاش ازدواج کنم.. اما نمی تونم.... ببین که نمی تونم نسبت بهش بی تفاوت باشم. خدایا خاطرش رو می خوام.. بی رودرواسی.. خدایا دوسش دارم.. خودت عشقشو انداختی تو دلم.. پس نذار به خاطر دوری و غریبیش غصه بخورم.. خدایا هم به اون و هم به من کمک کن تا برات بنده باشیم.. خدایا هر طور که تو می خوای قبوله... اما خدایا باور کن بهت نیاز دارم... هر چی بگم بهت نیاز دارم کمه..... و دعا می کنم که خدایا این سفر رو مایه برکت و نجات زندگیش قرار بدی.. تا به معنای واقعی با معنویت زندگی، خوشبخت و عاقبت به خیر بشه....

نمی دونم.. شاید حرفام تکراری بود.... اما تو رو خدا سرزنشم نکنید----> همدردی.. ممنون.

سلام...
اقا فرزاد ...این روزا من بیشتر تو سایت همدردی موضوع شما رو دنبال میکنم.
من نسبت به این احساسات و عشق شما حسودیم میشه...
خداوند نعمت بزرگی رو به شما ارزانی کرده...
مطمینا در ادامه اگه راهنمایی یا چیزی به ذهنم برسه دریغ نمیکنم.
قربان شما...
ما را طواف کعبه جز دور یار نیست کز هر طرف رویم خدا روبروی ماست

لطف دارید عزیزم
اما بهتر بود بگید غبطه! هر چند من آدمی نیستم که کسی بخواد بهم غبطه بخوره.. چون خودم دائما در حال غبطه خوردنم!!
بگذریم..
نمی دونم.. حالا یا با کمی سرکشی این کار رو با خودم کردم.. یا حالا خدا اینطور خواسته یا هر چی.. اون هوس عشق نما تبدیل شده به یه عشق زهد نما! امیدوارم که حقیقتا هم زاهدانه باشه.. کسی رو که سابق یکی چپ بهش نگاه می کرد آتیش می گرفتم.. حالا شده همه وجودم.. از خودم حالم به هم می خورد! می فهمیدم که می خوام به چنگش بیارم! بعد از اینکه فهمیدم هوسم رو دارم بهش راه می دم.. بیشتر فکر کردم! حالا هر طوری شد و هر اتفاقی که تو وجود من افتاد نمی دونم.. می دونم که الان فقط رضایت و خوشبختیش رو می خوام و اگه یه روزی ازش جواب نه بشنوم.. اصلا ناراحت نمی شم و بهش می گم امیدوارم با هر کی ازدواج کردی.. خوشبختت کنه.. امیدوارم لحظه ای اجازه نده لبخند پاک و قشنگت از لبات جدا بشه.. امیدوارم خوشبخت و عاقبت به خیر بشی.... و از خدا می خوام که بهترین زندگی رو بهش ببخشه....
اما خوب الان این احساس رو هم دارم که همسرم رو ازم جدا کردن و .... اصلا خیلی .. نمی دونی! خودمم نمی تونم درست حالی رو که دارم بیان کنم.. اما چه کنم؟ تو شرایطی نیستم که بخوام دم بزنم! گذاشتم به عهده اوستا کریم..!! گفتم خدایا هر طور که تو می خوای! من صبر می کنم و توکل.. باقیش با تو..!!

با کمال میل هم راهنمایی هاتون رو می شنوم.. ممنون.