آرامه های گمشده ما

[غریب آشنا]

[IMG]http://www.hamdardi.net/imgup/1206/1262074638_1206_f7b872aa9b.jpg
[/IMG]

سلام بر شما خوبان
در این موضوع راز و نیازهایی آسمانی را که آرامبخش دلهای خسته امان هست ، مرور می کنیم.
به کمک هم یاد می گیریم که چگونه آرامه های گمشده در زندگیمان را، از عمق این قصار بی بدیل استخراج کنیم و به کار بگیریم.

ای عزیز حکیم
تو را به خاطر سرنوشت خوبی که روز ی ام گردانیدی و بر بلایی که از من گرداندی سپاس می گویم.

پس بهره من از رحمتت را به «اين عافيت دنيايى كه به من ارزانى داشتى» منحصر مكن،. تا به سبب آنچه دوست دارم بدبخت شوم، و ديگرى به‏خاطر آنچه ناپسند من است خوشبخت گردد.


و اگر آن عافيت كه روز را در آن به‏شب رسانده، يا شب را در آن به روز آورده‏ام مقدمه بلايى هميشگى، و وبالى دائم باشد
پس :
«آنچه را برايم به تأخير انداخته‏اى پيش انداز، و آنچه را كه پيش انداخته‏اى به تأخير افكن»
زيرا آنچه که پايانش نيستى است بسيار نيست،
و آنچه عاقبتش هميشگى و جاودانى است، اندك نباشد

[بی دل]

فرازهايي از دعای روح افزای ابو حمزه ثمالی :

سپاس خداي را كه چون بخوانمش اجابتم كند، هر چند من در اجابت دعوت او كندي كنم! سپاس خدايي را كه چون از او چيزي بخواهم عطا كند، هر چند اگر او از من چيزي طلبد، بخل ورزم! سپاس او را كه هر گاه اراده كنم براي قضاي حاجاتم ندايش كنم وبي هيچ واسطه اي، هر گاه بخواهم با او خلوت نمايم!

بارالها، راه هاي وصول به تو هموار است وآبشخور اميد به تو پربار! ابواب دعا براي فريادگران گشاده است وآن كه قصد كوي تو كند، مسافتي اندك پيش رو دارد. تو از خلايق محجوب نيستي، بلكه اين اعمال زشت است كه حجاب ميان آنان با تو شده است!

تو فرموده اي وچه راست وعده فرمودي كه از فضلم طلب كنيد كه خدايتان به شما مهربان است. مولاي من، اين در شان تو نباشد كه به طلب فرمان دهي وآن گاه دريغ ورزي! تو منان وعطابخشي وهمه كائنات ريزه خوار خوان رحمت تواند. تو آني كه در دنيا مرا پروراندي ودر آخرتم نويد عفو وكرم دادي! عشق خود را به تو، شفيع درگاهت قرار مي دهم وبه اين شفاعت نيك اعتماد دارم!

مولاي من، به زباني خوانمت كه گنه گنگش نموده وبه قلبي نجوايت كنم كه معصيت تباهش ساخته است... چون به معاصي خود بنگرم زاري كنم وچون كرم تو را مشاهده نمايم، به طمع افتم، پس گر ببخشايي بهترين رحم آوراني واگر عذابم كني بهترين عدالت پيشگاني...

نيكي ات به سوي ما فرو افتاده وبدي ما سوي تو فرا آمده است، اعمال زشت ما تو را ازبخشش وكرم باز ندارد، تو پاك ومنزهي، اوه چه حلم وعظمتي! اوه چه عفو وكرمي!

بارالها، فضل وشكيبايي تو برتر از آن است كه با گناهان من سنجيده شود، پس مرا بيامرز واز عذاب آتشم نگاه دار...

هر گاه اراده مناجات تو كردم وبراي نماز ودعا مهيا گشتم، خواب را بر من غالب ساختي وتوفيق مناجاتم سلب نمودي. چه بسيار با خود گفتم درون خود بپيرايم ودر محفل توّابين درآيم، اما هر بار بليه اي اين توفيق گران از من سلب نمود.

گويي مرا از درت رانده اي واز بندگيت دور ساخته اي، يا اين كه مرا اهل دروغ يافته اي وبه شنيدن دعايم رغبت نداري، ويا مرا نسبت به نعمت هاي خود ناسپاس يافتي ومحرومم نمودي، ويا خواسته اي مرا به گناهانم عقوبت نمايي. وليكن مولاي من، گر ببخشايي، جلال وكرمت چنين ايجاب مي كند، وچه بسيار گنه كاراني بوده اند كه بر آنان ترحم كرده ومعاصي آنان بخشوده اي...

پروردگارا، من آن گنهكاري هستم كه در خلوت از تو حيا نكرده ودرعيان حرمتت پاس نداشتم. من صاحب مصائب گران هستم، من آن بنده ام كه بر مولاي خود جسارت كرده است، من آن گنه كارم كه جبار آسمان ها را معصيت نموده ومرتكب گناهان كبيره شده است. من آن تبه كارم كه مهلتم بخشيدي ليك آزرم روا نداشتم. با حلم خود گناهانم پوشاندي، گويي مرا غافل نموده واز مجازات خود دور داشتي. با اين همه، گويي اين تو بودي كه از من حيا مي كردي!!

بارالها، آن گه كه معصيتت مي كردم، نه منكر ربوبيتت بودم ونه امر تو خوار مي داشتم ونه از تهديد تو غافل بودم، بلكه نفس اماره وهواها مرا فريفت وبدبختيم مرا به گناه افكند وستاريت تو، بر معصيتم جري ساخت... اكنون چه كسي مرا از عذاب خواهد رهانيد؟واگر حبل تو را از كف بدهم، به كدامين ريسمان چنگ زنم؟! واي از آن گناهاني كه كتاب غيب تو براي من شمارش نموده است! اگر جود ورحمتت نبود واگر از نوميدي نهي نكرده بودي، مرا چه مي شد؟!

ياريم بخش تا بر حال خود بگريم كه روزگار به آمال وتسويف گذرانده ام، به مرحله اي رسيده ام كه اميد به هيچ خيري در خود ندارم. اگر در چنين حالي در گور در آيم، آيا كسي حالي بدتر از من خواهد داشت؟ واپسين خانه خود را به توشه اي مهيا نساخته وفرشي از كردار نيك براي خوابگاه ابديم نپرداخته ام!

چرا نگريم، در حالي كه عاقبت كار خود ندانم ونفس اماره و روزگار هر دو مرا مي فريبند. كركس مرگ پيوسته بر سرم بال وپر مي زند. از نزع روح خود مي گريم واز تاريكي گور وتنگي لحد مويه مي كنم. از سوال نكير ومنكر، از آن هنگام كه با خواري وبا بدني برهنه از گور بدر آيم، با باري از گناه وپشتي خميده از سنگيني معاصي. گاه به راست وگه به چپ خود مي نگرم، خلايق همه درگير كار خود هستند. عده اي با سيماي شاداب ومتبسم وگروهي با چهره هاي تيره وذليل در آن محشر كبري گام به عرصه قيامت مي نهند...

معبودا، در اين دنيا بر غربتم ودر هنگام مرگ بر كُربتم رحم آور. بر تنهايي ووحشتم در گور وبر خواريم در هنگام حساب ترحم آور. آن گاه كه در بستر مرگ بر خود مي پيچم وآن هنگام كه در غسالخانه پيكرم را مي غلتانند وآن زمان كه خويشان وآشنايان جنازه ام را به گورستان مي برند، وآن گه كه به تنهايي در حفره گورم مي نهند، بر من رحم آور ودر خانه جديد مونس من باش!

بارالها در خور آن چه از تو مي طلبم نيستم، ليك تو اهل تقوي وآمرزشي. تو آن كسي هستي كه باران فيوضاتت را بركساني جاري مي كني كه از تو طلب رحمت نكرده اند وبر كساني مي بخشي كه ربوبيت تو را انكار مي كنند! پس چگونه است حال آن كه از تو مسألت مي كند وبر اين باور است كه خلق وامر از آن توست!؟

به عزت وجلالت سوگند، اگر از درم براني، اين آستانه را ترك نخواهم كرد ودست از تملقت برنخواهم داشت، چرا كه جود وكرمت را بسيار ديده ام! حتي اگر مرا در غل وزنجير افكني ورحمتت از من دريغ نمايي ووزشتي هايم بر خلايق آشكار گرداني وآن گاه فرمان دهي به آتشم دراندازند وميان من ونيكانم جدايي افكني، هرگز از تو قطع اميد نخواهم كرد!

مولاي من، گر بر گناهانم مواخذه كني، من نيز بر بخشايشت مواخذه كنم! اگر به دوزخم بيفكني، فرياد برآورم واهل آتش را به دوستيم با تو آگه سازم!

الهي اگر بخشايشت ويژه اوليا ودوستانت است واگر اكرامت منحصر به اهل طاعت است، پس گنه كاران به كجا رو كنند وبدكاران كدامين در را بكوبند!؟

بارالها اگر به آتشم دراندازي دشمنت يعني ابليس خشنود مي شود، واگر به بهشتم درآوري پيامبرت خوشحال مي شود ومن نيك مي دانم كه سرور حبيبت نزد تو برتر از خوشحالي دشمنت است!

بار الها، دلم مالامال از عشق خود گردان وخشيت خود بر آن هموار نما، لقايت محبوب من گردان ولقاي مرا نيز دوست بدار وآن را قرين راحت وگشايش وكرامت قرار ده، در شمار صالحانم از گذشتگان وآيندگان درآور وگام هايم در طريقت آنان استوار فرما....

تو در كتابت از ما خواسته اي از ستم ولغزش خلق درگذريم، اكنون ما بر خود ستم كرده ايم، آيا تو سزواراتر از همگان نسبت به بخشايش ما نيستي؟

تو نيز ما را فرمان داده اي كه سائل را از در خود نرانيم، اينك من سائل درگاه توام، آيا حاجت مرا روا نخواهي ساخت؟

در جاي ديگر ما را امر نمودي كه به نزديكان وفرودستان خود احسان كنيم، اكنون ما بندگان وبردگان توايم، آيا به احسانت ما را از آتش دوزخ رهايي خواهي بخشيد؟...

[baby]

مناجات التائبین
اِلهی اَلْبَسَتْنیِ اَلْخَطایا ثَوْبَ مَذَلٌتِی وَ جَلٌلَنِی اَلتٌباعُدَ مِنْكَ لِباسَ مَسْكَنَتِی وَ اَمَاتَ قَلْبِی عَظِیمُ جِنایتَیِ فَاَحْیِه بِتوْبَةٍ مِنْكَ یا اَمَلِی وَ بُغْیَتِی وَ یا سُؤْلِی وَِ مُنْیَتِی ...

خدای من !

گناهانم لباس خو اری بر تنم كر ده است و دوری از تو درماندگی را آرایشم شده است. افزونی لجن گناهانم ماهی دلم را میرانده است.

ای نهایت آ‌رزویم! ای زیباترین مطلوبم! ای تنها پاسخگویم! و ای محبوب دلم!

ماهی دلم را با جریان زلال تو به پذیرت زنده گردان.



خدایا!

مر گناهانم را سایه روشن رحمتت بیار و مر عیو بم را ابر پر بار رحمتت ببار ...


فَوَ عِزٌتِكَ ما اَجِدُ لِذُنُوْبِی سِواكَ غافِراٍ ًوَ لا اَری لِكَسْرِی غَیْرَكَ جابِراً وَ قَدْ خَضَعْتُ بِاْلِانابَةِ اِلَیْكَ وَعَنَوْتُ بُالْاِسْتِكانَةِ لَدَیْكَ...


به عزتت سوگند كه جز تو مر گناهان خویش را بخشنده ای نمی‌یابم و شكستگی خویش را جز تو پیوندی نمی‌بینم.

من اینك با بالهای تواضع به بارگاه تو باز گشته ام و پیشانی خشوع و خواری خویش بر درگاه قدرتت نهاده ام .

اگر از در رحمت خویش برانیم به كدامین در پناهنده شوم و اگر از قلّه رافتت فرو افكنیم به كدامین دامنه بگریزم؟... كه صد افسوس از خجلت و رسوائیم و... هزار افغان از توشه راهم.

فَوَااَسَفاهُ مِنْ خَجْلَتِی وَ افْتِضاحِی وَ و الَهَفاهُ مِنْ سُوءُِ عَمَلِی وَ اجْتِراحِی اَسْاَلكَ یا غَافِرَ الَذٌَنْبِ اَلْكَبِیر وَ یا جَابِرَ اَلْعَظْمِ اَلْكَسِیرِ اَنْ تَهََبَ لِی مُوْبِقاتِ اَلْجَرائِر وَ تَسْتُرَ عَلَیٌَ فاَضِحاتِ اَلسٌَرائِرِ ...


ای بزرگ بخشاینده گناهان بزرگ و ای به هم آورنده و پیوند زننده استخوانهای شكسته!
از عظیم گناهانم هلاك كننده هایش را ببخش

واز قبیح رازهایم رسوا كننده ها یش را بپوش

و مرا در گرمای حضور قیامتت از خنك گوارای عفوت بنوش.

خداوندا!

بلند پرده زیبای گذشتت را بر چشمان گنهكار خسته ام دریغ مكن.

خدایا! مر گناهانم را سایه روشن رحمتت بیار و مر عیو بم را ابر پر بار رحمتت ببار ...

خدای من!

اگر گناه از بنده زشت است، عفو كه از سوی تو زیباست.


اِلهِی هَلْ یَرْجِعُ اَلْعَبْدُ الابِقُ اِلّاَ اِلی مَوْلاهُ اَمْ هَلْ یُجِیرُهُ مَنْ سَخَطَهُ اَحَدٌ سِواه اِلهیِ اِنْ كانَ اَلنَّدَمُ عَلَیَّ اَلذَّنْبُ
تَوْبَةً فَاِنِّی وَ عِزَّتَكَ مِنَ النَّادِمِینَ وَ اِنْ كانَ اَلْاِسْتِغْفارُ مِنَ اَلْخَطیِئتِهِ حِطَّةٌ فَاِنِی لَكَ مِنَ اَلْمُسْتَغْفِرِینَ لَُكَ اَلْعُتْبی حَتَّی تَرْضَی...

خدای من!
آیا بنده فراری جز به سوی مولای خویش بر می گردد و از خشم كیفر بار او جز در كنار پناه می‌گیرد؟...

معبود من!

اگر در ورود به بارگاه توبه ات پشیمانی است بعزتت سوگند كه من به این در آویخته ام

و اگر استغفار از گناه، تیشه ای مر ریشه گناهان راست، این تیشه استغفار من!

حق خشنودی از آن تست، تویی كه با باران رحمتت غبار گناهان را از صفحه دل می‌شویی.

خدایا!

به قدرتت، كه به سویم چشم بگردان. با ابر بردباریت بر بیكران دشت گناهانم بگذر.

و علیرغم آنچه فقط تو می‌دانی برسرم دست مدارا بكش.

اِلهِی اَنْتَ اَلَّذِی فَتَحْتَ لِعِبادِكَ بَاباً اِلی عَفْوِكَ سَمَّیْتَهُ اَلتَّوْبَةَ فَقُلْتَ:

« تُوْبُوْا اِلَی اَللَّهِ تَوْبَةً نَصُوْحَاً » فَما عُذْرُ مَنْ اَغْفَلَ دُخُوْلَ اَلْبابِ بَعْدِ فَتْحِهِ...

معبود من!‌

تویی كه بندگان را به بارگاه عفوت دری گشودی و توبه اش نامیدی و فریاد زدی كه:

« هلا مرمان به سوی من آیید آمدنی نادمانه و عاشقانه »

پس چیست عذر آنكه در را گشاده ببیند و آرام و قرار بگیرد؟

اِلهِی اِنْ كانَ قَبُحَ اَلذَّنْبُ مِنْ عَبْدِكَ فَلْیَحْسُنِِِ اَلْعَفْوُ مِنْ عِنْدِكَ اِلهِی ما اَناَ بِاَوَّلِ مَنْ عَصاكَ فَتُبْتَ عَلَیْهِ وَ تَعَرَّضَ لِمَعْرُوفِكَ فَجُدْتَ عَلَیْهِ...

خدای من!

اگر گناه از بنده زشت است، عفو كه از سوی تو زیباست.

معبودم!‌ من اولین عیانگر تو نیستم كه بر او بخشیدی و در سایه ابر احسانت بر او باریدی.

خدایا! به قدرتت، كه به سویم چشم بگردان. با ابر بردباریت بر بیكران دشت گناهانم بگذر.

یا مُجِیبَ اَلْمُضْطَرَ یا كاشِیفَ اَلضُرِِِ ّیا عَظیمَ اَلبِرِّ یا عَلیماً بِما فیِ اَلسِّر یا جَمیِلَ اَلسِّتْرِِ اِسْتَشْفَعْتُ بِجُوْدِك وَ كَرَمَكَ اِلَیْكَ وَ تَوَسَّلْتُ بِجَنابِكَ وَ تَرَحْمَكَ لَدَیْكَُ فَاسْتَجَبْتَ دُعایِی وَلا تُخَیَِّبْ فِیكَ رَجایی وَ تَقَبِّلْ تَوْبتَی وَ كَفِّرْ خَطِیئتَی بِمَنِّكَ وَ رَحْمَتِكَ یااَرْحَمَ الرَّاحِمیِنَ...




ای دریابنده درماندگان! ای دردسوز دردمندان! و ای بزرگ نیك پردازان!
ای داننده هر چه نهان و ای زیبا پوشاننده هر آشكار وپنهان!

تو را میانجی گناهانم و كرم وجودت گزیدم و از میان هر آنچه هست، برای ورود به درگاه رحمتت ترا برگزیده ام.

خدایا!

استجابت كن دعای مرا و مسوزان ریشه نهال آرزوی مرا و بپذیر رجعت مرا و بپوشان فصیحت مرا.

ای پذیرنده ترین پذیرندگان! و ای پوشنده ترین راز پوشان! و ای مهر گسترترین مهربانان


برگرفته از : شجاعی، سید مهدی،- مناجات خمس عشره.

[غریب آشنا]

یا لطیف
درود بر آنان باد که بر اعتقاد نيكو توفیقشان دادی تا تنها چشم امیدشان را به تو دوزند
و به آنچه نزد توست دلبسته شوند،
درود بر آنها که از بدگمانی به خودت به خاطر آنچه نزد خلق است بر حذر داشتی
و چنان كنى كه تنها شوقشان به تو باشد و بيمشان از حضرت تو،
و آنان را به فراخى جهان از دست رفتنى بى‏رغبتشان گردانى،
و محبت عمل كردن براى آن جهان، و آمادگى براى بعد از مرگ را در دلشان افكنى،
و هر مشكلى كه ايشان را به وقت جان كندن مى‏رسد آسان نمايى،
و آنان را از هر محذورى كه از فتنه‏ها و محنتها خيزد در عافيت دارى،
و از سختى و صدمه آتش دوزخ و جاودانگی در آن معاف گردانى،

و آنان را به مقام امن و آرام كه جايگاه اهل تقواست منتقل نمايى.

[بی دل]

[بی دل]

روزها گذشت و گنجشگ با خدا هیچ نگفت . فرشتگان سراغش را از خدا می گرفتند و خدا هر
بار به فرشتگان این گونه می گفت:" می آید ؛ من تنها گوشی هستم که غصه هایش را می
شنود و یگانه قلبی هستم که دردهایش را در خود نگاه میدارد."

و سرانجام گنجشک روی شاخه ای از درخت دنیا نشست. فرشتگان چشم به لب هایش دوختند،
گنجشک هیچ نگفت و خدا لب به سخن گشود : " با من بگو از آن چه سنگینی سینه توست."
گنجشک گفت : لانه کوچکی داشتم، آرامگاه خستگی هایم بود و سرپناه بی کسی ام. تو همان
را هم از من گرفتی. این طوفان بی موقع چه بود؟ چه می خواستی؟ لانه محقرم کجای دنیا را گرفت ه بود؟ و سنگینی بغضی راه کلامش بست.

سکوتی در عرش طنین انداخت فرشتگان همه سر به زیر انداختند. خدا گفت:"ماری در راه لانه ات
بود. باد را گفتم تا لانه ات را واژگون کند. آن گاه تو از کمین مار پر گشودی."
گنجشگ خیره در خدائیِ خدا مانده بود.

خدا گفت:" و چه بسیار بلاها که به واسطه محبتم از تو دور کردم و تو ندانسته به دشمنی ام
برخاستی!" اشک در دیدگان گنجشک نشسته بود. ناگاه چیزی درونش فرو ریخت ...
های های گریه هایش ملکوت خدا را پر کرد ...

[بی دل]

غریب آشنا برادرم! رخصت میخواهم! رخصت میخواهم به زبان بیاورم گوشه ای از آنچه این روزها چشمانم دید و قلبم که نه همه وجودم حس کرد و باز چشمانم گریست و باز دلم که نه همه وجودم به درد آمد نه نمیدانم درد که نه شاید یه درد لذت بخش یا شایدم یه لذت همراه با درد و اندوه من که عاجزم از گفتن آنچه که چشمانم یارای دیدن نداشتند و بسته شدند تا اجازه دهند من با تک تک سلولهایم ببینم و حس کنم و و آنوقت آبیاری کردند روح و دل عطش زده مرا و بغضم فریادی بی صدا شد به وسعت آسمانها که هیچکس نشنید جز همانها که مرا طلبیدند و بردند هرچند کوتاه به دنیای خویش...آه چقدر عاجزم از گفتن چقدر این کلمات به وقت گفتن قاصر میشوند چرا همراهیم نمیکنند... از دکتر شریعتی کمک میطلبم که گفت:
نمی گویم هر چه غمناک است عمیق است و جدی -که اینچنین نیست - بلکه هر چه عمیق است و جدی غمناک است.
حالا بهتر شد بله من رفته بودم تا عمق عمق! خدایا من دیدمشان صدایشان را شنیدم .... خدایا تو شاهدی من نجواهایشان را دیدم و شنیدم! خدایا تو شاهدی خودشان دیشب مرا خواندند به آنجا! من دیشب در باغ سبزی بودم سبز ...سبز! امروز رفتم و حکمت آن سبزی را با عمق وجودم حس کردم! آه چه حسرتی بر دل دارم امشب! مشهد ... دیشب به استقبالم آمده بود!!!... و امروز مرا به آغوش گرم خود پذیرفت تا ببینم آنچه را باور داشتم. خدایا تو میدانی و من حقیر هم امروز با همه جهل خویش دانستم که گمنامی قواره تن آنان نبود ... خوشنام تر از آنان نزد تو در این روزگار نمیدانم که را میتوان نام برد. خدایا من در برابر آنهمه عظمت کم آوردم، قلمم و زبانم قاصر است، چه بگویم جز این که باز مدد بطلبم از استاد شریعتی:
حالا می فهمم چرا شمس تبریزی عمری بی تابی می کرد و یک جمله حرف نتوانست بزند.یک بیت شعر نتوانست بسراید. نمی شود برای نوشتن و گفتن و سرودن باید در سطح مولانا ماند اگر به مرز شمس قدم گذاشتی دیگر در اختیار خود نیستی. آنجا جاری رقصیدن های رقت بار است و دست افشانی های دردناک و مستانه، جای نشستن و گفتن نیست.
تا بعد...

[غریب آشنا]

خدايا مرا به مجازات و عقوبتت ادب مكن و مكر مكن به من با حيله ات

از كجا خيرى بدست آورم اى پروردگار من با اينكه خيرى يافت نشود جز در پيش تو

و از كجا نجاتى برايم باشد با اينكه نجاتى نتوان يافت جز به كمك تو

نه آن كس كه نيكى كند بى نياز است از كمك تو و رحمتت

و نه آنكس كه بد كند و دليرى بر تو كند و خوشنوديت نجويد، از تحت قدرت تو بيرون رود

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
اى پروردگار من

بوسيله خودت من ترا شناختم و تو مرا برخود راهنمايى كردى و بسوى خود خواندى و اگر تو نبودى من ندانستم كه تو كسيتى

[بی دل]

خدایا : رحمتی كن تا ایمان ، نام ونان برایم نیاورد ،
قوتم بخش تا نانم را؛ وحتی نامم را در خطر ایمانم افكنم.
تا از آنها باشم كه پول دنیا می گیرند وبرای دین كار می كنند ؛
نه آنها كه پول دین می گیرند وبرای دنیا كارمی كنند .

[پريوش]

" خدايا آنكه تو را دارد چه ندارد و انكه تو را ندارد چه دارد . "

امام حسين (ع )