ازدواج با همکار ، آری یا خیر ؟

[m.mouod]

ازدواج با همکار آري يا خير؟

وقتي مي‌شنوند با همکارت ازدواج کرده اي دهانشان از ذوق آنقدر باز مي‌شود که مکنونات قبلي شان را هم مي‌توان ديد: «خوش به حالت». به گمانشان بر اسب سفيدي سوار شده اي که هيچ سپاهي ياراي پياده کردنت را ندارد، چرا که تو همسفري داري متناسب و عشقي که از شباهت ها سيراب مي‌شود، اما وقتي ورق بر مي‌گردد و زندگي مشترک شروع مي شود ميبيني که نه موارد بيشتري هست که براي خوشبخت بودن بايد وجود داشته باشد.


براي ازدواج کردن بايد هنرمند بود، اينکه از ميان جمعيت ميليوني شهر کسي را پيدا کني که همفکر و هم عقيده ات باشد، چيزي جز هنر و مهارت نمي‌طلبد. اين موجود ايده آل مي‌تواند هر کسي باشد، شايد جواني از دل فاميل يا شايد صد پشت غريبه. اما وقتي غريبه ها آشنا مي‌شوند شباهت ها کار خودشان را کرده اند. بعضي ها مي‌گويند اهل فاميل بهترين گزينه براي ازدواجند. ولي بعضي ها شعري مي‌خوانند که «من از بيگانگان هرگز ننالم». اما آنها که انديشه اي متفاوت دارند دنبال کسي مي‌گردند که نه در فاميل و کوچه و خيابان که همنشيني روزانه در محيط کار است.


در محل کار همه جور آدمي پيدا مي‌شود. از مبادي آداب ترين افراد تا انسان هاي حراف. بعضي هم صورتي اند يا نارنجي، بعضي هم قرمز دو آتشه يا آبي. بعضي ها اما اهل صلحند و سر در لاک خويش مي‌برند و با آناني که از قماش جنجالند کاري ندارند. ولي نمي‌شود کاري کرد. بعضي وقت ها صورتي ترين آدم ها مفتون قرمزترين ها مي‌شوند و آبي ها خواهان نارنجي ها. آنها فکر مي‌کنند هماني را که در آرزوهايشان مي‌پرورانده اند پيدا کرده اند کسي که بهترين همسفر تا آخر عمر است.


علي اصغر احمدي روانشناس و صاحبنظر در امور خانواده در اين باره آنقدر مستدل حرف زدند که متقاعد شديم آدم هاي محيط کار شباهت کمي به اصل وجودي شان دارند. او مي‌گويد: آدم ها در محيط کار تنها لايه هاي ظاهري شخصيتشان را نشان مي‌دهند ، نه تمام لايه ها را . ما همواره ماسک هايي همراه داريم که وقتي وارد محيط کار مي‌شويم به چهره مي‌زنيم تا ظاهري موجه داشته باشيم.
به همين جهت وقتي از او خواستيم تا محاسن و معايب ازدواج با همکار را برايمان فهرست کند، اينگونه سخن آغاز کرد:

«ازدواج با همکار تابع شرايط ازدواج مناسب است، يعني بايد معيارهاي فرد مناسب در نظر گرفته شود و پس از آن براساس ملاک هاي مورد نظر انتخاب صورت بگيرد.براي همين قبل از ازدواج بايد به شاخصه هاي مدنظرمان واقف باشيم و از تصميم گيري صرف بر مبناي رفتار فرد در محيط کار پرهيز کنيم»


اما روي ديگر سکه ازدواج با همکار را احمدي در وابستگي هايي مي‌داند که چشم و گوش ها را بر واقعيت مي‌بندند: «مراودات مستمر در يک محيط نوعي وابستگي را ايجاد مي‌کند که وقتي پاي ازدواج در ميان باشد اين وابستگي ها تشديد مي‌شود. اينها موانعي بر سر راه انتخاب درست هستند».


احمدي البته اين موارد را مربوط به قبل ازدواج مي‌داند چرا که به باور او مشکلات، بعد از ازدواج تازه رخ نمايان مي‌کنند: «دو فرد همکار وقتي با هم ازدواج مي‌کنند، يکسري ملاحظات نيز ميانشان شکل مي‌گيرد که تا پيش از اين مورد توجهشان نبوده مثلاً وقتي خانمي ببيند شوهرش با يک زن گرم صحبت است از خود واکنش نشان مي‌دهد حال آنکه قبل از ازدواج چنين حساسيتي نداشته است.»


بعضي وقت ها پول ميان زن و شوهر فاصله مي‌اندازد، اين يک باور عمومي و البته واقعيتي است که احمدي هم آن را تاييد مي‌کند: «مسايل مربوط به درآمدها براي خيلي از زوجين مشکل آفرين است، به خصوص زماني که مي‌خواهند در هزينه هاي زندگي مشارکت داشته باشند. گاهي اوقات زن و شوهرهايي که محل کارشان هم يکي نيست درآمد همسر را وارسي کرده و در مورد اينکه چرا پولش را خرج زندگي نمي‌کند، از او بازخواست مي‌کنند.اين مساله زماني حادتر مي‌شود که يکي از زوجين بخواهند بخشي از درآمدش را به پس انداز يا تملکي شخصي اختصاص دهد».


معايب ازدواج با همکار به اينجا ختم نمي‌شود، چرا که به گفته اين روانشناس، دو همکار وقتي زن و شوهر مي‌شوند ، حتماً مشاجرات و قهر و دعواهاي خود را به محل کار هم مي‌آورند اين يعني با خبر شدن تمامي همکاران از مسايل درون زندگي اما با اين همه هستند زن و شوهرهاي همکاري که نه تنها اين مشکلات را ندارند که حتي اين مسائل به مخليه شان هم خطور نکرده اين حادثه يک رويا نيست، بلکه همان چيزي است که احمدي به آن درک متقابل مي‌گويد به گفته او زن و مردي که در عين همکار بودن با تفاهم در کنار هم عمر مي‌گذرانند، اگر همکار هم نبودن حتماً چنين وضعيتي را تجربه مي‌کردند.

منبع