**لطفا وارد شوید: حلالم کنید...**

[سارا بانو]

سلام:

امروز یک اتفاق خیلی بدی افتاد و من انقدر مجبور شدم گریه کنم که الان هم صفحه کامپیوترم رو به سختی می بینم..چند تا ارسال کردم تا شاید روحیه ام عوض بشه و تصمیمم برای ایجاد این تاپیک عوض بشه که نشد و دیدم بهتره خودم رو راحت کنم و این تاپیک رو بزنم....

ابتدا توضیح کوتاهی بدم که چه سیلی محکمی خوردم!!

من تو عمرم سیلی نخورده بودم ولی امروز به نظر خودم بعد این همه سال و کار یک سیلی محکمی خوردم....
می خواستم سوار ماشینم بشم و از محل کارم که حدود 5/1 ساعت با خونمون فاصله داره راه بیافتم که تلفن مرکز زنگ خورد..چه صدای وحشتناکی ..من که جز جیغ هیچی نفهمیدم ....تلفن رو به دوستم که ماماست دادم ..نشست و زل زد به منو خانم دکتر کنار دستم که خیلی دوستش دارم.زد زیر گریه....دوست من به همراه ماما و کاردان های واگیر و کاردان خانواده و راننده از دهگردشی بهداشت بر می گشتند که 2 تاشون در یک تصادف هولناک کشته شدند.خانم دکتر دوست من..که خانم بسیار خوبی بود..پاک پاک و مجرد و 26 ساله ..و ما ما مرکزشون یک خانم جوان با 3 تا بچه کوچک و اون 3 تا که زنده اند فعلا وضع وخیمی دارند....
اصلا باورم نمی شد ..این دوشتم دیروز صبح پهلوم نشسته بود و از هردری حرف می زدیم...و الان رو تخت جلوی روم بود پیچیده در یک کفن سفید....زود پر پر شد...
چقدر گریه کردم ..چقدر گریه کردم..تو عمرم ندیده بودم..مامانش منو بغل کرده بود و می بوسید و می گفت بوی دخترم رو میدی و من چه کشیدم وقتی دوستم را پیچیده در کفن بردند و مادرش روی زمین خودشو می کشید...
آنقدر گریه کردمو ترسیده بودم و فکر می کردم اگر من بودم چی؟خدایا من هزار تا آرزو دارم؟
چقدر مرگ نزدیکه...
پای کامپیوترم هم دارم گریه می کنم...خیلی وضع بدیه....هنوز نگاه دیروزش تو چشمامه..انگار قرار نیست اشکهام خشک بشن...خدایا!!!

و اما علت ایجاد این تاپیک.:
من هم مدام دهگردشی می رم تو جاده های بسیاربد جور و بعد هم تو جاده صبح می رم و میام ..گفتم خدا رو چه دیدی ...یک وصیت نامه نوشتم گذاشتم تو خونه..ولی چون این تالار جز رموز خودمه و تنها خواهرم رمز منو می دونه گفتم پیشاپیش یک حلالیت بخوام...
هرکس از من رنجیده با نا خود آگاه یا آگاه ناراحتش کردم می خوام حلالم کنه....تو دنیای دورم کسی می دونم ازم ناراحت نیست ولی در این تالار 2 نفری هستند که ازم دلخورند و منم از آنها...
من که خیلی وقته بخشیدم..اگر روزی نبودم ...می خوام منو ببخشند ...
اگر دلخوری دارند ببخشند..
راستش این تاپیک را زدم جهت حلالیت از همه شما...در خدمتتون تا زمانی که زنده هستم ..هستم ولی اگر روزی ناگهانی نیامدم..حلالم کنید....
من ذاتا هیچ قصد بدی ندارم و قصدم کمکه و اگر اون دوستان هم ناراحت شدند امیدوارم حلالم کنید....
ترسیدم بمیرم و دستم به بچه های تالار برای حلالیت نرسه..
وقتی دوستم که تا دیروز پیشم بود یک دفعه پر پر شد منم باید زمان را از دست ندم..یعنی هیچ کدام ما...
حلالم کنید..

آنی - مدیر همدردی - نقاب- طاهره - فیلو سارا - نیلو 55 - چشم بارانی - صبا 2009 - فرشته مهربان - کیوان - لرد حامد - آرمان 26 - BaBy - دیجیتالمن - شاد - موعود - گل مریم - محمد ابراهیمی - کنجکاو - استار 7 - بال تکین - mke - و همه همه اعضا تالار که در این مدت با هم بودیم.

ممنونم.

[صبا_2009]

سلام

خانمی بابت دوستاتون متاسفم و به شدت متاثر از این اتفاق, ما رو در غم خودتون شریک بدونید

فکر میکنم همه ما گاهی نیاز داریم سیلی هایی به این محکمی بخوریم تا شاید...

[فرشته مهربان]

مرگ آمدنیست ، دیروز و دم

و به قول خیام ،

این کهنه جهان به کس نمی ماند باقی ........................ رفتند و رویم و دگران هم روند

این دنیا سرای باقی نیست ، محل گذر است و حقا که مرگ آگاهی نعمتیه ، من بارها و بارها به این فکر کرده ام که چه بسا لحظاتی دیگر نباشم و همین تلنگری است و خیلی جاها می تواند باز دارنده خوبی در مقابل خطا باشد .

و این عمر ناچیز ارزش این را ندارد که تلف بشه ، به دغدغه های تو خالی ، به رنج های خودساخته و به ظلم ، به کدرورت و به هر چه بدیه .

عمر پشت سرمان را نگاه کنیم ، خیلی زود گذشته ، مگر نه ؟؟ باقی هم همینطوره .

زمانی که از مسئولیتی در اداره آموزش و پرورش فارغ شدم ، خیلی سریع وسائلم را جمع کردم و بخشی را هم گذاشتم همونجا ، به دفتری که خودم ایجادش کرده بودم و اتاقی که سر و سامانش داده بودم نگاهی کردم ، و به خودم گفتم :
خب چه حسی داری حالا که می خوای اینها رو بزاری و بری ؟ ، دیدم انگار نه انگار من زحمت ایجاد و شکل دادنش را کشیدم و دارم خیلی راحت میرم ، انگار اصلاً نبودم ، ..... یه لحظه فکر کردم که از دنیا رفتن هم مثل ترک این پست و مسئولیت و رفتن به جای دیگری است ، پس چرا مردن را این همه سخت می بینیم ،؟؟؟ و گفتم خدایا اگر از این دنیا هم به همین راحتی کنده بشم ، چقدر خوبه .

بعد به رمز این زود از اون محیط و کار کنده شدن فکر کردم ، دیدم ریشه اش در این بوده ، که از همون ابتدای ورود به اون مسئولیت ، هیچ وقت خودم را همیشگی نمی دیدم و اونجا را مال خودم نمی دونستم و بهش وابسته نشدم .
از همین جا فهمیدم که علت سخت دل از این دنیا کندن و راهی دیار باقی شدن و سخت بودن مرگ ، اینه که خود را در دنیا همیشگی می بینیم ، و باور نداریم که همیشه نخواهیم بود ، و اینکه ، اینجا مال ما نیست ، ما مال سرای دیگری هستیم ، چند صباحی فرصتی اینجا یافته ایم برای برگرفتن توشه ای . و اینه که خود را مالک خود و آنچه از دنیا داریم و حتی زن و شوهر و فرزند، و جاه و موقعیت و شغل و تلاشهایمان می دانیم .

اما اگر بدانیم هیچکدام مال ما نیست ، روزی باید بگذاریم و برویم و اینجا جایگاه همیشگی ما نیست ، وابسته نخواهیم شد .
و خیلی کارها و دغدغه های روزمره برای ما بیخود خواهد شد و رنگ خواهد باخت .

و حلال خواهی و وصیت ، هم سنت حسنه ای است که سبک بالی در پی دارد ، پس این تاپیک را تاپیک حلال خواهی قرار دهید که نیک حرکتی است .

[ani]

خانم دکتر عزیز
از اتفاقی که برای دوستتان افتاده واقعا متاسف شدم و امیدوارم خدا به خانواده و دوستانش صبر بدهد .

شما هم انسان خوبی هستی و سعی می کنید که امروزتان بهتر از دیروز باشد .
مطمئنم آنقدر در کارنامه زندگی تان کارهای خوب دارید که چند دلخوری ناخواسته کوله بار شما را سنگین نمی کند .
این کدورتها هم زیبایی زندگی است .
موفق باشید دوست جوان و خوشفکر من .

[THEN]

[align=justify]سلام سارای عزیزم

چه تاپیکی! هزار جا غرقم کرد. در دوری و نزدیکی، در مرگ، در شناخت، در ...

راجع به کدوم یکی بنویسم؟

راجع به اینکه چطور قلب انسان برای کسی می تپه که غیر از نوشتار راهی برای حس کردنش نداشته؟

سارا اگه رابطه من و تو مجازیه، پس چرا اندوهت در قلب منه؟ چرا دستت تو دست منه؟

اگه من برای تو غیر حقیقیم و تو برای من، پس چطور روح همدیگه رو لمس می کنیم؟

یا راجع به مرگ؟

شاید برات عجیب باشه که مرگ، زندگی رو برام پر رنگ می کنه. هر وقت مرگ میاد، زندگی میاد.

وقتی از قبر های نو به سمت قبرهای قدیمی می رم، از این ور مرگ به اون طرفش قدم بر میدارم. و می بینم که زندگی اونجاست ...

سارا چقدر حرف هست که کلمه نمی شن تا برات بنویسمشون ...

چه خوب که امروز کسی نیست، و من می تونم تا شب، یا شاید تا فردا و فرداها غرق بشم ...[/align]

[m.mouod]

سلام
خانم دکتر عزیز ما

درگذشت دوستان و همکارانتون را صمیمانه تسلیت عرض می کنم .

خدا رحمت کند دوستان و همکاران شما را .
من هم از خداوند حکیم برای درگذشتگان این حادثه دلخراش آمرزش ، مغفرت و علوّ درجات و برای بازماندگان این عزیزان صبر جمیل و بقای عمرشریف مسئلت دارم.روحشان شاد و امیدوارم بهشت ابدی جایگاهشان باشد انشاء الله با اولیاء الله محشور شوند 203:

[سارا بانو]

سلام:

ممنون از تمام دوستانم که برام ارسالی کردند و هم انها که با فشار دکمه تشکر نشان دادند از من دلخور نیستند و من الان کمی آسوده تر شدم...
یکی از دو دوست دلخور شده ام هم خدا رو شکر من را بخشیدند و حلال کردند هرچند من تنها از روی عشق زیاد مرتکب خطا شدم ولی خب من که انها را حلال کردم خوشحالم یکی از ان دو هم حلال کرده....
خدا رو شکر...
ان یک نفر هم روزی می فهمه که همین کار من چه کمکی بهش بوده و سپردم اگر ناگهانی نیامدم یکی از دوستان زحمت حلالیت طلبی را بکشه...
ممنونم..
هنوز منتظر سایر دوستان هستم تا کاملا خیالم راحت بشه کسی ناراحت ازم نیست...
الان که از تشییع جنازه اومدم بیشتر این حس را دارم....
به خصوص که مدیر محترم لطف کردند و این تاپیک را در انجمن مرگ گذاشتند رسما احساس کردم مردم!!!!
عجب انجمن ترسناکی تنها پست من توشه!!!!!
خیلی تنهایی سخته ها!!!
ولی عیب نداره ان شا الله شما در تاپیک مرگ هیچ کاری هیچ زمان نداشته باشید..
ممنونم.
دوستتون دارم.

[ani]

[color=#000000]سلام:

ناگهانی نیامدم یکی از دوستان زحمت حلالیت طلبی را بکشه...

این خیلی بده که این همه به مسئله مرگ و حلالیت فکر می کنی .
عزیزم بالاخره همه یک روزی از دنیا می روند ولی به نظرم یک کمی از یک کم بیشتر متاثر از مرگ دوست و همکارت شدی .

نوع تفکرت درمورد مرگ بعد از حادثه ای که برای دوستت اتفاق افتاده ناراحت کننده است .
خانم دکتر عزیزو نارنین یک کمی به خودت بیا و حال روحی خودت را عوض کن . به نظر نمی آید حالت نرمال باشد .

انشالله که عمر باعزت داشته باشی . این را پیش خودت تکرار کن که دوست و همکار من بر اثر یک حادثه فوت کرده و قرار نیست من هم چنین سرنوشتی داشته باشم .

[مدیرهمدردی]

ولی عیب نداره ان شا الله شما در تاپیک مرگ هیچ کاری هیچ زمان نداشته باشید..
ممنونم.
دوستتون دارم.

سلام خدا صبر بده بهتون
و توان و هوشیاری بهتون بده تا بتوانید حس صحیح تری نسبت به مرگ داشته باشید.
اما فرمایش شما یه تعارف رایج بین مردم هست که ناخودآگاه آنها را به خطا می اندازد.
در واقع ما بیشتر از هرچیزی سروکارمان با مرگ هست.

و آنگه که مرگ عشوه گری آغاز می کند...

[THEN]

[align=justify]

به خصوص که مدیر محترم لطف کردند و این تاپیک را در انجمن مرگ گذاشتند رسما احساس کردم مردم!!!!
عجب انجمن ترسناکی تنها پست من توشه!!!!!
خیلی تنهایی سخته ها!!!

و این خیلی خوبه که شما حتی در چنین روزی، لطایف اطرافت رو در نظر داری. عزیزم همین اخلاقت باعث می شه همیشه توانایی بیرون آمدن از اندوه های زندگی رو داشته باشی.

شما هم مثل آنی، هیچوقت اسیر شرایط بد نمی شی. [/align]