سلام.
پای حرف که باشه ادعا!! می کنم سیرت برام مهمه نه صورت. اما پای عمل که برسه ترجیح می دم تا آخر عمرم تنها بمونم اما قد همسرم کوتاه نباشه! یا می گم: چهره طرف به دلم ننشسته!
از یک طرف می بینم نمی تونم دلمو راضی کنم، از یک طرف می دونم که دارم به خلقت خالقم ایراد می گیرم!
همیشه در صحبت کردن با اون دوستهام که می گن تیپ و چهره براشون مهمه، فکر می کنم که چقدر سطحی نگر هستند، اما خودم ...
اینجا کسی هست که در عمل به صورت طرفش اهمیت نده و موقع انتخاب به سیرت اکتفا کنه؟ چه چیزی باعث شده از ظاهر بگذرید؟
احساس می کنم در ظواهر غرق شدم، می دونم که خیلی هاتون در "انسانیت" به درجه ای رسیدید که صحبت هاتون راه نجات من باشه.
علاقه مندی ها (Bookmarks)