راه های همسریابی

[حسین پور]

راههای همسریابی عبارتند از:
1. وساطت افراد خانواده، بستگان و بخصوص والدین: متدوال ترین روش در فرهنگ ملی و دینی همین روش شناسایی به واسطه افراد خانواده و یا فامیل و بستگان است. افراد خانوداه اغلب به دلیل شناختی که از فرد و روحیات و عقاید و خواسته های وی دارند و همین طور شناختی که از افراد مورد نظر دارند و یا می توانند با تحقیق های مهم همه جانیه شناخت کافی پیدا کنند بهتر می توانند به تطابق داشتن و میزان هم گرایی و اشتراکات آنها آگاهی پیدا کنند. این روش ساده ترین روش عملی و سهل الحصولترین طریق کسب اطلاعات اولیه و ارتباطات بعدی و مورد نیاز است و از نظر حاصل کار نیز ثمر بخش ترین شیوه به شمار می رود.
به عبارت دیگر این روش از این امتیازات برخوردار است: سهولت، سرعت کسب اطلاعات و ارتباطات، اطمینان نسبی بیشتر به صداقت و دلسوزی واسطه(که خانواده و والدین هستند) و شناخت بیشتر به روحیات، سوابق و خواسته های طرفین. علاوه بر این خالی از هر گونه تعصب و سوگیری است و بدون هیچ گونه حب و بغض شخصی انجام می گیرد. همچنین تحت تأثیر احساسات و عواطف غریزی که در ارتباطهای مستقیم به وجود می آید، نیست.


2. وساطت مراکز مشاوره
مراجعه به برخی مراکز مشاوره ازدواج که به منظور شناساندن دو فرد برای ازدواج تأسیس شده است، فرد مطلوب و مطابق با خواسته ها و توقعات خود را یافت. چنین مراکز مشاوره محدود هستند و کمتر با فرهنگ ملی و بومی ما تناسب دارد و افراد کمتری برای شناسایی فرد مورد نظرشان به این مراکز مراجعه می کنند. اگر این مرکز مشاوره ازدواج مورد اعتماد باشند در محیط های دانشگاه یا غیر آن می توانند موثر باشند و از طرف دیگر چون امکان همسریابی از راه اول یعنی وساطت خانواده به هر دلیلی امکان پذیر نیست این راه می تواند اطلاعاتی که موردنیاز را در اختیار بگذارند. تأکید می شود این مراکز مشاوره باید دارای کارشناسان دلسوز، با تجربه و مورد اعتماد و سابقه روشن و مطمئن باشند.


3. راه دیگری که متأسفانه در حال حاضر و بخصوص در محیط های اجتماعی مختلط مثل دانشگاه ها از آن استفاده می شود روش ارتباط مستقیم و بدون واسطه است. در این روش جوانان آماده ازدواج شخصا و مستقیما اقدام به خواستگاری یا جلب خواستگار می کنند. به نظر ما این روش معقولی نیست و تناسبی با فرهنگ دینی و اخلاقی ما ندارد و معمولا موجب بروز و ظهور روابط نامشروع و فسادآور می شود زیرا این روش به " دلباختگی در یک نگاه" منتهی می شود و تصمیم گیرنده بدون توجه به معیارها و ارزشهای تعیین شده در شرائط همسر ایده ال و متناسب، و بدون توجه به هدف مورد نظر خود و صرفا به خاطر جلب توجه به ظواهری همچون زیبایی، ثروت، تحصیلات، پست و مقام و ... شیفته طرف مقابل شده و تصمیم گیری اش در یک فضای فکری و روانی احساسی و عاطفی انجام می گیرد.
هرچند لازم است دو طرف به مسائل ظاهری مثل آنچه گفته شد توجه کنند ولی محور قرار دادن و اصالت دادن به آنها منتفی است و صحیح نیست بلکه باید ضمن توجه به آنها، به موازین اساسی و ارزشهای اخلاقی و زیربنایی و پایبندی به اصول اخلاقی دینی اصالت بخشید و آنها را محور تصمیم گیری قرار داد. و گر نه تصمیم گیری های بر اساس ارتباط های مستقیم و بدون واسطه معمولا بر اساس خواسته های نفسانی و احساسات زودگذر انجام می گیرد. که عواقب ناگوار و نامطلوب دارد. بنابراین توصیه اکید ما این است که برای شناسایی فرد مورد نظر و همسریابی هرگز از این روش استفاده نشود و به ایجاد ارتباط مستقیم چه حضوری و چه تلفنی و چه مکاتبه ای بدون اشراف و نظارت خانواده های دو طرف اقدام نشود.


4- یکی از راه هایی که امروزه برای شناسایی و ارتباط دختر و پسر بکار گرفته می شود, چت است, در این زمینه گفتنی است, اصل چت در صورتی که منتهی به مفسده ای نشود اشکال ندارد, ولی با توجه به حساسیت مسئله همسر گزینی و شرایط فراوانی که احراز آنها لازم است, بدست آوردن همسر مناسب, از این طریق مشکل به نظر می رسد, مگر اینکه در مراحل بعدی در مورد او تحقیقات رسمی صورت گیرد و شما از این بابت مطمئن شوید که همسر مورد نظر خود را یافته اید.
به بیان دیگر این روش بسیاری از واقعیتهای لازم را از شما پنهان نگه می دارد و لذا اکتفا نمودن به این روش هرگز شما را به واقعیت نمی رساند و چه بسا یک آدم کور و کچل را پسندیده باشید چه حتی عکس قابل اعتماد از او در اختیار ندارید و تا کنون کسی نگفته است که من زشتم که ایشان نفر دوم باشد
البته از نظر فقهی و شرعی ازدواج با چنین فردی اشکال شرعی ندارد, ولی از آنجا كه ازدواج نقطه عطف زندگی است و خوشبختی و بدبختی انسان تا حدود زیادی بستگی به موفقیت و یا شكست در این امر مهم و حیاتی است بهتر آن است در انتخاب همسر و شریك زندگی دقت زیادی كرد و تا زمانی كه از شایستگی و لیاقت وی اطمینان پیدا نكرده ایم، اقدام صورت نگیرد و حتی وعده و قول و قرار ندهید. بنابراین اگر آشنایی تان در حد و سطح همان چت است به نظر نمی رسد برای چنین تصمیم سرنوشت سازی ، كافی باشد بلكه تحقیق های بیشتری در این زمینه لازم و ضروری است و باید از دیگر روشها نیز که نام بردیم کمک بگیرید و با مراجعه مستقیم و حضوری به خانواده وی و اطلاع از سطح فرهنگی اجتماعی، دینی اخلاقی وی و خانواده اش اطمینان بیشتری حاصل نمایید و نیز با شناسایی دوستان نزدیك و نیز كسب اطلاع از همكاران و محل كار وی، میزان آشنائی تان را بیشتر كنید. و به طور كلی با چشمی باز و آگاهی كامل از وضعیت وی و خانواده محترمشان اقدام به چنین عمل مهم و سرنوشت سازی كنید تا در آینده دچار پشیمانی نشوید و نگویید ای كاش تحقیق بیشتری می كردم و از تناسب وی با خود اطلاع پیدا می كردم. بنابراین توصیه می شود برای انتخاب همسر و شریك زندگی برای یك عمر، ابتدا ملاكها و معیارهای همسر لایق و شایسته را مطالعه كنید و از والدین محترم تان نیز كمك بگیرید و نظرات مشورتی آنها را نیز بشنوید و درباره فرد مورد نظر تحقیق كافی (چه توسط خود و چه توسط خانواده محترمتان) بعمل آورید و به صرف برخی گفته ها و شنیده ها یا نوشته هایی كه از طریق چت بدست آورده اید اكتفا نكنید.
در عین حال شما خوب می دانید خاستگاه این شیوه خواستگاری و ازدواج فرهنگ غربی است که از بین رفتن پایه بنیادین خانواده، پای بند نبودن به ارزش های دینی و وجود تفکر لیبرالی به معنی آزادی خواهی در همه عرصه های زندگی مهمترین مشخصه آن است. طبق اظهار نظر جامعه شناسان خانواده، درغرب ازدواج به معنی زن و شوهر شدن از راه شرعی و یا قانونی با هدف زندگی طولانی با یکدیگر در حال منسخ شدن است و شکل جدیدی از کنار هم زندگی کردن زن و مرد رواج یافته که هیچ سنخیتی با فرهنگ حاکم بر کشور ایران ندارد. این نوع ازدواج یا کنار هم زندگی کردن در غرب به زندگی شریکی مشهور است که در آن زن و مرد به عنوان زن و شوهر مورد خطاب قرار نمی گیرند بلکه با عنوان شریک نزدیک (Partener) یاد می شود. آشنایی و خواستگاری و سپس ازدواج اینترنتی و چتی نیز برخاسته از چنین فرهنگی است.
حاکمیت چنین فرهنگی سبب می شود آسیب هایی را برای ازدواج اینترنتی به دنبال بیاورد به عنوان نمونه می توان به ارائه اطلاعات غلط توسط یکی از طرفین به دیگری هنگام آشنایی و خواستگاری اشاره کرد. بنابراین چگونه می توانید به اطلاعات طرف مقابلتان اعتماد کنید؟!
از آن جا که معمولا وقتی از طریق چت ارتباط برقرار شد به تدریج بیشتر شده و زمینه علاقه به یکدیگر فراهم می شود و چه بسا به وابستگی بیانجامد و در صورتی که بخواهید اطلاعات داده شده را در جلسه حضوری مورد بررسی قرار دهید و تصمیم گیری کنید چه بسا تصمیم گیریتان تحت تأثیر همان عشق و علاقه قبلی شده و نتوانید واقعیات را آن گونه که هست مشاهده کرده و تصمیم عاقلنه و واقع بینانه بگیرید. خلاصه پایه واساس ازدواجتان بر احساسات گذاشتهش شده و زندگی سست و متزلزل خواهد شد. خلاصه این که خواستگاری از طریق چت راه مطمئن معقولی نمی تواند باشد

برگرفته از::""انجمن پاتوق یو""http://forum.patoghu.com

[سایه خانم 88]

سلام ......
مقاله جالبتون رو خوندم.. به نظر من، هر فردی به یکی از روش هایی که شما در بالا اشاره کردید .. با همسر اینده اش ملاقات میکنه. نحوه ملاقات و اشنایی مهم نیست، مهم اینه که در این اشنایی ها چه واقعیت هایی گفته میشه، یا نمیشه .. که زندگی اینده دو نفر رو دستخوش تغییرات خوب یا بد میکنه. امیدوارم همه انتخاب ها اگاهانه و با هدف تشکیل یه زندگی موفق باشه.

[آرزو]

سلام

متشکرم از مطلب انتخابی شما
فقط یه سوال !

چرا راه سوم که آشنایی حضوری با شناختی باز و واقعی بهمراه دارد از نظر نویسنده باعث تاسف است!؟ ولی راه چهارم که آشنایی از طریق چت دنیای دوروغین و هزار دردسر است تاسف ندارد !!:P

ممنون

[شادزی]

چرا راه سوم که آشنایی حضوری با شناختی باز و واقعی بهمراه دارد از نظر نویسنده باعث تاسف است!؟ ولی راه چهارم که آشنایی از طریق چت دنیای دوروغین و هزار دردسر است تاسف ندارد !!
آره سوال من هم همینه؟

[دانه]

روش آشنايي من با همسرم كاملاً سنتي بود.
همسرم در محيط كار مرا ديده بود.(البته من به هيچ عنوان هيچ وقت ايشان را نديده بودم چرا كه محيط كار ما محيط بسيار بزرگ با هزاران پرسنل است) مرا از مديرم خواستگاري كرد و مديرم مسئله را با من مطرح كرد.اولين ملاقات ما كاملا رسمي و در مراسم خواستگاري بود اما به ما اجازه دادند در مدت يكي دو ماه تا زمان عقد خوب همديگر را بشناسيم و چند باري با هم بيرون رفتيم و صحبت كرديم.خيلي خيلي رك حرفهايمان را به هم مي زديم. تقريبا به يك شناخت نسبي به هم رسيديم و نتيجه گرفتيم كه م توانيم تفاوتها را به مرور برطرف كنيم و همين هم شد. هنوز كه هنوزه خيلي تفاوتها باهم داريم چون دو آدم مختلف در دو كالبد مختلف هستيم . پس تفاوتها طبيعي است. اما نتيجه گرفتن از اينكه مي توانيم در كنار هم سازش كنيم مهمتر از هر چيز است.
خيلي ها را مي بينم كه يكسال با هم رفاقت مي كنند بعد از يكسال يكيشان مي گويد ما نمي توانيم با هم ازدواج كنيم و به هم نمي خوريم يا اينكه خيلي ها پيشنهاد ازدواج مي دهند مشروط بر اينكه مدتي با هم دوست باشند و آخرش هم معلوم نيست كه ازدواجي در كار باشد يا نه....
تا زماني كه دو طرف نسبت به هم احساس مسئوليت و تعهد نكنند نمي توانند خيلي خوب براي هم مايه بگذارند. شايد در زمان دوستي به آن اندازه كه در زمان نامزدي و عقد مي توانند با هم كنار بيايند ، نيايند.