زندگی بدون بچه

[baharbi khazan]

نمی دونم چند نفر تا حالا تو موقعیت من قرار گرفتن. اما می دونم خیلی سخته.
همه تلاشهات برای بدست آوردن یه بچه بی نتیجه می مونه .هرچی پول خرج می کنی . هرچی خودت رو زیر دست دکترا می ندازی فایده نداره . شوهرت رو دوست داری اما آرزو می کنی ای کاش سالم بود و مثل همه مردای سالم بهت بچه می داد اما ...
توی پارادکس پیچیده ای می افتی چکار کنی خودت خیلی بچه می خای . جامعه ازت بچه می خاد . اما خدا نمی خاد.خدا به خیلی ها که فرهنگ و پولش رو ندارن که بچه تربیت کنن می ده اما به تو نمده . زندگی می گذره و زمان می گذره و تو همچنان منتظری ...

[mostafun]

من عاشق بچه ام.
اولين تجربه حاملگي خانمم، حاملگي خارج رحمي بود، و كوچولو رو (اولين بچه مون بود آخه، دوسش داشتيم) از دست داديم. خيلي سخت بود برامون. هر چند همه درد و زحمتش براي خانمم بود، ولي من هم خيلي ناراحت بودم.
نمي دونم احتمال اين اتفاق توي حاملگي چند در هزاره؟ اما بالاخره براي ما اتفاق افتاد. چيزي كه اصلا انتظارش رو نداشتيم. گاهي فكر مي كنم شايد قسمت بوده. شايد بچه خوبي نمي شد. دل خودم رو با اين حرفا خوش مي كنم.
حالا ما هم منتظريم و نگران. خانمم از باردار شدن مي ترسه. تجربه تلخي داشته.
براي ما هم دعا كنيد.

[fatima-v]

دوست خوبم سلام ورودت رو به تالار خوش آمد میگم درسته که بچه خوبه ولی نه به قیمت از دست دادن یک شوهر خوب و یک زندگیه خوب اما یک شرط هم داره اینکه دلتون رو صاف کنید به یکی از مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست برید و یک کوچولوی خوشگل و بیگناه رو بیارین و بشید مادر و پدرش باور کن لذتش از بچه دار شدن بیشتره من اگر میتونستم آرزوم این بود
به این موضوع خوب فکر کن خوشحال میشم نظرتو بدونم

[fereshth]

baharbi khazan : خدا به خیلی ها که فرهنگ و پولش رو ندارن که بچه تربیت کنن می ده اما به تو نمده .

هيچ كار خدا بي حكمت نيست فكر نمي كني اين دو گروه مقابل هم هستند:
گروهي كه فرهنگ تربيت فرزند رو ندارند و در نتيجه آنرا سر راه مي گذارند
و گروهي كه عاشق بچه هستند و توانايي تربيتش را دارند اما بچه اي ندارند

fatima-v: دلتون رو صاف کنید به یکی از مراکز نگهداری کودکان بی سرپرست برید و یک کوچولوی خوشگل و بیگناه رو بیارین و بشید مادر و پدرش باور کن لذتش از بچه دار شدن بیشتره من اگر میتونستم آرزوم این بود

منم با نظر fatima-v كاملاً موافقم به نظر من هيچ فرقي بين فرزند خودمان با فرزند ديگران نيست كودكان همه بي گناه و دوستداشتني و نيازمند محبت پدر و مادر هستند.
ضمن اينكه با اين كار همسر و زندگيتان را حفظ كرديد ، آن بچة دوستداشتني هم خانواده دار مي شود.
اما اگر امتحان كرديد و ديديد مهر اين كودكان به دلتان نمي نشيند و حس مي كنيد از روي اجبار انجام مي دهيد اصلاً سراغ اين كار نرويد.

[baby]

بله آوردن يه بچه بي سرپرست و نثار کردن عشقتون به اون يکي از زيباترين کارهائيه که مي تونين انجام بدين. فقط قبل از انجام اين کار راجع بهش اطلاعات کسب کنين وبررسيهاتونو کامل کنيد.

[مارال]

منم شرایط شمارو دارم و داشتن یه شوهر خوب و فهمیده رو به داشتن بچه ترجیح میدم بچه خوبه ولی در صورتیکه یه پدر خوب بالای سرش باشه میدونم شاید بیشتر از اینکه خودت بچه بخوای جامعه ازت میخواد حرف دیگران زخم زبوناشون نگاههاشون حتی گاهی اوقات خواهر وبرادر خودت انچنان میسوزوننت که نمیدونی شکایت اونارو به کی بکنی در کنار اینا هزینه سنگین درمان خدا واقعا بهمون صبر بده اما من سعی میکنم بیشتر به داشته هام فکر کنم هر چند جز یه همسر خوب و سلامتی و پدر مادرم هیچکسو وهیچ دلخوشی ندارم ولی خوب با همینا خودمو اروم میکنم امیدوارم خدا هر چه زودتر دامن همه منتظرین و سبز کنه و به زندگی ماها هم رونق ببخشه

[مي مي]

سلام دوستان
منم بچه دوست دارم و فعلا هم خدا قسمت نکرده مادر بشم ولي اگه شوهرم خوب و در حد عالي باشه بچه نداشتنم رو ميتونم تحمل کنم (البته زبونم لال که اينطور نشه)چون فکر ميکنم بتونم يکي از اون بچه هايي که هيچ پدر و مادري ندارن تا دل براشون بسوزونه رو فرزند خودم بدونم و وقتي شوهرم خوب باشه و کنارم باشه همه چي کامله،نظرم اينه که درسته نتونم بچه اي از خودم داشته باشم ولي ميتونم مهر و محبت مادري رو نثار کودک ديگه اي بکنم،اما اين در صورتيه که همسر عالي داشته باشم که اين وضع ناراحتش نکنه...

[aftabgardon]

سلام دوستان
من فکرمی کنم این موضوع این قدرها هم راحت نیست که فقط بگیم یک بچه از شیرخوارگاه بگیره. بعضی از اتفاق ها انگار باید پیش بیان تا بفهمیم اون قدرها هم تصمیم ساده ای نیستند.
باید سرپرستی بچه ای رو بپذیری که هزار تا اما و اگر توش هست. ترسناکترینش اینه که دل که بستی یکی پیداش بشه و بگه : مال منه!
خودت باید بتونی درست رفتار کنی . باید هی به خودت بگی رفتارم با بچه درسته؟ نکنه کمتر محبت می کنم؟ نکنه بیش از حد دعواش میکنم؟ نکنه اطرافیانم قبولش نکنند. نکنه بعد از یه مدت همسر من که می تونست بچه خودشو داشته باشه دیگه این بچه رو نخواد و .... به نظرم خیلی سخته تصمیم خیلی سختیه. و به نظرم چقدر خوشبخت و توانمند هستند کسانی که این کارو انجام میدن
در ضمن در مورد بچه دار نشدن همیشه این اطرافیان نیستند که به آدم فشار میارن. اونا ممکنه بعد از یک مدت به این موضوع عادت کنند اما اون حس مادر شدن که توی وجودت پیچیده کلافت میکنه.داشتن یک همسر خوب درمان نیست فقط مرهمه.
راه حلی براش ندارم. اما به نظر منم موضوع مهمیه. دوست دارم بدونم دیگران در مورد این مشکل چه نظری دارند.

[هستی]

علاوه بر مشکلاتی که آفتابگردون در مورد قبول و بزرگ کردن فرزندی از پرورشگاه گفت، یک نکته دیگر هم هست؛

به لحاظ مذهبی این فرزند بسته به جنسیتش به مادر یا پدرخوانده اش محرم نیست و بعد از اینکه به سن بلوغ رسید، خانواده های مذهبی را از این حیث دچار مسائلی به لحاظ پوشش و ... در خانه خود شخص می کند.

در مورد خانواده هایی که به این شکل به حجاب و پوشش عقیده هم ندارند، باز بنظرم مساله ساز است. چون طبیعتا بحث محرم و نامحرم زمانی مطرح می شود که امکان بوجود آمدن کشش در دو فرد وجود داشته باشد.

با توجه به حساسیتهایی که بین زن و مرد وجود دارد و در همین تالار هم به کرات دیده می شود، با رسیدن این کودک به دوران بلوغ، این حساسیتها بدون شک در طرف مقابل ظاهر خواهد شد. و تنها باعث می شود جو صمیمی یک خانواده از بین برود.

خود من به شخصه عقیده دارم، اگر واقعا هیچ راهی برای فرزند دار شدن یک زوج وجود نداشت، اگر یکدیگر را دوست دارند و از سایر جهات از هم راضی هستند، بدون بچه و با رسیدگی دورادور به امور یتیمان و ... زندگی کنند وگرنه جدا شوند.

[aftabgardon]

حس داشتن بچه چند وقت بعد از عروسی به سراغ آدم میاد حتی اگه بچه دوست هم نباشی. فکر میکنم به صورت غریزی باشه. مثل اینکه تا وقتی ازدواج نکردی مدام با خودت میگی: در آینده با کی ازدواج میکنم؟ چی میشه؟
حالا عروسی که کردی موضوع بچه میاد وسط. تصمیم این که بچه دار بشی یا نه آسون نیست مخصوصا وقتی به تاخیر بیفته. اگه این وسط مشکلی هم پیش بیاد دیگه بدتر!
نمی خوام قضیه رو سختش کنم. داشتن یه همسر خوب اگه درمان هم نیست بهترین چیزیه که می تونی داشته باشی. اما مطمئن نیستم این بهترین چیز تا چند وقت بعد از نداشتن بچه واست باقی می مونه؟