ترس از ازدواج!!!

[sahel2008]

سلام به همگی دوستان.
راستش من نسبت به ازدواج تا حدودی بدبین هستم! خیلی از زندگی های دور و اطرافم رو میبینم. عده ای کاملا ازدواج های ناموفقی دارند و شاید در مرز طلاق و جدایی هستند. عده ای هم جدا شده اند و بسیاری زوجین هم گرچه ازدواجشون ناموفق نبوده اما زندگیشون چنگی هم به دل نمیزنه. یعنی یک طرف خیلی انعطاف به خرج میده و از خواسته های به حقش میگذره تا اون زندگی به خاطر خیلی از مسائل از هم نپاشه. یکی به خاطر بچه اش دیگری به خاطر آبروش و ...
یعنی کمتر زوجی رو میبنم که واقعا زندگی رو به رشد ومتعالی داشته باشند.
خب من یه دختر 25 ساله هستم. از خیلی از جهات در رفاه کامل هستم. یعنی اینکه شرایط مساعدی در خونه پدری ام دارم. اما هم از لحاظ شرایط سنی که کم کم داره میره بالا و هم اینکه چون والدین من مسن هستند و دوست دارند هر چه زودتر سر و سامان گرفتن من رو ببینند احساس می کنم که بایستی جدی تر به مسئله ازدواج نگاه کنم! اما وقتی میبینم که ازدواج واقعا دردسرهای خیلی زیادی داره. و ممکنه در آینده دچار مشکلات مشابه اطرافیانم بشم احساس ترس میکنم. و حاضر نیستم شرایط مطلوب فعلیم رو با شرایط نا مناسب احتمالی در آینده عوض کنم.
واقعیتش شناخت افراد هم به این سادگی ها نیست. و همچنین شرایط محیطی هم اجازه نامزدی بدون عقد رو به جوانان نمیده! خودم هم اهل دوستی نیستم. این وسط موندم که با این شرایط چطوری میشه صاحب یک زندگی خوب و رو به رشد در اینده شد؟ راستش از وقتی با این سایت آشنا شده ام و مشکلات مربوط به زندگی های مختلف رو خوندم بیشتر دچار تردید شده ام.

[شادزی]

شما با این دید منفی که داری اگر هم ازدواج کنی موفق نمی شی.پس فکرش رو هم نکن.ازدواج یعنی شراکت. سختی داره. فکر نکنید با ازدواج راحت میشی و زندگیت آسونتر میشه ولی اینا همش مال اولش هست اگه دلت با شوهرت یکی باشه مشکلات حل شدنی هستند.اونایی هم که می بینی مشکل دارن مفهوم ازدواج رو نفهمیدن و هر کدومش برای منافع شخصی یا معنوی ازدواج کرده یا ارضانیاز جنسی. به خاطر همین سرد میشن و پشیمون.عشقها کشکی شده. مشکل اینجاست.

[digitalman]

حرف شما را در این مورد که زندگی خوب و زوجهای خوشبخت کم شده اند قبول دارم . به نظرم بصورت کلی نسل قبل در زمینه تشکیل خانواده و ... موفق تر بوده اند .
خانم ساحل درست است زندگیهای که میبینیم چنگی به دل نمیزنند . اما چرا ؛ بنظر من چون جوونها در انتخاب همسر درست عمل نمیکنند و فقط احساس را ملاک قرار میدهند ( اکثرا ) و این جمله را بکار میبرند که اگر عشق باشه همه چی درست میشه . و جالبه احساس وابستگی و یا علاقه زودگذر خود را هم عشق مینامند . البته دلایل متعدد دیگری هم وجود دارد .
اما کسانی که این امر مقدس را جدی میگرند و با چشمان باز و آگاهی وارد این مسیر میشوند معمولا یک زندگی شیرین در انتظارشان هست .
خانواده ها هم اگر توجیه بشوند اجازه نامزدی را میدهند . البته هرکدام برای خود خط قرمز هایی دارند که در بسیاری موارد منطقی است و ناشی از تجربه آنهاست .
موفق باشید

[sahel2008]

ممنون دوستان عزیز.
ببینید من الان موندم چطوری میتونم کسی رو که میاد رو واقعا بشناسم؟ بر فرض که خانواده ها هم قبول کردند که یک مدت نامزدی باشه ولی فکر میکنید میشه در عرض دو سه ماه بشه کسی رو که میاد شناخت؟ چون حداقل برای شناخت 6 ماه الی یکسال نیاز هست. اما فکر نمیکنم با این شرایط محیطی خانواده ها هر چقدر هم انعطاف به خرج بدند نمیتونند بیشتر از دو سه ماه اجازه بدند. من در یک شهرستان زندگی میکنم! تازه بعد از این مدت که شناخت حاصل شد و فهمیدیم که به درد هم نمیخوریم چی میشه؟ من الان موندم که واقعا چطوری میتونم کسی رو درست بشناسم؟ تا دچار عشقهای کشکی نشوم؟

[digitalman]

ساحل گرامی : اینهمه مقاله آموزشی و کتاب و تجربیات دوستان در این تالار و تجربه اطرافیان خودت و تحقیق درباره گذشته فرد و خانواده او و دقت در رفتار خواستگار ( دقت در رفتار، نه در حرفها ) میتونه به شناخت بهتر کمک کنه . اما شناخت 100% هرگز حاصل نمیشه .

[کاترین]

سلام ساحل جان شما شما چند وقت قبل هم یه تاپیکی مثه همین ایجاد کرده بودین
http://www.hamdardi.net/showthread.php?tid=5073&page=5

من فکر میکنم ایجاد دویاره چنین تاپیکی کمک چندانی نخواهد کرد
به جای ان شاید بهتر باشه که تواناییمان را در شناخت طرفمان بالا ببریم
و اینکه خودمان چه نیازهایی از شریک اینده مان درایم
و خودمان و نیازهامان را بهتر بشناسیم
به عقیده من اگه هر چقدر ما ازموقعیتی که میخواهیم وارد ان بشویم اطلاعات بهتری داشته باشیم قطعا ترسمان کمتر میشود
و در نهایت هم توکل به خدا است

[پسر بهاری]

به نظرم نا امید نشید ، حتماً مورد خوبی گیر میارید .

[sedmammad]

سلام
باز هم یک خاطره جالب براتون بگم. ما یه تیم حرفه ای شنا بودیم. ناجی گری و غواصی و ... . تابستونها معمولا می رفتیم سراغ آبهای وحشی تر بجای تمرین در استخر و آب های بسته. یه روزی رفته بودیم سد لار برای تمرین. وسط تمرین بودیم و وسط آب، یهو یک گروهی از توی ساحل شروع کردن به داد و بیداد که آآآآی بیاین، بدوین...ما فکر کردیم مشکلی براشون پیش اومده و زود اومدیم به کناره و بیرون آب. 6 تا بدنساز درشت هیکل و ورزیده و توپ رو دیدیم که سیاه پوش بودن و غمگین و اعلامیه ای هم روی شیشه ماشینهاشون چسبونده بودن.
هی به هم می گفتن حیف شد. جوون حیفی بود. رفیق حقی بود... گفتیم چی شده؟ مشکلی هست؟ مارو صدا کردین؟ گفتن بعله که هست ! اون اعلامیه ترحیم رو بخونین.
خوندیم.
- خوب؟
--خوب؟! یکی از بهترین رفقای ما بود، قهرمان رده فلان بدنسازی و کمربند فلان فلان رشته و اینا...
-خوب؟
--هیچی دیگه هفته پیش اومدیم اینجا شنا کنیم، درست همونجا که شما بودین غرق شد! الانم هفتم فوتشه
-ااااااا..چرا؟
--هیچی دیگه، مثل شما رفته بود اون وسط. هرچی هی گفتیم بیا نیومد.
-طفلکی. خدا رحمتش کنه.
--امواتتونو بیامرزه
-یه سوال، این بزرگوار شنا بلد بود؟
--به، آقارو! مربی بدنسازی بود، کمربند مشکی فلان بود، نایب قهرمان فلان بود...بابا یلی بود!
-شنا چی، شنا بلد بودد؟
--نه، ولی دل شیر داشت!
-؟!!!!!
و ما بدون رد و بدل نمودن کلامی بیش ، به محل تمرین خودمون یعنی همون وسط آب که دوست شیردل اما شنا نابلد آن عزیزان خفه شده بود، به ادامه تمرین پرداختیم.
یل بودن و بدنساز بودن و شیردل بودن و سرتیپ بودن و مومن بودن و شاگرد اول بودن یک طرف، دانستن فوت و فن کاری که می خواین بهش بپردازین یکطرف.
و ازدواج تخصصی ترین این کارهاست. اگر می خواین وارد این آب وحشی و بی ملاحظه بشین، اول شنا کردن توی اون رو یاد بگیرید.

شادی روح رفتگان صلوات....

[sahel2008]

سلام ساحل جان شما شما چند وقت قبل هم یه تاپیکی مثه همین ایجاد کرده بودین
http://www.hamdardi.net/showthread.php?tid=5073&page=5

من فکر میکنم ایجاد دویاره چنین تاپیکی کمک چندانی نخواهد کرد
به جای ان شاید بهتر باشه که تواناییمان را در شناخت طرفمان بالا ببریم
و اینکه خودمان چه نیازهایی از شریک اینده مان درایم
و خودمان و نیازهامان را بهتر بشناسیم
به عقیده من اگه هر چقدر ما ازموقعیتی که میخواهیم وارد ان بشویم اطلاعات بهتری داشته باشیم قطعا ترسمان کمتر میشود
و در نهایت هم توکل به خدا است

سلام کاترین عزیز! بله درسته قبلا تایپیک مشابهی در این زمینه زده بودم اما موضوع این تایپیک با قبلی کمی متفاوت هست! مشکل اصلی من در حال حاضر توانایی شناخت صحیح از طرف مقابل هست. البته مطالعات زیادی هم در این مورد داشته و دارم. اما فکر میکنم بازهم کافی نیست! دوست دارم از تجربیات بقیه هم در این مورد استفاده کنم. چون محیط شهر که من زندگی میکنم کوچیک هست و نمیشه با آزادی بیشتر کسی رو شناخت! و کسی هم که به عنوان خواستگار میاد هم هیچ وقت سعی نمیکنه جوری حرف بزنه یا رفتار کنه که شبه بر انگیز باشه. من تجربه خیلی تلخی از دختر خاله ام دارم. اون خیلی سعی کرد قبل از ازدواج شناخت پیدا کنه همسرش هم مورد تایید قرار گرفت و در ظاهر ادم فوق العاده موجهی بود! اما الان زندگیشون داره از هم میپاشه و این آقا حتی حاضر نیست به یک مشاور مراجعه کنه. می ترسم که من هم دچار مشکلاتی مشابه شوم. دختر خاله ام اصلا در شرایط روحی مناسبی نیست و بارها از اینکه با این آقا ازدواج کرده اظهار پشیمانی میکنه.

[sahel2008]

سلام
باز هم یک خاطره جالب براتون بگم. ما یه تیم حرفه ای شنا بودیم. ناجی گری و غواصی و ... . تابستونها معمولا می رفتیم سراغ آبهای وحشی تر بجای تمرین در استخر و آب های بسته. یه روزی رفته بودیم سد لار برای تمرین. وسط تمرین بودیم و وسط آب، یهو یک گروهی از توی ساحل شروع کردن به داد و بیداد که آآآآی بیاین، بدوین...ما فکر کردیم مشکلی براشون پیش اومده و زود اومدیم به کناره و بیرون آب. 6 تا بدنساز درشت هیکل و ورزیده و توپ رو دیدیم که سیاه پوش بودن و غمگین و اعلامیه ای هم روی شیشه ماشینهاشون چسبونده بودن.
هی به هم می گفتن حیف شد. جوون حیفی بود. رفیق حقی بود... گفتیم چی شده؟ مشکلی هست؟ مارو صدا کردین؟ گفتن بعله که هست ! اون اعلامیه ترحیم رو بخونین.
خوندیم.
- خوب؟
--خوب؟! یکی از بهترین رفقای ما بود، قهرمان رده فلان بدنسازی و کمربند فلان فلان رشته و اینا...
-خوب؟
--هیچی دیگه هفته پیش اومدیم اینجا شنا کنیم، درست همونجا که شما بودین غرق شد! الانم هفتم فوتشه
-ااااااا..چرا؟
--هیچی دیگه، مثل شما رفته بود اون وسط. هرچی هی گفتیم بیا نیومد.
-طفلکی. خدا رحمتش کنه.
--امواتتونو بیامرزه
-یه سوال، این بزرگوار شنا بلد بود؟
--به، آقارو! مربی بدنسازی بود، کمربند مشکی فلان بود، نایب قهرمان فلان بود...بابا یلی بود!
-شنا چی، شنا بلد بودد؟
--نه، ولی دل شیر داشت!
-؟!!!!!
و ما بدون رد و بدل نمودن کلامی بیش ، به محل تمرین خودمون یعنی همون وسط آب که دوست شیردل اما شنا نابلد آن عزیزان خفه شده بود، به ادامه تمرین پرداختیم.
یل بودن و بدنساز بودن و شیردل بودن و سرتیپ بودن و مومن بودن و شاگرد اول بودن یک طرف، دانستن فوت و فن کاری که می خواین بهش بپردازین یکطرف.
و ازدواج تخصصی ترین این کارهاست. اگر می خواین وارد این آب وحشی و بی ملاحظه بشین، اول شنا کردن توی اون رو یاد بگیرید.

شادی روح رفتگان صلوات....

خوشحال میشم راز شناگری رو از شما و سایر دوستان یاد بگیرم!