بدبینی نسبت به مسائل

[saeed.m007]

سلام.

من نمی دونم چطور بنویسم. شاید به خاطر اینه که برای اولین دفعه است که من دارم تو این سایت می نویسم.

من پسری 23-24 ساله هستم و دانشجو. راستش، آدمی هستم که زود تصمیم گیری می کنم و خیلی زود هم نسبت به تصمیم گیری خود احساس پشیمانی می کنم. در بعضی از این موارد، یعنی این تصمیم گیری ها، احساس ترس از عواقب این عمل به مدت چند روز (وابسته به موضوع آن) من رو اذیت می کنه. نمی دونم با این حس آزار دهنده چی کار کنم.

هرچند که سعی می کنم که با صحبت کردن با خودم، به قول معروف دو دو تا چهار کردن، برای لحظاتی خودم را توجیه کنم، اما دوباره به همون حس قبلی بر می گردم.

در زندگی اصولا آدمی هستم که دنبال بهترینم. با اینکه می دونم که این کار اصولا درست نیست.
مثلا یک قطعه کامپیوتر می خرم 80.000 تومان. بعد از اینکه از مغازه میام بیرون با خودم میگم که کاش 92.000 تومنی رو می خریدم.

مثال بعدی، چند روز پیش برای شروع یک کار مجبور شدم که به دفتر آن شرکت بروم. مسئول شرکت ادرس منزل و کدملی و ... من رو پرسید، من با اینکه نمی خواستم همه این اطلاعات رو مخصوصا کدملی رو بدم، بدون هیچ سوالی همشون روگفتم. اما بعد از خارج شدن از شرکت، احساس اینکه این شرکت با کدملی من می تونه هزار تا کار بکنه و واسه من دردسر بشه و ... سراغم اومد.

مثال بعدی، تو دانشگاه. مثلا بعد از کلاس با استاد می خواهم صحبت کنم که البته اصلا اهل صحبت کردن با استاد نیستم. وقتی صحبتم تمام شد، احساس می کنم که به بدترین نوع ممکن، جملات را گفتم. کاش به جای جمله ... جمله ..... رو می گفتم و همین طور مسائل بسیاری دیگه که هر روز ذهنم رو مشغول خودشون می کنه.

خودم احساس می کنم که علتش اینه که زود تصمیم می گیرم و دوم اینکه شاید خیلی محتاط باشم و شاید به خاطر حس کمال گرایی و یا ....

یک مشکل دیگه ایی که دارم، اینه که برخورد دیگران با من، برام خیلی مهمه. مثلا اینکه مردم در مورد من چی فکر می کنند. چرا فلانی امروز اینطوری با من برخورد کرد و هزار تا چیز دیگه. به خاطر همین سعی می کنم که همه رو از خودم راضی نگه دارم. شاید علت اینکه من از مسئول اون شرکت نپرسیدم که شما کد ملی رو برای چی می خواهید، همین بود که با این سوال ممکنه اتفاق خاصی بیفته.

ببخشید که این همه نوشتم. گفتم شاید کسی بتونه کمکی بکنه تا این مشکلات حل بشه.

خیلی خیلی ممنونم.

[ash_a700]

سلام دوست عزیز.
من هم مشکل شما رو دارم. 24 سالمه.یه بار هم پیش روانشناس بالینی که رفتم به من گفته شد که کمال گرا هستم و تو معنویات و چیز های خوب حریص هستم.مقاله ای هم توی این سایت هست به نام >>آن ها که از خودشان راضی نیستند بخوانند<<که اینو مربوط به کمال طلبی میدونه تقریبا همه مواردش شامل من میشه ولی نمی دونم چیکار کنم.
این موضوع منو هم آزار میده جوری که اضطراب و فشار زیادی رو به من وارد کرده.
حتی توی روابط اجتماعی هم این حس آزار دهنده هست.یعنی بعضی وقتا سعی می کنم رابطه خوب و راحتی با دیگرون داشته باشم و بعضی وقتا حتی تمی تونم چشم تو چشمشون بندازم.
حتی المقدور صحبت نمی کنم یا به سختی و از کلمات رسمی استفاده می کنم.و خلاصه اصلا احساس راحتی نمی کنم و این میشه که در تنهایی ها راحتی بیشتری احساس می کنم.

ببخشید که نتونستم کمک کنم اما لا اقل مشکلمون یکیه !خوشحال میشم در این مورد بتونیم به هم کمک کنیم.
قبلا از نظرات و راهکارهای همه دوستان ممنون

[saeed.m007]

سلام دوست خوبم.

ممنون که لطف کردی و نظرت رو گفتی و با من همدردی کردی. راستش مشکل من وقتی می خواهم با دخترخانم ها صحبت کنم، اصلا قابل مقایسه با صحبت با آقا پسرها نیست. من نمی تونم حتی یک جزوه ساده بگیرم. احساس می کنم که خیلی خجالتی هم هستم که همین مشکل، باعث شده که موقعیت های خیلی خوبی رو از دست بدم مخصوصا تو دانشگاه.

من هم یک بار به یک دکتر روانشناس بالینی مراجعه کردم و بعد از 2 ساعت صحبت من، به من همین جمله خودت رو گفت. یعنی گفت که شما از بچگی کمال گرا بودید و از شما خواستند که بهترین باشید و ... و بعدش هم به من گفت که پیش یک دکتر روانپزشک برم تا قرص بخورم. من پیش روانپزشک رفتم اما راستش از دکترش خوشم نیومد و قرص هایی هم که داد، اصلا از داروخانه نگرفتم. نمی دونم که چطور به این نتیجه رسیدم که تنها کسی که می تونه کمکم کنه، خودم هستم. با خودم تصمیم گرفتم که بدون قرص و دارو این مشکل رو درمان کنم. اما خیلی سخته. من یک تصمیم می گیرم اما موقع عمل یک چیزی دیگه از آب در میاد. بعضی اوقات که می خواستم به خودم اعتماد به نفس بدم و ...، سعی می کردم که با صحبت کردن مشکلم رو حل کنم. اما وقتی فکر می کنم که دارم بهترین جمله رو می گیرم، بعد از چند لحظه می فهمم که این جمله من بیشتر برداشت منفی داره تا مثبت.(مخصوصا وقتی در جمع هستم.)یعنی اگر به من بگن که با 10 پسر صحبت کن، می تونم به زحمت با 10 پسر به طور انفرادی صحبت کنم اما به طور همزمان برای 10 پسر صحبت کردن، هرگز. به همین خاطر، سعی می کنم که خیلی کم صحبت کنم. معمولا تو دانشگاه نمی تونم اسم دوستانم رو با صدای بلند صدا کنم. ترجیح می دهم که برم پیش اونها و رو در رو با اونها صحبت کنم. خلاصه خیلی حالم گرفته. اما نمی دونم دقیقا باید چی کار کنم. از کجا شروع کنم. هرچند برای من فرقی نمی کنه. چون طاقت شکست های لازم برای کسب اعتماد به نفس رو ندارم. حداقل تا الان که نداشتم.

از لحاظ دوست شدن با افراد مشکل ندارم البته فقط با پسرها. چون به خاطر اعتقاداتم اصلا دوست ندارم که با دختری دوست شوم. اما نمی توانم از دخترهای همکلاسی خودم هم، یک جزوه بگیرم یا حتی یک سوال درسی بپرسم. دوست شدن با پسر ها معمولا به سادگی صورت می گیرد اما خودم از این دوستی ها معمولا لذت نمی برم. چون اونها می توانند که شلوغ بازی در بیارند، داد وبیداد کنند، تو سرو کله همدیگه بزنم. اما من سعی می کنم که یک گوشه بشینم و تماشا کنم و اصلا بلد نیستم که شوخی های با نمک بندازم. شاید هر صد سال یک دفعه به طور شانسی این اتفاق بیفته. اکثر شوخی های من به جای خنده، گریه داره. به همین خاطر کلا بی خیال می شم. در واقع من از دوستی با دوستانم فقط تنها برنگشتن از دانشگاه رو متوجه می شوم. همین. با اینکه خودم اصلا این رو نمی خواهم و می خواهم با دوستانم مثل خودشون شوخی کنم. بعضی اوقات که بعضی از این دوست نماها شوخی شهرستانی یا شوخی های نامردی می کنه، چون نمی تونم مثل خودش رفتار کنم، معمولا فقط تو خودم حرص می خورم.

خلاصه، حاااااااااااااااااااااااا اااااالم خیلی گرفته است.

البته این هم از بچه های این سایت یاد گرفتم که نباید انرژی منفی به خودمون بدیم و مثبت فکر کردن و ... . اما احساس می کنم از حرف تا عمل، خیلی خیلی فاصله است.

موفق باشی.

[saeed.m007]

این رو یادم رفته بود.

[shad]

سعید عزیز، شما باید با تمرین سعی کنید اعتماد به نفستون رو بالا ببرید، برای این کار اولین قدم اینه که یاد بگیرید خودتون رو مواخذه نکنید، از خودتون انتقاد نکنید، یا بهتره بگم سعی کنید با خودتون راحت باشید، حتی بعضی مواقع با صدای بلند به خودتون بخندید البته نه الکی، اگه اشتباهی ازتون سر زد به جای اینکه در خلوت خودتون رو زجر بدین و تنبیه کنید به اشتباهتون بخندین، سعی کنید با خودتون دوست بشید، این اولین قدمه، بپذیرید که انسان ممکنه در روز کل 24 ساعتش رو اشتباه بکنه، پس شما 24 ساعت در روز می خندید! این خیلی خوبه، این قضیه بهتون انرژی میده که بهتر و بهتر بشید در صورتی که اگه بخواین خودتون رو مواخذه کنید هر روز بیشتر از روز بعد در لاک خودتون فرو می رید! اما یادتون باشه که فعلا فقط خودتون اجازه دارید که به خودتون بخندید!

[saeed.m007]

سعید عزیز، شما باید با تمرین سعی کنید اعتماد به نفستون رو بالا ببرید، برای این کار اولین قدم اینه که یاد بگیرید خودتون رو مواخذه نکنید، از خودتون انتقاد نکنید، یا بهتره بگم سعی کنید با خودتون راحت باشید، حتی بعضی مواقع با صدای بلند به خودتون بخندید البته نه الکی، اگه اشتباهی ازتون سر زد به جای اینکه در خلوت خودتون رو زجر بدین و تنبیه کنید به اشتباهتون بخندین، سعی کنید با خودتون دوست بشید، این اولین قدمه، بپذیرید که انسان ممکنه در روز کل 24 ساعتش رو اشتباه بکنه، پس شما 24 ساعت در روز می خندید! این خیلی خوبه، این قضیه بهتون انرژی میده که بهتر و بهتر بشید در صورتی که اگه بخواین خودتون رو مواخذه کنید هر روز بیشتر از روز بعد در لاک خودتون فرو می رید! اما یادتون باشه که فعلا فقط خودتون اجازه دارید که به خودتون بخندید!

سلام شاد عزیز.

جملات شما رو بررسی می کنم و دوباره بر می گردم.

ممنون از لطفت.

[ash_a700]

سلام سعید جان
من تو این چند روز هر چی گشتم تاپیک شما رو پیدا نکردم.ببخشید کمی دیر شد.
هیچ وقت فکرشو نمی کردم کسی مشکل منو داشته باشه.با تمام وجود درکت می کنم و باهات همدردی می کنم.و حرفاتون مصداق منم هست.
امیدوارم تو این تاپیک با نظرات دوستان به نتایج خوبی برسیم.
الهی آمین

[ash_a700]

سعید جان من قبل از شما تاپیکی رو با عنوان درمان کمال گرایی باز کردم
یه سر بزن

[digitalman]

سعید و ash_a700 گرامی سلام :
فکر کنم تا الان شدیم سه نفر ؛ البته من سه چهار سالی از شما بزرگتر هستم ولی مشکلات شما را دارم . راه حلی که من بهش رسیدم همان است که شاد عزیز گفت :( تمرین ) . باید وارد روابط بشید و بیشتر با مردم بجوشید تا یاد بگیرید . من سعی کردم این کار را بکنم و وضعیتم بهتر شد .
این را هم بگویم من از خیلی از کارهایی که کرده ام پشیمان نیستم . مثلا وارد نشدن در روابط سطحی و مبتذل . یا وارد شوخی های شهرستانی نشدن و ...
موفق باشید .

[nik_andish]

سلام دوستان عزیز:
من هم همین مشکل رو دارم؛با وجود اینکه همه ی چیزهای مورد علاقه ام رو بدست آوردم ولی این مساله هنوز حل نشده!گاهی فکر میکنم با وضع فعلی جامعه-و اینکه افراد پررو و بی ملاحظه خیلی زیاد شدن -نمی تونم تو این جامعه زندگی کنم.به همین خاطر هم می خواهم برای(بخوانید به بهانه ی) ادامه تحصیل از ایران برم(با وجود اینکه خیلی ایران رو دوست دارم).لطفا دوستان دیگه راهنمایی کنن.