وقتی از هر کسی یا هر چیزی دلگیر می شیم ،وقتی اوضاع به هر دلیلی بر وفق مرادمون نیست،وقتی کسی ما رو رنجونده ،و هزار تا وقتیه دیگه......
از یه چیز اطمینان داریم این که یه کسی هست که مارو بدون هیچ شرطی دوست داره ،ما رو با تمام نقص ها و ضعف هامون می پذیره و محبتشو ازما دریغ نمی کنه ،چون ما از خودشیم ،وجود پرمهراون بوده که به ما هستی بخشیده
اما امان از وقتی که این وجود پرمهر هم با ما بی مهری می کنه ،یا اون قدر محبتشو ناعادلانه تقسیم می کنه که هیچ قانون ریاضی هم قادر به توجیه اون نیست ،اون وقته که دلم می خواد فریادی بکشم که تمام تاریخ صدامو بشنوه ...
دوستان به نظر شما چرا بعضی از مادرها اون قدر بی مهری می کنند و یا اون قدر بین فرزندانشون تبعیض قائل می شن که آدم حتی به واژه مقدس مادر شک کنه ؟ در مقابل چنین مادرانی باید چه رفتاری داشت؟
علاقه مندی ها (Bookmarks)