قابل درکه، اینکه خیلی سختی کشیدین و احساس تنهایی می کنید و کسی نیست که همراهتون باشه.
یه اصلاحی باید بهتون بگم:
اول
اینکه هیچ چیزی ایده آل نیست یعنی این طور نیست که خانواده های دیگه 100 درصد همیشه همراه هم باشند همونطور که اینطور نیست که خانواده ی شما 100 درصد مقابل شما باشند اگه خوب فکر کنید لحظاتی رو پیذا میکنید که ازتون حماییت کردند شاید تعدادش کم باشه شاید اونقدرها اساسی نبوده باشه ولی بالاخره این کاررو کردند.
دوم
هر کم و کاستی از خود ما ناشی میشه ؛ شاید اینکه نمیتونن پشتیبان شما باشن به خاطر ضعف شخصیتی خودشون باشه که حتما همینطوره ، بنابراین چطور میشه از آدمی انتظار کمک و همدلی داشت که خودش احتیاج به کمک داره، آیا قضاوت ها ی این شخص یا اشخاص قابل اتکا و اهمیت دادن هستند؟
سوم
شما باید مسئولیت زندگی خودتونو بپذیرید منتظر کسی نباشید منتظر منجی نباشید فقط خودتونید که میتونید زندگیتونو بهتر کنید، میتونید خودتونو دوست داشته باشید؛ وقتی نتونید به خودتتون محبت کنید چرا دیگران باید این کا رو بکنند؟روی خودتون تمرکز کنید نه رفتارهای دیگران.
این مطالبو پیشنهاد میکنم :
http://www.hamdardi.net/thread-37224.html
http://www.hamdardi.net/thread-154.html
من دیوانه چو زلف تو رها میکردم / هیچ لایقترم از حلقه زنجیر نبود
علاقه مندی ها (Bookmarks)