دختر مردم رو وابسته کردم، و باید برم!

[بابک 1369]

سلام دوستان
واقعیتش از پارسال برای مهاجرت به کشور دیگه ای اقدام کرده بودم و اصلا قصد ازدواج نداشتم و بهش فکر نمی کردم.
حدود 3 ماهه با دختر خانمی دوست شدم که خانواده ها هم در جریان هستند. اون موقع احتمال می دادم که مهاجرتم برای امسال درست نمیشه و حداقل 1 سال و نیم با هم خواهیم بود.
که ناگهان کار مهاجرتم با شرایط خیلی خوب درست شد.

در تاپیک قبلیم هم درباره رابطه خودم با ایشون نوشتم:
http://www.hamdardi.net/thread-44354.html

خیلی با هم دیگه خوب و عالی هستیم از هر نظر، و هم دیگر رو دوست داریم. اون قدری که به شخصه حتی برا ازدواج با ایشون مایل هم هستم ولی واقعا تنها مشکل همین مهاجرت من هست.
من یک ماه دیگه بلیطم هست و حتما باید اونجا باشم. و ایشون تا یک سال دیگه نمی تونه بیاد و این یعنی ما حداقل یک سال از هم دور خواهیم بود.
ایشون هم متاسفانه یا خوشبختانه وابستگی شدید به من پیدا کرده. طوری که بارها جلوی خودم وقتی حرف رفتن من شده گریه کرده، یا شبها حتما باید با من تلفنی صحبت کنه که خوابش ببره. از طرفی هم تا 1-2 ماه آینده امتحان خیلی سرنوشت ساز داره که می دونم اگر غصه من رو بخوره حتما خراب می کنه.
ضمن اینکه من 27 ساله و لیسانس هستم و ایشون 25 ساله و فوق لیسانس.

اگر وابستگی ایشون نبود احتمالا می گفتم عاقلانه اینه که جدا بشیم و هر کدوم مسیر زندگی خودمون رو بریم. ولی الان عذاب وجدان وابستگی ایشون هم هست. بهش فکر می کنم دیوانه میشم که یک دختر به این پاکی و سادگی رو الان انقدر وابسته خودم کردم و بذارم برم.
به نظر خودم اصلا از اول اشتباه کردم که گذاشتم رابطه مون انقدر عمیق بشه و اگر برگردم به عقب اصلا آشنا نمی شدیم. ولی الان دیگه این نقطه هستم.

الان شما دوستان چه پیشنهادی بهم می کنید؟

[فرشته اردیبهشت]

به نظر خودم اصلا از اول اشتباه کردم که گذاشتم رابطه مون انقدر عمیق بشه و اگر برگردم به عقب اصلا آشنا نمی شدیم. ولی الان دیگه این نقطه هستم.

خیلی جالبه تو تاپیک قبلیت نوشتی خیلی مشتاقم باهاش ازدواج کنم و جور جوریم
و بعد سه روز حالا که مهاجرتت درست شده این حرفو میزنی که کاش اشنا نمیشدین؟؟؟؟؟

من اگر جای دختر بودم حتما میخواستم بذاری و بری چون همچین مردی که از پذیرفتن مسولیت کارهایی که کرده فراریه نمیتونست مرد زندگیم باشه .

هم دیگه رو خیلی دوست داریم. اینو مطمئنم

تعریف من با شما درمورد دوست داشتن متفاوته.

[mina-mina]

رابطه ی 3 ماه ارزششو نداره که بخاید مابقی عمرتونو تلف کنید برای همدیگه. هرچقدرم که وابسته باشه الان جدا بشید بهتره تا با قول و امید واهی هی ای نرابطه رو کش بدید.

[جوادیان]

سلام

دوست عزیز شما اول باید چن تا چیزو مشخص و روشن کنین تا به نتیجه برسین..

اولیش اینه که آیا حتما مایل به ازدواج با ایشون هستین , حتی چن سال دیگه؟

دومی اینه که آیا ایشون مایل هستند بعد ازدواج با شما مهاجرت کنند؟؟

اگه گزینه اولی بله هستش پس چه جای افسوس و نگرانیه؟ میتونین بعد اقامت کم کم شرایط ازدواجو مهیا کنین و با ایشون هم در تماس باشین

گزینه دوم هم اگه منفی باشه پس ادامه رابطه شما بی معنی هستش و زودتر باید خاتمه بدین تا ایشون بیشتر ضربه نخورن ..

[خندون]

چقدر جالب.من دقیقا تو همچین موقعیتی بودم و جای اون دختر خانوم بودم.
به نظرم اگه اون دختر عاقل باشه باید شما رو در تصمیم گیری آزاد بذاره.چون اگه واقعا عشق و علاقه تون واقعی باشه بالاخره شما یه راهی پیدا میکنین و بعد از مهاجرت میتونین با ایشون ازدواج کنبن و ایشون رو هم با خودتون ببرین.

الان که به گذشته فکر میکنم از عملکرد خودم راضی هستم.منم خیلی دوستش داشتم ولی خب با خودم گفتم اگه جلوی رفتنش رو بگیرم بعدها همیشه تو زندگیمون سرم منت میذاره که من میخواستم پیشرفت کنم و شما جلومو گرفتی.

راستش الان یکم بغض کردم ولی خب واقعیتش اینه که اکثر آدمها لاف عاشقی میزنند و در عمل به دنبال منافع خودشون هستن البته منظورم به شما نیست من در مورد کیس خودم گفتم.

شما هم بهتره عذاب وجدان نگیری و منطقی باشی و تصمیمی بگیر که بعدها منتی سر اون خانوم نذاری.

[بابک 1369]

خیلی جالبه تو تاپیک قبلیت نوشتی خیلی مشتاقم باهاش ازدواج کنم و جور جوریم
و بعد سه روز حالا که مهاجرتت درست شده این حرفو میزنی که کاش اشنا نمیشدین؟؟؟؟؟

من اگر جای دختر بودم حتما میخواستم بذاری و بری چون همچین مردی که از پذیرفتن مسولیت کارهایی که کرده فراریه نمیتونست مرد زندگیم باشه .


تعریف من با شما درمورد دوست داشتن متفاوته.

سلام. مرسی از پاسخ تون
ولی دوست عزیز لطفا اشتباه قضاوت نکنید. من عضو قدیمی این انجمن هستم، تاریخ عضویتم رو ببینید با تاریخ خودتون برابره. پس کسی نیستم که کم تجربه و خام باشم و اشتباهات بچه گانه بکنم.
من 2 ماه میشه که نتیجه مهاجرتم رو بهم اعلام کردند و بلافاصله هم به ایشون گفتم.
من هنوزم میگم واقعا دلم می خواد باهم باشیم و به ازدواج هم ختم بشه. واقعا برای من دختر ایده آل و کاملیه. با قاطعیت میگم این 3 ماه، خوش ترین 3 ماه زندگیم بود. فقط این آشنایی تو زمان خیلی بد برامون افتاد.
من اگر پسر بی مسئولیتی بودم الان بیخیال همه چیز میشدم و فقط جشن می گرفتم و خودمو آماده می کردم که برم کانادا برای عشق حال. ولی این روزا فقط ناراحتی و غصه و نگرانی برای ایشون دارم.

رابطه ی 3 ماه ارزششو نداره که بخاید مابقی عمرتونو تلف کنید برای همدیگه. هرچقدرم که وابسته باشه الان جدا بشید بهتره تا با قول و امید واهی هی ای نرابطه رو کش بدید.

خیلی ممنونم از راهنمایی تون دوست عزیز.
ولی فقط بحث وابستگی نیست. گفتم من انقدر توی همین تالار همدردی بودم و موضوعات دیگران رو خوندم واقعا تو این زمینه با تجربه هستم.
من با ایشون بینهایت بهم دیگه می خوریم و اشتراکات داریم. دو طرفه هم همدیگه رو خیلی دوست داریم. چیز دیگه ای که بهم تردید میده اینه که از کجا معلوم تا آخر دیگه چنین دختری پیدا کنم که خالصانه منو دوست داشته باشه و رابطه مون کاملا دو طرفه باشه؟

سلام

دوست عزیز شما اول باید چن تا چیزو مشخص و روشن کنین تا به نتیجه برسین..

اولیش اینه که آیا حتما مایل به ازدواج با ایشون هستین , حتی چن سال دگ؟

دومی اینه که آیا ایشون مایل هستند بعد ازدواج با شما مهاجرت کنند؟؟

اگه گزینه اولی بله هستش پس چه جای افسوس و نگرانیه؟ میتونین بعد اقامت کم کم شرایط ازدواجو مهیا کنین و با ایشون هم در تماس باشین

گزینه دوم هم اگه منفی باشه پس ادامه رابطه شما بی معنی هستش و زودتر باید خاتمه بدین تا ایشون بیشتر ضربه نخورن ..

طبق معمول ممنون از صحبتهاتون آقای جوادیان باز هم صحبت هاتون باعث دلگرمی هستند.
بله الان تو این شرایط کاملا از ازدواج با ایشون مطمئنم. هر چند شناختمون برای 3 ماه ممکنه کم باشه
بله ایشون هم کاملا قصدشون مهاجرت هست. اصلا از همین طریق با هم آشنا شدیم. هر دو داشتیم برای مهاجرت اقدام می کردیم که کار من زودتر از ایشون درست شد. حتما هم خودم کاراشو درست می کنم که تا یک سال دیگه بیاد پیشم.
چیزی که باعث نگرانیمه اینه که می دونم اون نمی تونه دوری رو تحمل کنه. همین الانش هم میشینه به یک ماه آینده فکر می کنه گریه اش می گیره. مطمئنم افسردگی شدید می گیره . من چطور می تونم اونجا معمولی زندگی بکنم و خوشحال باشم وقتی بدونم اون توی ایران داره اشک میریزه؟
همه عمرم منتظر این لحظه بودم که مهاجرتم درست بشه و بعدش جشن بگیریم و مهمونی بدیم. اما الان که درست شده همش نگرانی و اوقات تلخی و بعضا گریه شده.
بهترین اتفاق زندگیم تو بدترین زمان افتاده

- - - Updated - - -

چقدر جالب.من دقیقا تو همچین موقعیتی بودم و جای اون دختر خانوم بودم.
به نظرم اگه اون دختر عاقل باشه باید شما رو در تصمیم گیری آزاد بذاره.چون اگه واقعا عشق و علاقه تون واقعی باشه بالاخره شما یه راهی پیدا میکنین و بعد از مهاجرت میتونین با ایشون ازدواج کنبن و ایشون رو هم با خودتون ببرین.

الان که به گذشته فکر میکنم از عملکرد خودم راضی هستم.منم خیلی دوستش داشتم ولی خب با خودم گفتم اگه جلوی رفتنش رو بگیرم بعدها همیشه تو زندگیمون سرم منت میذاره که من میخواستم پیشرفت کنم و شما جلومو گرفتی.

راستش الان یکم بغض کردم ولی خب واقعیتش اینه که اکثر آدمها لاف عاشقی میزنند و در عمل به دنبال منافع خودشون هستن البته منظورم به شما نیست من در مورد کیس خودم گفتم.

شما هم بهتره عذاب وجدان نگیری و منطقی باشی و تصمیمی بگیر که بعدها منتی سر اون خانوم نذاری.

ممنونم از راهنمایی تون.
ایشون هم الان دقیقا دارن کار شما رو می کنن. یعنی تاکید شدید داره که من برم و جدا بشیم که من آزاد باشم. ولی من کاملا دارم می بینم که از درون داره درد می کشه و گریه می کنه.
اصلا آدم بی وجدانی نیستم که کسی رو تو این شرایط تنها بذارم و برم دنبال موفقیت و خوشی خودم.
حتی با مادرش هم صحبت کردم که می تونیم الان بیایم خواستگاری یا حتی عقد اگر بخوان. ولی پاسخ قاطعی نمیدن نمی دونم چرا. شاید به خاطر منه
توی این مدت آشنایی اون همه جوره به پای من نشست و خودشو ثابت کرد. من چطوری با این حالش بذارم و برم؟

[nahid-111]

تنها ناراحتی تون وابستگی خانم هست. اینکه ایشون عادت دارند شما رو در کنار خودشون ببینند
خب با اسکایپ هر روز در ارتباط باشید. اگه مشکل صحبت شبانه یک ساعتی شماست با اسکایپ هم مقدوره ، تا وقتی که مهاجرت ایشون مهیا و وصال حاصل شه
بهشون اطمینان خاطر بدید ترکشون نمیکنید و قصدتون ازدواجه

[جوادیان]

طبق معمول ممنون از صحبتهاتون آقای جوادیان باز هم صحبت هاتون باعث دلگرمی هستند.
بله الان تو این شرایط کاملا از ازدواج با ایشون مطمئنم. هر چند شناختمون برای 3 ماه ممکنه کم باشه
بله ایشون هم کاملا قصدشون مهاجرت هست. اصلا از همین طریق با هم آشنا شدیم. هر دو داشتیم برای مهاجرت اقدام می کردیم که کار من زودتر از ایشون درست شد. حتما هم خودم کاراشو درست می کنم که تا یک سال دیگه بیاد پیشم.
چیزی که باعث نگرانیمه اینه که می دونم اون نمی تونه دوری رو تحمل کنه. همین الانش هم میشینه به یک ماه آینده فکر می کنه گریه اش می گیره. مطمئنم افسردگی شدید می گیره . من چطور می تونم اونجا معمولی زندگی بکنم و خوشحال باشم وقتی بدونم اون توی ایران داره اشک میریزه؟
همه عمرم منتظر این لحظه بودم که مهاجرتم درست بشه و بعدش جشن بگیریم و مهمونی بدیم. اما الان که درست شده همش نگرانی و اوقات تلخی و بعضا گریه شده.
بهترین اتفاق زندگیم تو بدترین زمان افتاده

سلام دوباره

نترس ..هیچی نمیشه

نه افسردگی میگیره نه چیزیش میشه..

فرض کن رفتی خدمت و جای دوری افتادی ..

یه مدتی بهش فشار میاد و بعدا عادت میکنه..

به قول دوست عزیزمون با اسکایپ و واتساپ هم میتونین مکالمه داشته باشین.. مهم هدف مشترکتونه که باید برای رسیدن بهش بعضی چیزهارو تحمل کرد و بعدا شیرینیش و حس کرد..

[فرشته اردیبهشت]

سلام. مرسی از پاسخ تون
ولی دوست عزیز لطفا اشتباه قضاوت نکنید. من عضو قدیمی این انجمن هستم، تاریخ عضویتم رو ببینید با تاریخ خودتون برابره. پس کسی نیستم که کم تجربه و خام باشم و اشتباهات بچه گانه بکنم.
من 2 ماه میشه که نتیجه مهاجرتم رو بهم اعلام کردند و بلافاصله هم به ایشون گفتم.
من هنوزم میگم واقعا دلم می خواد باهم باشیم و به ازدواج هم ختم بشه. واقعا برای من دختر ایده آل و کاملیه. با قاطعیت میگم این 3 ماه، خوش ترین 3 ماه زندگیم بود. فقط این آشنایی تو زمان خیلی بد برامون افتاد.
من اگر پسر بی مسئولیتی بودم الان بیخیال همه چیز میشدم و فقط جشن می گرفتم و خودمو آماده می کردم که برم کانادا برای عشق حال. ولی این روزا فقط ناراحتی و غصه و نگرانی برای ایشون دارم.

سلام اگر دانایی و باتجربه بودن به عضو قدیمی بودن هست که من الان علامه دهر بودم و شما هم که دیگه نیازی به مشورت نداشتید . هرچند بازهم فکر من باشما فرق داره من اینجا هستم چون همچنان یاد میگیرم و نیاز دارم و نمیتونم بگم با تجربه ام .

و اما در مورد قضاوتی که گفتید و من این پاسخ رو نوشتم بخاطر این هست که تو تاپیک قبل گفته بودین" همدیگر رو دوست داریم با اطمینان" !!!
که در این صورت اگر دوست داشتن کسی برای خود من اتفاق میفتاد حتما باوجود اون برای ادامه زندگی ام برنامه می ریختم که ظاهرا معنی دوست داشتنی که اینجا نوشتید فقط یه حس مثبته .
که البته همین اتفاق جور شدن مهاجرت و لحن نوشته تون تو پست اول نشون میده که شما تا اون حدی که باید این خانم رو دوست ندارید .

خب پس نتیجه گرفتیم که وجود این دختر خانم برای شما حیاتی نیست .

حال با این وضع میتونید یا اینکه به رابطه تون ادامه بدین با علم به این که دختر خانم ببینند تحمل این وضع نامعلوم رو دارند که شما بذارینش برین تا بعدا ازدواج کنید .
و یا این که کلا به رابطه تون خاتمه بدین و برین دنبال زندگیتون .چون هر کس به اندازه خودش مسووله که وارد روابط صمیمی قبل از ازدواج میشه و باید این جدایی ها رو هم در نظر بگیره و مسولیت افسردگی و... را خودش به عهده بگیره .

یعنی شما حق تصمیم گیری برای ادامه زندگیتون رو دارید چون تعهدی بهشون ندادید( اونطور که گفتید).

[شیدا.]

سلام

راستش من از دیدن تاپیکتون تعجب کردم !!!!!!!

با توجه به سوابقتون توی تالار و تاپیکهاتون به نظرم خیلی پسر مسئولیت پذیر و اهل خانواده هستین (بودین؟)

اگر

وابستگی

ایشون نبود احتمالا می گفتم عاقلانه اینه که جدا بشیم و هر کدوم مسیر زندگی خودمون رو بریم

!!!!!!!!!!!!!!!!

بیشتر برای من شبیه بهانه بود و انگار چند نفری همراه برای تایید بهانه هاتون می خواستین.

مهاجرت شما هیچ جوره نمی تونه من را قانع کنه که این آشنایی که به قصد ازدواج بوده باید خاتمه پیدا کنه.

ایشون هم کاملا قصدشون مهاجرت هست. اصلا از همین طریق با هم آشنا شدیم. هر دو داشتیم برای مهاجرت اقدام می کردیم که کار من زودتر از ایشون درست شد

یه بار دیگه واضح تر می گید سوالتون چیه؟