درمورد درآمدم چه موضعی داشته باشم؟

[میشل]

سلام دوستان

یه موضوعی هست که من هیچوقت تکلیفم باهاش روشن نبوده و اون درآمد زن هست.

من از یک خونواده سنتی هستم، یعنی مادرم خونه داره، پدرم کارمنده و حقوقش دست مادرمه، همه مسائل مربوط به برنامه ریزی های مخارج خونه و پس انداز و همه چی به عهده مادرم بوده.

در خونواده ی دو حقوقه نبودم و بلد نیستم اینجور خونواده ها دقیقا چطور می تونن بچرخن به طوری که پول من و پول تو هم مطرح نشه. نیازهای فطری هر دو نفر هم برآورده بشه. یعنی زن "زن" باشه، مرد هم "مرد".

من این جمله رو زیاد شنیدم که "مرد" نباید رو حقوق زن حساب کنه. باید به زنش بگه تو اگه می خوای کار کن اگه می خوای کار نکن، فقط پولت رو توی خونه خرج نکن.

یعنی بخواد همه مخارج خونوادش به عهده خودش باشه. این یه نشونه ی مهم از مردانگی بوده از نظر من.

بیشتر خواستگارهام هم یا چنین دیدگاهی داشتن یا اصلا در این مورد جدی صحبت نکردیم. اما الان فکر می کنم علت اصلی این موضع گیریشون این بوده که درآمد خوبی داشتن نه اینکه مردتر از خواستگار الانم بودن.

البته با این خواستگارم هم دو سه تا مسئله دارم. که یکیش همینه. و فکر می کنم اینو باید اول حلش کنم.

این آدم یه حرفایی زده مبنی براینکه مایله همسرش در مسائل مالی کمکش کنه.

من نتونستم افکاری که در این مورد دارم رو جمع بندی کنم. برای شما می نویسم و ممنون می شم در جمع بندی کردن کمکم کنید. اینها چیزهایی هستند که در ذهن من می گذرن:

1:: دوست دارم، و شاید برام مهمه که همسرم تامین کننده مالی من باشه.

2:: فکر می کنم برای یه مرد "فطرتا" مهمه که حس کنه همسرش از نظر مالی بهش تکیه داره. این برای احساس مفید بودنش حیاتیه.

3:: برام سخته که از نظر مالی به کسی وابسته باشم. یعنی اگه بخوام چیزی بخرم، یا کاری انجام بدم، برام سخته نظر مثبت کسی رو جلب کنم. غرورم می شکنه، ترجیح میدم اصلا اون کار رو انجام ندم. حالا چه درآمد خودم رو به اشتراک گذاشته باشم چه نذاشته باشم.

4:: آدم اهل خونواده ای هستم. یعنی کلا خونوادمون اینجوری بوده. منظورم اینه که "ما" هستیم، "من" و "تو" نداریم. بنابراین اونجوری نیستم که در آینده هم بخوام برای خودم یه پس انداز جداگانه داشته باشم. منظورم اینه که "در عمل" به هرحال درآمدم رو میارم تو خونه.



در مورد هزینه های روزمره خونه، مطمئنم که دلم می خواد با همسرم باشه. اما لباس و مخارج شخصی هم دلم می خواد به عهده خودم باشه و هم دلم می خواد به عهده همسرم باشه.... واقعا تکلیفم در این مورد با خودم مشخص نیست. و نمی دونم کلا درآمد من قراره چی بشه!

شما می تونید تکلیف منو با خودم روشن کنید؟

[فدایی یار]

سلام خانم میشل... چقدر جالب و خوب ...

راجب خواستگارتون چون حرف از مسائل مالی زده نمیشه قضاوت کرد مرد نیست و روی حقوق همسرش می خواد حساب کنه... چه بسا مردی هیچ حرفی اولش نزنه ولی بعد های توی زندگی مشترک با روش های دوستانه یا غیر دوستانه حساب همسرشو خالی کنه... پس اگه این اقا الان اول کاری داره راجبش صحبت می کنه چه بسا ادم عاقلی هستند و می خوان بعد ها به مشکلی بر نخورید پس بیش تر باید نگاه کنید ادم خانواده دار و اصیلی هستند و...

مهم همدلی هستش ... شما به عنوان یک خانم شاغل مثلا خدایی ناکرده بیمار و دچار کسالت میشید ..ولی مجبورید سر کار برید و گر نه از دستش می دید ... ولی چون بیمار هستید نمی تونید توی روابط همسر داری مثل همیشه باشید ... بعدش مجبورید مثلا استراحت کنید تو خونه و... و حالا همسر اینده شما به این فکر می کنه که چطور وقتی میره سر کار و پول در میاره واسه خودشه حالا مریض شده عواقبش برای من هستش (کلا در همه ی ابعاد میگم و مسئله رو باز نمی کنم و امیدوارم متوجه منظورم بشید) ... و مثلا به شما فشار میارن و مراعات حالتونو نمی کنند چون از نظر خودشون حق دارند ... از طرفی شما می گید چه همسر بی فکری دارم و اصلا مراعات حالمو نمی کنه و... این باعث ایجاد شکاف میشه و دوری و نفرت از هم....

ولی وقتی هم دل باشید ... همسرتون یاد فداکاری های شما بیفته ... وقتی بیمار هستید مراعات حال شما رو می کنه... هیچ توقعی نداره ... از دل و جون براتون مایه می ذاره .... تا زودتر خوب بشید ...

پس به نظرم بیش تر باید از خواستگارتون سوالاتی بپرسید که متوجه بشید چقدر همدل می تونند باشند با همسرشون... وقتی طرف مقابلتون همدل باشند مطمئن باشید هیچ وقت مسئله ای پیش نمیاد ...

دقت کردید که مورد دوم و سوم شما دقیقا نقطه ی مقابل هم هستند... و کاملا درسته... به نظرم هیچ اشکالی نداره یک خانم از مردش تقاضای چیزی بکنه در صورتی که در توان همسرش باشه و بدونه که روشو زمین نمی ندازه ... اونم با روش هایی که خود خانم ها بهتر می دونند... پس خوبه در زندگی ایندتون چیزایی که دوست دارید رو از همسرتون بخواید ... البته بازم بستگی به اخلاقای ایشون هم داره ... ولی کلا گفتم.....

در نهایت ان شاالله همسرتون باهاتون همدل باشند تا به همون مورد 4 برسید ... ولی کلا بد نیست برای روز مبادا برای خودتون پولی داشته باشید... حتی بهتر هستش که همسرتون اگر ادم با ظرفیت و عاقلی هستن اینو بدونند ...

در مورد لباس و ... میگم بستگی به اخلاقای همسر ایندتون داره .... مثلا یکی هست از خداشه بدونه همسرش چی دوست داره تا براش بخره و توان مالیشو داره... یکی بر عکس خسیسه... یکی اصلا براش زیاد فرقی نداره... که بعد ازدواج مشخص میشه و بهتر می تونید تصمیم بگیرید چطوری رفتار کنید.

[nardil]

سلام
قبل از هر چیز یک جمله ی خوبی رو از سایتی میگذارم اینجا: ذهن هر زوج با الگوهای سنتی، انتظارات و توقعات خودشان و والدینشان برای موفق بودن، و نظرات خودشان و نسل کنونی درمورد یک مرد یا زن واقعی بودن، درگیر است.

تو خونه ی ما هم با اینکه مادرم خانه دار و شغل پدرم آزاد بوده، همیشه درامدشون و کارت هاشون و رمزهاشون‌(برای امور اینترنتی) دست مادرم بوده تا شفافیت کاملی تو مسایل مالی وجود داشته باشه. حساب مشترک جهت پس انداز، تهیه ی لیست از خریدهای یک ماه، پرداخت قیوض، تهیه ی کادو برای کسی، سرمایه گذاری ها و... همشون مشترک انجام میشد و با اطلاع و رضایت طرفین.

هر کسی از نظر خصوصیات با دیگری متفاوته و این کاملا طبیعیه چون ما از دستگاه کپی و زیراکس بیرون نیومدیم. در این موضوع هم نمیشه یک نسخه ی واحد برای تمام زوج های عالم نوشت و تقدیم کرد. اینجا مهم خود شما و همسرتون با ویژگی های شخصیتی و فرهنگی و تربیتی تون هستید که چه دیدگاه و موضعی نسبت به این موضوع دارید. یعنی ایا شما با انتخاب و رای خودتون میخواید پولی رو توی خونه خرج کنید یا نه! وقتی با انتخاب خودمون کاری را نمی‌کنیم مدام دچار تنش و نداشتن احساس آرامش خواهیم بود که سم زندگی مشترک هست و در مقابل ایا همسرتون فرد قدرشناس و سپاسگذاری هست که ارزش تمام این فداکاری و زحمت شما رو بدونن یا نه! اگر خدای نکرده یک فرد متوقع و ناسپاسه که در مقابل تلاش و فداکاری تون از ایشون یک واژه ی "ممنونم" هم نخواهید شنید، در اثر پرتوقعی ایشون و ایثار شما که مورد قدرشناسی هم واقع نمیشه، عصبی و منزوی و خودخور خواهید شد و به سلامتی تون اسیب وارد میشه که در این حالت بهتره اصلا پولتونو در خونه مصرف نکنین.

قانونا شما هر مقدار متمول هم باشید و درامد بالایی داشته باشید ذره ای از وظیفه ی مالی شوهرتون نسبت به شما کم نمیشه و موظفه تامینتون کنه و همچنین اجازه ی تصرف هم توی درامد و دارایی شما نداره اما در کنار قانون ما با احساس و عاطفه و قلبمون هم زندگی میکنیم و اگر قراره زن درآمدی داشته باشه، بهتره رفتار مرد وزن اونقدری بالغ و پخته باشه که خانم با رضایت قلبی خودش و شیوه‌ای مناسب _که زن حس نکنه همسرش از زیر بار مسئولیت مالی خانم و خونه درمیره و خرج کردن پولش توی خونه وظیفشه_ "بخشی" از درآمد خود را نه "تمام" اون رو در زندگی مشترک هزینه کند تا رضایت خودش و شوهرش جلب بشه.

[عشق آفرین]

سلام. میشل جان عزیزم. بهتر اینه که در خانواده مرد در جایگاه خودش باشه و زن در جایگاه خودش. چون چه به لحاظ فیزیکی، چه به لحاظ روحی و البته چه به لحاظ حفظ تعادل جنبه های مختلف زندگی این تقسیم وظایف آرمانی تر هست.
حالا اگر خانومی بخواد کار کنه و دوست داشته باشه درآمدی داشته باشه که البته به اقتضای اون خواه ناخواه اهمال در وظایف اصلی صورت میگیره، این انتظار از جانب مرد ناعادلانه نیست اگر بخواد در درآمد او سهیم بشه. همانطور که اگر مردی سر کار نره، زن انتظار داره در امور منزل بهش کمک بشه و مرد حداقل کارهای خودش رو خودش انجام بده.
اما مرد حقی نداره بخواد همسرش رو مجبور کنه بره سر کار و یا یک سری خرج ها رو به عهده ی خودش رها کنه. مرد موظف هست تمام نیاز های همسرش رو اعم از غذا، پوشاک، محل اسکان و شرایط رفاهی رو فراهم کنه. این که مرد یه دست لباس واسه زنش بگیره افتخارش نیست. وظیفه اش هست، همانطور که اگر زنی بهترین شرایط آرامش و آسایش رو واسه همسرش فراهم کنه هنر نکرده و وظیفه اش رو انجام داده.
این مهمه که شما بدونید آیا خواستگار شما مایله همسرش پا به پاش کار کنه یا نه، این اجازه رو به همسرش میده که کار کنه. این دو خیلی متفاوتن!

اما به لحاظ روحی قضیه متفاوت هست.
اگر مرد یا زن هر کدام به هر دلیلی در وظایف خودشون نباشن و در حاشیه قرار بگیرن، اعتماد به نفس خودشون رو از دست میدن و به تبع کارایی لازم رو در حیطه وظایف خودشون نخواهند داشت. بخصوص اگر زن درآمد بالاتری داشته باشه، ساعات بیشتری کار کنه و در شغل اش موفق تر باشه.
تصور کنید یکی از لندن پاشه بیاد ایران کلاس زبان انگلیسی. خب اون مربی زبان بیچاره یا سرخورده میشه یا در ایده آل ترین حالت ممکن سعی میکنه از حضور یک انگلیسی الاصل! بهره مند شه در حد سوءاستفاده و زبان خودش رو ارتقا بده. و هرگز هم احساس نمی کنه یک مربی هست. پس جسارت و رفتار یک مربی رو نخواهد داشت. اتفاقا اون فرد بریتانیایی هم احساس خوبی نمی تونه داشته باشه نسبت به این قضیه. به زودی با خودش زمزمه می کنه: این چه مربیه آخه؟!

از نظر من بهتره حتی اگر زنی کار میکنه:
1. یک تایم کاری در حد تفریح (2، 3 ساعت) داشته باشه.
2. درآمدش خیلی پایین تر از همسرش باشه.
3. هیچ گونه در وظایف اصلی خودش کوتاهی نکنه.
4. اون حقوق رو هرگز به شوهرش نشون هم نده.
براتون هم سخت نباشه که به لحاظ مالی وابسته باشید. منت نیست. حقتون هست و وظیفه اش.
حالا اگر خیلی اهل خونواده اید می تونید با حساب کتاب تر خرج کنید. (اینم توصیه میکنم زیادی رعایت نکنید، چون مدتی بعد میشه وظیفتون و مرد هپروت تر از اونی هست که این لطف ها رو بفهمه. لیکن دیگه آتیشش هم نزنید. )
البته این نظر شخصی هست.

عمم میگه اگه پول مرد رو تا ته خرج نکنید، بقیه اش رو میره خرج یه زن دیگه میکنه. عاشششقشم.

[میشل]

مرسی بچه ها

آقای فدایی یار خوشحالم که بازم شما رو تو همدردی می بینم، جاتون خالی بود.

آره کاملا حق با شماست، توانایی ها و مهارت هایی مثل همدلی کردن، خیلی مهم تر از این مسائل هستند. چون اگه دو نفر ارتباط خوبی با هم داشته باشن، می تونن مسائلشون رو (شامل همین مسائل مالی) با همفکری و همدلی حل کنن.

البته در مورد مسائل مهم هم باید رویکردهای مشخصی داشته باشیم و رویکردهامون رو هم برای طرف مقابل مشخص و روشن کنیم.

امروز در این مورد ازش سوال کردم، و گفت من دیدگاه مالی به همسرم ندارم و تامین مخارج زندگی به عهده مرد هست.

البته مسئله اصلی دیدگاه اون نیست، مشکل اینه که من خودم در این مورد حس های متناقض دارم و نمی دونم چه رویکردی می تونه همه حس های منفی من رو برطرف کنه (یعنی هم حس تامین شدنم ارضاء بشه، هم استقلال شخصیتم).

ناردیل جان موضوع همینه که من دیدگاه و موضع مشخصی ندارم. و حتی بدتر، افکار و احساسات متناقض دارم.

عشق آفرین عزیزم، خوشبختانه خرج کردن همه پول هاش سخت نیست. فکر کنم خود به خود همش خرج بشه. :)

[بی نهایت]

در حد یک تجربه :

یکی از خواستگار هایم وضع مالی خیلی خوبی داشتند و هیچ نیازی به کار کردن بنده نداشتند اما به خاطر پرستیژ اصرار داشتند که همسرشان باید شاغل باشد براشون مهم بود در جمع همکاران و دوستانشون همسر آینده شون حتما شاغل باشد.

در ادامه متوجه شدم که ایشان از لحاظ مالی خانواده به خصوص مادرشان را ساپورت می کنند که البته من با این موضوع مشکل خاصی نداشتم مهم دیدگاه ایشون بود که با توجه به شرایطشان در نظر گرفته بودند که اگر بنده هم شاغل باشم از این حیث آزاد تر خواهند بود برای کمک به خانواده شان.

بنده یک شرط برای ادامه گذاشتم اینکه اول زندگی صلاح نمی بینم سر کار بروم چون مهم برایم زندگی مشترک وجا افتادن در شرایط جدید است در آینده هم به انتخاب خودم دوست دارم سر کار بروم گرچه به سختی پس از کلی فکر کردن شرایط بنده را پذیرفتن اما خوب خدا رو شکر به دلایل دیگر اون خواستگاری به سرانجامی نرسید.

[بی نهایت]

سلام

با توجه به تجربه ام و مشاوره هایی که در این مورد گرفتم اول کار بهتون بگم به کل کار کردن زن در خارج از منزل و در آمد زایی ایشان و اینکه نقش ها قاطی نشه خیلی خیلی خیلی سخته ومدیریت چنین زندگی هایی انرژی خیلی مضاعفی از زن خواهد گرفت .

چندین حالت وجود دارد یکی اینکه واقعا نیاز هست که زن کمک خرج همسر باشد که باز هم در این شرایط هیچ وظیفه ای گردن خانم نیست وتنها با تامین عاطفی مرد می تونه بیشترین کمک را به همسر کنند حالا اگر خود خانم داوطلبانه حاضر به تقبل چنین مشقتی می شود دیگر حرف پول من و تو نیست اما بهتره درآمد خانم حالت پس انداز داشته باشه تا صرف سرمایه گذاری ها و خرید های کلان زندگی مثل زمین ، خانه ، ماشین و یا.... شود وخیلی خوبه در چنین شرایطی آقا هم کاستی های موجود از عدم حضور فول تایم همسر در منزل را پوشش دهد ویا گذشت کند که البته تاکید می کنم وظیفه اول زن امور مربوط به منزل و زناشویی است تا کمک خرج بودن برای همسر.

حالتی هم هست که مرد هیچ نیازی به در آمد خانم ندارد در این شرایط اگر خانم تمایل به کار در بیرون از منزل دارند وظیفه سنگینی در منزل دارند چرا که تمام حقوقش متعلق به خودش است در کنار این هم نباید هیچ کمبود وکاستی نسبت به وظیفه مهم اش در خانه داشته باشد بدون هیچ انتظار همکاری از سمت همسرش ، حالا گیر هم می آیند آقایان اخلاق مداری که در چنین شرایطی همکاری وهمدلی لازم را با همسرانشان دارند که البته جزو نوادرند.

می تونید از خواستگارتان سوال بفرمایید اگر گفته اند که " من دیدگاه مالی به همسرم ندارم و تامین مخارج زندگی به عهده مرد هست." پس منظورشان از سخنان پیشین در مورد کمک مالی همسر به ایشان چیست؟ اگر روزی شما نخواهید دیگر سر کار بروید نظر ایشان چیست؟

[میشل]

می تونید از خواستگارتان سوال بفرمایید اگر گفته اند که " من دیدگاه مالی به همسرم ندارم و تامین مخارج زندگی به عهده مرد هست." پس منظورشان از سخنان پیشین در مورد کمک مالی همسر به ایشان چیست؟ اگر روزی شما نخواهید دیگر سر کار بروید نظر ایشان چیست؟

مرسی بینهایت جان،

قبلا مستقیما در مورد کمک مالی چیزی نگفته بود. بذار همه حرفی که در این مورد زدیم رو بنویسم. اولین بار که صحبت از کار کردن شد، گفت وجهه اجتماعی خانمم برام اهمیت داره (و یه سری از فاید غیرمالی کار کردن رو عنوان کرد که الان یادم نیست). اون جلسه اول یا دوم صحبتمون بود و منم دیگه وارد جزئیات نشدم.

در جلسات بعدی نمی خواستم مفصل راجع به آینده ی احتمالی خودمون صحبت کنم (چون نمی دونستم نظر خودم درمورد نحوه خرج شدن درآمدم چیه) برای همین چندبار کلی و گذرا یه چنین سوالاتی پرسیدم: "به نظر شما درآمد خانم ها باید صرف چه کارهایی بشه؟" و پی حرف رو هم نگرفتم.

یبار گفت مثلا خانم می تونه یکی از قسط ها رو به عهده بگیره. یبار گفت مواقعی که روی مرد فشار مالی هست می تونن با درآمد خانم برن مسافرت. یبار گفت می شه سهمی در خرید خونه داشته باشه و به همون نسبت از خونه به نامش بشه.

هیچوقت نگفت مرد نباید به درامد خانمش فکر کنه.

اما پریشب که صحبت کردیم (بعد از اینکه این تاپیک رو ایجاد کردم نتونستم صبر کنم اینجا به نتیجه برسم بعد درموردش صحبت کنم)، بهش گفتم حداقل تا دو سه سال نمی خوام کار کنم. با من هم عقیده بود.

بعد ازش پرسیدم که با این موضوع مشکلی نداره گفت که نه مسئله ای نیست. دوباره دقیق تر راجع به بعد مالیش سوال کردم که گفت من روی همسرم حساب مالی باز نمی کنم و درامد خودم برای یه زندگی متوسط کفایت می کنه. تامین مخارج هم به عهده مرد هست (البته یه آدم مذهبیه و به نظرم منطقا این رو وظیفه مرد می دونه).

حالا، فکر می کنم بهتره دیگه ازش نپرسم که پس منظورت چی بود که اون موقع اون جواب ها رو دادی. بهتره اول به نتیجه قطعی برسم که نظر خودم چیه. و در ضمن الان تقریبا خودم می دونم دیدگاهش به این موضوع چیه: اصراری به مشارکت همسرش نداره، اما از پذیرفتنش هم امتناع نمی کنه. و در کل اگه من نظر خودم رو بدونم، فکر می کنم بتونم اون رو هم با خودم همفکر کنم. البته تا حالا که اینطور به نظرم رسیده، شاید در ادامه متوجه بشم در مورد همفکری یا موارد دیگه در موردش اشتباه کردم.

....

اما در مورد اینکه درآمد من پس انداز بشه.... بهش فکر می کنم. این بهتر از اینه که ببینم شوهرم داره از غذایی می خوره که من خریدم، اما این راهکار هم دقیقا اونی نیست که با فطرت ما (یک زن و یک مرد) کاملا سازگار باشه.

چون مردها خیلی بیشتر از زن ها نیاز روانی به مایملک دارن. اونها دلشون می خواد حس کنن که این خونه ای که زن و بچه ام توش زندگی می کنن "متعلق" به منه. من خریدم.

"من" کسی هستم که سرپناه تهیه کردم... به نظرم این نیاز فطریه یک مرده.

البته ایشون خونه داره. من هم که تا حالا اهل پس انداز کردن نبودم... حداکثر کاری که در عمل از من برمیاد لباس خریدن و هدیه گرفتن و تفریح کردنه... مگر اینکه یه تحول شخصیتی عظیمی درم رخ بده.... یا اینکه موفق بشم به قول نیکیا خودم رو با زندگی متاهلی وفق بدم و برای اینکارها از درآمد همسرم استفاده کنم...

[suzana]

سلام میشل جان
منم مثل شما دقیقا در خانواده ای بزرگ شدم که مادرم خانه دار بود و پدرم کارمند و بالطبع مادرم حسابدارمون! برنامه ریزی دخل و خرج و مهمونی و ... بر عهده مادرم بود.
اما بعدا که ازدواج کردم و هر دو حقوق خودمونو داشتیم و حقوق من اوایل برابر و این اواخر بیشتر از حقوق شوهرم هست. اوایل ازدواج بدلیل همان عدم آشنایی با نحوه دخل و خرج یک خانواده دو حقوقه که شما می فرمایید خیلی مشکل و اعصاب خردی داشتیم. بیشتر خودم خودخوری می کردم و وقتی بهش کمک می کردم یجوری و وقتی هم که نه یه جور دیگه ناراحت بودم. به مرور زمان حد و مرزها دستمون اومد. مخصوصا اینکه شوهرم مادرش رو هم تا حدودی ساپورت مالی می کرد و همیشه در مورد درآمد اون یک عدم شفافیت وجود داشت.
برای خرید خونه و ماشین بیشتر مبلغ رو اون تهیه کرد ولی من هم حدود 30 درصد کمک کردم. در عوض اون هم در خرید یک زمین تجاری کمکم کرد. اما حالا که نیازهای ضروریمون برطرف شده حقوق من کاملا دست خودمه بیشتر نیازهای روزمره خونه رو شوهرم تامین می کنه منم گاهی خرید می کنم برای پوشاک خودم و بچم در 80 درصد موارد من هزینه می کنم. و بقیه رو پس انداز می کنم.
به نظر من زندگی و شرایط خانواده هر کسی متفاوته و نمیشه یک نسخه کلی پیچید. گاهی لازمه با شوهرتون که به بن بست مالی خورده همدلی کنید و کمک مالی کنید و گاهی که میبینید ولخرجی می کنه و اهمیتی به نیازهای شما نمیده درآمدتونو جایی پس انداز کنین. مرزهای باریکی وجود دارن و نمیشه کاملا حقوقتونو سوا کنین و به قول خودتون عملا میارین خونه خرج می کنین. من هم تا حدودی اینجورم مثلا لباس خاصی جلب توجه کنه برام غرورم اجازه نمیده برم پیش شوهرم و با هزار ادا و اطوار ازش بخوام برام بخره.
خانم های شاغل باید این حقیقت رو در نظر بگیریم که ما زمانی را که باید به خانه و خانوادمان اختصاص بدیم بخشی زیادی رو به کار اختصاص می دیم و حتی وقتی می آییم خونه و خسته ایم دیگه اون شادابی و حوصله لازم رو برای بچه و همسرمون نداریم. پس اینقدر ادعای حقوقمون رو نداشته باشیم و مدام درگیری سر نحوه خرج کردنش نباشه. هرچند من هرگز این حقیقت رو به شوهرم بروز نمیدم

[میشل]

سلام میشل جان
منم مثل شما دقیقا در خانواده ای بزرگ شدم که مادرم خانه دار بود و پدرم کارمند و بالطبع مادرم حسابدارمون! برنامه ریزی دخل و خرج و مهمونی و ... بر عهده مادرم بود.
اما بعدا که ازدواج کردم و هر دو حقوق خودمونو داشتیم و حقوق من اوایل برابر و این اواخر بیشتر از حقوق شوهرم هست. اوایل ازدواج بدلیل همان عدم آشنایی با نحوه دخل و خرج یک خانواده دو حقوقه که شما می فرمایید خیلی مشکل و اعصاب خردی داشتیم. بیشتر خودم خودخوری می کردم و وقتی بهش کمک می کردم یجوری و وقتی هم که نه یه جور دیگه ناراحت بودم. به مرور زمان حد و مرزها دستمون اومد. مخصوصا اینکه شوهرم مادرش رو هم تا حدودی ساپورت مالی می کرد و همیشه در مورد درآمد اون یک عدم شفافیت وجود داشت.
برای خرید خونه و ماشین بیشتر مبلغ رو اون تهیه کرد ولی من هم حدود 30 درصد کمک کردم. در عوض اون هم در خرید یک زمین تجاری کمکم کرد. اما حالا که نیازهای ضروریمون برطرف شده حقوق من کاملا دست خودمه بیشتر نیازهای روزمره خونه رو شوهرم تامین می کنه منم گاهی خرید می کنم برای پوشاک خودم و بچم در 80 درصد موارد من هزینه می کنم. و بقیه رو پس انداز می کنم.
به نظر من زندگی و شرایط خانواده هر کسی متفاوته و نمیشه یک نسخه کلی پیچید. گاهی لازمه با شوهرتون که به بن بست مالی خورده همدلی کنید و کمک مالی کنید و گاهی که میبینید ولخرجی می کنه و اهمیتی به نیازهای شما نمیده درآمدتونو جایی پس انداز کنین. مرزهای باریکی وجود دارن و نمیشه کاملا حقوقتونو سوا کنین و به قول خودتون عملا میارین خونه خرج می کنین. من هم تا حدودی اینجورم مثلا لباس خاصی جلب توجه کنه برام غرورم اجازه نمیده برم پیش شوهرم و با هزار ادا و اطوار ازش بخوام برام بخره.
خانم های شاغل باید این حقیقت رو در نظر بگیریم که ما زمانی را که باید به خانه و خانوادمان اختصاص بدیم بخشی زیادی رو به کار اختصاص می دیم و حتی وقتی می آییم خونه و خسته ایم دیگه اون شادابی و حوصله لازم رو برای بچه و همسرمون نداریم. پس اینقدر ادعای حقوقمون رو نداشته باشیم و مدام درگیری سر نحوه خرج کردنش نباشه. هرچند من هرگز این حقیقت رو به شوهرم بروز نمیدم

سلام سوزانا، مرسی

منم فکر می کنم بتونم تو زندگی این مسئله رو حل کنم. البته اگه در عمل مسئله ای به وجود بیاد، چون الان به نظرم می رسه که قبلا بهش منفی نگاه کرده بودم و اونطور آدمی نیست که در مورد مسائل مالی باهاش به مشکل بخورم.

به هرحال نباید سعی کنم همه ی جزئیات رو از همین الان پیش بینی و حل کنم. البته قبل از آخرین باری که در این مورد صحبت کردیم (همون باری که گفتم نمی خوام سرکار برم)، حس بدی به این موضوع داشتم. اما الان فکر می کنم در این مورد یه آدم نسبتا نرماله. نه به اندازه ی مردهایی مثل پدر من می خواد مردانگیش رو ثابت کنه و روی همه چی سایه بندازه، نه از زیر بار مسئولیت هاش شونه خالی می کنه.

شاید هم همونکاری که گفتم رو انجام دادم و دو سه سال کار نکردم. البته اگه ازدواج کردیم. یبار یه خواستگارم بهم گفت "خیلی دردناکه... اونایی که ما رو دوست دارن، ما اونا رو دوست نداریم. اونهایی که ما دوستشون داریم، اونا دوستمون ندارن. اونایی هم که هردوهمدیگه رو دوست داریم، یه چیزی می شه که به هم نمی رسیم."

حالا هم که من از یه نفر خوشم اومده مطمئنا یه چیزی می شه که نشه. مثلا همین مشاوره اگه بالاخره جوابش منفی نبود...