می خواهم داستانها و ایده های ذهنی ام رو بطور حرفه ای بنویسم

[suzana]

با سلام دوستان
من با وجودی که تحصیلات مرتبط با نویسندگی ندارم ولی یه زمانی یه چیزهایی می نوشتم و شعرهایی سرهم می کردم.
سالها گذشته و احساس می کنم وجودم از کلمات و حرفهای نانوشته پر شده . تعریف نباشه خیلی اهل مطالعه هستم و با ادبیات آشنایی مختصری دارم. دلم میخواد با داستان کوتاه شروع کنم البته بصورت حرفه ای نه واسه سایتها و فضای مجازی. کلاس نویسندگی هم پرسیدم میخوام برم.
نظرتون چیه؟ آیا کسی چنین تجربه ای داره؟ آیا این جاذبه شدید که در من وجود داره زود فروکش می کنه؟
احساس می کنم برای به آرامش رسیدن نیاز به اینکار دارم.

[حیاط خلوت]

من هم دوره وانشجویی زیاد می نوشتم
اول از همه تمام موضوعات رو روی یک کاغذ بنویس و سعی کن روی هر کدوم یه وقت طولانی بزاری براشون شخصیت تعریف کنی و....
رویدادهای اطرافت هم می تونه سرمشق خوبی باشه

نکنه تحت تاثیر " مرگ تدریجی رویا " قرار گرفتی ؟؟؟؟
من هر وقت این فیلم رو میبینم یاد نوشته هام می افته

و بهتره یه زمان و مکانی خاص برای این کار در نظر بگیری
اون وقتها من پشت پنجره روی کابینت مینشستم و می نوشتم .پنجره هم طوری بود که بقیه رو خوب میدیم ولی بقیه منو نمیدیدن

ساعتها در مورد افکار ،شخصیت هر کدومشون و آرزوهاشون می نوشتم

اگه موفق شدی یه ندا بده
کلاس رفتن خیلی خوبه ولی ایده هاتو زیاد مطرح نکن احتمال قاپیدن زیاده
توصیه های گارسیا مارکز هم خوبه حتما مطالعه اشون کن .و همینطور کتابهای میرصادقی و....
سعی کن رمان بنویسی چون بیشتر طرفدار داره .

[خادم رضا]

سلام دوست عزىز نوسىندگى خىلى جالبه دنىاى زىباىى دارد سعى کنىد تمام افکارتون و اىد هاتون رو ىه زمانى بهش اختصاص بدىد اگر پىگىر باشىد خستگى ندارد ولى کم کم سعى کنىد داستان رو به اون حد برسانىد تا خواننده پىدا کند

[suzana]

ممنون دوستان خوب
دقیقا مارکز کتابی در اواخر عمرش داشت که منشا و احوالات کتابای قبلیشو توی اون نوشته و تاثیر عمیقی در من داشت.ترس از شروع کار دارم می ترسم بدلیل آشفتگی ذهنی سرخورده بشم.
استارت کار سخته. آیا کسی تجربه نوشتن و چاپ یا انتشار مجازی رو داره؟
کتاب خوبی برای زبان آموزی و لغت شناسی سراغ دارین؟
خودملغت نامه دهخدا رو گاهی مطالعه می کنم تا گستره کلماتم افزایش پیدا کنه.

[sphinx]

نمی خوام ناامیدتون کنم ولی اگر با چنین دیدی دنبال نویسندگی هستید بهتره دنبالش نرید.نویسندگی پروژه نیست که یه روز تصمیم بگیریم نویسنده بشیم و بعد بریم کلاس ثبت نام کنیم تا ازمون نویسنده بسازن.کسانی که نویسنده شدن وسوسه نوشتن روی تمام زندگی شون سایه انداخته بوده و روز و شبشون با خیال نوشتن میگذشته.از خودتون بپرسین چقدر این وسوسه از کودکی تا الان تو زندگی تون حضور داشته؟اصلا این میل از درونتون میجوشیده؟اصلا قراره چه چیزی بنویسید؟بی رودربایستی ادبیات ایران مملو از داستان و رمان بی ارزشه.آیا سخن تازه ای دارید برای همین ادبیات ورشکسته که در نهایت مخاطبانش از رقم شرم آور هفتصد نفر (در بهترین حالت) فراتر نمیره؟آیا دغدغه مهمی در زندگی تون داشتید که حالا بخواین در موردش جوری بنویسید که دیگری ننوشته؟چقدر خودتون و زندگی رو می شناسید؟سبک زندگی تون چطور بوده؟تا به حال شده کوله پشتی بندازید رو دوشتون و تنهایی به سفر برید یا تجربه های زندگی تون محدود به خاطرات چت و گردش خانوادگی میشه؟به عنوان یه زن تحت چه تجربه های خطرناکی بودید؟در کل آیا زندگی شگفت انگیزی داشتید یا نه؟
اگر جوابتون به این سوالات منفی هست لطفا دست نگه دارید چون دنیای ادبیات شما رو پس خواهد زد. زمانی دنبال این کار برید که فکر کنید اگر ننویسید خواهید مرد.

[suzana]

sphinx خیلی متشکرم بخشی از دغدغه من واسه کار چیزاییه که شما نوشتین. من در درونم آدم غمگینی هستم و تخیلات بسیار قوی دارم. گاهی چیزی رو در نظر می گیرم و با قوه تخیلیم داستان بزرگی رو پرورش میدم. سالهاست اینکارو میکنم ولی مدتی هست که بشدت نیاز به نوشتن دارم. گاهی که کتاب میخونم اونقدر تمرکز می کنم که کل مکانهای داستان و افرادشو براحتی لمس می کنم. قبلا که متنی چیزی می نوشتم بعد از مدتی دور می انداختم چون از افکارم می ترسیدم.
ولی ترس زیادی دارم که عاقبتم مثل چیزی که شما گفتین بشه.
برای شروع چند تا کتاب در زمینه داستان نویسی تهیه کردم. به نظرتون چکار دیگه ای میتونم بکنم؟