سلام.
من: 28 ساله. ساکن شهری نسبتا بزرگ. خانواده تحصیل کرده. دانشجوی ارشد. قصد انصراف دارم. افسرده نا امید بی انگیزه بی هدف افکار خودکشی و .....
یکی از هم اتاقی های خوابگاهم برای برادرش از من خواستگاری کرده و خواسته شماره خونه رو بدم.حدودا یک ماه پیش. و من فقط گفتم بذار برای بعد امتحانا.
دختر خوبیه. آروم. نمازخون. درس خون. مهربون.تر و تمیز.ساده. با شرم و حیا. تا حدی که وقتی داشت بهم میگفت به جای من خودش سرخ شده بود. تا جایی که توی این دو ترم خودشو شناختم از یک خانواده خیلی ساده و سالم و عاطفی هستند. توی یک شهر کوچک از استان های جنوبی زندگی میکنن.
خودم که جز مرگچیزی نمیخوام. به مامان هم که درمورد این قضیه گفتم گفت هرطور خودت میدونی ولی شهرشون خیلی کوچیکه و اگه دکتری بگیری شرایط بهتری شاید داشته باشی.
پس فردا آخرین امتحانمونه و احتمالا بحث رو باز میکنه. و هنوز نمیدونم چی بگم.
گرچه به نظر خودم کلا من به درد زندگی نمیخورم و بهتره کسی رو بدبخت نکنم.
- - - Updated - - -
البته مطمئنم که حتی اگه بیان هم باز مثل همه موارد قبلی ظاهر من رو نمی پسندن و میرن. و من هم حوصله باز تحقیر شدن رو ندارم.
خودم بیشتر دلم میخواد رد کنم اما یه جوری که دوستم ناراحت نشه.
نوشته اصلی توسط Pooh
علاقه مندی ها (Bookmarks)