طلاق... خوب يا بد...

[Somebody20]

سلام دوستان...
متاسفانه، من باز هم اومدم،
بعد ازينكه شوهرم راضى نشد با من بياد سفر، و منو با خونوادم راهى كرد واسه عيد، ديدم داره اماده ميشه دو برابر اون هرينه اى كه لازم بود خرج من كنه رو ميكنه تا با دوستاش بره...
دوباره دعوا، بحث، منه كم و بيش عصبانى، اونه حق به جانب.
گفتم ازم فرار ميكنى، تو كه گفتى پول ندارم، وقت ندارم، گف حالا كه دارم، بهت خوش بگذره، ما يه عده مرديم، جاى تو نيست اينجا، ...

داًرم ميرم مشاوره حضورى،
قبلا با هىسرم رفته بوديم اينحارو، مارو يادش بود.
گف مشكلاتتون هرروز داره بيشتر ميشه، و مشكلات شوهر شما از ديد من يه سرى مشكلات ريشه اى هستش، تا خودش تصميم به درمان نگيره كارت بى فايده ست، اگر نميخواد عوض بشه اينو بدون كه امروز جدا شى بهتر حتى فرداس، چون اين جنگهاى روانى داره داغونت ميكنه، اما اگر خودش ميخواد تغيير كنه، من ميتونم بهت اميد بدم...
گف فكر كن، اگر تصميمت به حدايى شد، پدرت رو هم با حلسات مشاوره همراهت ميكنيم.
دوستاى خوبم شما بهتر از هركسى در حريانيد، منو با عيبام ميشناسيد، و اونو با عيباش ، كاش بياييد و نكاتى كه من نميبينم رو بهم نشون بديد.

من دلسردم، نقطه اميدى نميبينم، مخصوصا در خودم ك بخوام وقت بذارم رو اين زندگى و بخوام باز تلاش كنم. نه عصبانيم، نه هيچى، فقط نا اميدم، خيلى خيلى زياد ، و وابستگى اى در خودم حس نميكنم بر خلاف هميشه.
و ميخوام برعكس هميشه كاروبارم و تعطيل نكنم و نچسبم به اختلافاتمون. زندگيمو داشته باشم و دركنارش تصميم بگيرم

و خودمو ازين برزخ كه بمونم يا حداشم نجات بدم.

[آنیتا123]

سلام دوست عزیزم

خوبه که حداقل دارین با آرامش به همه چیز فکر می کنید ،من نمیتونم بهتون بگم جدا بشین یا نشین . شاید هیچ کس نتونه بگه .

این تصمیم شماست و شما هستین که باید پای عواقب هر تصمیمی که میگیرین بمونین. چه موندن چه رفتن.

یه سوال. با توجه به شناختی که از همسرتون دارین چقدر احتمال میدین اگه بدونه ما دارین به جدایی فکر میکنین تصمیم بگیره در رفتارش تغییری بده؟

[Somebody20]

راستش من اون روز تو دعوا هم بهش گفتم، گفتم خيلى خوبه برو يه تفريح حسابى كن و منو از سرت باز كن، كه وقتى برگشتى بتونى يه تصميم اساسى برا اين زندگى بگيرى، اونم فك كرد مثه هميشه يه چيز دارم از رو عصبانيت ميگم فك كنم، چون گف من كه هميشه ميگم، منو با طلاق تهديد نكن، ميخواى زندگى كنى من همينم، بيا زندگى كن، نميخوايم من به زور نميتونم نگهت دارم.

اما خودمم دارم فك ميكنم محاله خونواده ها بدارن به اين راحتى طلاق اتفاق بيرفته، فك ميكنم بيان براى صحبت و من تنها شرطم اين ميدارم شوهرم بره يه مشاور حرفه اى تو مشهد، وابستگيهاى غير طبيعى به دوستاش و خونوادش، اون مايخوليايى كه فك ميكنه همه ش بهش بدى كردن و احترام نذاشتن ، رو درمان كنه ، و من بعد حاضرم برگردم به اين خونه، در غير اين صورت بايد سر تصميمم بمونم، چون اين جوونيمه كه داره تو اين استرس و جنگ و دعواها و ناسازگارى ها از دستم ميره

[khaleghezey]

فکر میکنم داری بهتر تصمیم میگیری برای زندگیت پیشنهاد من اینه اگهب رات مقدوره مسافرت نرو با خانواده بشین توی خونه بهونه دستش نده اون میخواد بزاره بره شما بشین واقعا فکرهات رو بکن این فرد همینی که هست خودش هم بارها اعلام کرده ببین میتوانی باهاش زندگی کنی یا نه؟
با خانواده ات برو پیش مشاور پشیبانی شان را بدست بیار بعد بزرگترها را دعوت کن بشینن حرف هایشان را بزنند ایشون خواست تغییر کنه چه بهتر نخواست اونوقت یک تصمیم قطعی بگیر خانواده ات هم پشتیبانیت میکنن.

الان بهتر میتوانی تصمیم بگیر قبلا امادگی نداشتی الان حداقلش اینه تلاشت را انجام دادی

[Somebody20]

فکر میکنم داری بهتر تصمیم میگیری برای زندگیت پیشنهاد من اینه اگهب رات مقدوره مسافرت نرو با خانواده بشین توی خونه بهونه دستش نده اون میخواد بزاره بره شما بشین واقعا فکرهات رو بکن این فرد همینی که هست خودش هم بارها اعلام کرده ببین میتوانی باهاش زندگی کنی یا نه؟
با خانواده ات برو پیش مشاور پشیبانی شان را بدست بیار بعد بزرگترها را دعوت کن بشینن حرف هایشان را بزنند ایشون خواست تغییر کنه چه بهتر نخواست اونوقت یک تصمیم قطعی بگیر خانواده ات هم پشتیبانیت میکنن.

الان بهتر میتوانی تصمیم بگیر قبلا امادگی نداشتی الان حداقلش اینه تلاشت را انجام دادی

مناسفانه راهى نيست كه نرم، مگر اينكه كلا كارامون با مشكل مواجه بشه، من واقعا قلبا راضى نبودم كه برم اما از يه طرف اصرار شوهرم كه برو من ب تنهايى و دوستام نياز دارم، از يه طرف اينكه خونوادم الان ٥ساله به ما ميگن بياين بريم جايى و من هميشه با خونواده شوهرم ميرفتم و با اونا نميرفتم، واقعا ديگه كلافه م كرده بودن. هرجور فك ميكردم وقتش بود كه تسليم بشم.

هروق تاپيك هامو ميخونم ميفهمم من هم چقد بچه گانه و وابسته رفتار كردم. شرايط با ايده الاى من خيييلى فرق داشته و من هميشه به زور ميخواستم درستش كنم و اتفاقى بيوفته كه من دوس دارم، خيلى جاها به چيزايى حساسيت نشون ميدادم كه اصلا شايد ارزش اخم و ناراحتى جفتمون روهم نداشته، عوضش خيلى جاها كه بايد اخم ميكردم خيلى سرسرى از كنار هنه چيز گذشتم.

چقد شيدا. سعى كرده بهم بفهمونه كه شوهرت عروسك كوكى نيس، اما من تازه الان فهميدم چى ميگه
.

خلاصه همه چيز از جمله خودم دست به دست هم داد كه جفتمون خسته و دلسرد بشيم از زندگى.
اين شبها و روزها بينمون فقط سكوت هست، هيچكدوم دلمون براى هم تنگ نشده و از خم حدا ميخوابيم، من هم ديگه به پدرشوهرم سر نزدم،يه مشاور ديگه ميگردم تا به اون هم مراجعه كنم و يه تصميم درست بگيرم، و با شوهرم صحبت هامو بكنم...

حيف كه يه درصدم نميتونم بهش اطمينان كنم كه چرا داره به اين سفر ميره، و اونجا چخ اتفاقايى ميخواد بيوفته.

[آنیتا123]

سلام

حالا که مجبوری به این سفر بری میتونی بهش به چشم فرصتی برای دور بودن و فکر کردن به همه چیز و رسیدن به آرامش نگاه کنی.

شاید هیچ وقت نشه گفت کدوم راه بهتره .جدایی یا موندن . مهم اینه که هر تصمیمی میگیری با آگاهی و آرامش و اعتماد به نفس و قدرت باشه نه از سر استیصال و هیجان.

[بارن]

سلام
به نظر من با خیال راحت برو سفر و اصلا هم به شوهرت فکر نکن، فکر کن مجردی
حسابی تفریح کن و توی سفرم مدام حال شوهرتو نپرسو چکش نکن
کاش معنی همسر بودن رو متوجه بشی و اینجوری خودتو پیر نکنی، معلومه که سخته ولی وقتی زندگیه مشترک شروع شد و یکی از زنو شوهر مفهومشو درک نکرد ی طرفه تلاش کردن، خصوصا از طرف خانم فقط اونو شکسته و پیر میکنه.

[Somebody20]

خيلى احساسات بدى مياد سراغم، ميدونم كه طبعيه، اما نميدونم چطورى كنترلش كنم.

دائم رفتاراى بچه گانه اى كه خيلى حاها داشتم، بى سياستى هام، اينكه چقد وقتى پدرشوهرم مريض بود بچه گانه رفتار ميكردم و شوهرمو اذيت ميكردم، همه چى، همه خاطرات خوب و بد و از همه بيشتر اشتباهات و لجبازياى خودم جلو چشممه.اين قهراى طولانى كه اخرش هزار تا بلاى ديگه سر زندگيمون مياورد

همه ش قرص ميخورم و ميخوابم و منتظر جلسه مشاوره ميمونم. يه استرس وححشتناك دارم، يه عذاب وجدان، يه حورايى از خودم بدم اومده و خودمو لايق شوهر دارى و زندگى مشترك با هيييچ كسى نميدونم، فك ميكنم همه مردا درنهايت از من فرارى ميشن.

[E_Aysan]

سام بادی جونم منم دقیقا این روزا حسی مث تورو دارم،این خیلی خوبه یمدت از هم دور باشین و به خودتون فکر کنین،اصلا ببینین میتونین بدون هم زندگی کنین ،کاش منم همچین موقعیتی برام پیش میومد که بتونم یمدت دور از شوهرم بدون هیچ ارتباطی باشم،امروز تصمیم گرفتم برم خونه مامانم و با خانواده م صحبت کنم راجع به مشکلی که سه سال ازشون مخفی کردم نمیدونم عکس العمل شون چی باشه،ولی به هر حال باید برم بلکه شوهرم با شرط و شروطی که خانواده م براش میذارن حاظر بشه بریم مشاوره،فقط دعا میکنم واسه زنایی که مشکل شون مثل من و توئه...

[سها**]

سلاااااااااااام صبح بخیر

خوبین متاسفم خیلی از ماها یه شرایط آرمانی از ازدواج تو ذهنمون ترسیم میکنیم ووقتی میریم توش و میبینیم

با تصویر ذهنی ما یکی نیست جا میزنیم

فکر میکنیم شرایط همه ایده اله و فقط مایییم که شرایطمون غیره ایدخ اله !!!!!

خیلی از مشکلات با صبر کردن و درست صبر کردن در گذر زمان حل میشن

شما از موقعیتی که داشتین خسته شدی قدرت تصمیم گیری را نداری میخام بگم اون انرزی لازم را فعلا نداری

پس تصمیم گیری در چنین مرحله ای خوب نیستش

دوراه داری اینکه صبر کنی با همسرت همراه بشی غر نزنی محبنت کنی بیخیال بدی ها بشی ومثل دوران نامزدیت شاد پر انرزی پر هیجان باشی

راه دوم بری سفر با خانوادت بدون اینکه به همسرت فکر کنی فقططط فکره این باشی بهت خوش بگذره یادش نکنی تا یادت کنه

و حالو هوات عوض بشه انرزی بگیری و بیای یه زندگی نو شروع کنی

من یه سوال داشتم شما فرزند کوچک خانواده بودین ؟/

معمولا به کوچکتر ها در خونه کاره کمتری میدن اگه هم بدن مرتب بهش میگن فلان چیز را بیار ...

در حد چیزای کوچیک میخام بگم این اشتباهه محضه که همه مسئولیتهارو بدن به بزرگترها و فرزند کوچک وقتی هم بزرگ شدن بازم کوچک

حسابشون میکنن و این میشه یه معضل برا فرزند کوچک وقتی تشکیل خانواده داد قدرت تصمیم گیری نداره به مشکل بر میخوره و یکی از معضلاته

دیگش اینه که اون فرزند کوچک در دوران کودکیش میمونه توقعش بالا میره حتی قدرت این که بتونه زندگیرو مدیریت کنه ازش سلب میشه

نمیدونم شما از این دسته ای یا نه

اگه باشی بایستی بری دنبالش در کارات خودت تصمیم بگیری خودتو قبول داشته باشی تا بتونی شاد زندگی کنی و به همسرت این شادی

را انتقال بدی کارایی کنی که اعتماد به نفست زیاد بشه

موفق باشین