در تصمیم گیری برای آینده بهم کمک کنین

[sara 65]

سلام
چند ساله که با این تالار آشنا هستم و میدونم چه جوابی میگیرم و شاید برای همین هم هست که دارم مشکلمو اینجا میگم! شاید دوس دارم همون جوابو بشنوم....

حدود دو سال و نیم قبل بعد از شکست عشقی بدی که خوردم با یه پسری آشنا شدم. از اولین باری که با هم حرف زدیم متوجه شدم که بطور عجیبی سر همه چیز تفاهم داریم و از لحاظ فکری خیلی به هم نزدیکیم
هیچ کدوم دنبال رابطه ی جدی نبودیم و من هم وضعیت روحی خوبی نداشتم برای همین بعد یه مدت بدون دلیل خاصی از هم جدا شدیم.

بعد از چند ماه خیلی تصادفی دوباره همدیگرو پیدا کردیم و این آقا این بار دنبال یه رابطه ی جدی و هدف دار بود. اولا چون همونطور که گفتم ما از نظر فکری و اعتقادی شباهت خیلی زیادی بهم داشتیم و دوم اینکه توی این مدت چند رابطه ی کوتاه با دخترای کم سن و سال تر از من داشته که متوجه تفاوت فکری خیلی زیادش با این نسل میشه و توی درک معیاراش و خواسته هاش به ثبات میرسه و برای همین به من یک درخواست جدی داد.

من با وجود احساس تنهایی اصلا تمایلی به رابطه ی جدی و طولانی با کسی نداشتم و هم اینکه ایشون اصلا شرایط و معیارهای منو نداشت. البته من آدم سخت گیری نیستم اما نمیتونستم به ازدواچ باهاش فکر کنم

با همه ی مخالفت هایی که نشون دادم بالاخره رضایت منو جلب کرد و من فقط دنبال یک بهانه بودم تا زودتر رابطه رو تموم کنم! بهانه ای که تا یک سال و خورده ای بعد پیدا نکردم....

این آقا شخصیت بسیار آروم و منطقی ای داره و توی این مدت ما حتی یک جرو بحث ساده نداشتیم. فوق العاده ادم روشن و اهل و مطالعه ای هست جوری که میتونستیم راجع به عمیق ترین مسائل از دینی و اعتقادی گرفته تا علوم طبیعی ساعت ها حرف بزنیم و من واقعا از طرز تفکرش لذت میبردم (اهل مطالعه و باهوش بودن جزء معیارای خیلی مهم منه)
تو تمام این مدت هیچوقت توجهش به من کم نشد و من همیشه تو اولویت کارهاش بودم.. به قدری خوب من و روحیه ام رو میشناخت که بدون اینکه هیچ حرفی بزنم همیشه حس و حال من رو میفهمید و واقعا میتونست حالمو خوب کنه (شناختن من و روحیاتم واقعا کار هر کسی نیست)

روز به روز علاقمون بیشتر می شد و من هیچوقت حس نکردم که احساسمون بهم کم یا عادی میشه
با توجه به اینکه قبلا هم دوستی کوتاهی با هم داشتیم خیلی خوب میتونستم تفاوتش رو احساس کنم و فرق بین جدی بودن و نبودنشو بفهمم و از نظر خودم یه رابطه ی بی نظیرو داشتم

اما.......
وقتی تمام این احساسات خوب رو میذارم کنار و منطقی به کل این ماجرا نگاه می کنم خودمو میبینم که تو آستانه ی سی سالگی یه رابطه ی بی تعهد با شخصی دارم که از نظر مالی صفره و حداقل تا یکی دو سال دیگه شرایط ازدواج رو نداره!
نمیگم خونه و ماشین و وضع مالی خوب.... حداقل کار مناسب و مطمئن که بتونم به خانوادمم معرفیش کنم...

ادم درون گرائیه و نمیدونم چه برنامه ای داره و خودم هم دوس ندارم خیلی پرس و جو کنم و تحت فشار بذارمش

با همه ی چیزایی که گفتم بالاخره تصمیم گرفتم رابطه رو تموم کنم و از بیرون یه نگاهی به رابطمون داشته باشم. اما ذهنمو نمیتونم متمرکز کنم
هنوز روزای اوله و نمیدونم جدایی ازش چقدر میتونه برام سخت باشه... اونم جدایی رو جدی نگرفته و منتظره که برگردم

میخوام اگه بن بسته دیگه جلوتر نرم. کمکم کنین ذهنمو سرو سامون بدم و یه تصمیم اساسی بگیرم...
ممنون از همگی

[khaleghezey]

درود بانو سارا گرامی

یادمه قبلا وقتی مجرد بودم یکی یه جمله قشنگ برام فرستاد فکر میکنم برای شما هم صادقه:

بعضی ها مثل قطار شهر بازی می مونن از بودن باهاشون لذت میبری ولی باهاشون به جایی نمیرسی!!

این وضعیت فقط برای شما نیست برای یکی از آشناهای ما هم همینطوری پیش آمد ایشون پسر بودن و خلاصه مشکل سطح خانوادگی بود که بعد چند سال منجر به جدایی شد.

باید اعتراف کنم تصمیم خیلی سختی گرفتی فقط میتوانم تحسینت بکنم با اینکه مشکل بود ولی راه درست را انتخاب کردی مسئله اینه شما تلاشت را انجام دادی بنظر من بشخصه ایشون یک دوست خیلی خوبه که شاید اگر همجنس بودین بهترین و صمیمی ترین دوستت میشد ولی برای زندگی مشترک نمیشه روش حساب کرد.

ایشالله قسمت شما هم یک ازدواج خوب بشه ولی مسئله ای هست خواستگار اگه برایتان امد لطفا با این شخص مقایسه نکنید و بصورت کلی ببینید.

بعضی وقتها باید با عقل جلو رفت و تاوان داد

[mohamad.reza164]

سلام خانوم محترم

از اين كه تصميم سختي گرفتي بهتون تبريك ميگم.

ولي با حرف آقاي خاله قزي هم موافق نيستم

برای زندگی مشترک نمیشه روش حساب کرد.

به نظرم قطع رابطه بهترين انتخاب بود.

اونجور كه متوجه شدم ايشان يكسري ملاك هايي دارن كه براي شما مطلوب هست.

تو تنهايي يكم بيشتر فكر كنيد، اگر فكر ميكنيد واقعا به درد هم ميخوريد، بهش بگيد براي رسيدن به شما تلاش كنه و رسما به خواستگاري شما بياد.

قطعا اگر شما رو بخواد، براي رسيدن به شما تلاش مضاعف ميكنه.

همين حرفي رو كه به ما زديد رو هم به ايشان بگيد:

دغدغه سن و يك رابطه غير جدي رو دارين، از آينده مطمين نيستن. با وجود اينكه احساس ميكنيد به درد هم ميخوريد، ولي از بعضا لحاظ ها نمي تونين به ايشون اتكا كنيد.

بعد از ثبات زندگي تون، رسما به خواستگاري تشريف بياوريد. در غير اينصورت تمام/

[شیدا.]

سارا

باهوش کسی هست که بتونه همه جنبه های زندگیش را سر و سامون بده و هماهنگ و درست پیش بره
آدمی که غرق رویا و تخیل و شاید تفکره ... اما عملا هیچ کاری نمی کنه به درد زندگی نمی خوره، فقط برای بحث و هم صحبتی خوبه !

تصمیمت درسته.

[sara 65]

مرسی از دوستای خوبم

آقای خاله قزی منتظر نظرتون بودم .
نمیتونم بگم هیچ کس با این پسر با جایی نمیرسه. این منم که باهاش به جایی نمیرسم! اگه 20 سالم بود با کمال میل براش صبر میکردم تا شرایطش بهتر بشه اما تو این سن نمیتونم به خانوادم معرفیش کنم. اخلاق و رفتار برام خیلی مهمه اما آدمی هم نیستم نظر دیگران برام مهم نباشه

آقای محمد رضای عزیز
قطعا اگه رابطه رو تموم کنم باز هم بهش فرصت میدم که برای رسیدن بهم تلاش کنه اما خیلی بدبینم. اگه همین الان هم کار خوبی پیدا کنه به نظرم تا رسیدن به یه شرایط معمولی برای ازدواج خیلی راه زیادی داره. آدمی هم نیست که روی کمک خانوادش بخواد حساب کنه. میتونم خیلی چیزا رو ساده تر بگیرم اما نمیخوم جلوی خانوادم سرشکسته بشم

شیدا جون
خوشحالم نظرتو و برام نوشتی
همین دو خطی که نوشتی یکی از مهم ترین چیزاییه که وقتی منطقی به رابطمون فک میکنم جلومو میگیره! نمیخوام بی انصاف باشم و بگم توی زندگیش هیچ پیشرفتی نداشته. تحصیلات خوبی داره و سربازیش هم تمومه . آدم اصلا تنبلی هم نبوده که مفت بخوره و بخوابه و کلا فعاله و کارای موقت هم داشته در حدی که خرج خودش دربیاد.
ولی عملا دو سال از زندگیشو هدر داده و هر دو داریم تاوان همون دو سالو پس میدم!
چیزی که بیشتر عصبانیم میکنه اینه که اگه همون بار اول رابطه رو جدی میگرفت حداقل چند ماه جلوتر بودیم اما کاهلی این مدتش برام قابل بخشش نیست... :(

تو رو خدا خودتونو بذارین جای من! فک کنین با یک نفر سر همه چیز تفاهم دارین راحته که ول کنین این آدمو؟؟؟ اسم نمیبرم اما تو همین تالار کم نیستن خانومایی که مشکل مالی ندارن و شرایط اقتصادی زندگیشون خوبه اما از اعتقادات اساسیشون گرفته تا کوچیکترین مسائل زندگی با هم مشکل دارن... بدجور سر دوراهی ام....

[شیدا.]

به نظر خودت از نظر کاری آدم خوش فکریه؟

یا حداقل پشتکار داره؟

اگه فکر اقتصادی خوب داشته باشه، یا پشتکار خوبی داشته باشه می تونی یه امیدی بهش داشته باشی
ولی اگر فقط بخواد ناله کنه که کار نیست و اوضاع مملکت خرابه و من این کار را نمی کنم و اون کار را نمی کنم .... می خوای چیکار کنی؟

شما بعد از دو سال دوستی باید فهمیده باشی برنامه اش چیه
می تونید با هم زندگی بسازید؟ لطف با هم ساختنش خیلی هم بیشتره !

اما اگه مرد عمل نباشه و بار زندگی بمونه روی دوشت چیکار می کنی؟

تا برنامه اش را ندونی که نمی تونی کاری بکنی. چرا نمی شه بپرسی؟
ایشون بیاد خواستگاری هم باید به این سوالها جواب بده و وضعیت را برای خانواده ات روشن کنه.

[sara 65]

شیدا جان مرسی که فکر منو داری به سمت درستی میبری
اره اینکه دو نفر باهم زندگیشونو بسازن لطفش خیلی بیشتره ولی اینجا ایرانه! همه میخوان تو زندگی هم سرک بکشن و بگن سارا بعد این همه مدت با یکی ازدواج کرده که .... اصلا نمیخوام شعار بدم... اعتراف میکن که حرف دیگران برام مهمه! مادر من هم خیلی شخصیت ایرادگیری داره و همچین موقعیتی اصلا به نظرش خوب نخواهد بود!

ببین بیشتر زمانی که با هم بودیم این آقا سرباز بوده. من متاسفانه نتونستم از این نظر خیلی خوب بشناسمش. شناختی که ازش به دست آوردم اینه که مثل خودم دقیقه ی نودیه! اما مسئولیت پذیره و کاری که بهش سپردن رو تا حد ممکن خوب انجام میده. از کار نمیزنه و وجدان کاری داره و در این حد میدونم که بعد از سربازی هم قصد پیدا کردن کار دولتی نداره و منتظر نیست یکی براش کار پیدا کنه و میخواد خودش تو رشته ی خودش کاری راه بندازه اما اصلا نمیدونم براش چه برنامه ی دقیقی داره و میتونه موفق بشه یا نه. (متاسفانه خانواده ی من به داشتن کار دولتی و خوب خیلی اهمیت میدن!) کلا یه خونسردی ذاتی داره و کسی نیست که به آب و آتیش بزنه تا برای خودش موقعیت مالی بهتری دست و پا کنه !

از نظر خرج کردن آدم لارجی نیست اما در حد امکانش برام کم نمیذاره و آدم بی توجهی نیست (به تولد و عید و ...) خودم هم هیچ وقت توقع زیادی ازش نداشتم چون درک میکردم که وضعیت مالی خوبی نداره. حتی سعی میکردم هرچقد خرج میکنه منم تا حدی جبران کنم و خرج کنم. اما به پیشنهاد یکی از دوستام یه مدت اصلا پیش قدم نشدم و خواستم از این نظر محک بزنمش که به نتیجه ای که رسیدم اینه که خسیس نیست ولی خیلی لارج و دست و دل باز هم نیست.

یه ذره حرف زدن باهاش در مورد برنامه های آیندش برام سخته چون نمیخوام فکر کنه که صد در صد بهش برای ازدواج فکر میکنم و خیالش راحت شه. یه جورایی تو این مدت بهش فهموندم که شرایط ازدواجو نداره اگه موقعیت مناسب دیگه ای پیدا کنم ازدواج میکنم! البته خودم میدونم که اینکارو نمیکنم! ادم وقتی رابطه ی صد رو تجربه کنه دیگه به نود هم راضی نمیشه

[mohamad.reza164]

سلام خانم


اختلاف سنی شما چقدره؟ اقا کوچکتر هستن؟

شما تصمیم خوبی گرفتین. برای قطع رابطه.

ولی من به عنوان یه پسر بهتون میگم که اگر عشق واقعی تو وجودش باشه ، حتما تلاش مضاعف خواهد کرد. از طرفی عدم حضور شما به پیشرفتش بیشتر کمک میکنه، چون تمرکز اش بیشتر رو کاره.
بعضی از پسرها، در حین داشتن رابطه، نمیتونن رو چیز های دیگه خوب تمرکز کنن.
مثلا وقتی بهش پیام بدین، بدون مکثی پاسخی شما رو بده، یا هیچ وقت بهتون نگه که فلان کارم رو اگر انجام دادم، بهت زنگ میزنم! دختران فکر میکنن، چنین پسری تنها اولویتش همون دختره، ولی در صورتیکه ذهن پسر این رابطه رو مطلوب تشخیص میده.

------------

اگر بخوام نظر خودم رو بگم، اگر شخصی به خاطر نداشتن درامد و کار من رو ترک بکنه، ناراحت میشم که رفیق نیمه راه بوده ولی بعد از مدتی که سر عقل بیام، متوجه کار درست طرفم میشم! منطق همین کاری رو شما کردین میپسنده! اون پسر باید بفهمه اینجور روابط، متضمن زندگی خوب در اینده نیست، و برای داشتن زندگی خوب باید ازدواج کرد، و برای ازدواج هم باید به ثبات شخصیتی، کاری و غیره رسید.

-------

چون تا الان درمورد ازدواج و اینده نگری درموردش حرف نزدین، اون پسر هم قضیه رو جدی نمیگیره.
ولی وقتی اعلام اتمام رابطه میکنید، اون پسر تصمیمی برای ازدواج داشته باشه اعلام میکنه، و شما هم دغدغه هاتون رو اعلام میکنید.

چون به نظر میشه بهتون اعتماد کرد که کفویت لازم را بین خودتون تشخیص دادین، اگر ادم با پتانسیلی هست براش صبر کنید، ولی اگر فکر میکنید نمیشه بهش اتکا کرد، فراموشی بهترین گزینه است.

--------------

[ستاره زیبا]

سلام عزیزم من قبلا همین رابطه شما رو تجربه کردم دقیقا ایشون هم بسیارارام و...اول کار داشت ولی بخاطر تعدیل نیرو کارش ازدست داده بوداما من به ایشون گفتمکه باید برا اینده یهتصمیم جدی بگیره حتی خاستگاری هم اومد ولی چون مادرش مخالف بود خوب طبق گفتهای خودش سردش میکرد وشاید همین هم باعث شد جدی پیگیرکار نشه اما من باهاش اتمام حجت کردم و ......وبعدخیلی راحت گذاشتمش کنار
اینکه میگی من نمیخام مستقیما بهش بگم چون اونطوری خودم کوچیک میکنم دقیقا اشتباهه شما زمانی که فقط رابطه دوستی بخای اینطوری خودت کوچیک کردی چون شما برا زندگیت ایندت برنامه ای نداری خودت داری میگی دارم میرم سی سال وقت رابطه دوستی رو نداری و وقت تلفیه پس چرا کامل اتمام حجت نمیکنی؟؟؟؟
بهش بگو اگه واقعا شما رومیخاد فعلا رابطه قطع باشه ولی بهش فرصت میدی هروقت یه کار معقول پیدا کرد بیاد خاستگاری اما یه فرصت چندماهه چون شما موردهای دیگه رو ازدست ندیالبته اینم بگم الان کار دولتی مثلسوزنه تو پر کاه پس توقع نداشته باش

[khaleghezey]

فکر میکنم تا حدود زیادی جوابت رو میشه از این عکس بگیری.


موضوع بعدی بنظرم اینه شما دوست داری مستقل باشب خانواده ایرادگیری داری برای همین استقلال و اعتماد بنفس لازم را ندرای از کودکی با ترس و اضطراب بزرگ شدی تصمیم گیری برات سخت بودش برای همین تیو این رابطه ماندی و دل کندن ازش سخته گرچه دختر عاقل و منطقی هستی و تصمیم درست را هم میگیری بصورت کلی بخوام بگم شخصیت قابل احترامی داری

ولی الان و واسه این تصمیم وقتش نیست خودت واسه زندگیت تصمیم بگیر اینکه شغل دولتی داشته باشه یا بازاری باشه یا شرکت خصوصی کار کنه فرق زیادی نداره وقتی توی زندگی خصوصیات اصلی را نداشته باشه توی تالار همدردی چند ساله عضوم کمتر دیدم مشکل اصلی و اولیه و دلیل برای جدایی مسئله مالی باشه.معیارهای خانوادت و معیارهایی کهب رای خودت داری را دسته بندی کن وب ر اساس اولویت بنویس بعد ببین این آقا چقدر به اون معیارهایی که داری نزدیک هستش میدونی چی میگم یکجورایی وسط رو در نظر بگیر.شخصیتت رو خوب درک میکنم نگرانی و اضطرابی که داری رو باهاش زندگی کردم اجازه ندهب یش از اندازه توی زندگیت تداخل ایجاد بکنه.

اگه توی سنین پایین بودی منم باهات موافق بودم بهش فرصت بدی زمانب دی خودش را نشان بده هرچند خانواده ات معیارهای بالا داشته باشند ولی بهت میگفتم ارزشش را داره ولی مسئله اینجاست شما الان 30 سالت شده این مسئله کوچکی نیست بعضی آقا پسرها توی سن شما دوست دارن با سن کوچکتر از خودشان ازدواج کنند و بعضی ها همسن خودشان را انتخاب میکنند سعی کن فرصت هایی که بوجود میاد را از دست ندی.

بعدشم یادت باشه شما قراره باهاش زندگی کنی شما قراره خوشی و ناخوشیت باهاش باشی نه مادرت یا خانوادت یا هرکس دیگه ای پس خودت انتخاب کن ولی عاقلانه اجازه نده دیگگران حالا هر فردی که میخواد باشه افسار زندگیت را در دستش بگیره بجنب دختر ولی لطفا لجبازی نکن لازم نیست خودت را به کسی ثابت کنی مهم اینه خودت را قبول داشته باشی خودت را دوست داشته باشی و به تصمیم خودت اعتماد کنی.حداقلش این را خوب میدانم از خیلی از دخترخانوم هایی که میان توی سایت تایپیک میزنن یا بیرون یمبینم خیلی عاقلتری و بهتر تصمیم میگیری پس بخودت اطمنیان داشته باش.

این مقاله را بخوان:

http://www.hamdardi.net/thread-41342.html

مسئله شما فقط این آقا پسر و تصمیم گیری در این مورد نیست بلکه توی بقیه مسائل و مشکلاتی که برات پیش میاد فکر میکنم دقت کنی همین مشکلات را کم و بیش داری.
این سوالم رو میشه جواب بدی اگهب رات مشکلی پیش بیاد چجوری حلش میکنی؟خودت با توجه به دانشی که درای یا با افرادی مشورت میکنیاگر اینطوریه اون افراد چه کسانی هستند ثابت هستند یا هردفعه با توجه به مشکلت تغییر میکنن؟
موقعی که درای اون مسئله رو حل میکنی نگرانر یداری از طرز برخورد و گفتار مادرتو خانوادت؟
حتی اگه تصمیمت خوب باشه و نتیجه خبوی گرفته باشی اگه خانوادت ایراد بگیرن اونوقت چه احساسی داری نسبت به کاری که کردی؟

ببخشید اینجور یدقیق میپرسم چون البته فکر میکنم خانواده(مادر یا پدر)قضاوتگر بدبین و کمال گرایی داشتی