نیاز به همفکری برای منشا مشکلاتم: حس اینکه هیچوقت مهم نبودم

[meinoush]

سلام. برای این مشکل نیاز به همفکری دارم.

دقت که کردم تنها چیزی که باعث شده انقدر اسیب ببینم در زندگیم این احساسه که کسی دوستم نداشته. نه خونواده و نه هیچکس دیگه. این احساس اصلی ترین مشکل منه که بعضی وقتا اوج می گیره. و همین احساس باعث شده که خودم هم 8 سال بی اینکه درست بدونم و بفهمم لگد بزنم به زندگیم و بدترش کنم. یه چیزی شبیه خود زنی اما پیچیده تر و نااگاهانه تر. تصمیمات بد و طرد کردن خودم توسط خودم. منشا ضرر این تعداد سال همین بوده. حتی اگه بخوام به خدا هم پناه ببرم اونم دوستم نداشته.

این رو نمی تونم کاریش کنم. یا نمی دونم چه کارش کنم. اما مشخصا برای کسی مهم نیستم و نبودم. نه بدبخت بودنم نه خوشبخت بودنم. الان نیاز دارم همفکری کنین باهام تا این حسمو درست و سریع تر مدیریت کنم.

چیزی که هست اینه که انگار والدینم منو انداختن تو این دنیا و باهام مثل یه موجود زیادی رفتار کردن. انگار یا زیادی بودم یا نبودم. و البته برادرم هم همینطور. اونم یه بچه بوده. هنوزم با این سنم لحظات زیادی هست که احساس زیادی بودن دارم. بیرون از خونه و در روابط روزمره. در صورتی که ادم های دیگه اغلب انقدر خودشون رو مهم می دونن که توقعات رنگ به رنگ هم دارن از دیگران.

الان می دونم که در اطرافم کسی نیست که بهم انرژی زندگی بده. باید انرژی ادامه دادنم رو از چیزایی مثل کتابها یا نوشته های ادم های بزرگ یا موسیقی یا هر منبعی از انرژی که به طور عام در اختیار همه هست بگیرم. البته این رو هم یادم میره گاه به گاه.

ولی هنوز اون حس پیشم میاد. مخصوصا تلنگر اون نوسانات هم همین هست و بوده.
اینکه کسی دوستم نه داشته و نه داره.

ممنون میشم اگه برای مدیریت بیشتر راهی به نظرتون میاد بهم بگین.

[باغبان]

سلام

کم پیدا هستید ، خانم meinoush ؟!

واقعا پست های خوبی می زارید ، که نشون از، دقت و مطالعه شماست .

به خودتون علاقمند هستید ؟

خودتو میتونی تعریف کنی ؟

[m.reza91]

سلام مینوش
خوبی ؟ هر ازگاهی به پروفایلت سر میزدم هر چند مخفی هستی ولی میتونم بفهمم چه زمانایی میای تو سایت و میری ! یادی از ما فقرا بکن هر چند وقت یکبار ! :)
تولدتم آخرای بهمنه اگه تا اون موقع نبودم یا جوری نبود که بتونیم برات جشن بگیریم، پیشاپیش تبریک میگم

نه خونواده و نه هیچکس دیگه

مهم اینه که خودت برای خودت مهم باشی برای خودت وقت بذاری نه اینکه الزاما مورد توجه کسی باشی تا حس ارزشمندی پیدا کنی. نکته ی مهم در خصوص خانوادت اینه که شاید اصلا بلد نیستند باهات ارتباط برقرار کنند، نه با تو ،بلکه با هیچ کس دیگه ای ، از جمله خودشون؛ ولی در درونشون حتما به تو فکر می کنند مگه غیر از اینم میشه؟ پس اینکه اونا نمیتونند در مورد تو احساساتشونو درست بروز بدند دلیل بر بی ارزش بودن تو برای اونها نیست از همه مهمتر صرف نظر از این ضعف ارتباطیه به طور مطلق دلیل بر بی ارزش بودن تو هم نیست.
کاملا درک میکنم، خیلی سخته اطرافت آدمایی باشند که نتونی روشون حساب کنی یا حرفاتو بهشون بزنی اما باز این مساله ربطی به نتیجه گیری ای که می کنی نداره . سرگرم شدن به کارایی که همیشه دوست داشتی انجام بدی حتی از زمان کودکیت، تشویق خودت ( مثلا یه کار کوچیک کردی به خودت یه آفرین ساده بگو) را ه های خوبی هستند. نزدیک شدن به خدا هم یه راه دیگه است ،یادمه سال پیش میگفتی آثار یکی از شعرای عرفانی رو میخوندی حافظ یا مولانا دقیقا یادم نیست کدومشون بود، به هر حال هنوزم اینکار رو میکنی؟ اینم راه خوبیه چون راه دوست داشتن رو یاد می گیری همون چیزی که بهش احتیاج داری.

ببخشید نمیتونم کمکی بکنم فقط میخواستم یه چیزی گفته باشم.

[فرشته اردیبهشت]

سلام مینوش خوبی؟
کم پیدایی

چرا انقدر به خودت گیر میدی دختر
زندگی اینقدرهاهم سخت نیست
دوست داشتن خودت اینقدر سخت نیست

من قبلا خیلی باهات حرف زدم یادته؟
فکر میکنی روندت به کدوم طرفه؟
داری به چه سمتی میری؟ منفی یا مثبت

به نظرم بین دو تصمیم منفی و مثبت بین دو حس دو جهت دو جا دو رنگ دو ..... مثبتش رو انتخاب کن بدون هیچ فلسفه بافی!

[فرشته مهربان]

سلام

این پست را یادت هست ؟.... حالا با دقت بیشتری بخونش :

ببین عزیز جان


برای ارتباط اجتماعی دقت کن که بدور از توقع باشی اینکه بخواهی ارتباط خوبی داشته باشی تا کاری برایت بکنند اشتباه هست و باعث سرخوردگی میشه ...

برای انتخاب دوست معیار داشته باش و بر اساس آن دوستانت را انتخاب کن و با آنها مهربان باش اما متوقع نباش و البته این به معنای عدم کمک گرفتن نیست ، شما جایی که نیاز به کمک دیگران داری کمک بگیر اما توقع نداشته باش حتماض کمک کنند . بگذار دیگران در ارتباط باتو در تکلف نباشند و احساس راحتی کنند .

باز هم روی اینکه با خودت ارتباط بهتری برقرار کنی و خودت را بپذیری و دوست داشته باشی حتی با همه ضعفهایی که تصور می کنی داری ، تأکید دارم این خیلی مهم هست اگر کسی به درستی خود را هرطور که هست دوست نداشته باشد ، سر به خود خواهی و خودپسندی می زند آنوقت هرکسی را نمی پسندد ، گارد منفی در برابر افراد می گیرد ، اعتماد نمی کند ، از رابطه می ترسد ، غرورش بهش اجازه نمی دهد وقتی نیاز بود کمک بگیرد ، به خودش و دیگران در درون گیر می دهد و مدام در ذهنش نسبت به همه چیز غر می زند و ... اینها نشانه های نارضایتی از خود است که ریشه اش عدم پذیرش مهربانانه خود است و .....

درباره هوش هیجانی چه می دانید؟(به همراه تست هوش

هیجانی)



و مطالعه کتاب هوش هیجانی از دانیل گلمن

و کتاب روانشناسی روابط انسانی از رابرت بولتون