عدم رضایت از همسر

[myl]

سلام
من قبلا هم اینجا تاپیک زده بودم.
مشکلم اینه که از همسرم ناراضی هستم. حتی انتظارات اولیه ی من رو هم برآورده نکرده تا الان.
من چیز زیادی ازش نخواستم ولی به نیازهای من و انتظارات من بی توجهه.
ما حدود 10 ماهه عروسی کردیم. حدود 8 ماهی هم قبل از عروسی، نامزد بودیم.
من خودم آدمی هستم که دوسدارم حامی زن و بچم باشم و نیازهاشونو برآورده کنم (چه نیازهای مالی چه نیازهای عاطفی) ولی اون در قبال من خیلی بی توجهه.مشکل هم اینه که خودش فکر میکنه کار درست رو میکنه و داره وظایفش رو به درستی انجام میده حتی مادرش هم بهم میگفتش که دخترم بچه داری و شوهرداریش خوبه ولی به نظر من که اصلا اینطور نیست و من اصلا ازش راضی نیستم. از اول ازدواجمون که عروسی کردیم گیر داد که بچه میخام و علیرغم خواسته ی من باردار شد و اول زندگی بچه دار شدیم. توی این یکسال اول زندگی به بهانه بارداری و زایمان و ... شاید 5 بار هم رابطه جنسی نداشتیم. توی دوران بارداری و بعدش که اصلا نداشتیم. اون اصلا به فکر من نیست فقط به فکر خودش و بچه هستش. کارای خونه رو هم هیچوقت انجام نداده و نمیده. میگه انجام میدم ولی هیچوقت انجام نمیده چون مادرش همیشه انجام میده و اونو مسئولیت پذیر بار نیاورده و یجورایی همش تنبلی میکنه. منکه اصلا از این زندگیم راضی نیستم ولی اون با این شرایط راحته و راضیه چون نه شوهرداری میکنه نه خونه داری . بچه رو هم اغلب مادرش کمک میکنه نگه داره. موندم چکار کنم.منکه دیگه دارم دلسرد میشم ازش.فقط از دیگران انتظار داره که بهش سرویسدهی کنن و خودش در مقابل هیچ کاری مسئول نیست.بار زندگی روی دوش من و مادر پدرشه و خودش خیلی تنبله .
منم تنها کاری که میتونم بکنم اینه که دیگه نسبت بهش بی تفاوت بشم .شما چه نظری دارید؟

[ستاره زیبا]

حتما حتما خانومت بیار اینجا عضو کن وقتی باهم خوبین
اگه امکانش هست مشاوره حضوری برین
قبل همه اینا وقت خوشیا همه حرفهات رو بگو ولی قبلش کلی از خوبیهاش بگو هرچند کم باشه ولی بزرگش کن تا تشویق بشه بعد خاستهات رو با مهربونی بهش بگو اگهدیدی حتی یه قدم کوچیک برات برداشت کلی ازش تعریف کن تا هرروز پیشرفت کنه
یادت باشه اگه هی نقطه ضعفهاش رو بهش بگی دیگه تو خودش اعتمادبنفسی نمیبینه که بخاد گام برداره فقط تشویقش کن

[masamasa]

ببخشید میشه چند تا مثال از کاراش بگین مثالا غدا نمیپزه؟ خونه زندگیش بهم ریخته و کثیفه؟لباسای شما رو شستشو و اتو نمیکنه؟ شخصیتش چطوره لجبازه؟ اصلا میدونه ک شما ازین وضع ناراضی وکلافه هستید؟

[myl]

حتما حتما خانومت بیار اینجا عضو کن وقتی باهم خوبین
اگه امکانش هست مشاوره حضوری برین
قبل همه اینا وقت خوشیا همه حرفهات رو بگو ولی قبلش کلی از خوبیهاش بگو هرچند کم باشه ولی بزرگش کن تا تشویق بشه بعد خاستهات رو با مهربونی بهش بگو اگهدیدی حتی یه قدم کوچیک برات برداشت کلی ازش تعریف کن تا هرروز پیشرفت کنه
یادت باشه اگه هی نقطه ضعفهاش رو بهش بگی دیگه تو خودش اعتمادبنفسی نمیبینه که بخاد گام برداره فقط تشویقش کن

از این تعریف و تشویقا زیاد ازش کردم ولی کارساز نیستش چون به تنبلی عادت کرده.چون از اولش تو خونه ی مادرش دست به سیاه و سفید نزده و پدر مادرش نذاشتن تو خونه هیچکاری بکنه باعث شده هم کار کردن رو یاد نگیره هم تنبل شده. الانم نمیتونه هیچکاری بکنه.گفتم که اغلب اوقات حتی یه آبم میخاد بخوره باید یکی دیگه براش بیاره.یادمه یبار توی دوران نامزدی یه لینک از این سایت براش گذاشتم مطالعه کنه وقتی باز کردن کلی شاکی شد گفتش این سایتای آشغال چیه میری میخونی بعدش میای سر من خالی میکنی میگفت اینا هیچی حالیشون نیست. بهش گفتم بریم پیش مشاور گفتش بریم تا بفهمی مشکل از من نیستش.

ببخشید میشه چند تا مثال از کاراش بگین مثالا غدا نمیپزه؟ خونه زندگیش بهم ریخته و کثیفه؟لباسای شما رو شستشو و اتو نمیکنه؟ شخصیتش چطوره لجبازه؟ اصلا میدونه ک شما ازین وضع ناراضی وکلافه هستید؟

غذا نمیپزه.خونه به هم ریختس. توی این مدتی که با هم ازدواج کردیم منی که مرد هستم از اون که خانم هست خیلی خیلی بیشتر خانه داری کردم (آشپزی،شستشو و ....) حتی حوصله نداره لباسا رو توی ماشین لباسشویی بندازه چه برسه به اینکه اتو کنه. همه ی کارا رو من انجام میدم یا مادرش.لجباز نیستش تنبله گفتم که درست تربیت نشده که بدونه باید کار کنه.یدفعه که از سر کار اومده بودم دیدم باز غذا نداریم خودم درست کردم بعدش گفتم خوب یه سالاد واسم درست کن خیلی بهش برخورد گفتش من چه وظیفه ای دارم واست سالاد درست کنم.کلا علاقه ای به کار کردن تو خونه نداره. توی 9 ماه بارداریش که دست به سیاه و سفید نزد.خودش میگه میخام آشپزی کنم و .. ولی عمل نمیکنه.در حالی که من همیشه خیلی هواشو داشتم.
صد بار بهش گفتم که از این کارش ناراضیم. گاهی مستقیم گفتم گاهی اوقات غیر مستقیم گفتم ولی گوشش بدهکار نیست

[خورشید30]

خوب اقا چه کاریه...شما که با کمک کردن و انجام دادن وظایفش بیشتر بد عادتش کردین......از مادرش بخواهین بهتون کمک کنه...با مادرش جدی صحبت کنین و بگین که رضایت ندارین ازش.....بهش بگین که حداقل وقتی میاد کمک دخترش....دخترش رو مجبور کنه کنارش وایسه و کار یاد بگیره..اشپزی یاد بگیره......اینجوری پیش برید خودتون بازنده اصلی هستین....خانمت غذا که درست کرد..اگه زهر هلاهل هم بود..شما ازش تعریف کنین..تا انگیزه پیدا کنه.....اگه غیر از اینه....یه مدت نه خودتون کمک کنین..نه اجازه بدین مادرش کمک کنه.....خونه که معذرت میخوام گند بالا بیاره...بخاطر اینکه بچش هم شده که مریض نشه...مجبوره پاشه کار کنه.....
به هیچ عنوان وظایفش رو انجام ندین..حتی بهش یاداوری هم نکنین....از مادرش هم بخواهین که کمکتون کنه..بهش بگین...همیشه که شما کنارش نیستین...شما هم پیر و ناتوان میشبن..لااقل دخترتون رو جوری بار بیارین که بتونه وقت ناتوانی از عهده تون بر بیاد و کمک حالتون باشه...

[نیکیا]

منم توی خونه ی پدرم دست به سیاه و سفید نمیزدم. بلد نبودم ماشین لباسشویی رو حتی روشن کنم. پختن برنج رو بلد نبودم. اما وقتی ازدواج کردم یه کتاب آشپزی خریدم و همه ی غذا ها رو یاد گرفتم. الان همه از دستپختم تعریف میکنن. شما به هیچ وجه کارای خونه رو نباید انجام بدید وقتی خانومتون خونه داره و هیچکاری نمیکنه. به نظر من باید با قاطعیت بیشتری باهاش برخورد کنید. خانومتون افسردگی نداره؟ روزش رو چطور میگذرونه؟

[گیسو کمند]

سلام اقای myl

***تاپیک قبلیتونو یادتونه؟ خوب به کجا رسید یعنی شما به چه نتیجه ای رسیدی ؟ بزارید من بهتون بگم، شما سپردینش دست باد تا ببینید چی پیش میاد!چرا؟

***گفتیم تشویق کنید و باهم آشپزی کنید و.. و.. خوب شما گفتی انجام دادی نتیجه نداد

***مدتی هم توقعتون رفته بود بالا که کاش زنم کارمند بود ، ولی بعدش متوجه شدید که خیلی از خانمهای شاغل از زندگیشون راضی نیستن و اگه خانم راضی باشه ، آقا راضی نیست و....

***رسیدیم به اینکه همسرتون اصلا اشتباهشو قبول نداره و خانوادشون هم خیلی ادمهای خوب و منطقی هستن اما متوجه عمق ناراحتیتون و شرایط زندگیتون نیستن پس باید

****حالا که تشویق جواب نداده + صحبت جواب نداده + محبت جواب نداده + خانم لیسانسه 27 ساله مشاور و.. هم قبول نداره + خودش رو بی اشکال میدونه == باید یه تلنگر بخورن ، به مادرشون و خودشون ناراحتیتیونو کاملا بگید و

بگید که نمیتونید با اون شرایط ادامه بدید و زندگیتونو دوست دارید و به خاطر همینم بوده که تا حالا محبت و تشویق رو پیش گرفتید اما حالا که نتیجه نداده باید خودشون درستش کنندو شما تا حالا تحمل کردید ولی من بعد نمیتونید

***خدایی نکرده بی احترامی توهین تحقیر و.. در کار نباشه ، خودتون خدارو شکر بهتر میدونید هرکسی ایراداتی داره و ایشونم ندانسته داره رفتار میکنه ولی سکوت شما یا کمک مادر و.. شرایط رو بدتر میکنه و حتما باید جلوی این مشکل رو بگیرید.

مشاوره حضوری+بروز دادن کلافگی ، بی صبری و نگرانی خودتون.

موفق باشید.

[myl]

خوب اقا چه کاریه...شما که با کمک کردن و انجام دادن وظایفش بیشتر بد عادتش کردین......از مادرش بخواهین بهتون کمک کنه...با مادرش جدی صحبت کنین و بگین که رضایت ندارین ازش.....بهش بگین که حداقل وقتی میاد کمک دخترش....دخترش رو مجبور کنه کنارش وایسه و کار یاد بگیره..اشپزی یاد بگیره......اینجوری پیش برید خودتون بازنده اصلی هستین....خانمت غذا که درست کرد..اگه زهر هلاهل هم بود..شما ازش تعریف کنین..تا انگیزه پیدا کنه.....اگه غیر از اینه....یه مدت نه خودتون کمک کنین..نه اجازه بدین مادرش کمک کنه.....خونه که معذرت میخوام گند بالا بیاره...بخاطر اینکه بچش هم شده که مریض نشه...مجبوره پاشه کار کنه.....
به هیچ عنوان وظایفش رو انجام ندین..حتی بهش یاداوری هم نکنین....از مادرش هم بخواهین که کمکتون کنه..بهش بگین...همیشه که شما کنارش نیستین...شما هم پیر و ناتوان میشبن..لااقل دخترتون رو جوری بار بیارین که بتونه وقت ناتوانی از عهده تون بر بیاد و کمک حالتون باشه...

منم توی خونه ی پدرم دست به سیاه و سفید نمیزدم. بلد نبودم ماشین لباسشویی رو حتی روشن کنم. پختن برنج رو بلد نبودم. اما وقتی ازدواج کردم یه کتاب آشپزی خریدم و همه ی غذا ها رو یاد گرفتم. الان همه از دستپختم تعریف میکنن. شما به هیچ وجه کارای خونه رو نباید انجام بدید وقتی خانومتون خونه داره و هیچکاری نمیکنه. به نظر من باید با قاطعیت بیشتری باهاش برخورد کنید. خانومتون افسردگی نداره؟ روزش رو چطور میگذرونه؟

سلام اقای myl

***تاپیک قبلیتونو یادتونه؟ خوب به کجا رسید یعنی شما به چه نتیجه ای رسیدی ؟ بزارید من بهتون بگم، شما سپردینش دست باد تا ببینید چی پیش میاد!چرا؟

***گفتیم تشویق کنید و باهم آشپزی کنید و.. و.. خوب شما گفتی انجام دادی نتیجه نداد

***مدتی هم توقعتون رفته بود بالا که کاش زنم کارمند بود ، ولی بعدش متوجه شدید که خیلی از خانمهای شاغل از زندگیشون راضی نیستن و اگه خانم راضی باشه ، آقا راضی نیست و....

***رسیدیم به اینکه همسرتون اصلا اشتباهشو قبول نداره و خانوادشون هم خیلی ادمهای خوب و منطقی هستن اما متوجه عمق ناراحتیتون و شرایط زندگیتون نیستن پس باید

****حالا که تشویق جواب نداده + صحبت جواب نداده + محبت جواب نداده + خانم لیسانسه 27 ساله مشاور و.. هم قبول نداره + خودش رو بی اشکال میدونه == باید یه تلنگر بخورن ، به مادرشون و خودشون ناراحتیتیونو کاملا بگید و

بگید که نمیتونید با اون شرایط ادامه بدید و زندگیتونو دوست دارید و به خاطر همینم بوده که تا حالا محبت و تشویق رو پیش گرفتید اما حالا که نتیجه نداده باید خودشون درستش کنندو شما تا حالا تحمل کردید ولی من بعد نمیتونید

***خدایی نکرده بی احترامی توهین تحقیر و.. در کار نباشه ، خودتون خدارو شکر بهتر میدونید هرکسی ایراداتی داره و ایشونم ندانسته داره رفتار میکنه ولی سکوت شما یا کمک مادر و.. شرایط رو بدتر میکنه و حتما باید جلوی این مشکل رو بگیرید.

مشاوره حضوری+بروز دادن کلافگی ، بی صبری و نگرانی خودتون.

موفق باشید.

ممنون از پاسخ هاتون
مشکل اصلی اینه که خودش زیر بار عملکرد ضعیفش نمیره. نه خودش نه مادرش.اتفاقا چند روز پیش مادرش تو خونمون داشت به من میگفت شوهرداری و بچه داری دخترم از بقیه خواهراش خیلی بهتره!!!!!!!!! منم چون مادرش خیلی مهربونه و باهاش خیلی رودربایسی دارم موندم چی بگم این حرفو که زد سکوت کردم همینجوری موندم. کلا دوست ندارم هیچوقت کار به خانواده ها برسه چون میدونم نهایتا خیلی دلخوری پیش میاد و آخر سر هم دودش تو چشم خودم میره. شانسش مادرش از سر دلسوزی خیلی کمکش میکنه و همین تنبلیشو بیشتر کرده.فقط تنها کاری که میتونم بکنم اینه که اگه ببینم داره همینجوری به زندگی ادامه میده منم دیگه تحویلش نمیگیرم و کاملا نسبت بهش بی تفاوت میشم و کاری دیگه باهاش ندارم دیگه هیچکاری هم تو خونه نمیکنم.هر چند میدونم با اینکار اخلاقش بدتر هم میشه ولی چاره ای جز این ندارم. افسردگی هم نداره . منتها حال و علاقه ی خانه داری نداره.و شوهرداری هم اصلا نمیدونه چطوریه چون اصلا تمایلات و خواسته های مردا رو نمیدونه.توی بد مخمصه ای افتادم.
البته من خودم هم مشکل دارم چون آدمی هستم که نظم و انضباط و بهداشت واسم اهمیت داره وقتی میبینم خونه کثیفه ، اشپزخونه کثیفه دستشویی کثیفه یا غذا نداریم و ... نمیتونم تحمل کنم و مجبور میشم خودم انجام بدم ولی تصمیم گرفتم دیگه از این به بعد انجام ندم.

[صبا_2009]

دوست عزیز، شما فقط می ایین اینجا هر از گاهی تاپیک می زنید و دوباره بعد از یه مدت برمیگردین سر خونه اول و البته با دلسردی بیشتر.

کمی قاطع برخورد کنید. واقعا اگر از زندگی تون ناراضی هستین با یه مشاور به صورت حضوری در ارتباط باشید و به همراه خانمتون جلسات مشاوره رو دنبال کنید.

اینکه نارضایتی تون رو بیان نمیکنید و نمیخواید از کسی کمک بگیرید عملا شما رو تبدیل میکنه به اتشفشان خاموش که هر لحظه امکان فورانش هست و این فوران بیش از هر کسی به همسرتون اسیب می زنه، پس قبل از اینکه رفتار خطرناکی (سرد شدن، بی تفاوتی و خیانت و ...) ازتون سربزنه یه تصمیم قاطع بگیرید.
به نظر من سعی کنید اول موضوع رو با کمک مشاور حل کنید اما اگر خانمتون باز اصلاح نشد، موضوع رو با خانواده همسرتون مطرح کنید. این همه خودداری و خودخوری به ضرر شما و همسر و متعاقبش خانواده همسرتون هست.

من حتی فکر میکنم در مرحله اخر از خانمتون و خانوادشون بخواین تصمیم نهاییش رو اعلام کنه؛ واقعا اگر توانایی خانه داری و ... نداره، خانوادش به فکر خدمتکاری چیزی باشن با هزینه خودشون، و اگر هم تو وظایف زناشویی شون کوتاهی میکنند به فکر .....

[به دنبال خوشبختی]

سلام دوست عزیز؛
اول جا داره تبریک بگم پدر شدنتون رو، و امید وارم با امدن فرشته کوچک، زندگیتون سرشار از عشق و رضایت از هم باشه.
من در جریان تاپیک قبلیتون بودم و یه پیشنهادی اون موقه بهتون دادم و خب جواب شما هم منطقی بود و نشان از خانواده دوست بودن شما داشت، اما باید قبول کرد که هیچ کس از سر خوشی دارو تلخ مصرف نمی کنه ولی بعضی وقتا برای بهبود زندگی لازم هست که از شخص ثالث کمک گرفته بشه؛
نظر من اون موقه این بود :
با توجه به روحیاتی که از شما ملاحضه کردم به نظرم بهتره همون اهرم آخر رو که گفتم رو اجرا کنید و با یکی از اعضای خانواده خانومتون (با هر کدوم که راحت تر هستید) با مادرشون و یا با یکی از خواهر هاش در مورد این موضوع به صورت کاملاً خصوصی صحبت کنید و دردتون رو بگید و باز با توجه به تعریفی که از خانواده ایشون داشتید مطمئناً به خاطر دخترشون هم شده با ایشون در این باره صحبت هایی می کنن و البته به نظر من با هر کدوم که صحبت کردید عنوان کنید که نمی خواید این موضوع پیش همه علنی بشه و اگر هم قرار صحبتی با دختر (یا خواهر) شون داشته باشن عنوان نکنن که شما از اونا خواستید. و با هر کدوم هم که صحبت کردید تمام ماجرا رو بگید و خواسته هاتون رو با هاشون در میون بگذارید و توصیه می کنم طوری صحبت نکنید که اونا نیز جبهه بگیرن (مثلاً روک و پوست کنده برنگردید بگید تنبل، شلخته، پرتوقع و ... هستش) با زبون آروم همه اینارو بفهمونید. بلاخره دخترشونه شاید بر بخوره.
و این نوید رو هم بهتون میدم که خیلی زود مشکلتون حل شدنیه و این دید که چه اشتباهی کردم که با ایشون ازدواج کردم رو دور بریزید.


تا زمانی که شما همون فرمون قبلی پیش برید انتظار نداشته باشید چیزی تغییر کنه، و مقصدتتو عوض نخواهد شد. با توجه به اینکه خواستتون رو از دیگران پنهون نگه داشتید باعث شده که این تصور در خانواده اونا ایجاد بشه که شما از شرایط بوجود آمده راضی هستید و با توجه به شخصیت خودتون (خانواده دوست)این راهکار (توجه نکردن به همسر) ، بیشتر از خانومتون، شما رو عذاب می ده.

به نظر من از یه شخص ثالث که همسرتون ازش حرف شنوی داشته باشه، کمک بگیرید. ,
به نظر من نباید نهایت تحمل رو خرج کرد، و همیشه باید یه حاشیه اطمینانی باقی گذاشت، یعنی همیشه باید، صبر و تحمل در مورد هر چیزی به خرج داد و از طرف مقابل هم همین انتظار رو داشت، اما نباید در معرض نهایت فشاری که میشه تحمل کرد، قرار گرفت و یا نباید نهایت صبر طرف مقابل رو سنجید. چون در این مواقع در صورت بروز ناراحتی بیشترین ضرر و زیان ها متوجه طرفین خواهد شد.