سلام
نمیدونم چرا بعضی وقتا کسیو ببینم که ظاهرش به من نمیخوره ولی یه اشتراکاتی داریم فکر میکنم این آدم الان عاشقم میشه!!!؟؟
مثلا یه همکلاسی دارم که همشهریمه(اشتراک) اما توی ظاهرش یه عیب اشکاری هست(تفاوت) .همش فکر میکنم عاشق من قراره بشه!! ودر برخورد باهاش سختمه.سعی میکنم باهاش کمتر برخورد داشته باشم تا یه وقت عاشقم نشه تا مجبور شم با جواب منفی ناراحتش کنم!!؟؟!اونم ماه اول ترم اول!
شاید اعتماد به نفس عشقیم کمه! تازه در ضمیر ناخوداگاه یا تحت خودآگاهم (یه چیزی توی این مایه ها یعنی خودآگاه نیست و باتحلیل بهش رسیدم) اینه:
خواستگارایی که از نظر ظاهری ازشون سرترم بیشتر ممکنه عاشق و شیدای من باشن و بمونن.واگر عاشق بشن شدت عشقشون بیشتره!منو خیلی دوست خواهند داشت و به اصطلاح میذارن بالای سرشون و خانوادگی از داشتن من ذوق میکنن و من هم ازینکه اونا انقدر منو دوست دارن کیف میکنم و همین برام راضی کننده هست! (اینا همه خودآگاه نیست)
-من تجربه شکست عشقی و این جور چیزا نداشتم که بگیم به خاطر اونه!یعنی مثلا عاشق یه آدم که فکر کنم ایده آله شده باشم و از دستش داده باشم و... .
به نظر شما ،این مساله میتونه توی انتخاب همسر تاثیر بذاره؟
واینکه اشکال کارم کجاست؟
چظوری این رو برطرف کنم ؟
از کجا بفهمم تمایلم به خواستگارم ناشی از این احساس نباشه ؟
ممنونم
علاقه مندی ها (Bookmarks)