گل آرا هستم ، بالاخره زندگیم رسید به جدایی ...

[گل آرا]

سلام ، من رو یادتونه ؟ دو سال پیش بود یا سه سال ؟ چقدر اینجا تاپیک زدم و با راهنمایی های شما برگشتم تا زندگیم رو بسازم ، چند سالم تلاش کردم اما رسید به جدایی ....
خیلی اوضاع روحیم جالب نیست ...
نمیدونم برم تاپیک های خودم رو بخونم یا نه ... میترسم بخونم به خودم لعنت بفرستم که چرا همون موقع ...

[صبا_2009]

سلام گل آرا جان

چقدر متاسف شدم که به اینجا رسیدین. یعنی الان جدا شدین؟

[dooo]

سلام
گل ارای عزیز
واقعا متاسفم
تا حدودی تاپیکهای قبلیتون رو خوندم بعضی جاها آینده خودم و همسر سابقم رو در نوشته هاتون میدیدم،اخه منم در دوران عقد حدود دوماهی میشه که جدا شدم
منم موقعی که اختلافها زیاد شد با این تالار آشنا شدم و متوجه رفتارهای نادرستم در رابطه با برخورد با همسرم شدم
و طی مدتی سعی کردم که جبران کنم و به اشتباهاتم اعتراف کردم اما همچنان ترس از ادامه دادن داشتم
اما خب نتونستم نتیجه ای رو که باید میگرفتم
و در نهایت جدا شدیم
من احساس میکنم شما همه ی تلاشت رو واسه زندگیت کردی و الان هیچ عذاب وجدانی نداری و دیگه پیش خودت نمیگی اگه این کارو میکردم شاید اوضاع طور دیگه ای بود
پس بخشی از آرامشی که الان داری به خاطر همینه و واقعا از این جهت تبریک میگم
امیدوارم روزای خوبی در انتظارتون باشه و در پناه خدا زندگی ارومی داشته باشید

[گل آرا]

سلام صبا جون ....
دو هفته ای میشه از اون خونه اومدم بیرون ، شهرستانم ، خونه مامانم ، واسه طلاق اقدام کردم ،
آخرین باری که سر زدم اینجا ، دو سال پیش بود که اشتراک گرفتم و مستقیم مدیر همدردی جواب داد که هرچه سریعتر خونوادم رو در جریان بذارم و اقدام کنم که یا جدی شفاف سازی کنه یا جدا شم ، اما من باااااز هم ادامه دادم ، سر کار رفتم ، دعوا نکردم و مثل یه انسان جاهل ، فکر کردم شاید با یه بچه احساس مسئولیت کنه ، فروردین 94 باردار شدم و تو بارداری چنااااااااااااااان رفتارش هزاران برابر با من بدتر شد که کاملا حس میکردم چون خیالش آسوده است از اینکه من دیگه به خاطر بچه تا ابد موندنی شدم ، داره انتقام تمام نداشته ها و کمبودهای زندگیش رو میگیره . تو بارداریم باز هم شبا نیومد باز هم تنهایی کشیدم ، اعتراض شدید نمیکردم من تو دو سال گذشته خیلیییییییییییی فرق کردم خیلی باهاش راه اومدم ، ولی دیگه علنا من حامله رو میذاشت بیرون از خونه ! فحاشی ، کتک کاری .... تا اینکه پسر کوچولوم وقتی تو دلم شش ماهه بود دچار مشکل شد و با زجر جنینی سقط شد . من بعد از سقطم باز هم تا چند هفته سعی کردم بهش امید بدم ولی دیگه نمیشد .... گفت طلاق بگیریم گفتم باشه . اما تا اومدم بلافاصله تهدید و .....

- - - Updated - - -

از وقتی اومدم آرومم .
از دیشب که تاپیک جدید زدم ، برگشتم تاپیک های قبلیم رو خوندم ، اینقدر شرمنده خودم شدم که خجالت میکشم الان بگم من افسرده ام من غمگینم ، باید خدا رو شکر کنم که بالاخره به من توانی داد تا تصمیم درست رو بگیرم ،
الان هیچیییییی اذیتم نمیکنه جز یه چیز.
خونوادم میگن این پنج سال که سه سال و نیمش رو اینجوری تحمل کردی ، نه اسمش صبوریه ، نه جنگ برای زندگی ، اسمش حماقته ، تو قوی و صبور نبودی ، تو احمق بودی که از روز اول با این آدم معلوم الحال موندی و ادامه هم دادی .....
این عذابم میده ، من موندم تا همه راه ها رو امتحان کنم حتی راه های غلط مثل باردار شدن ، منتها خدا دوستم داشت و به من فرصت داد تا همه تلاشم رو بکنم پنج سال طول کشید تا من به یقین برسم این انسان ، بیماره ، و معتاد هم هست . منتها این پنج سال از سادگی من نبود که میتونست دورم بزنه خیلی هم باهوش بود .....
این طرز برخورد اطرافیان آزارم میده و نمیذاره برای آیندم برنامه ریزی کنم .

[گل آرا]

البته بارداریم تا حدودی ناخواسته بود اما وقتی فهمیدم باردارم نگهش داشتم گفتم شاید خدا خواست و این بچه شرایط رو عوض کرد ، اما تو بارداری خیلییییییییییی اذیتم کرد ، طوریکه وقتی فهمیدم بچه دچار مشکل شده به خدا گفتم خدایا دو تا راه بذار برام ، یا من سر زایمانم بمیرم و راحت بشم یا اینکه اگه قراره زنده بمونم و زندگی کنم ، خودت تو کمترین فرصت راه روشن رو بذار جلوم ،
شاید شبیه کلید اسرار باشه ! اما عمل سزارین که نیم ساعته فوقش ، برای من اورژانسی شد و سه ساعت کامل با تلاش خیلی زیاد تیم پزشکی و خونرسانی و دعا و اشک خونوادم به زور برگشتم این دنیا و همه دکترا یه نسخهاز پروندم رو یادگاری نگه داشتن !!!! چون معتقد بودن قطعا باید میمردم .
بعد از مرخصی از بیمارستان منتظر عهد خودم و خدا بودم ، ولی یکی یکی فرصت های شغلی که براش پیش اومد رو سوزوند و رفته رفته طوری رفتار کرد و حرفها و تهمت هایی به من بست که دیدم واقعا مثل اینکه روزهاست که این زندگی تموم شده و من دارم یه جنازه ی سرد رو احیا میکنم !
یهو قلبم از همه چی خالی شد .
برگشتم خونه مادرم تو شهرستان ، فرق نداره روند طلاق یک سال طول بکشه یا چند سال ، مهم اینه که اون زندگی برای من تموم شد .
فقط کاش بقیه نگن احمق بودی زودتر نفهمیدی بگن آفرین که همه تلاشت رو برای حفظ زندگیت کردی ....

[دل آرا]

سلام گل آرای عزیز
این دوره بحرانی هم تموم میشه ولی لطفا صفحه جدیدی برای زندگیت بازکن میدونم سخته به حر حال 5 سال با همه لحظاتش کم نیست رفتارهای خانوادت به خاطر دل شکستشونه چون تورو تو این حال میبینن زمان حلال همه مشکلاته

[صبا_2009]

گل آرای عزیز واقعا ناراحت شدم بخاطر سختی هایی که این مدت کشیدی.
ولی همونطور که خودت گفتی الان به تنها چیزی که باید فکر کنی اینه که لطف خدا شامل حالت شده که تونستی اینقدر قوی باشی که این تصمیم رو بگیری.

به حرف های بقیه هم توجه نکن مهم خودت هستی و جدان خودت، کاری نمونده که واسه بهبود و حفظ زندگیت نکرده باشی و مهمتر از همه عامل زمان رو هم دخیل کردی. عزیزم مهم اینه که شرمنده وجدان خودت نیستی. و مهم اینه که الان قراره یه زندگی جدید رو شروع کنی با کوله باری از تجربه.

بجای اینکه انرژیت رو صرف سرزنش های دیگران کنی خودت رو اماده پروسه طلاق کن. هنوز اون زندگی بطور کامل تموم نشده و تو باید برای روزهای پیش رو انرژی داشته باشی.

تو دختر قوی و باهوشی هستی برای اینکه بتونی از منابع مختلف انرژی کسب کنی برنامه ریزی کن. شدیدا مواظب سلامتیت هم باش.

[*مونا*]

سلام گل آرایه عزیزم من تایپیک هایه گذشته ات رو پیدا کردم و خوندم و خیلی ناراحت شدم و باهات همدردی می کنم عزیزم.ولی یه چیزی رو می خوام بهت بگم و خواهش می کنم ازم ناراحت نشی و اون اینکه طوری که من فهمیدیم و شما نوشته بودی علت اصلیه دعواتون با همسرت اینه که فک می کنه شما دوسش نداری.خودتم یه جاهایی اعتراف کرده بودی که همسرت رو دوس نداری.خوبم اونم انسانه و احساستو متوجه میشه هرچقدرم سعی کنی نفهمه عزیزم. الان خودت رو با فک کردن به اینکه دیگران در موردت چه برداشتی دارن عذاب نده و خودت باش گلم.دعا می کنم خدا هر چی به صلاحته برات پیش بیاره و هر چه زودتر به آرامش برسی عزیزم

[گل آرا]

مرسی صبا جون از بعد از عمل سزارین تو مدتی که خونه خودم بودم من رو به جایی رسوند که حتی نمیخوام تو این تاپیک بنویسم ، عملا به جایی رسیدم که باید بین مرگ و طلاق یکی رو انتخاب میکردم ، میگن فلانی برا حفظ زندگیش تا پای جونش تلاش کرد ؟ من نمود عینیش بودم . از شدت ضعف ناشی از خونریزی سزارین و بعدش نمیتونستم سرپا بایستم ، اما تا از اون جهنم بیرون اومدم خیلی خونوادم بهم رسیدن الان بهترم ، و همچنان مشغول سوخت گیری !!!
چنان اون زندگی برای من یکدفعه تمام شد که خودم هم باورم نمیشه ، چنان تمام شد که چه یک ماه جدایی طول بکشه چه یکسال چه پنج سال من زندگی خودم رو دارم و صبورانه منتظر میمونم تا روند قانونیش طی بشه

[گل آرا]

یه پست طولانی نوشتم که جواب مونا رو بدم آخه نوشته بود تو هم دوستش نداشتی ... و از شروع سال 92 بگم تا الان و تلاشی که بعد از آشنایی با همدردی کردم ... مو به مو ....
ولی دیدم لزومی نداره ، من تو موقعیت الانم ، حتی خواهر برادر خودم رو هم توجیه نمیکنم و توضیح نمیدم زندگیم چطور بود و چکار کردم و چی به سرم گذشت چه رسد به دوستان عزیزی که اینجا پست میذارن ... هررررررررکییییییی هررررررررجووووور دوست داره قضاوت کنه ،
مهم فقط یک چیزه !
وجدان آروم خودم . که میدونم هممممه تلاشم رو بلکه بیشتر از هممممه تلاشم کردم و نشد . پس همین بزرگترین نعمت خداست . والسلام .