كودكان تا شش يا هفت سالگي، منطق برايشان مفهومي ندارد چون عقل از حدود هفت سالگي ظاهر ميشود. بنابراين كودك تا سن هفت سالگي با حس و احساس و تخيل خود زندگي ميكند. به همين دليل معيار درستي و غلطي كاري براي او احساس اوست.
ميخواد در پارك بماند وقتي جواب نه ميشنود حس ميكند والدين او بي انصاف هستند او را دوست ندارند و به او اهميت نميدهند پس شروع به بدرفتاري ميكند چون تنها راهيست كه براي احساساتش بلد است. اما چگونه ميتوانيم براي اين موجودات بي منطق سراسر احساس مرز بگذاريم؟
اولين قدم اين است كودك بداند احساسات والدينش وابسته به رفتار و احساسات او نيست.
وقتي اخم ميكنيد، داد ميزنيد، تنبيه ميكنيد، تهديد ميكنيد، به كودك احساس شرم و خجالت ميدهيد، به او ياد ميدهيد وقتي كاري مطابق خواسته تو نشد داد بزن اخم كن تنبيه كن، به علاوه به كودك اين پيام را ميدهيد كه من كه قرار است پناه تو باشم و تو به من اعتماد كني و تكيه كني از كنترل رفتار و احساس خودم عاجزم و رفتار من كاملا در اختيار رفتار توست، و كودك كه مرتبا در حال محك زدن قدرت والدين و تاثير قدرت خود بر آنهاست در مي يابد حد و مرزي وجود ندارد و والدين قدرتي ندارند.
قدم دوم اين است كه به جاي رفتارمان از گفتارمان كمك بگيريم. احساس كودك را تاييد كنيم و حد و مرز رفتارش را مشخص كنيم در حاليكه رفتارمان كاملا در اختيارمان است.
همقد كودك شويد به چشمانش نگاه كنيد و بگوييد: "ميدونم دلت ميخواست بيشتر تو پارك بموني اما تو دوستات رو كتك زدي و قرار ما اين بود وقتي كتك ميزني به خونه برگرديم". "ميدونم ناراحتي به بچه شير ميدم و نميتونم باهات بازي كنم. اما ميتوني به اتاقت بري و بازي كني يا اينجا كنار من بموني و آروم باشي تا كارم تموم شد بيام كنارت". كودكان از گفتار ما بيشتر مياموزند تا رفتار همراه با خشونت ما. يادتان باشد هميشه با كودك شفاف و كوتاه صحبت كنيد. احساسش را تاييد كنيد. به او دو انتخاب بدهيد و به او بگوييد انجام چه كاري بد است.
با او وارد بحث نشويد.در تمام اين مراحل بايد خودتان كاملا كنترل بر رفتارتان داشته باشيد. زماني كه ما بر رفتارمان نداريم چگونه انتظار داشته باشيم كودك ما كه گيج و گم در دنياي بزرگسالان است به احساسات و رفتار خود كنترل داشته باشد؟
منبع:http://www.uvpub.com/index.php?article=66
پاسخ با نقل قول
علاقه مندی ها (Bookmarks)