همه اتفاقات محرم تامل برانگیز و موثر است ، شما از کدام اتفاق موثرتر میشوید و تامل میکنید ؟

[گیسو کمند]

سلام دوستان

ایام محرم رو به همه شما مسلمان و غیر مسلمان شیعه و غیر شیعه تسلیت میگم.

دوستان تمام مصائب محرم و به ویژه عاشورا تامل بر انگیز و تاثیرگذار هست ، اما گاهی یادآوری یکی از معصومین و یا سرداران و یا یکی از مصائب حال روحی و قلب مارو طور دیگه ایی منقلب میکنه

و این حتما دلیلی در ذهن ما داره ، هدف این تاپیک این هست که هر کس از حال خودش و دلیل اون حالتش بگه

چرا؟

چون اینطوری در مجموع پستها ما به ابعاد مختلف همه وقایع دست پیدا میکنیم .

ممنونم.

[گیسو کمند]

برای شروع من از خودم میگم

"لحظه آب آوردن حضرت ابوالفضل و احساسی که ایشون داشتن و سعی که برای رسوندن آب میکردن"

خوب حضرت عباس به امید اینکه آب بیارن و طفلان و زنانو سیراب کنند راهی میشن ولی وقتی شرمنده برمیگردن خیلی حسه سختیه ، شرمندگی بدترین حس عالمه، اون هم شرمندگی وقتی تشنگیه بچه های برادرت و زنان و بچه های بیگناه جلوی چشمات باشن

اون لحظه ای که مشک آب ایشون ، تیر میخوره و آب میریزه خیلی خیلی سخته و کلمات یاریم نمیکنه بنویسم:دوستان متن زیر رو بخونید و کمی تامل کنید ، نمیتونم بگم فدای دستای ابوالفضل ولی میتونم بگم جانم فدای عزادارای ابوالفضل اول حسین ع و آخر شما.


شهادت حضرت اباالفضل العباس (ع)

حضرت عباس وقتی دید بیشتر یاران امام به شهادت رسیدند به برادرانش (عثمان – جعفر- عبدالله) فرمود پیش از من به میدان بروید و فدا شوید تا من شهادت و اخلاص شما را نسبت به خدا و رسولش
بچشم ببینم. همگی به نوبت اطاعت كردند و بعد از اذن از امام به میدان رفتند و به شهادت رسیدند وقتی حضرت ابوالفضل(ع) تنهایی خودش را می بیند جلو می آید و عرض می كند مولا به من اجازه

بدهید منهم بروم امام گریه سختی نمودند و فرمودند تو علمدار من هستی حضرت عباس(ع) عرض كرد دیگر طاقت ندارم، سینه ام تنگ شده از زندگانی دنیا بیزارم می خواهم از این گروه منافق
خونخواهی كنم مولا فرمود حال كه می خواهی بروی، برو مقداری آب برای فرزندان بیاور، قبلا به حضرت عباس لقب سقا داده بودند برای اینكه یكی دو نوبت در شبهای گذشته توانسته بود برود صف

دشمن را بشكند و برای اطفال آب بیاورد و اینطور نبود كه سه شبانه روز در آن گرمای عراق آب نخورده باشند بلكه سه شبانه روز آب برای آنها ممنوع بود و شریعه فرات را بسته بودند حتی شب
عاشورا، آب تهیه كردند و غسل شهادت نمودند وقتی امام به حضرت عباس فرمود حالا كه عزم رفتن داری برو آب بیاور حضرت عباس عرض كرد چشم. ببینید چقدر منظره باشكوهی است چقدر عظمت

و شجاعت و دلاوری و انسانیت و معرفت و شرافت و فداكاری یك تنه خودش را به جمعیت سر تا پا مجهز به سلاح می زند در برابر سپاه دشمن می ایستد و به پند و اندرز می پردازد ولی آنها را سودی نمی بخشد عباس(ع) خدمت امام می رسد و آنچه از لشكر عمر سعد دید به امام رساند حضرت عباس ناگهان صدای كودكان را شنید كه فریاد می زدند العطش العطش برای حضرت عباس خیلی

سخت بود صدای العطش كودكان را بشنود و كاری نكند از اینرو سوار اسب شد و نیزه به دست گرفت و مشك آبی را همراه خود برد و به طرف شط فرات راهی شد شریعه فرات با 4 هزار نیرو محافظت می شد اسب را داخل آب می برد اول مشك را پر از آب می كند و بدوش می اندازد حضرت عباس تشنه است و هوا بسیار گرم. زمان واقعه عاشورا به روایتی دیگر مهرماه بوده است او جنگیده تا به

فرات رسیده خسته و كوفته وارد آب شده، همانطوریكه سوار بر اسب است آب تا زیر شكم اسب را فر می گیرد، دست زیر آب می برد مقداری آب با دو دستش بر می دارد تا نزدیكیهای لبانش می آورد آنهایی كه از دور ناظر بودند ، گفته اند: اندكی تامل كرد بعد دیدیم آب را نخورد و روی آب فرات ریخت هیچكس نفهمید چرا قمر بنی هاشم آب نخورد اطاعت محض را ببینید با كلمه چشم برای آوردن آب

راهی می شود، ایشان آب نمی خورد و با رجزی كه بعد از خروج از آب می خواند دلیل آب نخوردن خود را بیان كرده است شاید هم حضرت عباس فكر كرده است كه مولایش فرموده آب برای بچه ها بیاور یعنی حسین نمی خواهد آب بخورد .حضرت عباس همینكه از آب خارج شد رجزی خواند كه در رجز، مخاطب خودش بوده است، نه دیگران و از این رجز فهمیدند كه چرا آب نخورده است:

یا نفس من بعدالحسن هونی فبعده لا كنت ان تكونیهذالحسین شارب المنون و تشربین باردالمعینو الله ما هذا فعال دینی و لافعال صادق الیقین

یعنی ای نفس ابوالفضل می خواهم بعد از حسین زنده بمانی – حسین شربت مرگ می نوشد و او در كنار خیمه ها با لب تشنه ایستاده است و تو آب بیاشامی پس مردانگی كجا رفت ، شرف كجا رفت، مواسات و همدلی كجا رفت مگر حسین امام تو نیست هرگز دین چنین اجازهای به من نمی دهد هرگز وفای من چنین اجازه ای به من نمی دهد .

حضرت ابالفضل مسیر برگشت خود را عوض نمود و از داخل نخلستانها برمی گردد تا شاید مشك را سالم برساند چون قبلا از راه مستقیمی آمده بود ولی حالا همراهش امانتی گرانبها دارد و تمام همتش این بود كه آب را سالم برساند لذا از داخل نخلستانها كه امنیت بیشتری داشت برگشت دشمنان راه را بر او بستند و او را محاصره كرند تا آنكه نوفل ازرق شمشیری به دست راست حضرت زد و

آن را زا بدن جدا نمود. در همین حال بود كه دیدند ابالفضل رجز را عوض كرد و معلوم شد كه حادثه ای تازه پیش آمده او می فرمود: والله ان قطعتم یمینی – انی احامی ابداً عن دینی (بخدا قسم اگر دست راستم را ببرید من دست از دامن حسین بر نمی دارم) مشك آب را برشانه چپ قرار داد بار دیگر نوفل ازرق، ضربه ای دیگر زد و دست چپ حضرت را از مچ جدا نمود. طولی نكشید كه رجز

دوباره عوض شد در این رجز فهماند كه دست چپش هم بریده شده است . راویان نوشته اند به هر زحمت بود مشك آب را چرخاند و آن را به دندان گرفتن و خودش را روی آن انداخت تا سالم بماند اما سپس تیری آمد و به مشك رسید و آب مشك از دست رفت . ببینید آن لحظه چه حالی پیدا می كند دیگر با چه روئی دست خالی به خیمه ها برگردد و بچه ها به عمو عباس بگویند العطش؟!

یا نفس لا تخشی من الكفار و ابشری برحمه الجبارمع النبی السید المختار قد قطعوا الببغیهم سری

قربانت ای حضرت عباس !!! تیری دیگر می آید بر سینه حضرت می نشیند و عده ای گفته اند عمودی آهنی بر فرق مباركش می خوردو او را از اسب به زمین می اندازد اینجا بود كه برادر خود حسین را برای اولین بار به نام برادر مرا دریاب خطاب می كند مقام معنوی عباس آنقدر زیاد بود كه بخود اجازه نمی داد كمتر از مولا به برادرش بگوید حضرت صدای برادر را شنید خود را به بالین برادرش رساند

همینكه بدن پاره پاره و دستهای جدا شده او را می بیند گریه می كند و می فرماید الان انكسر ظهری و قلت حیلتی اكنون پشتم شكست و چاره من گسسته و كم شده حضرت عباس نقش زمین است از مولایش حسین درخواست می كند كه: یك چشمم باز است آن را از خون پاك كن تا یكباره دیگر تو را ببینم دیگر در خواستش اینكه مرا كنار خیمه ها مبر من به بچه ها قول آب دادم خجالت می
كشم مرا اینطور ببینند . ام البنین دختر خزام بن خالد بن ربیعه است ام البنین خواهر شمر ذی الجوشن یعنی شمر دایی حضرت عباس و دایی ناتنی امام حسین بوده است.

محل دفن حضرت عباس (ع):
حضرت عباس قبرش نزدیك محل شهادتش كنار شریعه فرات است و سن ایشان لحظه شهادت 34 سال بوده است .
حسین عماد زاده ،ایشان نویسنده متبحری است كه رحلت نمودند ایشان كتابی مخصوص حضرت عباس می نویسد و وقتی جناب عمادزاده به عتبات عالیات تشریف می برند خدّام مرقد حضرت

ابوالفضل (ع) بخاطر كتابی كه راجع به حضرت عباس نشوته است خوشحال می شوند لذا خدّام به او احترام زیادی می گذارند حتی به ایشان اجازه می دهند تا قبر حضرت را برای او باز كند و ایشان به زیر جایگاه تصریح حضرت بروند. خدّام می گفتند جایگاه را فقط برای بز رگان باز می كنیم و این جایزه توست كه برای حضرت عباس زحمت كشیدی.وقتی عمادزاده به كنار قبر می رود یك چاله ای را كنار

مرقد حضرت می بیند و داخل چاله را آب گرفته است عماد از خدام می پرسد چرا اینجا چاله ای است و درونش را آب گرفته است خدام گفتند مرقد حضرت كنار فرات است و سطح زمین با آب زیاد فاصله ندارد لذا ما چاله ای كندیم تا داخل قبر را آب نگیرد ببینید چه قدر دردناك است چون حضرت زمان شهادت آب نخورند و آب هم تا كنا ر حضرت می آید ولی داخل قبر نمی تواند برود سپس عماد می گوید

حالا كه لطفی شامل من شده است دو ركعت نماز هم كنار حضرت بخوانم ركعت دوم در قنوت به مرقد حضرت چشمم افتاد دیدم حضرت با آن قد رشیدی كه داشته چقدر مرقد كوچكی دارند كه مانند قبر طفلی می ماند لا حول و لا قوه بالله العلی العظیم.

حال نمی دانم این چه رابطه ای است كه بعد از قرنها ذكر شدها كربلا حضرت ابا عبدالله و اباالفضل عباس و ... اشك از رخسارمان سرازیر می گردد این میوه دل علی (ع) وجود مقدس ابالفضل وقتی دستش را قطع می كنند دشمنان، جرات می یابند و به سوی ایشان می ریزند به او حمله می كنند تیری به چشم مباركش می زنند و آقا دیگر نمی بیند ، از طرفی هم دست ندارد كه تیر را بیرون

بیارود، زانوی ها و پایش را جمع می كند و تیر را از چشم خود خارج می كند خون چشم آقا را گرفته جایی را نمی بیند دشمنان به او شمشیر می زنند حضرت كه هیچوقت مولایش را برادر صدا نمی كرد فریاد می زند یا اخا ادرك اخا لا یوم كیومك یا ابا عبدالله ...

این متن کار منو خیلی راحتتر کرد؛
سایت شهید آوینی

[بابا.]

کربلا عرصه تحولات عجیب است.
آیا می دانید شمر قاتل ابی عبدالله (ع) از یاران علی (ع) بود و در جنگ صفین در رکاب ایشان جنگیده و به درجه جانبازی رسیده بود؟

[باغبان]

سلام بر آسمون کربلا


من وقتی محرم میشه یاد این شعر می افتم :

آنکه راهش بسته ام ، راهم را باز می کند ،،،

......................

حضرت حر، راه امام حسین (ع ) را بست و نگذاشت امام به کوفه برود و امام را به سمت کربلا هدایت کرد

در روز عاشورا پشیمان شد و امام او را بخشید


و گویند حضرت حر فرمود :

آنکه راهش بسته ام ، راهم را باز می کند!


درس بخشندگی ، درسی که نباید نا امید بشیم و برای گذشته خودمان تلاش کنیم و خداوند هم بخشنده و مهربان هست

[khaleghezey]

درود

بنظر من بصورت کلی عدالتخواهی بدنبال حق بودن اخلاقمدار بودن انسان بودن در برخورد حتی با دشمن مهربان بودن روح بزرگ بخشیدن حتی دشمن(حر) ابراز محبتو علاقه ایشون به یاران نزدیک و خانواده شان احترام گذاشتن به بانون مخصوصا اون قسمت برخورد با حضرت زینب در موقع پیاده شدن از کالسکه(ببخشید اسمشو دقیق نمیدونم چی بهش میگن به عربی)
بصورت کلی من انسان بودن و اخلاقمدار بودن را یاد گرفتم ایشالله این خصلت های خوب در جامعه مان زیادتر بشه

[باغبان]

سلام

یهودیان در زمان امام حسین (ع ) اعتقاد داشتند که ، منجی آخر زمان، از فرزند امام حسین(ع ) ، به نام علی خواهد بود

و اون را فرزند بزرگ امام می دانستند .

علی اصغر – علی اکبر – علی ( امام سجاد )

دشمن فکر می کرد - اون علی – علی اکبر هست و برای همین در روز عاشورا - حضرت علی اکبر(ع) را قطعه قطعه کردند.


خداحافظی با پدر :


نگاهم کن ، من ، فدای نگاهت

صدایم کن ، من، فدای صدایت

حلالم کن ، ای چکیده رحمت

خدانگهدار ، ای ، امام غریبم

[zolal]

سلام گیسو کمند عزیز، تاپیک فوق العاده ایی است.مخصوصا اینکه آدم رو به زوایای مختلف که ممکنه ازش اطلاع نداشته باشه آگاه میکنه.
واقعا دست مریزاد.

در مورد خود من، اون چیزی که غالب اوقات بهش فکر میکنم، عشق و ایمان فوق العاده امام حسین(ع) به خداست.
به خودم میگم این عشق و ایمان تا چه حد قوی بوده که امام حسین علی رغم تمام مصیبت ها و رنجهای عجیبی که در انتظارشون بود،با ایمان و اشتیاق برای خدا به میدان رفت.

همیشه به این فکر میکنم یک انسان تا چه حد میتونه بزرگ و آزاده باشه. این صبر و تحمل امام حسین و ... و اینکه چقدر در عین تنهایی و کم بودن یاراشون، تمام امید و تکیه شون بخدا بوده و چقدر شرافت مندانه برای ارزش ها و آرمان های الهی جنگیدند، حتی کوچکترین تردیدی نداشتن و با شعار هیهات من ذله، برای خدا قیام کردند. تمام توجهشون به خدا بوده و از تعلقات دنیوی رها بودند.

امام حسین تا آخرین لحظه زیر بار ذلت نرفتند و به من نوعی آموختند که جز خدا هیچ چیز و هیچ کس لایق بندگی نیست. امام حسین اسوه ایمان بخدا است. برای او ایمان فقط یک کلمه نبود.
ما همه میدونیم که توحید رو قبول داریم اما گاهی حتی بدون اینکه حواسمون باشه، به فرزند و رئیس و همسر و ماشین و پول و... بیشتر از خدا تکیه میکنیم.

سلام بر حسین(ع)

[گیسو کمند]

زینب (س) چگونه می اندیشید که بعد از عاشورا و با آنهمه مصیبت و سینه داغ دیده فرمود : ما چیزی جز زیبایی ندیدیم ! ؟



راستی ؛ زیبایی های دنیای من و شما چیست؟

دعوت میکنم این تاپیک را بخوانید: http://www.hamdardi.net/thread-40602.html#post398988