حساسیت همسرم به همه چیز زندگیمون رو داره بر باد میده! چیکار کنم؟

[آقای الف]

سلام به همه دوستان

من حدود 10 سالی هست ازدواج کردم. همسرم از لحاظ رفتار، کردار، محبت و همه چیزهای دیگه عالیه. فقط یک ویژگی خاص داره که همون یک ویژگی نه تنها خودش رو تبدیل به یک آدم افسرده کرده بلکه زندگیمون تبدیل به جهنمی شده که هیچ گونه خوشی ای برامون دیگه معنی نمیده :(

اون حساسه! به همه چیزهایی که مطابق دیدگاه یا انتظارش نباشه!

توی هر جمعی که یکیش اون باشه اون جمع محکوم به از هم گسیخته شدنه حتی اگه اون جمع 2 نفر باشه.

هیچ دوستی نداره که بیشتر از 1 سال دوام بیاره و همه ارتباطاتش با دیگران در عرض چند ساعت، جند روز و حداکثر چند ماه تمام میشه.

با هیچ کدوم از فامیلها ارتباطی نداره نه فامیلهای خودش نه فامیلهای من!

از قبل از عروسی با خانواده من قطع رابطه کرد (منم مجبور به قطع رابطه کرد)

دوستای من رو واسه هر کدوم یه ایرادی پیدا کرد (یا خانمشون) و به همون دلیل ارتباطات رو از بین برد.

بچه من بعد از 6 سال هنوز مفهوم خاله و عمه و دایی و عمو و ... رو نمی دونه و نمیدونه که هر بچه ای 2 تا پدربزرگ و 2 تا مادربزرگ می تونه داشته باشه!

خودش شبانه روز در فکر حرفهایی هست که در طول اون روز از دیگران شنیده یا رفتارهایی که دیگران کردن یا اگه اون روز بیرون نرفته باشه از هیستوری روزهای قبلی استفاده می کنه برای خود آزاری فکری!

احساس می کنم اون یه ذره بین قوی در ذهنش داره که وقتی یه حرف یا رفتار غیر قابل انتظاری از دیگران می بینه (هر چند در حد یه شوخی کوچیک) اون رو هزاران برابر بزرگتر می کنه و به تمام سلولهای بدنش می فرسته تا با ذره ذره وجودش اون ناراحتی رو درک کنه و بعد کم کم اون دوست، آشنا یا فامیل رو می ذاره کنار.

اولش پدر و مادر و خواهر خودش بد بودن.

بعد مادر من، خواهر من، دایی های من، خاله من، خاله خودش، داداشش، زن داداشش، دوستای بچه مثبت من، کل فامیل من، کل فامیل خودش، خود من، همه کسانی که باهاشون برخورد می کنیم در طول روز، همه کسانی که از تو خیابون رد میشن و بنظر بد میان و همه دنیا بد شدن!

هیچ آدم خوبی وجود نداره چون تنها شرط خوب بودن از نظر ایشون فکر کنم اینه که طرف فرشته باشه که نتونه حرفی بزنه که مبادا به ایشون بر بخوره.

کافیه 1 ساعت بریم جایی با کسی ارتباطی داشته باشیم تا به اندازه 1 هفته و گاهی چند ماه فکر بد واسه خودش درست کنه که چرا فلانی این حرف رو زد، چرا اینطوری به من نگاه کرد؟ چرا به من اینطور گفت، چرا کم تحویل گرفت؟ چرا به تو خندید؟ چرا با احترام رفتار نکرد؟ منظورش چی بود؟ نکنه همچین برداشتی کرد؟ نکنه x و y و z و هزارتا حرف دیگه. خوره فکری می گیره بعد از هر ارتباطی!!

من به درک، خودش شبانه روز در جهنمی که درست کرده داره دست و پا می زنه. آینده بچه هم که دیگه خدا بخیر کنه!

تو رو خدا اگه راهی می شناسید که بتونم حساسیتش رو کم کنم به من بگین (مشاور هم رفتیم ولی چون سریع نتیجه نگرفت بی خیال شد)

گاهی وقتها کتابهای روانشناسی در مورد مثبت اندیشی هم از اینترنت می گیرم که بخونه ولی حوصله اش رو نداره چون فکرهای بد مهمتری هست که بهشون اعتیاد پیدا کرده.

[mahasty]

خودشون مشکل رو قبول دارن یا بابت قطع ارتباط شما رو متهم میکنن؟

[آخیش]

سلام ،خانمتون وسواس فکری داره وقتی چیزی رو میشنوه اونقدر بهش فکر میکنه تا یه موضوعی واسه بحث پیدا کنه، اگه خودش هم از این وضعیت خسته شده میتونید راضیش کنید که با مراجعه به مشاور درمان بشه، اگه مشاور نمیاد برید روانپزشک دارو که بخوره نتیجه سریع میبینه و بعد با مشاوره درمان رو ادامه بده،
مواد گیاهی مفید
مربای پوست هندوانه
درمان خوراكي :
ميوههاي ترش و شيرين ، سكنجبين ، خاكشير ، روغن زيتون ، كاهو ، مواد غذايي با طبع سرد مثل ماهي و گوشت خروس ، شير گاو مرباي پوست هندوانه با عسل.
درمان گياهي :
1- خوردن جوشاندهي بنفشه با گل ختمي براي رفع وسواس مفيد است.
2- دارچين براي وسواس مفيد است.
3- شربت تهيه شده از شكوفه گياه پنبه مفيد است.
درمان با عرقيات :
عرق كاسني و عرق گل گاو زبان.
درمان با آبميوه جات :
آب انجير و آب ليمو.
موارد پرهيز :
غذاهاي پر چرب ، غذاهاي سرخ كردني ، مواد غذايي با طبع گرم.
با آرزوی موفقیت

[آقای الف]

خودشون مشکل رو قبول دارن که حساس هستن ولی من هم همیشه متهم ردیف اول هستم که چون رفتار اجتماعی بلد نیستم و دیگران از من "حساب" نمی برن به خودشون اجازه می دن طوری رفتار کنن یا به ایشون حرفی بزنن که مورد نظرشون نیست. اگه جایی که من هم نباشم با کسی که نه منو میشناسه نه من میشناسمش اکثراً از حرفهاشون ناراحت می شه و فکر جدید درست میشه.

البته همونطوری که گفتم خودش هم اذعان داره که حساسه ولی با ابن وجود دیگران رو همیشه نفی می کنه و هر حرفی رو به دل می گیره.

خیلی سخته به خدا!

[نارجیس]

خوب اینجور که شما تعریف کردین من برداشتم اینه که حساسیت خانمتون نسبت به اطرافیان و رفتار اونهاست... این موضوع زندگی شما را چرا باید تا این اندازه تحت الشعاع قرار بده؟ منظورم اینه که احساس میکنم خود شما هم نسبت به رفتار خانمتون زیادی حساس شدین...


چرا قبول کردین با خانوادتون رفت و امد نکنین؟

تو این ده سال تا حالا به فکر حل این مساله افتاده بودین یا نه؟

چی شده الان به فکر افتادین حلش کنین؟
هرچند نظرم اینه که باید این مساله را حل کرد تا بیشتر از این موجبات ناراحتی هر دوتون نشه..

[آقای الف]

بله حساسیت ایشون نسبت به همه اطرافیان (و حتی خود من و خودش!!!) هم هست.
اگه خودش هم حرفی بزنه توی جمع بعدش میاد ساعتها خودش رو بازخواست می کنه که آیا اینی که گفتم درست و بجا بود؟ آیا طرف برداشت دیگه ای نکرده و ....

بعد هم اینقدر بد طرف رو میگه و می گه دیگه نمی خوام ببینمش که حالم بد بشه.

رابطه با خانواده من هم بخاطر مشکلات اول ازدواج و رفتاهای نادرست مادر من با ایشون (که اونقدرها هم شدید نبوده) هم قطع شد و چون توی 2 تا شهر و کشور جدا هستیم رابطه ای نداریم حتی ارتباط تلفنی و ایمیلی و ... رو هم ممنوع کردن و اگه من مخفیانه رابطه ای داشته باشم اونقدر جنجال به پا می کنه که با تمام ناراحتی ای که از این مساله دارم بخاطر اینکه جو خونه متشنج نشه و بچه ام احساس نا امنی نکنه کوتاه اومدم. چون زمانی که عصبانی بشه چنان داد و فریادهایی می کشه که 4 تا خونه اونور تر صداش میره تا نهایتا از شدت ناراحتی غش کنه و بیهوش بشه. ولی زمانی که از مساله ای ناراحت نیست تبدیل میشه به بهترین زن دنیا!

کلا احساس می کنم 2 تا شخصیت کاملا متفاوت داره. زمانی که عصبانی هست ملاحظه هیچ چیزی و کسی رو نمی کنه که با این کارش ممکنه آبروی خودش یا خانواده رو ببره یا اینکه دختر 5 ساله مون چه وحشتی کنه و از ترسش بره پشت دری جایی قایم بشه. انگار فقط خودشه که وسط آتیش انداختنش و هیچ کسی هم نیست دور و برش. ولی وقتی به خودش میاد و همه چیز عادی میشه وقتی از چیزی ناراحت نیست هر محبتی می تونه به هر کسی می کنه حتی زیاده روی در محبت کردن هم داره ولی وقتی طبق انتظارش طرف محبتش رو جواب نمی ده دیگه میذارتش کنار.

[شیدا.]

تا حالا ایشون را پیش روانپزشک بردید؟

ظاهرا همسرتون بیماره و با دارو و مشاوره بیماریش کنترل می شه.